FanFic.nl

Ogen

Oscar

Half rennend snelde hij de badkamer in. Jade zat op haar knieën naast het bad, staarde naar het wezenloze lichaam op de badkamervloer. Eleanor en Chris waren aan het bekvechten over iets, maar Zayn nam de moeite niet om te luisteren waarover. Floor stond vlak bij de deuropening, staarde naar het tafereel en zag eruit alsof haar ogen elk moment uit hun kassen konden vallen. Waarschijnlijk was de klap voor haar het hardst aangekomen, zij had Jade immers vertrouwd.
Perrie stond vlak naast het medicijnkastje en Zayn vloekte binnensmonds omdat hij dus gedwongen was naar haar toe te lopen. Ze had zich al bijna vierentwintig uur koest gehouden, jawel, maar hij wachtte nog steeds op een nieuwe uitbarsting. Hij keek haar dan ook niet aan toen hij naar het medicijnkastje toeliep, hield zijn ogen strak gericht op hetgeen hij zocht. ‘Zayn?’ vroeg Perrie echter.
Hij negeerde haar.
‘Zayn?’
Waar waren die verdomde medicijnen? Hij gooide paracetamol aan de kant, aspirine, diclofenac, vond toen het doosje met Harry’s medicijnen. Hij vroeg zich af waarom ze helemaal achteraan lagen, gooide het erop dat niemand ze ’s nachts per ongeluk in zou nemen om een hoofdpijntje te verwerken.
‘Zayn, luister, ik weet dat je me hoort en ik wil alleen maar dat je weet dat het met spijt.’
‘Waarom nu ineens wel?’ vroeg Zayn, die deed alsof hij nog steeds op zoek was naar Harry’s medicijnen.
‘Omdat dit de eerste dode is die ik meemaak en fuck, Zayn, het is ineens allemaal zo echt.’
Zayn keek op, zag in haar blauwe ogen dat ze wel meende wat ze zei. En toch bleven zijn gedachten hangen bij Harry, alleen in de slaapkamer met Derek. ‘Ik heb hier geen tijd voor, Perrie,’ zei hij dus, en hij draaide haar zijn rug toe, liep met de medicijnen in zijn hand naar Louis. ‘Hé Lou,’ sprak hij tegen hem. ‘Kom je zo? Harry en zo.’
‘Denk je nou echt dat ‘ie me nog onder ogen wil komen nadat we met zijn medicijnen hebben gerommeld?’
‘Hij vertrouwde je sowieso al niet.’
‘Dank je.’
‘Het is wel zo,’ hield Zayn schouderophalend vol. ‘Maar hij blijft de hele tijd naar je vragen, dus ik denk dat het nog wel goed zit.’
Louis keek hem schattend aan, leek te willen beoordelen of hij hem wel of niet op zijn woord kon vertrouwen. ‘Oké,’ sprak hij toen, zachtjes. ‘Ik kom er zo aan.’
Zayn knikte. ‘Ik ga alvast, voor het helemaal misgaat.’ Hij rammelde met het doosje in zijn handen en bewoog zich weer richting de slaapkamer. Op de overloop zag hij Sharon voor zich uit lopen, richting de trap en hij zag haar ook naar beneden verdwijnen. Tijd om zich er druk over te maken gunde hij zichzelf niet, want Harry verkeerde weer eens in een weinig alerte toestand en daar wilde hij zo snel mogelijk een eind aan maken.
Eenmaal in de slaapkamer aangekomen zag hij Derek bij het raam staan en Harry op het bed liggen. Beiden zagen ze er weinig ontspannen uit, maar hij gaf de schuld aan het lichaam op de badkamervloer en nam onmiddellijk plaats op de rand van het bed. ‘Hier,’ zei hij tegen Harry, terwijl hij hem de pillen toereikte. ‘Dan voel je je beter.’
‘Mohammed,’ probeerde Derek tussen beiden te komen, maar de jongen schudde slechts zijn hoofd. Daar had hij geen tijd voor, hij moest eerst Harry zijn medicijnen laten nemen, maar die maakte geen aanstalten ze aan te nemen. ‘Neem ze nou maar,’ gebood Zayn zachtjes. ‘Je weet dat dat beter is.’
Harry schudde zijn hoofd. ‘Louis,’ zei hij alleen maar.
‘Louis komt zo.’
‘Louis heeft me gedrogeerd.’
‘Ja,’ beaamde Zayn, ‘dat waren slaappillen. Hij zou je nooit iets gevaarlijks geven.’
‘Hij loog.’
‘Ja, Harry, hij loog, maar ik ben Louis niet.’
‘Je zou me beschermen.’
‘Ik heb je beschermd.’
‘Je bent weggegaan,’ beschuldigde Harry en Zayn probeerde het zich niet persoonlijk aan te trekken, maar het lukte hem niet. Harry’s woorden deden pijn en hij schudde lichtjes zijn hoofd, dwong zichzelf toch verder te praten: ‘Ja, ik weet het en het spijt me. Ik zal niet meer weggaan, oké? Ik beloof het, echt waar, oprecht, écht waar. Ik ga niet meer weg, nooit meer. Ik blijf bij je. Maar je moet me vertrouwen en je medicijnen slikken, anders maak je het ons onnodig moeilijk.’
‘Mohammed…’ probeerde Derek nogmaals.
‘Straks, Derek,’ snauwde Zayn, gemener dan eigenlijk de bedoeling was. ‘Eerst moet Harry zijn medicijnen nemen.’
‘Harry neemt ze echt wel, toch, Harry?’
Harry keek op, richtte zijn blik op Derek. ‘Ja,’ ging die verder. ‘Voor Zayn, voor Louis. Ze hebben eerder wel met je medicijnen gerommeld, maar je weet zelf wel hoe ze eruit zien, toch? Als je ze nu zelf uit de verpakking haalt, dan weet je zeker dat het de goede zijn en dan heeft Louis er verder vrij weinig mee te maken. Je mag dan medicijnen slikken, je bent niet meteen dom.’
Harry keek hem aan, aandachtig, richtte toen zijn blik op Zayn, op het doosje in diens hand en hij pakte het aan, haalde er een strip uit en pakte inderdaad zelf zijn medicijnen eruit. Hij slikte ze weg met het glas water dat op zijn nachtkastje stond en stak zelfs op kinderlijke wijze zijn tong naar Zayn uit om te bewijzen dat hij daadwerkelijk zijn mond leeg had. ‘Goed zo,’ grinnikte Zayn, terwijl hij Harry naar zich toe trok en hem stevig omhelsde.
‘Mohammed,’ probeerde Derek nog een keer, maar Zayn antwoordde opnieuw: ‘Ja, zo.’
‘Nee, Zayn, nu,’ sprak Derek echter klemmend en het deed Zayn verbaasd opkijken. Hij verwachtte een boze blik te zien, desnoods een pistool op zich gericht. We hebben de verkeerde vertrouwd, schoot er al door zijn hoofd, maar toen hij opkeek zag hij Derek eerder paniekerig kijken dan boos.
Vertwijfeld liet Zayn Harry los en liep hij richting het raam, omdat Derek niet van plan leek te praten voor hij pal naast hem stond. Omdat hij dan een makkelijker slachtoffer was, dacht Zayn nog. En omdat Harry sowieso geen partij was.
Derek zei niets, knikte slechts richting het raam en Zayn volgde het gebaar met zijn ogen, schrok van wat hij zag. Hij knipperde, herhaaldelijk, hopend dat het allemaal niet waar was. Het beeld verdween echter niet, het lichaam bleef liggen waar het lag. Het enige wat veranderde, was de grootte van de rode vlek die de borstkas langzaam overnam. Steeds groter, steeds donkerder rood.
Het lichaam bewoog niet. Zayn wist niet zeker of hij het zou kunnen zien ademhalen, mits er ademhaling was, omdat het toch enkele meters van zijn netvlies vandaan lag. Toch twijfelde hij er niet aan. Het zat hem ook in de houding waarin het lichaam lag: het kon nooit lekker liggen met de ledematen in die hoeken. En dan was er nog de vlek op de borstkas.
‘Oscar,’ fluisterde Zayn, nauwelijks hoorbaar, terwijl hij zich afvroeg of hij neergeschoten of gestoken was. Beide opties waren zorgwekkend: neergeschoten zou schieters betekenen, dat was een stuk gevaarlijker dan neergestoken. Aan de andere kant was Oscar een geoefend vechter geweest. Als ze hem neer konden steken, konden ze de rest ook aan. Zonder twijfel.
‘We moeten weg,’ constateerde Derek, terwijl hij het raam opende. Zayn had nog nauwelijks geregistreerd wat de jongen aan het doen was toen hij het raam in klom. Hij draaide zich om en sloot zijn handen stevig om het raamkozijn terwijl hij zich met zijn voeten afzette tegen de buitenmuur, zo stapje voor stapje naar beneden liep. Uiteindelijk hing hij aan zijn handen en liet hij los.
Er klonk en zachte plof van onder het raam en Zayn stak zijn hoofd uit het raam om Derek naar hem zien opkijken, terwijl hij zijn handen afklopte. ‘Kom!’ riep hij naar boven. ‘Snel!’
Op dat moment hoorde Zayn achterin het huis een ruit ingegooid worden en hij hoorde voetstappen. Natuurlijk, dat ging sneller dan het forceren van de voordeur en dus hadden ze slechts enkele tellen de tijd om het huis te verlaten. Alsof het in brand stond en de vlammen hen elk moment op konden slokken, met het enige verschil dat de vlammen pistolen bij zich droegen en dus een veel groter bereik hadden. En dat je ze niet aan voelde komen, of rook.
‘Harry,’ beval Zayn onmiddellijk. ‘Kom hier.’
Harry keek hem vertwijfeld aan, maar hij kwam wel naar hem toe, waarschijnlijk omdat hij hoorde dat er al voetstappen door de woonkamer galmden.
‘We gaan,’ legde Zayn uit. ‘Door het raam, kijken of we onszelf in veiligheid kunnen brengen.’
‘Louis,’ protesteerde Harry hoofdschuddend, en hij wilde zich alweer omdraaien. Zayn greep hem echter beet, om zijn bovenarmen, keek hem doordringend aan. ‘Luister, Harry. Als we Louis gaan halen, verliezen we te veel tijd. Hij is bij de anderen en samen redden ze zich wel, maar het is geen partij voor ons. Laten we proberen onszelf in veiligheid te brengen, oké? Jou, mij en Derek. Net als toen. Jij en ik, Harry. Net als onder de grond. Toen hebben ze ook voor Louis gezorgd, weet je nog? Kate zelfs, en Kate hoorde bij hen. Louis redt zich wel. Laten we gaan, alsjeblieft.’
‘Maar Louis…’
‘Mohammed!’ klonk het van beneden. ‘Nu!’
Zayn schudde wanhopig zijn hoofd, trok Harry met zich mee. ‘Jij eerst,’ beval hij, zodat hij zeker wist dat Harry veilig buiten zou komen. ‘Derek staat beneden, ik kom onmiddellijk achter je aan.’
Hij duwde Harry praktisch het raam door, hield hem vast terwijl hij zich omdraaide. ‘Zayn,’ bracht Harry wanhopig uit toen hij eenmaal omgedraaid was. Hij keek de jongen aan met een blik die bijzonder goed bij de toon van zijn stemgeluid paste, voegde eraan toe: ‘Je komt achter me aan, toch?’
‘Ik kom achter je aan,’ bevestigde Zayn.
‘Beloof het.’
‘Ik beloof het.’
Harry produceerde een soort van halve hoofdknik, liet zich daarna langzaam naar beneden zakken.

It hurts already. To me. Oh. Sorry. I love my characters a tad too much I'm afraid. Oops. (:

Reacties: