FanFic.nl

Ogen

Vluchtpoging

‘Wat?’ riep Zayn uit, zonder er verder bij na te denken. Het was niet alsof het per se onverwacht kwam, het was meer dat hij misschien een heel klein beetje vertrouwen in Sharon had gekweekt. Een klein beetje, minuscuul. Nee, wie hield hij voor de gek? Hij was met haar meegegaan op zoek naar een link waarvan ze van tevoren eigenlijk al geweten hadden dat ze hem niet zouden vinden. Ze hadden geweten dat de Kale en zijn mannetjes niet zo dom zouden zijn om hun namen en adressen achter te laten bij de families. Om heel eerlijk te zijn was Zayn zelfs verbaasd over het feit dat het geld überhaupt uitbetaald was.
Niet dat het er verder toedeed. Sharon hield informatie achter, Kate had informatie achtergehouden. Natuurlijk hadden ze dat, ze waren al die tijd samen geweest. Onafscheidelijk, beste vriendinnen. Alsof ze elkaar al jaren kenden. Hij was niet vergeten hoeveel haar reacties verschilden toen Maggie vermoord dreigde de worden, en toen hetzelfde met Kate gebeurde. Ze waren een eenheid geweest, al die tijd. Dus dat betekende…
‘Jij ook,’ stamelde Zayn plotseling, terwijl alle puzzelstukjes op hun plek vielen. ‘Jij hoorde er ook bij!’
Voor hij verder wist wat hij aan het doen was, trok hij zijn portier open en probeerde hij de auto uit te springen. Hij was zo gehaast dat hij vergat eerst zijn veiligheidsgordel los te maken. Vloekend boog hij zich terug de auto in, maakte hij het ding los en sprong hij uit het voertuig. Hij rende naar de andere kant, opende Dereks portier en sprak hem streng toe: ‘Uitstappen, nu.’
Derek keek hem aan, een vage schittering van avontuurlijkheid in zijn ogen en zonder verdere vragen te stellen, deed de jongen wat hem gevraagd werd. Zayn greep hem bij zijn pols en trok hem mee het struikgewas langs de berm in. Zouden er mannetjes verstopt zitten? Zou hij zijn eigen dood tegemoet lopen, en die van Derek erbij? Zou Harry hem vergeven?
Nee, dat hoefde hij zichzelf niet eens te vragen. Die optie was er niet. Harry zou hem niet vergeven, hij had hem verlaten en hij had beloofd hem ten alle tijden te beschermen. Einde verhaal, er zou geen vergiffenis zijn. Van niemand. Ook niet van Dereks ouders. Van zijn eigen ouders. Van absoluut helemaal niemand.
‘Zayn!’ hoorde hij geroepen worden, een mannenstem. Chris. Heel even hield hij zijn pas in, wilde hij de jongen een kans geven zijn verhaal te vertellen. Toen bedacht hij zich dat hij Kates vriend was geweest en waarschijnlijk dus net zo betrokken bij alles als Kate zelf. En Sharon. En wie nog meer? Misschien lichtte Sharon de boel wel in, op dat moment, degene die nog thuis waren. Misschien zouden ze achter Harry aangaan dan, en – nee.
Al rennend greep Zayn naar zijn broekzak, besefte zich dat hij geen telefoon bij zich had. Hij overwoog Derek ernaar te vragen, maar binnen een seconde realiseerde hij zich dat ook die zijn telefoon niet bij zich had. Door hun eigen fout. Er was geen mogelijkheid tot het inlichten van het thuisfront, er was geen uitweg. Ze konden alleen maar rennen.
‘Zayn!’
Takjes knapten onder zijn voeten terwijl hij verder rende. Derek hield hem moeiteloos bij, maar Chris’ naderende voetstappen kwamen steeds dichterbij. Sneller probeerde Zayn te rennen, maar het lukte hem niet en hij wist dat het slechts een kwestie van tijd was voor hij ingehaald zou worden. ‘Zayn, luister naar me!’ hoorde hij Chris toen roepen. ‘Verdomme!’
Het volgende wat de vluchtende jongen registreerde, was dat er een tak tegen zijn hoofd werd gegooid. ‘Hé!’ riep hij verontwaardigd uit, waarop Derek enigszins buiten adem opzij keek. ‘Wat?’ hijgde hij, terwijl hij over een hekje heen sprong. Zayn volgde zijn voorbeeld, wreef met zijn linkerhand over zijn gepijnigde achterhoofd. Zo ongeveer toen hij op de grond landde, suisde er een steen tegen zijn rug en kwaad draaide de jongen zich om. Zo kon hij zich niet verdedigen en hoewel Chris waarschijnlijk sterker was dan hij, was het twee tegen één en Derek leek verrassend slim te zijn. Een beetje zoals Harry in het begin. En voor Harry deed hij het, dus samen zouden ze het redden.
Zayn greep Derek opnieuw bij zijn pols, hield vervolgens zijn pas in. Hij voelde hoe er kracht op zijn arm uitgeoefend werd omdat zijn beschermeling nog steeds probeerde door te rennen. ‘Derek, stop!’ siste Zayn toen, en de jongen stopte abrupt. Het hele tafereel duurde waarschijnlijk een seconde of vijf, hooguit. Toen stonden ze oog in oog met Chris, hijgend.
Zayn bukte zich en raapte een losse tak van de grond af. ‘Kom maar,’ daagde hij Chris uit. ‘Als je maar niet dacht dat je dit ging winnen door me van achteren aan te vallen.’
Chris schudde slechts zijn hoofd. ‘Nee, Zayn, dat is het niet. Ik wil alleen maar zeggen dat je terug moet komen.’
‘Naar haar?’ vroeg de jongen smalend.
‘Ja, naar haar.’
‘Ze hoort bij hen!’
‘Nee, Kate hoort bij hen. Hoorde.’
De pijn en teleurstelling in zijn ogen waren onmogelijk te missen, maar Zayn weigerde het te zien. ‘Zij ook, anders zou Kate haar nooit in vertrouwen genomen hebben.’
‘Je vergist je,’ wierp Chris tegen. ‘Ik meen het. Kate heeft haar oprecht een schriftje nagelaten. Ik heb het gezien, net. Met mijn eigen ogen. En Zayn, als er iemand is die haar handschrift herkent, dan ben ik het.’
Tranen blonken achter zijn ogen, deden zijn stem trillen. Het was voor het eerst in al die tijd dat Zayn Chris emotioneel meemaakte. In zijn achterhoofd had hij zich wel eens afgevraagd waarom de jongen niet aangedaan leek door het overlijden van zijn vriendin, maar hij had nooit tijd gehad er echt over na te denken. Harry was belangrijker, en er was gezeur met Perrie. En misschien was hij ook gewoon niet zo oplettend als hij zou willen zijn.
‘Laten we teruggaan, alsjeblieft,’ smeekte Chris. ‘Doe het voor Harry. Ik heb Kate niet kunnen beschermen, heb al die tijd niets doorgehad. Jij hebt je kans nog, maar als je nu niet terugkomt, ben je morgenavond nog niet terug bij het huis. Als je er al komt, want waarschijnlijk is het wel een dagje lopen en liften doe je niet, dan breng je ons allemaal in gevaar. Inclusief Harry.’
‘Val dood,’ spuugde Zayn naar de jongen toe.
‘Wat?’
‘Hoe durf je me te chanteren met Harry?’
‘Ik chanteer je niet,’ verdedigde Chris zichzelf. ‘Ik zeg het alleen maar. Ik help je eraan herinneren. Kom terug, ik laat je zien dat Sharon daadwerkelijk een schriftje heeft en dat Kate erin geschreven heeft. Neem maar van mij aan dat het Kates handschrift is.’
‘En wie zegt dat daar daadwerkelijk de informatie in staat die Sharon ons net verschaft heeft?’
‘Je kunt zelf toch zeker lezen?’
‘Je verwacht toch zeker niet dat ze mij de tijd gaat geven om het te lezen?’
‘Ik heb de eerste twee zinnen gelezen. Er stond: “Ik wist het. Al die tijd, van tevoren al.” Dus of ze dacht dat ik vreemdging, of iets in die richting, maar dat kan ze niet geweten hebben, geen bewijs voor hebben gevonden, want dat was niet zo. Ik… Nee, dat was niet zo. En het enige andere wat ik kan bedenken is dat het hierover gaat. Sowieso, want anders zou ze het niet opgeschreven hebben, niet daar, het niet aan Sharon gegeven hebben. Je moet haar op zijn minst een kans geven.’
‘Een kans tot wat?’
‘Bewijzen dat ze aan jouw kant staat. In je eentje kom je nergens, dat realiseer je je toch zeker wel?’
‘Jawel…’ probeerde Zayn voorzichtig en hij wierp een blik op Derek, die er verrassend ontspannen bijstond voor iemand die zojuist een moordmysterie was binnengestapt. Zayn keek hem vragend aan, wachtte op een opmerking of een reactie of desnoods een glimlach, maar die kwam niet.
Uiteindelijk richtte Zayn zich weer tot Chris. ‘Hoe weet ik dat je de waarheid spreekt?’
‘Dat weet je niet.’
Zayns ogen schoten van Chris naar Derek en weer terug. Hij leek niet te weten wat hij met de situatie moest doen en uiteindelijk was Chris degene die de stilte verbrak. ‘Wat vind jij?’ vroeg hij namelijk aan Derek.
‘Ik blijf bij Mohammed,’ antwoordde die. ‘Beetje een multicultureel vriendenkringetje opbouwen of zo. En ze hebben lekker eten.’
‘Je dacht toch niet –’
‘Nee, rustig maar, ik dacht niet. Laten we maar teruggaan, ik wil dat schriftje wel zien.’
‘Ja?’ vroeg Chris hoopvol, hoewel de bedrukte stemming nog niet helemaal uit de lucht was en zijn ogen nog steeds treurig stonden. Zayn knikte met enige tegenzin en liet zich vervolgens door Chris terugleiden tussen de struiken door. Hij was compleet gedesoriënteerd en was blij dat Chris het verschil nog wist tussen de verschillende eiken en kastanjes.
De eerste vijf minuten gingen rustig voorbij, maar daarna begon Zayn toch wel ongeduldig te worden. Hij wilde weten waar hij was, weten waar hij heen ging, weten of hij nou wel of niet de goede personen in vertrouwen had genomen. Zou Derek niet net zo goed een onderdeel van het plan kunnen zijn? Een medeplichtige? Hij kon een afleidingsmanoeuvre zijn, zodat ze Harry konden pakken. Of zo.
Hij wist dat het ver gezocht was, maar hij wist ook dat hij naar zijn idee veel langer aan het wandelen was dan hij gerend had. Hoe hard hij ook probeerde het weg te drukken, de gedachte dat hij ergens anders heen gebracht werd, kon hij niet uit zijn hoofd verbannen. Eraan vast plakte een oneindig aantal vragen: Waar gingen ze heen? Waarom hadden ze hem niet allang vermoord? Wat wilden ze van hem? Was Harry veilig? Wie stonden er nou aan welke kant? Hoe kon hij hier uitkomen zonder al te veel kleerscheuren? Wat verschafte de grootste overlevingskansen?
Hij wist op geen van de vragen de antwoorden, dus restte hem weinig anders dan alsmaar doorlopen. En doorlopen. En door.
Tik, tik, tik.

Reacties: