FanFic.nl

Ogen

Ogen

Boven klonk tumult. Opgewonden stemmen, geroep, gestommel. Meer stemgeluid. Een doffe plof, meet geluid. Stemmen. Stemmen, stemmen en nog meer stemmen. ‘Zayn?’ vroeg Harry, die probeerde beelden bij de geluiden te vormen en daar wanhopig in faalde. Hij wist vrij weinig positiefs bedenken, bleef steeds hangen op complottheorieën en moordplannen. Wat als Louis iets onthullends had ontdekt? Wat als ze boven bezig waren met het bedenken van een wraakplan en als ze naar beneden zouden komen om hem en Zayn om te brengen?
Zou het hem überhaupt uitmaken?
‘Zayn?’
‘Shh,’ suste de jongen, terwijl hij Harry zo mogelijk nog dichter tegen zich aandrukte. Als Harry kleiner was geweest, hadden ze waarschijnlijk op een gebroken gezin geleken. Een vader en zoon die elkaar om wat voor reden dan ook nodig hadden voor houvast, die van elkaar hielden en elkaar koste wat kost door de komende moeilijkheden zouden slepen. Wat er ook voor nodig was.
Het feit dat Zayn getint was en Harry niet, verbrak de illusie al enigszins. Het feit dat Zayn nog geen dertien maanden ouder was dan Harry deed daar nog een schepje bovenop en tenslotte was er de uitdrukking in Zayns ogen: leegte. Het was alsof hij op dat moment alles opgegeven had. Het was alsof hij niet geloofde dat Harry en hij elkaar erdoorheen konden slepen, het was alsof hij opgegeven had, daar, toen, uiteindelijk. Alsof hij er geen kracht meer voor had.
Harry zag het.
‘Zayn?’ vroeg hij.
De aangesprokene schudde zijn hoofd.
‘Zayn? Zayn, alsjeblieft.’
Geen reactie.
‘Laten we naar boven gaan, oké? Ik wil weten wat er is.’
‘Nee,’ zuchtte Zayn. ‘Nee, laten we… nee. Laten we dan gewoon naar boven gaan en gaan slapen, of zo. Het is al laat en ik ben moe en waarschijnlijk willen we morgen een plan trekken om Michael neer te halen. We kunnen maar beter een beetje uitgerust zijn dan.’
Harry reageerde niet. Hij wilde naar Louis, aan de ene kant omdat Louis boven was en hij niet. Hij was wel boos op de jongen, een beetje, maar hij wilde ook zeker niet dat hem iets zou overkomen, niets ernstigs, niets fataals. Niets… niets. Gewoon niets. Maar hij wilde ook bij Zayn blijven en weten wat er allemaal gebeurd was en hoe ze erachter waren gekomen en hoe de zaken er precies voorstonden. Hij wilde dat Louis naar hem toe zou komen, zijn excuses aan zou bieden, hem zou overtuigen dat er niets aan de hand was verder. Hij wilde gewoon dat Louis terugkwam, dat ze weer zouden zijn als vroeger. Dat alles weer zo zou zijn als vroeger, dat ze weer konden optreden met Liam en Niall en dat alles maar dan ook alles hetzelfde zou zijn. Hij zou zijn relatie met Louis ervoor opofferen, als hij de kans kreeg. Zonder twijfel, daar was hij van overtuigd.
‘Harry?’
‘Louis.’
‘Louis is boven.’
‘Laten we naar boven gaan.’
‘Slapen?’
‘Naar Louis.’
‘Als we nou gewoon naar bed gaan, dan haal ik Louis wel. Goed?’
‘Ik mag ook weten wat er is.’
‘Jawel, maar…’
‘Kom,’ onderbrak Harry Zayns gepeins en hij kreeg het voor elkaar om op te staan, trok Zayn – die gelukkig meewerkte – ook overeind en samen begaven ze zich richting de trap, richting de stemmen en richting het tumult. Toen ze op de overloop aankwamen, probeerde Zayn Harry richting de slaapkamer te dirigeren, maar de jongen weigerde de deur door te gaan. Hij was wel tot stilstand gekomen, bleef naast Zayn staan alsof hij een hond was die graag bevelen opvolgde, maar de kamer betreden deed hij niet. ‘Kom,’ geboord Zayn dus, maar Harry schudde zijn hoofd: ‘Louis.’
‘Louis komt zo.’
‘Nee, ik ga naar hem toe.’
‘Harry, laten we alsjeblieft –’
‘Nee!’ riep Harry uit, terwijl hij al richting de badkamer begon te stevenen. Zayn kwam achter hem aan, schaduwde hem als het ware. Hij maakte echter geen aanstalten de jongen vast te grijpen of wat dan ook. Hij liet Harry lopen, richting de badkamer, richting het geluid en de mensen en hetgeen waarvan hij niet wilde weten wat het was.
Op ongeveer een halve meter van de deur hield Harry stil. Hij zag een muur van ruggen, herkende tot zijn grote opluchting ook Louis ertussen. Even wilde hij naar hem toe rennen, heel even. Toen realiseerde hij zich waar iedereen naar stond te kijken en zag hij het ook. Hij zag het water, hij zag het lichaam op de harde badkamervloer. Hij zag de parels van water in het haar, op de wimpers, op de huid. De lichtblauwe teint, veroorzaakt door het ijskoude water. De afwezigheid van ademhaling, de twee handen op de borstkas, de paniek van de mensen eromheen. De discussie. Hij hoorde het wel, vaag, maar kon het niet helemaal plaatsen. Het lichaam op de vloer, de mensen eromheen. De handen op de borst…
Het begon hem te duizelen en hij greep zich vast aan het eerste wat hij te pakken kreeg. Het bleek Zayns onderarm te zijn en de eigenaar greep hem onmiddellijk beet om hem houvast te bieden. ‘Harry, laten we…’ fluisterde hij, maar Harry hoorde de rest niet meer, schudde zijn hoofd. Uit alle macht probeerde hij de ogen weg te dringen. Hij weigerde Cynthia aan te kijken, of Niall of Liam of Deborah. Lily met haar oneindig diepe zwarte ogen. Cynthia. Zayn, die hij vaag tegen hem hoorde praten maar niet meer verstond. Louis. Louis, Louis. En dan Danielle.
Het tikte in zijn hoofd, de wijzers van de grote massieve klok in het woonvertrek waar hij al een paar dagen niet meer geweest was. Hij kneep zijn ogen dicht en schudde het weg, alles, hoorde Zayns stem langzaam tot hem doordringen: ‘Harry, Harry, rustig maar, het komt goed, ik ben bij je, Louis komt zo. Het is in orde, het is oké, het komt goed, echt waar. Ik bescherm je. Ik beloof het je. Heb je hier nog medicijnen liggen? Harry, hoor je me? Heb je medicijnen bij je?’
Heb je je medicijnen ingenomen? Heb je ze bij je? Kom, we gaan ze halen.
Harry schudde zijn hoofd, liet zich door Zayn op het bed duwen en ging zelfs op eigen initiatief liggen, rolde zich op en klampte zijn armen om zijn opgetrokken knieën heen. Hij was bang, wilde niet zien wat hij zag en hij wilde niet meemaken wat hij meemaakte.
‘Kijk me aan, alsjeblieft,’ smeekte Zayn en Harry hoorde de stemmen in zijn hoofd. Harry, kijk me aan. Jawel. Jawel, kijk me aan, Harry. Luister naar me, kijk me aan. Ik doe je niets, echt niet, dat weet je. Ik zal je nooit iets doen. Harry schudde verwoed zijn hoofd, probeerde de opkomende tranen weg te duwen. Hij probeerde onderscheid te maken tussen de werkelijkheid en de schimmen van het verleden, probeerde alle stemmen en alle ogen uit zijn hoofd te verwijderen. Ik ben er alleen maar om je te helpen. Hij zag haar, recht voor zich, boven zich, naast zich. Hij voelde haar hand weer op zijn been en hij hoorde haar stem, glashelder, echt. Alsjeblieft, Harry, alsjeblieft, kijk me aan. Hij voelde haar wijsvinger onder zijn kin, liet zijn hoofd omhoog geduwd worden. Hij probeerde zijn ogen gesloten te houden, maar ze bleef eraan trekken. Eindeloos, pijnlijk, net zolang tot hij de tranen niet meer langer tegen kon houden. Toe nou, Harry, alsjeblieft. Er kan je niets gebeuren, echt niet, we zijn bij je. Hij zag Liam naast haar, een schim, een weerspiegeling. Hij zag het, heel even, voor hij de druk niet meer kon doorstaan en zijn ogen opende. Hij stopte met weerstand bieden en haar blik ving de zijne. Bruine ogen, diepe, bruine ogen. Niet Cynthia dit keer, niet Cynthia’s ogen, maar die van Danielle.
‘Danielle is dood,’ mompelde Harry in zichzelf, terwijl hij zijn ogen sloot en zachtjes zijn hoofd schudde. De druk op zijn kin verdween niet en hij opende zijn ogen weer, zag steeds dezelfde bruine irissen naar hem staren. Danielle. Nee, niet Danielle. ‘Dood,’ fluisterde hij nogmaals. ‘Danielle is dood.’ Niet Danielle maar Zayn.
Toe nou, Harry, alsjeblieft, kijk me aan.
‘Ja,’ beaamde Zayn. ‘Danielle is dood.’
Zayn. Niet Danielle, Zayn. Harry knikte zachtjes, liet zijn ogen scherpstellen en nam de jongen in zich op. Hij zag er doodmoe uit, afgepeigerd door de nachtelijke tocht en de druk op zijn schouders en toch probeerde hij hem erdoorheen te helpen. ‘Heb je je medicijnen hier?’ vroeg hij, zachtjes, zodat degenen in de badkamer het niet konden horen.
Harry staarde hem aan, liet de woorden eventjes bezinken. Intussen bleef het stil. Vanuit de badkamer klonken nog steeds de stemmen van degenen die beslissingen aan het nemen waren, verder was het stil. Tik, tik, tik.
Uiteindelijk schudde Harry zijn hoofd.
‘Goed, dan ga ik –’
Zayn kreeg de kans niet om zijn zin af te maken, want er werd op de deur geklopt. Zachtjes, timide, alsof degene aan de andere kant niet zeker wist of hij wel welkom was. ‘Binnen,’ antwoordde Zayn voorzichtig, terwijl hij zich omdraaide om te kijken wie er aan de andere kant stond. Beide jongens op het bed zagen Derek op de drempel staan, ongemakkelijk. ‘Oh,’ mompelde hij dan ook. ‘Sorry als ik stoor, ik eh – ik kwam alleen…’
‘Nee, geeft niet,’ stelde Zayn hem gerust, hoewel het Harry niet ontging dat de jongen een bezorgde blik om hem wierp. ‘Wat is er?’
‘Nee, gewoon, zij zijn allemaal zo ondersteboven van haar dood en ik kende haar helemaal niet, dus ik dacht: misschien kan ik beter naar Mohammed toegaan, dan voel ik me wat minder buitengesloten.’
‘Eigenlijk komt dat wel goed uit,’ bekende Zayn. ‘Als jij nou even bij Harry blijft, ga ik zijn medicijnen halen. Hoe klinkt dat?’
‘Als Harry dat geen probleem vindt,’ antwoordde Derek en Zayn vond dat blijkbaar genoeg instemming, want hij stond op en verliet het vertrek.
Derek verliet zijn positie bij de deur, liep richting het raam. Hij keek Harry niet aan, liet op geen enkele manier merken dat hij zich bewust was van de aanwezigheid van de jongen. En toch gaf hij Harry het idee dat hij hem in de gaten hield, dat hij alles zou opmerken wat Harry zou doen. Het zorgde ervoor dat Harry niet probeerde achter Zayn aan te gaan en eigenlijk zorgde het er zelfs voor dat hij zich enigszins veilig voelde in het gezelschap van de jongen.
‘Mohammed?’ vroeg hij dus maar, in een poging de jongen een beetje op zijn gemak te stellen.
‘Ja, alle buitenlanders heten toch altijd Mohammed? En hij had zich in de eerste instantie niet voorgesteld, dus heb ik ‘m maar zo genoemd.’
Harry grinnikte zachtjes, maar Derek leek het nauwelijks te merken. Hij had zijn blik gefixeerd op iets wat zich aan de andere kant van het raam bevond en zijn lichaamstaal liet duidelijk zien dat er iets niet klopte. De frons in zijn voorhoofd, de spanning in zijn spieren, de manier waarop hij van het ene op het andere moment niet meer leek te merken dat Harry nog in het vertrek was. Eerst niet, toen juist wel, omdat hij omkeek en de jongen een gehaaste blik toewierp. Vervolgens richtte hij zijn blik op de kamerdeur, en weer terug het raam uit.
Het ging zelfs Harry niet voorbij dat er iets niet klopte.

I don't like this chappie much. But okay.
Ik weet niet of jullie het willen weten of niet, maar ik denk dat jullie je voor moeten gaan bereiden op de dood van één of meerdere personages die enigszins geliefd zijn. Because - after all, we're talking me. And I tend to kill my characters. Even the nice ones. Especially the nice ones. So - yeah. It won't be long.

Reacties: