FanFic.nl

Ogen

Derek

Zayn zuchtte en rekte zich uit, zich er vaag van bewust dat de stof van zijn shirt ietwat omhoog kroop. Te laat realiseerde hij zich dat hij daarmee zijn tatoeages enigszins prijsgaf en tegen de tijd dat hij weer in een reguliere houding stond, zag hij Sharon hem geërgerd aankijken. Ze dacht waarschijnlijk wat hij dacht: shit, een herkenningspunt.
‘In dat geval gaan we maar weer eens,’ besloot Sharon toen, terwijl ze opstond en naar haar handlangers gebaarde dat ze er weer vandoor gingen. Ze waren al halverwege de woonkamer toen ze ineens teruggeroepen werden: ‘Nee, wacht!’
Het was de stem van de zestienjarige zoon die hen terugriep; Derek. Het drietal hield onmiddellijk halt en draaide zich om. De jongen was overeind gekomen en stond nu tussen hen en zijn ouders in.
‘Wat is er?’ vroeg Chris, die de hele avond eigenlijk nog niets gezegd had.
‘Het zou Lily helpen, als jullie meer zouden weten, toch?’ vroeg de jongen aarzelend.
‘Ja…’ sprak Chris langzaam, alsof hij niet wist wat hij met die vraag aanmoest.
‘En… Ze zou willen dat haar moordenaar gevonden werd, toch?’
‘Ze heeft zichzelf opgehangen,’ hielp Sharon hem zachtjes herinneren.
‘Jawel,’ antwoordde Derek, totaal niet van zijn stuk gebracht, ‘maar iemand heeft haar daar opdracht toe gegeven en jullie willen die persoon vinden, want er zijn dingen gebeurd die Lily ook erg vindt. Toch?’
‘Ja.’
‘Dus zij zou gewild hebben dat ik jullie zou helpen.’
‘Derek…’ fluisterde Patricia zachtjes, alsof ze wilde dat hij ophield. Waarschijnlijk wilde ze dat ook. Ze had net enkele seconden in de waan verkeerd dat het drietal haar zou verlaten, om vervolgens te zien dat haar zoon ze terugriep.
‘Weet je iets?’ vroeg Sharon drukkend.
Derek knikte, langzaam, maar hij maakte geen aanstalten iets prijs te geven, dus vroeg Sharon, misschien net iets te onvriendelijk: ‘En ben je ook van plan om het met ons te delen?’
De jongen keek haar aan, uitdagend. Uit niets bleek dat hij bang was, uit niets bleek dat hij terug zou deinzen en toen hij zijn mond opendeed, hing iedereen aan zijn lippen: ‘Onder één voorwaarde.’
‘Wat?’ vroeg Sharon ontzet.
‘Precies zoals ik het zeg: een voorwaarde.’
‘En welke mag dat zijn?’ vroeg Sharon, nu geërgerd.
‘Ik mag mee.’
‘Wat?’ vroegen beide vrouwelijke aanwezigen in koor, waarna Patricia verderging: ‘Nee, Derek, lieverd, doe niet zo gek. Dat wil je niet, dat wil je echt niet, nee, lieverd, blijf hier, bij ons, zo zou Lily het toch ook gewild hebben?’
De jongen draaide zich om, wendde zich tot zijn moeder en sprak, ijskoud: ‘Nee, mam, we weten helemaal niet wat Lily gewild zou hebben. Wisten we dat ze een hersentumor had? Nee, oké, en dat konden we ook niet weten, want ze heeft het ons niet verteld en zoiets staat niet op je voorhoofd geschreven. Maar we hadden toch op zijn minst kunnen merken dat het niet goed met haar ging? Als je het idee hebt dat je de grip op je leven kwijtraakt, ben je daar meestal niet heel vrolijk onder en als gezin is het toch op zijn minst een beetje onze taak om aan te voelen hoe het met elkaar gaat. Dat is duidelijk niet gelukt, dus probeer mij nu alsjeblieft niet te indoctrineren met spreuken zoals “dat zou Lily gewild hebben” – want we weten verdomme niet wat ze gewild zou hebben.’
‘Let op je woorden!’ kwam Craig streng tussenbeiden, maar Derek zond hem slechts een woedende blik, voor hij zich opnieuw omdraaide om Sharon weer aan te kijken.
‘Ik wil mee,’ eiste hij dit keer.
‘Mee?’ vroeg Sharon ongelovig.
‘Ja, mee. Ik ben helemaal klaar met het oplossen van wiskundige ongelijkheden die me nooit in mijn leven ergens zullen krijgen. Lily zei altijd dat ik mijn dromen moest volgen, zeker de afgelopen tijd, en ik wil met jullie mee. Misschien heb ik wel een verborgen talent voor het oplossen van misdaden. Buiten dat is het enige waar ik in uitblink het kapotbijten van potloodjes en volgens mij zit daar nauwelijks een toekomst in.’
Zayn grinnikte zachtjes, kreeg een por van Sharon en stopte onmiddellijk. ‘Sorry,’ mompelde hij, waarna Sharon zich tot Derek wendde: ‘Je realiseert je dat het levensgevaarlijk is wat we aan het doen zijn?’
Hij knikte en ging op de brutale tour: ‘Ja, maar ik realiseer me ook dat jullie geen flauw idee hebben waar jullie mee bezig zijn. Jullie komen hier binnenstormen met bivakmutsen op jullie hoofd, maar jullie parkeren wel de auto voor de deur. Ik bedoel – stel dat de buren iets zien en de politie bellen? Dan registreren ze jullie nummerbord en zijn jullie de klos. Daarbij… wie belt er nou aan als ze komen inbreken? Een breekijzer is toch veel stoerder?’
Dat was Sharons beurt om in de lach te schieten. ‘Wat voor kluizenaren zijn jullie, dat de politie gebeld wordt zodra jullie bezoek krijgen? Dat zegt meer over jullie dan over ons. En we dragen bivakmutsen zodat jullie ons niet kunnen herkennen, dat scheelt een hoop ellende. En de deur openbreken… Dan zouden we een misdaad plegen.’
Derek haalde zijn schouders op. ‘Dan nog. Iemand bedreigen met een vuurwapen is naar mijn weten ook een misdaad.’
‘Het maakt eigenlijk ook niet zoveel uit wat jij ervan vindt. Je hebt informatie en wij willen die graag hebben.’
‘En ik wil graag mee.’
‘Derek!’ riep Patricia uit, haar stem overslaand van paniek. ‘Dat wil je niet! Echt niet! Derek, alsjeblieft, lieverd, alsjeblieft.’ Ze stond op om richting haar zoon te lopen, maar haar man sprong overeind en hield haar tegen.
‘Ze wil alleen maar dat je veilig bent,’ sprak hij, alsof dat het antwoord was op alle vragen.
‘En ik wil niet dat mijn leven voorbijgaat aan het blokken op sommen die ik niet snap.’
‘Het is echt cruciaal dat je ons vertelt wat je weet.’
‘Ik vertel het, als ik mee mag.’
Patricia schudde slechts haar hoofd. Ze leek compleet de weg kwijt en het zou niemand verbaasd hebben als ze ter plekke flauw was gevallen. Zayn hoorde een stemmetje in zijn achterhoofd al Damn It, Janet zingen, omdat Patricia hem aan haar deed denken, maar hij duwde het snel weg omdat dat wel het meest irrelevante was waar hij op dat moment mee aan kon komen.
Uiteindelijk haalde Sharon haar schouders op. ‘Goed, van mij mag je mee.’
Onmiddellijk vormde er een glimlach op Dereks lippen, hoewel Zayn al binnen een halve seconde tegenwierp: ‘Nee! We kunnen zijn veiligheid niet garanderen en hij is verdomme minderjarig. Ik wil dat niet op mijn geweten hebben.’
‘Wat wil je dan?’ snauwde Sharon, die inmiddels weer veel weg had van de ondergrondse variant. ‘Weggaan en nooit iets achterhalen? We zijn hier toch niet voor niets heen gekomen?’
Zayn schudde verslagen zijn hoofd, zei niets meer.
‘Dus dat is dan afgesproken?’ vroeg Derek grijnzend. ‘Ik vertel jullie wat ik weet, en dan mag ik mee?’
Het drietal indringers knikte verslagen, waarop de jongen begon te spreken: ‘Sinds Lily weg is, heb ik er een hobby van gemaakt om ’s avonds uit het raam te hangen en de straat te observeren. Niet met een verrekijker of zo, zo creepy ben ik niet, maar gewoon. Ik weet hoe laat mijn overburen gaan slapen, en de mensen die ernaast wonen en daarnaast. Ik weet wat hun avondrituelen zijn omdat ik simpelweg niets beters te doen heb dan uit het raam staren, en die mensen hun gordijnen nooit sluiten.’
Hij haalde even diep adem, ging toen verder: ‘Een paar dagen geleden was ik dus weer uit het raam aan het staren en toen zag ik iemand de straat inlopen, iemand met een bivakmuts over zijn hoofd en ik vond dat op zijn minst enigszins verdacht. Dus ik volgde de man met mijn ogen en zag hem onze eigen oprit oplopen, richting de deur. Ik bereidde me voor op het openbreken van het slot, maar dat kwam niet. In plaats daarvan hoorde ik de brievenbus klepperen en daarna zag ik hem weer weglopen.’ Hij glimlachte bij de herinnering. ‘Ik ben naar beneden gegaan en zag de envelop op de deurmat liggen. Ik dorstte hem niet open te maken, bang dat mijn ouders boos zouden worden. Dat is alles wat ik weet.’
‘En laat me raden,’ zuchtte Sharon. ‘Er is helemaal niets aan die man waardoor we hem eventueel zouden kunnen herkennen?’
‘Klopt,’ beaamde Derek. ‘Hij was in het zwart, was net iets breder dan hij’ – hij wees naar Chris – ‘maar wel klein en verder weet ik niets. Het was donker en hij was helemaal bedekt met zwart.’
Net zoals Lily, schoot het door Zayns hoofd, maar hij bedacht zich net op tijd dat dit wel het domst mogelijke decor was om die gedachte hardop uit te spreken.
‘Mag ik nu mee?’ vroeg Derek.
‘Heb je de waarheid gesproken?’
‘Ja.’
Zayn zuchtte. ‘Ga je spullen maar pakken, dan,’ sprak hij en de jongen liet het zich geen tweede keer vertellen, spurtte onmiddellijk de gang in en de trap op. ‘Ga hem achterna!’ beval Sharon Zayn, en toen hij niet reageerde, voegde ze eraan toe: ‘Voor hij de politie belt.’
Zayn rende de trap op en volgde de jongen naar diens slaapkamer, die hij persoonlijk nogal deprimerend vond: donkerblauwe muren, een effen, donkerblauw dekbedovertrek, een bed en een kast waar niets anders aan op te merken viel dan dat ze van hout waren. Op de vloer lag tapijt, eveneens blauw, en het was al flink versleten.
Derek trok zijn kast open en mikte een tas op zijn bed, gooide willekeurige kleding op een hoop en Zayn begon het behulpzaam in de tas te stoppen. Uiteindelijk kwam Derek op hem afgelopen met een teddybeer in zijn handen. Zayn vroeg niets, maar Derek beantwoordde wel: ‘Die was van Lily, ik heb hem uit haar kamer gejat voor mijn ouders een bevlieging kregen en de hele zooi verbrandden. Ze zou gewild hebben dat ik hem redde,’ sprak hij met klem. ‘Dat weet ik zeker, want dat heeft ze tegen me gezegd: Derek, als er ooit iets gebeurt, zorg dan dat je Peddington redt. Hij was haar beste vriend.’
Zayn slikte, moest moeite doen om het beeld van Lily aan het plafond van zijn netvlies te verdringen. Lily onder de zwarte verf. Lily op de keukentafel. Lily.
Samen begaven de twee jongens zich weer naar beneden, waar Sharon en Chris hen in de hal opwachtten. Patricia zag er nog steeds uit alsof ze elk moment flauw kon vallen, maar Craig hield haar beschermend vast.
‘Ik moet jullie vragen de politie niet in te lichten,’ zei Sharon voorzichtig. ‘Het zou het onderzoek alleen maar vermoeilijken.’
‘Pardon?’ brieste Craig. ‘Je komt mijn huis binnenvallen met een geweer, neemt mijn zoon mee en denkt dat ik je zomaar je gang laat gaan?’
‘Oh ja,’ grinnikte Sharon. ‘Over dat geweer…’ En ze haalde het ding uit haar broekriem, richtte de loop op het plafond en schoot. Er klonk en knal en de familie Adams vouwde in een reflex de armen over hun hoofd om zichzelf te beschermen tegen neerstortend puin, maar het kwam niet.
Het duurde een poosje voor alle gezinsleden zich weer op durfden te richten, toen keken ze Sharon verwonderd aan. ‘Hij is nep,’ legde het meisje uit, waarbij ze haar schouders ophaalde. ‘Ik zou er hooguit jullie schedels mee kunnen inslaan.’
De gezichten van de ouders vertrokken bij het idee dat zulke macabere gedachten door haar hoofd spookten, maar ze zeiden niets. Tenminste, niet tot Sharon de deur opende en naar buiten liep, gevolgd door Chris, gevolg door Zayn.
Gevolgd door Derek.
Dat was het moment waarop Patricia haar stem weer liet horen: ‘Wacht!’ En met tranen in haar ogen klemde ze zich vast aan Zayns arm, omdat hij de enige was die zich binnen handbereik bevond. ‘Zorg voor hem, alsjeblieft,’ smeekte ze. ‘Zorg voor hem. Zorg dat hem niet overkomt wat onze Lily is overkomen, alsjeblieft.’
Zayn keek haar aan, medelijdend, kon het niet over zijn hals verkrijgen om haar van zich af te schudden. ‘Ik beloof het,’ sprak hij dus. ‘Ik beloof dat we alles zullen doen om hem veilig te houden.’
Na die woorden trok Derek de deur in het slot, zodat Patricia’s ‘bedankt’ voor Zayn niet meer hoorbaar was. Ik zal alles doen om je veilig te houden, Harry. Dat beloof ik, hoorde hij in plaats daarvan in zijn hoofd. En hij wist dat hij zijn belofte zou houden – zowel wat Harry betreft, als wat Derek betreft. En daarmee had hij zijn overlevingskansen zojuist praktisch gehalveerd.

Little piece of detail, for those who don't know: Janet is van Rocky Horror Picture show. Je weet wel. En zo niet - go watch it, it's hilarious.
Also; deze is voor Ivana, omdat het inderdaad Sharon en Zayn zijn. (:

Reacties: