FanFic.nl

Ogen

Zwart

Toen hij wakker werd, wist hij eigenlijk niet meteen waar hij was. Hij voelde het matras onder zich en wist dat het niet zijn matras was, maar wist ook dat het niet geheel vreemd was. Half vertrouwd en geassocieerd met slechte herinneringen die hij zich niet wilde herinneren. Of in ieder geval hing er een negatieve aura om hem heen, maar eigenlijk wist hij niet zeker of dat wel of niet met matras te maken had, of met het bed, of met de kamer, of gewoon met hemzelf.
Zijn gesloten oogleden werden niet geteisterd door zonlicht, niet eens een klein beetje. Hij wist niet hoe laat het was, maar het was dus sowieso te vroeg om op te staan of zijn ogen open te doen. Tenzij er hele zware gordijnen waren, maar die gedachte duwde hij snel weg. Het was midden in de nacht en hij lag op een matras, dicht tegen iemand anders aangedrukt, een arm om zijn middel. Hij wist niet wie het was, voelde hoe lichte paniek alweer door zijn aderen begon te kolken. Waar was hij?
In plaats van zijn ogen te openen, kneep hij ze nog steviger dicht. Hij wilde het niet weten, hij wilde er niet aan herinnerd worden. De herinneringen waren er wel, hij kon ze proeven, maar hij kon ze nog niet plaatsen en nog niet zien en wat hij proefde was verschrikkelijk bitter. Slapen, dat wilde hij. Niet herinnerd worden aan wat er dan ook op de loer lag in zijn hoofd. Hij wilde niet weten hoe hij in een dronken bui bij iemand in bed was beland, hij wilde niet weten hoe hij zijn vrienden op een luchtige manier uit zou moeten leggen dat er niets gebeurd was. Hij wilde absoluut niet weten hoe de media zou reageren op eventuele foto’s en hij wilde slapen, alleen maar slapen. Eindeloos.
Nog harder kneep hij zijn ogen dicht, verdronk in het zwart, werd het zwart. Hij ademde het in, hij rook het, hij voelde het, hij zag het. Hij was het. Zo voelde het.
Steeds zwaarder ging zijn ademhaling, steeds schokkeriger en de lucht maakte raspende geluiden bij het verlaten en betreden van zijn longen. Donker, zwart. Zwart. Drup, drup, drup. Hij zag een beeld op zijn netvlies vormen, het beeld van een jonge vrouw. Blond. Lange, blonde haren die langs haar gezicht vielen en toch was ze zwart. Ze staarde hem aan, doordringend, hoewel zonder iets te zien. Haar ogen waren donker. Niet bruin, zoals die van Liam en Cynthia en Zayn, maar zwart. Diepzwart, helemaal. Niet alleen de irissen, maar gewoon alles.
Steeds dichterbij kwam het beeld, steeds scherper werd het op zijn netvlies. Was zij degene die haar armen om zijn middel had geslagen? Was zij degene die hem het onbehagelijke gevoel bezorgde? Misschien waren het haar ogen. Misschien was ze wakker en staarde ze naar hem en zond ze al deze gedachten op hem af met haar zwarte demonenogen. Niet dat de armen om zijn middel voelde zoals de tengere armen van het meisje op zijn netvlies, maar dat kon op zich optisch bedrog zijn.
Tot het dichterbij kwam. Steeds dichterbij en er kwam een naam bij binnenrollen. Lily, hoorde hij iemand in zijn hoofd zeggen. Nog een keer, steeds meer, tot een heel koor in zijn hoofd haar naam zong. Lily. En scherper werd het beeld en hij zag het kettinkje om haar nek, de foto’s onder haar voeten. Haar voeten die boven de grond bungelden, de zwarte laarzen die dropen van de zwarte verf. Haar benen, naakt op een korte witte broek na. Zwart. Alles zwart. Haar bovenlichaam. Haar nek, gepijnigd door het touw dat eromheen hing. Haar hoofd, haar mond die half openhing, de grauwe teint van haar gezicht. Haar ogen. Zwart. Drup, drup, drup.
Plotseling schoten zijn eigen ogen open, gooide hij de deken van zich af en sprong hij het bed uit. Hij probeerde zover mogelijk weg te rennen, maar hij was nog geen halve meter verder toen hij onderuit ging. Hij stootte zijn scheenbeen hard tegen iets massiefs en kwam voorover terecht op iets zachts. Het duurde enkele tellen voor hij registreerde wat het was: nog een bed. Een bed naast een bed. Het tikte in zijn hoofd terwijl hij weer overeind krabbelde.
Tegen de tijd dat hij weer op zijn voeten stond, was degene die naast hem had gelegen in actie gekomen en sloot een sterke hand zich om zijn pols. ‘Harry,’ eiste de stem met klem, maar Harry schudde zijn hoofd en probeerde zich los te trekken. Het zien van de kamer deed hem weinig goed. Hij wist niet hoe lang hij geslapen had, maar hij wist wel dat het niet lang genoeg was geweest om al zijn herinneringen veilig weg te stoppen. Niet die van het ondergrondse avontuur, maar ook niet die van hoe hij in slaap was gevallen. Het tikte in zijn hoofd.
‘Waar is Zayn?’ vroeg hij, terwijl hij stopte met trekken.
‘Zayn komt zo terug.’
‘Maar waar is ‘ie?’
‘Harry…’
‘Waar is Zayn?’ riep de jongen uit, terwijl hij met een forse ruk zijn arm weer tot zich won. Louis staarde hem aan, de tweestrijd die hij van binnen voerde duidelijk weerspiegeld in zijn gezicht.
‘Ik weet het niet,’ fluisterde hij uiteindelijk. ‘Hij is… Hij komt zo.’
Harry schudde zijn hoofd. ‘Je hebt hem vermoord.’
‘Ik heb wat?’
‘Je hebt hem vermoord. Eerst heb je mij slaappillen gegeven en daarna heb je hem vermoord, omdat je een jaloerse klootzak bent.’
‘Nee! Ik – Harry!’ riep Louis, toen de jongen zich een weg baande richting de deur van de slaapkamer. ‘Waar is hij dan, hè? Hij zou toch zeker ook hier moeten slapen? En waar is El? Wat heb je met ze gedaan? Waar zijn ze?’ riep hij onder het rennen.
Hij was nog niet halverwege de overloop toen een andere deur open ging. ‘Ik ben hier,’ hoorde Harry een vrouwelijke stem zeggen en hij draaide zich om, keek recht in Eleanors gezicht.
‘En Zayn?’ eiste hij.
‘Zayn is bij Sharon. Hij komt zo terug.’
‘Hoe laat is het?’
‘Geen idee, maar je bent goed op weg iedereen wakker te maken.’
Harry schudde zijn hoofd, draaide zich om en begaf zich richting Sharons slaapkamer. Met geweld trok hij de deur open en het maakte hem vrij weinig aan hoe hij ze aan zou treffen. Toen hij de deur opende, trof hij echter alleen Perrie aan. Ze lag in het bovenste bed en kreunde, slaapdronken.
‘Waar is Zayn?’ eiste Harry opnieuw.
‘Zayn?’ mompelde Perrie.
‘Ja, Zayn, waar is ‘ie?’
‘Geen idee,’ luidde het verwarde antwoord en het was nog niet over haar lippen heen, over Harry had de deur alweer dichtgesmeten. Zo snel hij kon rende hij vervolgens de trap af, de woonkamer in en trof niets aan dan complete duisternis. ‘Zayn?’ schreeuwde hij, terwijl hij op de lichtschakelaar ramde en alle kastdeuren opentrok.
‘Hij is niet hier,’ hoorde hij Eleanor van boven de trap zeggen. ‘Hij is weg met Sharon. Ze komen zo terug.’
‘Nee!’ protesteerde Harry, waarna hij zich richting de voordeur begaf. Hij rammelde aan de deur, probeerde verwoed de sleutel in het slot om te draaien. Zijn vingers trilden te erg en het lukte hem niet. Om het nog beter te maken, hoorde hij voetstappen naderen en het duurde niet lang voor twee armen zich om zijn middel sloten, hem bij de deur wegtrokken. Harry kneep de armen, krabbelde ze, probeerde ze zelfs te bijten. Hij schopte tegen de benen, hard, hoorde Louis zachtjes vloeken en voelde hoe de jongen hem uiteindelijk in één van de banken neergooide.
Tijd om weg te glippen kreeg hij niet, want hij was nog niet bekomen van de schrik of Louis zat al bovenop hem, duwde Harry’s beide handen met de zijne hardhandig tegen de zitting van de bank en maakte dat Harry ondanks zijn worstelingen niet los kon komen. Of hem nog pijn kon doen, want de trappelende voeten konden zijn rug niet bereiken. Hij zat een klein stukje op Harry’s bovenbenen, zodat ook de knieën geen contact konden maken met zijn rug: het heupgewricht werd geblokkeerd door Louis’ gewicht.
‘Laat me los!’ schreeuwde Harry inmiddels, herhaaldelijk en hij gilde erbij, onverstoord. Het hele huis werd wakker, bijna iedereen kwam naar beneden om te kijken wat er aan de hand was. Om te helpen, misschien, maar het was nou niet bepaald een scenario dat veel hulp toestond.
‘Harry, luister,’ beval Louis. ‘Luister naar me. Ik heb Zayn niet vermoord. Hij is weg, met Sharon en Chris, maar hij komt terug. Hij wilde terug zijn voor je wakker werd, dus hij zal elk moment hier zijn.’
Harry schudde zijn hoofd, keek de toeschouwers wanhopig aan. Hij had zijn gegil gestaakt, maar zijn geworstel niet. De tranen begonnen over zijn wangen naar beneden te lopen omdat Louis hem niet gewoon liet gaan, omdat hij Lily voor zich bleef zien en haar zwarte ogen. Haar doordringende, nietsziende ogen die hem aanstaarden, hem verzwolgen. Hij zag ook Zayns ogen en Cynthia’s ogen, die hem zoals altijd gezelschap hielden en hem aankeken, elkaar afwisselend en toch altijd aanwezig.
Harry kneep zijn ogen dicht en vond zichzelf niet langer in staat om het snikken tegen te gaan, voelde hoe zijn worstelingen steeds zwakker werden.
Net op het moment dat Louis van plan leek zijn greep enigszins te laten verslappen, pikte Harry het geronk van een motor op. ‘Alsjeblieft!’ riep hij, terwijl hij met zijn laatste restje kracht zo hard mogelijk onder Louis vandaan probeerde te kronkelen. ‘Alsjeblieft, Louis, laat me los! Ik wil naar hem toe! Laat me los, laat me los, laat me los!’
Het was een goede poging, maar Louis gehoorzaamde niet. Hij bleef Harry tegen de bank duwen, en de toeschouwers deden ook niets. Eleanor stond er, en Jade, en Perrie en Floor. Niemand zei iets, niemand deed iets. Harry was overgeleverd aan Louis’ gespierde lichaam, aan de ogen van Cynthia en Zayn en aan de dodende blik van Lily. Hij maakte geen schijn van kans.

(1) wie heeft gespot dat ik stiekem een stuk uit 427 van mezelf gejat heb?
(2) dit ding is nu bijna even lang als Schaakspel en er is pas 1 iemand overleden how do we like thaaaat.
(3) wie denken jullie dat het overleven en wie niet?

Reacties: