FanFic.nl

Ogen

Zayn

Hij had oprecht geen flauw idee hoe hij zich los moest laten. Het voelde alsof de grond nog twintig meter onder hem was, alsof Derek allang weg was en Zayn ook. Hij voelde zich alleen, puur en alleen met alleen Danielle bij zich, Cynthia en Liam. Hun ogen om hem heen en hij wist dat ze er niet echt waren, maar hij wist ook dat hij ze alsnog zag. Er kan je niets gebeuren, echt niet, we zijn bij je, echoden Danielles woorden door zijn hoofd. Opnieuw en opnieuw en hij begon kramp in zijn vingers te krijgen.
‘Kom op,’ hoorde hij Zayn toen zeggen, vanaf boven en dat betekende dat hij er nog was, dat hij wachtte. Dat hij in gevaar was zolang Harry bleef hangen, want dan kon hij zelf niet naar buiten. Diep haalde Harry adem en hij telde tot drie. Eén – tik – twee – tik… drie. En hij sprong, liet zich vallen, voelde hoe hij zijn handen openhaalde aan de stenen muur toen hij zich halverwege bedacht en weer omhoog wilde klimmen. Het lukte hem niet en hij viel alsnog, klapte achterover en haalde zijn toch al bloedende handen open aan de straatstenen die vlak voor het huis lagen.
Hij lag nog geen twee tellen op de grond, of iemand begon al aan hem te sjorren, trok hem richting de zijkant van het huis. ‘Gaat het?’ fluisterde Dereks stem in zijn oor, waarop Harry voorzichtig knikte. Jawel, het ging wel en met die gedachte in zijn hoofd kwam hij weer overeind. Tegen de tijd dat hij stond, was Zayn ook al beneden en de jongen boog zich geschrokken over Harry’s handen. ‘Wat heb je gedaan?’ vroeg hij.
‘Opengehaald,’ antwoordde Harry, die zijn handen afveegde aan zijn broek. Het had weinig nut: het bloed kwam in noodvaart weer terug, sijpelde over zijn handpalmen, druppelde op de grond. Drup, drup, drup.
‘Geen tijd,’ hielp Derek hen echter al snel herinneren en de twee jongens lieten Harry’s handen voor wat ze waren, volgden de jongste het bos in. Langs het huis, de bomen in, tussen struiken door. Ze wisten niet of het ze gelukt was om ongezien weg te komen. Waarschijnlijk niet, dat realiseerden ze zich alle drie, dus was het slechts een kwestie van tijd tot ze achtervolgd en ingehaald werden. Zo snel ze konden renden ze tussen de bomen door, hopend dat ze snel genoeg waren.
Al snel bleek echter dat dit niet het geval was, want de knappende takjes achter hen impliceerden dat er iemand in een rap tempo dichterbij kwam. Harry probeerde zijn pas te versnellen, merkte dat hij echt al aan zijn topsnelheid zat en luisterde dus maar hoe de voetstappen steeds dichterbij kwamen. En dichterbij, en dichterbij.
Na een poosje vroeg hij zich af waarom er nog niet geschoten werd. De achtervolger was inmiddels zo dichtbij dat mikken niet zo moeilijk meer kon zijn, en schieten was nog altijd minder riskant dan andere praktijken die fysiek contact vereisten. Bijna zou Harry achterom kijken om erachter te komen waarom er dan toch niet geschoten werd, maar hij deed het niet, bang om te struikelen. Dan zouden ze pas ver van huis zijn. En ten dode opgeschreven.
Enkele tellen later vond hij echter het antwoord op zijn vragen zonder er verder moeite voor te doen. Het werd hem verbaal gebracht: ‘Jongens, niet schrikken, ik ben het,’ hoorde hij Sharons hijgende stem namelijk achter zich. ‘Ik denk dat ze ons achtervolgd hebben toen we terugkwamen met Derek.’
‘Ja,’ beaamde Zayn, maar meer zei hij niet. Waarschijnlijk was hij te moe om energie te verspillen aan irrelevante gesprekken. Ze waren niet getraind voor zulk soort scenario’s. Stom, stom, stom.
‘Ik was Philip aan het bellen over Danielle,’ hijgde Sharon verder. ‘Dus met een beetje geluk snapt hij dat er iets niet klopt en komt hij hierheen.’
‘Waar is de rest?’ wist Zayn met hoorbare moeite uit te brengen.
‘Binnen, ik was beneden in de gang aan de telefoon. Toen ik het raam ingegooid hoorde worden, heb ik de benen genomen. Gelukkig was de voordeur niet bewaakt.’
‘Heb je die achter je dichtgedaan?’ vroeg Derek.
‘Geen idee, hoezo?’
‘Een open voordeur vertelt hun sowieso dat er mensen weg zijn. Toen ze aankwamen was de voordeur dicht, daarom zijn ze door het raam naar binnen gekomen. Als ‘ie nu open is, dan gaan ze op zeker het bos uitkammen.’
‘Shit,’ hoorde Harry Zayn en Sharon vrijwel tegelijkertijd vloeken, terwijl hij zelf eigenlijk alleen maar hoopte dat er niets aan de hand was. Misschien had Sharon de deur wel degelijk op slot gedaan, misschien was er niets aan de hand. Misschien –
Zijn gedachten werden onderbroken door een harde knal en hij merkte hoe ze alle vier nog sneller begonnen te rennen, alsof ze de vlammen voor konden blijven. Sneller, sneller. Sneller. Stoppen met denken, schoot het door Harry’s hoofd heen. Stoppen met denken, spelen. Tik, tik, tik.
Even later klonk er een tweede schot, en een derde, maar hij voelde niets. Half om half vroeg hij zich af of er misschien anderen in het bos waren, of ze misschien ook vluchtten en neergeschoten werden. Louis… misschien was Louis wel in het bos en misschien was Louis wel neergeschoten, misschien was Louis wel – misschien…
Hij maakte zijn gedachten niet af. Gedeeltelijk niet omdat hij niet durfde, omdat hij weigerde, omdat hij zichzelf dwong alleen maar te denken aan de beweging van zijn benen. Alsmaar verder, verder, verder. Sneller. Stoppen met denken, absoluut totaal stoppen met denken.
Het lukte, heel eventjes. Tot hij struikelde, over de grond tuimelde, overeind krabbelde en zag waar hij over gestruikeld was. Hij kreeg de kans niet om zijn evenwicht terug te vinden, werd onmiddellijk naar achteren getrokken door Sharon – althans, hij nam aan dat zij het was. Hij merkte het maar half, keek naar zijn struikelblok, de manier waarop hij zich aan de boom overeind probeerde te trekken.
‘Nee!’ riep Harry zodra hij zich realiseerde wat er gebeurde. Hij trachtte wanhopig zich los te worstelen uit Sharons greep, wilde Zayn helpen. De jongen kwam wel overeind, langzaam, maar het was overduidelijk dat hij geraakt was. In zijn arm, zijn bovenarm en het hele lichaamsdeel hing slap langs zijn lichaam, bloed doordrenkte zijn kleding. Maar hij stond nog, zijn benen waren ongedeerd en dapper verzette hij nog een paar stappen.
De schoten waren gestopt, tijdelijk.
‘Laat me los!’ schreeuwde Harry, die zijn nagels in Sharon probeerde te zetten, haar schopte en sloeg en uit alle macht worstelde. Hij moest los, hij moest Zayn helpen, ondersteunen, zorgen dat de jongen samen met hem weg kon rennen. Verder, verder.
Verder.
‘Harry,’ sprak Sharon echter klemmend. ‘Harry, er is te veel bloed.’
‘Nee!’ riep Harry. ‘Nee, nee, nee! Ik moet hem helpen, je moet hem helpen, Sharon, alsjeblieft, we moeten hem helpen, het moet, we kunnen niet – we kunnen niet…’ Zijn ademhaling was raspend, zowel van de inspanning als van de paniek die hem voor de zoveelste keer overmeesterd had. ‘Laat me los, laat me los, laat me los! Laat me verdomme los!’ bleef Harry schreeuwen en het maakte hem niet uit als hij de vijand richting hun locatie lokte. Hij moest naar Zayn toe, kon niet anders dan naar Zayn toe en Sharon hield hem tegen.
‘Sharon!’ gilde hij met overslaande stem.
‘Harry, luister,’ suste het meisje, hoewel haar stem trilde. ‘Luister. Je kan hem niet helpen, er is te veel bloed. Luister je, Harry? Luister naar me.’ Luister naar me, kijk me aan. Ik doe je niets, echt niet, dat weet je. Ik zal je nooit iets doen. ‘Luister, ik –’
‘Laat me los!’ schreeuwde Harry haar toe, weigerend haar woorden door te laten dringen.
‘Harry, verdomme! Als je nou even rustig doet, dan ga ik naar Zayn toe, dan ondersteun ik hem. Ik, niet jij. Er is te veel bloed. Als jij nou met Derek verder gaat, Harry, dan neem ik Zayn mee, dan…’
‘Je hoort bij hen,’ beschuldigde Harry echter, alsmaar doorworstelend.
‘Nee, Harry, ik hoor niet bij hen. Niemand hoort meer bij hen. Kate heeft Louis ook gered, weet je nog? En zij hoorde wel bij hen. En Jade, heeft zij je ooit iets misdaan? Nee, dat heeft ze niet. Alsjeblieft, laat mij Zayn op sleeptouw nemen, ga jij met Derek mee. Ik beloof –’
‘Nee!’ schreeuwde Harry echter, opnieuw, terwijl er alweer een pistoolschot door het bos klonk. De hoeveelste? Vast niet de laatste.
‘Harry…’ sprak Zayn, terwijl hij de jongen smekend aankeek. ‘Harry, laat haar alsjeblieft…’
‘Nee, Zayn, nee!’ protesteerde Harry en hij probeerde Sharon zo hard te trappen dat ze hem los zou laten, maar het lukte hem niet. En Derek stond er alleen maar bij, keek alleen maar toe. Hij zij niets, deed niets, leek niet eens te denken. Hij was een toeschouwer van een film, van een iets wat hij ooit avontuurlijk gevonden had en wat ineens gruwelijk echt was geworden. Klootzak, dacht Harry. Klootzak.
‘Jawel,’ bracht Zayn zwakjes uit. ‘Harry, alsjeblieft…’
De kans om te antwoorden, toe te geven, te protesteren of überhaupt te reageren kreeg Harry niet, want er klonk opnieuw een knal en het volgende wat Harry zag, was dat Zayn met een rotvaart tegen de grond stortte. Het leek in slow motion te gaan, en toch ging het razendsnel en Harry gilde, schreeuwde, wist niet wat hij moest doen, worstelde tegen Sharon, zag de bloedvlek in Zayns shirt vormen, ten hoogte van zijn hart. Niet precies in zijn hart, of misschien ook wel, hij wist het niet en het maakte niet uit want er zou sowieso nooit op tijd een ambulance komen, maar Harry moest en zou naar Zayn toe, moest hem helpen, moest hem redden, moest naar hem toe.
Sharon hield hem tegen. Harry worstelde uit alle macht, maar hij was simpelweg niet sterk genoeg om het van haar te winnen en dus kon hij niets anders doen dan toekijken. Huilen, schreeuwen, worstelen, toekijken. Tik, tik, tik.

Reacties: