FanFic.nl

Kiss me, stupid || ft. Harry Styles

|| Epiloge

Met een schok word ik wakker. Het zweet staat op mijn voorhoofd. Mijn ogen flitsen naar het lichaam naast mij. Een stroom van opluchting zweeft mijn lichaam binnen als ik merk dat die jongen, die Harry, niet naast mij ligt maar Nathan.
Die droom, het was net een nachtmerrie die goed afliep. Ik werd bevrijd uit dit pand, die Harry redde mij en ik hield van hem, maar hij bestaat niet. Rue, dat kleine zielige meisje dat overleed, ze bestaat niet. De blonde Ier die ontmaagd werd door mij, hij bestaat niet, en mijn ouders, het meisje die mijn zus bleek te zijn, de hond, ze bestaan allemaal niet want het was allemaal maar een droom.
De gruwelijke werkelijkheid dringt me pas binnen als ik de deken van mijn lijf af duw, het bed uitspring en met een zachte plof in het raamkozijn ga zitten. Ik zit hier nog steeds met geen enkel teken van vrijheid. Mijn vrijheid word met iedere seconde hier afgepakt, net zoals lichaam die grote lichamen moeten verdragen en zware straffen.
Een zachte zucht verlaat mijn lippen. Ik laat mijn blik glijden over de open hemel, de miljoenen kleine sterretjes fonkelen alsof dit de laatste dag zal zijn dat ze kunnen schijnen en de maan die de huizen een vertrouwde zilveren gloed geeft staat hoog in de lucht.
Ik sla mijn armen om mijn opgetrokken benen heen en laat mijn kin op mijn knieën rusten.

Het kraken van het bed wekt mijn aandacht op. Twee seconden later voel ik warme armen om me heen. Een natte kus word er op de huid van mijn schouder gedrukt. Zijn haren kriebelen over mijn kale huid heen wat ervoor zorgt dat ik kippenvel krijg.
Daarna komt Nathan stilletjes naast me zitten. Zijn ogen kijken me bevreemd aan.
'Is er wat?' vraagt hij niet echt onder de indruk.
'Ik heb vreemd gedroomd,' zei ik zachtjes.
'Ben je daarom uit bed geglipt? Kom weer terug, je moet slapen. Je hebt morgen een belangrijke klant.'
Hij pakte me met een ijzersterke greep vast en trok me overeind. Hij liet me pas weer los toen ik in bed ging liggen met de deken tot over mijn kin getrokken.
'Wees een keer blij met wat ik voor je doe. Ik kan je ook gewoon in het bed van een wildvreemde gooien, begrijp je dat?' vraagt hij met een boze ondertoon. Ik knikte zwijgend. Nathan kwam naast me liggen. Zijn armen schoof hij onder zijn hoofd, voor een kort moment keek hij me aan waarna zijn blik naar het plafond ging.
'Wat heb je dan precies gedroomd?' vroeg hij in een zacht toontje. 'Het komt erop neer dat ik bevrijd werd.' Nathan lachte zijn sarcastische lach en schudde minachtend zijn hoofd. 'Zulke fantasieën moeten je niet naar je kop stijgen Nadine. Niemand is het ooit gelukt om hier weg te komen, nooit. Het zal me me niet verbazen als het jou ook niet zal lukken.'

De volgende ochtend word ik wakker gemaakt door een schoonmaakster. Als ze ziet dat ik haar verward aankijk zegt ze: 'Nathan is al weg, hij had belangrijke zaken zei hij. Je moest je klaarmaken, je word straks naar je klant gebracht.' Daarna gaat ze zwijgend verder aan haar werk. De arme vrouw is duidelijk een nieuwe schoonmaakster. Jammer genoeg word ze over een maandje of drie verwisseld voor een nieuwe waarna ze word vermoord.
Met tegenzin kleedde ik me aan in de kleding die Nathan op een stoel had klaargelegd. Het was een doorschijnende zwarte lingerie met daarbovenop een jurkje en stiletto's.
Toen ik mijn haren kamde met mijn vingers werd de deur met een ruk geopend. Een grote kale man met een getinte huid liet zijn donkere ogen over mijn ogen glijden. De man die ik herkende als een van de mannen van Nathan wenkte me grijnzend. Zijn grote hand omklemde mijn bovenarm. De man knoopte een doek voor mijn ogen. De klik van de deurklink klonk door de verlaten gang heen. Daarna werd ik vooruit geduwd.
'Vergeet niet, doe wat je gezegd word, en doe het met plezier,' klonk de zware stem van de man. Dat was de tip die Nathan me altijd gaf, hier luisterde ik met plezier naar. Alles was beter dan zware straffen met pijnlijke wonden op mijn lichaam. 'Zal ik doen,' zei ik danmaar.
We liepen door een lange gang heen, voor mij leek het wel eindeloos. Ik zag niks, alleen het gezoem van de TL lampen boven mij gaven mij een vertrouwd gevoel. Zonder dat ik wat zag wist ik dat ik hier nooit geweest was, mijn instict vertelde me dit.
De monotone getik van mijn stiletto's en de zware voetstappen van de man zorgden ervoor dat ik mijn ademhaling onder controle had, anders was allang aan het hyperventileren. Ik was bang voor wat er op me te wachten stond. Een harde ruk aan mijn arm vertelde me dat ik stil moest staan.
De zachte klik van de deurklink drong mijn gehoor gangen binnen. Ik werd naar binnen geduwd en opnieuw klonk er een klikje.
'Je kunt de blinddoek afdoen,' werd er mij verteld. Mijn hart klopte in mijn keel toen ik mijn handen langzaam naar mijn hoofd bracht en de knoop in de blinddoek los probeerde te maken. De blinddoek viel op de grond. Het felle licht leek me haast te verblinden, maar toen ik een paar keer met mijn ogen knipperde was het wazige zicht en het felle licht verdwenen. Ik liet mijn blik van de bruine laarzen omhoog glijden naar de zwarte spijkerbroek met de gaten in de knieën, een zwarte T-shirt met V-hals en dan de groene kijkers omrand met bruine, lange wimpers. Pas toen er een scheve grijns rond zijn lippen verscheen herkende ik hem, het was de jongen die mij uit dit pand redde. Mijn wijd opengesperde ogen keken hem voor een korte seconde aan voordat ik mijn mond opende. Trillerig haalde ik adem.
'Harry?!'

Reacties: