FanFic.nl

Ogen

Danielle

Alle ogen, inclusief die van Harry, schoten onmiddellijk naar Jade. Het meisje slikte, overdacht hoe ze haar bekentenis het best kon formuleren. Sharon had haar niet in een verrassingsaanval vastgebonden, dat vond ze een goed teken. Ergens binnenin haar brandde een klein beetje hoop, maar het vlammetje was zwak en ze was bang dat het binnen vijf minuten gedoofd zou zijn. Zo niet minder.
‘Ik hoorde bij hen,’ sprak ze toen, in één adem en ze wist niet naar wie ze moest kijken, dus liet ze haar ogen van de ene naar de andere schieten. Floors ogen leken uit hun kassen te willen rollen; Harry leek haar niet te geloven; Zayn, Derek, Chris en Sharon reageerden überhaupt niet; Eleanor staarde haar ongelovig aan en Louis’ mond zakte open. Perrie reageerde ook niet, keek eerder van de één naar de ander om te peilen of ze wel of niet verbaasd moest zijn. Het arme kind snapte er nog steeds bijzonder weinig van, ook al deed ze inmiddels haar best.
‘Ik hoorde bij hen,’ herhaalde Jade, toen niemand iets zei. ‘Ik had jullie dossiers al ingezien, allemaal. Niet alleen die van de jongens, ook die van alle andere deelnemers. Ik wist wie er moesten overlijden, ik wist het allemaal al voor jullie überhaupt meededen. En ik weet ook waarom dit hele gebeuren in werking is gezet. Ik wist dat geld slechts een bijzaak was. Ik… alles. Ik wist het. Het spijt me.’
‘Heb je contact?’ vroeg Eleanor vrijwel onmiddellijk.
‘Nee,’ antwoordde Jade naar waarheid. Ze schudde haar hoofd om het kracht bij te zetten, maar ze was niet verbaasd toen Louis er niet voor viel: ‘Ik geloof je niet,’ zei hij.
‘Dat verwachtte ik ook niet.’
‘Bewijs het dan.’
‘Hoe?’
‘Kleed je uit.’
‘Wat?’
‘Dan kunnen we zien dat je geen zendertje bij je draagt.’
‘Je mag me fouilleren.’
‘Die dingen zijn zo klein dat je ze zo over het hoofd kunt zien.’
‘Ik doe het wel,’ bood Eleanor toen aan. ‘Ik heb er zelf immers ook een poosje één bij me gedragen, ik weet hoe die dingen er ongeveer uitzien en hoe ze aanvoelen, waar ze zitten en zo.’
‘En hoe weten we dat jij niet bij hen hoort?’ vroeg Perrie, die een dappere poging deed slim te zijn. Tot haar grote teleurstelling schoten Louis en Eleanor in de lach, schudde zelfs Sharon afkeurend haar hoofd. ‘Lieve schat,’ sprak Eleanor, ‘als het niet aan mij had gelegen, was jouw geliefde Zayn allang dood, net zoals iedereen hier. Behalve jij, ik, Derek en Chris. Ik was ook een spion, jawel, maar van de goede kant. Ik was een spion van Philip en heb ervoor gezorgd dat iedereen gered kon worden. Lijkt me niet dat ik dat zou doen als ik aan hun kant stond, maar dat kan aan mij liggen.’
Perrie schudde terneergeslagen haar hoofd, haalde haar schouders op. ‘Oké,’ mompelde ze vervolgens, waarschijnlijk om maar iets te zeggen te hebben. Intussen stond Eleanor op en begon ze Jades kleding te onderzoeken. Het meisje liet het gewillig toe. Ze wist dat ze niets te verbergen had en het vlammetje binnenin haar was een klein beetje aangewakkerd. Misschien, dacht ze, heel misschien was er inderdaad een kans dat ze haar zouden vergeven, dat ze haar zouden laten leven en haar op zouden nemen als onderdeel van de ontstane gemeenschap.
Ze vroeg zich plotseling af hoe het eruit zou zien als het gevaar geweken was. Zouden ze contact houden? Zou ze een nieuw leven op kunnen bouwen met deze mensen als nieuwe vriendengroep? Ze wist het niet, maar het verlangen naar antwoorden wakkerde nieuwe vechtlust in haar op. Ze wilde een einde maken aan alle ellende, een oplossing bedenken, vrij komen. Vrij zijn.
‘Niets,’ constateerde Eleanor na een poosje, terwijl ze overeind kwam. Ze was op haar knieën gaan zitten om Jades kuiten en schoenen te onderzoeken, had uiteraard niets gevonden en deelde de informatie met de rest van het gezelschap: Jade was onschuldig. Of toch?
‘Misschien ligt het in haar kamer,’ opperde Louis.
‘Nee,’ wierp Eleanor echter tegen. ‘Natuurlijk niet, dat is veel te riskant. Zeker omdat ze een kamer deelt met zowel Floor als Chris als Danielle. De kans dat iemand per ongeluk de apparatuur vindt is veel te groot. Dat risico mocht ik ook niet nemen. Zender te alle tijden bij je dragen, anders gaat het geheid fout.’
‘Wat nou als ik toch haar kamer wil bekijken?’ vroeg Louis.
‘Lou, doe niet zo be-’ begon Eleanor, maar Jade kapte haar af: ‘Dan zul je naar boven moeten gaan.’
‘Dan ga ik dat,’ besloot Louis. ‘Gaat er iemand mee?’
Toen er niemand reageerde, wendde de jongen zich tot Jade zelf. ‘Jij gaat in ieder geval mee,’ sprak hij. ‘Zodat je niet stiekem iets kunt verstoppen of zo. Ik hou je in de gaten.’
‘Lou…’ suste Eleanor nog, maar daar reageerde hij niet op. In plaats daarvan liep hij de trap op, zonder om te kijken en zonder te luisteren naar Eleanors gemompel. Jade liep stilletjes achter hem aan, werd ook teruggeroepen door Eleanor: ‘Nee, Jade, je hoeft je niets van hem aan te trekken. Hij is gewoon van slag door Harry.’
Jade draaide zich om, keek Eleanor aan. ‘Het geeft niet, ik snap het wel,’ zei ze, voor ze verder achter Louis aanliep. De trap op, de overloop over, haar slaapkamer in. Ze wist van tevoren dat hij snel klaar zou zijn: er stonden twee bedden, nachtkastjes en één staande kast, maar de meeste spullen waren nog niet uitgepakt en tassen waren snel overhoop gehaald. Opruimen mocht hij zelf doen, want zij zou onschuldig blijken. Dat wist ze zeker.
Het duurde inderdaad nog geen tien minuten voor Louis alles doorgespit had. De matrassen stonden rechtop tegen de muur, de inhoud van de tassen lag overal verspreid en zelfs de vloerbedekking was langs de randen omgeslagen. Nergens had de jongen ook maar iets gevonden wat op geluidsapparatuur leek.
‘Tevreden?’ vroeg Jade, met haar schouder tegen de muur leunend.
‘Ik vind het wel,’ zei Louis. ‘Wacht maar.’
‘Waar dan? In de lamp zeker?’
Louis wierp onmiddellijk een blik op het plafond om tot de ontdekking te komen dat de kamer slechts verlicht werd door een peertje. ‘Er is niets, Louis,’ legde Jade uit. ‘Ik heb geen zendertje bij me. Niet op mijn lichaam, niet in mijn tas en ook niet in het peertje. Het is er niet. Ik wilde niet meer met ze samenwerken, dat is de hele reden dat dit alles in werking is gezet. Het was een wraakactie op mij en Kate. Waarschijnlijk was het de bedoeling dat we geen van beiden overleefden, dat het verbloemd zou worden in het spel en ze zouden er nog geld aan verdienen ook. Denk je echt dat ik ze nu nog bij wil staan?’
Louis keek haar schattend aan, haalde toen zijn schouders op. ‘Ik ga even in de badkamer kijken,’ deelde hij mee.
‘Doe dat.’
‘Je gaat mee.’
‘Waarom?’
‘Zodat ik zeker weet dat je het niet stiekem verstopt terwijl ik niet kijk.’
Jade zuchtte verongelijkt, maar deed wat de jongen van haar vroeg: ze liep achter hem aan naar de badkamer. Ze merkte niet dat hij stopte met lopen en liep dan ook bijna tegen hem aan. ‘Lou?’ vroeg ze onzeker, toen ze merkte dat hij oprecht niet van plan was om verder te lopen.
‘Lou? Wat is er?’ Ze zag dat de jongen zijn hoofd schudde, vervolgens de deur weer sloot en rechtstreeks omkeert maakte. Voor ze wist wat er gebeurde, hoorde ze zijn voetstappen de trap alweer af voeren en stond ze in haar eentje op de verlaten overloop. Aan de ene kant wilde ze de badkamer niet openen, bang voor wat ze aan zou treffen, aan de andere kant wilde ze het wel. Uit nieuwsgierigheid, en omdat er beneden al opgewonden stemmen klonken. Als ze naar boven kwamen, kon ze maar beter weten waar ze mee geconfronteerd ging worden.
Voorzichtig nam ze dus de deurklink in haar hand, duwde die naar beneden en verschafte zichzelf toegang tot de badkamer. Ze had nog geen stap gezet toen haar adem stokte en ze versteende, slechts gedurende een splitseconde, maar het gebeurde wel. Zodra de eerste seconde voorbij was, rende ze de badkamer in, knielde ze naast het bad neer en stak ze haar handen in het heldere water. Ze greep het shirt van degene die erin lag, gebruikte het als houvast om haar omhoog te trekken.
Het lichaam was slap en zwaar, maakte het haar niet makkelijker en toen ze het hoofd eenmaal boven water uit had, moest ze kracht blijven zetten om te voorkomen dat het weer onder water zou zakken. Met haar vrije hand klopte ze vergeefs op de wangen. ‘Dani?’ fluisterde ze zachtjes, alsof het effect zou hebben. Het was haar echter niet ontgaan dat de borstkas niet op en neer ging en eigenlijk verwachtte ze geen reactie, maar ze wilde het toch proberen.
Ze zat nog geen minuut in die positie naast het bad, toen er opnieuw voetstappen klonken en de badkamer volliep. Iemand kwam naast haar staan, haar tilde Danielle uit het heldere water en legde haar op de badkamervloer. Jade keek opzij en herkende Chris, zat dat hij Danielle plat op haar rug legde, haar armen strak langs haar lichaam. Hij ging rechts van haar zitten, plaatste zijn knieën tegen haar arm en legde twee vingers onder haar kin. Vervolgens kantelde hij haar hoofd achterover en controleerde haar ademhaling.
Tien seconden later kwam de jongen weer overeind en plaatste hij zijn handen op Danielles borstbeen, klaar om te reanimeren. Hij had de borstkas nog geen drie centimeter ingedrukt, toen Eleanors stem de drukkende stilte verbrak: ‘Nee, stop.’
Chris schoot door, maakte de ene compressie af en stopte daarna, keek Eleanor vragend aan. ‘Wat?’ vroeg hij, op een toon die vrij dicht tegen minachtend aanzat.
‘Stop,’ herhaalde Eleanor. ‘Ze wil het niet. Ze wil niet verder zonder Liam, ze wil niet verder met alle beelden die zich constant in haar hoofd afspelen. Ze hoort hem, ze ziet hem, ze wordt door hem achtervolgd. En ze wil bij hem zijn. Niet iedereen is zoals jij, Chris. Niet iedereen is sterk genoeg om door te gaan. Danielle wil het niet. En reanimatie heeft zonder AED vrij weinig nut, dat weet jij net zo goed als ik. Wat wil je doen? Een ambulance bellen? Ten eerste kan die hier nooit op tijd zijn en ten tweede is dat een veel te mooie manier om onze locatie prijs te geven.’
‘Ze heeft waarschijnlijk alleen water in haar longen, ik kan het toch op zijn minst proberen?’
‘Nee,’ hield Eleanor vol. ‘Laten we alsjeblieft gewoon respecteren dat ze niet meer wil.’
‘Maar –’
‘Ik vond twee lege doosjes pillen in haar slaapkamer,’ deelde Louis mede. ‘Ik dacht dat die voor dat schot in haar voet waren, maar misschien…’
‘Waarschijnlijk heeft ze ze opgespaard,’ zuchtte Eleanor. ‘Haar voet was alleen geschampt door de kogel en waarschijnlijk voelde ze sowieso vrij weinig. Ik bedoel: we hebben allemaal gezien hoe ze leed onder Liams dood. Ik denk niet dat ze veel van haar voet gevoeld heeft.’
‘Dus we laten haar gewoon aan haar lot over?’ vroeg Chris ongelovig.
‘Ja,’ antwoordde Eleanor echter. ‘Ja, we laten haar gewoon sterven. Omdat zij het wil. Omdat ik van haar houd, omdat ze nu weer bij Liam kan zijn. Omdat ze het verdient, Chris, daarom.’

Yay, corpses.
Degenen die nog steeds niet doorhebben wie de insider is... I don't think it'll get any clearer than this.

Reacties: