FanFic.nl

Larry Odd Parents

Aflevering vijf: De bazaar

Er klonk een oorverdovende knal en de vissenkom sprong in stukken uiteen.
“Cool!” riepen de bruinharige jongen en fee met groene ogen in koor.
“Oh, Liam, ik weet nog iets met zoutzuur en aluminiumf-“ begon de fee, maar hij werd afgekapt door zijn man, wiens roze ogen nog net niet letterlijk vuur spuwden.
“Dat dacht ik dus niet! Het is ook altijd hetzelfde liedje met jullie twee. Eruit! Ga samen maar lekker iets doen, want als jullie rond blijven hangen wordt de zooi alleen maar groter.” En nog voor Harry ook maar iets kon zeggen of doen had de kwade fee hem naar Feeënwereld gepoeft.
“Ik denk dat hij kwaad is…” mompelde Harry.
Liam keek hem bezorgd aan. “Behoorlijk ja. Komt dat zo wel goed? Moeten we niet iets doen?”
“Nou, teruggaan is nu niet echt een optie, geloof ik. Hij bekoelt wel, denk ik.” Ze waren even stil. “Maar goed, nu we hier toch zijn kunnen we net zo goed lol maken, niet? Laten we mama een bezoek brengen!”
Harry’s moeder was minstens net zo hartelijk als Liam haar herinnerde. Ze begroette hen vrolijk toen ze aanbelden, kuste hen welkom en toverde onmiddellijk de keukentafel vol met cupcakejes, krakelingen, scones, sandwiches en ander lekkers. En natuurlijk was er ook thee.
“Wat gezellig dat jullie langskomen! Hoe gaat het? Hoe is het met jou, Liam? Doet Harry het een beetje goed?”
“Ja, geweldig mevrouw! Oh, wauw, dit is echt heerlijk! Heeft u deze koekjes zelf gebakken?”
“Vind je ze lekker? Want dan pak ik er wel wat voor je in, je zegt het maar. Waar is Louis trouwens?”
Harry slikte.
“Zeg, schatje, wat is er gebeurd? Hebben jullie ruzie gehad?” Zijn moeder kwam meteen naar hem toe en sloeg een troostende arm om hem heen.
“Nee. Ja. Ja, eigenlijk wel. Liam en ik… we bliezen de vissenkom op met een bom en Louis werd kwaad en zei dat het altijd hetzelfde liedje is en toen poefte hij ons weg.”
“En nu moet hij jullie rotzooi opruimen? Jullie moesten je schamen!”
“Maar wat moeten we dan? Hij heeft ons weggepoeft en wil ons dus overduidelijk niet zien.”
Anne zwaaide met haar stafje en alle lekkernijen verdwenen onmiddellijk van tafel.
“Nou, dan zou ik maar met een heel goed excuuscadeau komen als ik jou was, Harry Styles! De vissenkom opblazen! Het was zeker ook nog eens jouw stupide idee, of niets soms? Maar je hebt geluk, ze houden vandaag een bazaar, ga daar maar eens kijken en neem je petekind met je mee.”
“Ja, mam.”
“Leuk om jou weer te zien trouwens, Liam. We moeten echt eens fatsoenlijk kennismaken, op een rustige middag. En hier, neem de koekjes maar mee.”
Dus met een papieren zak koekjes verdwenen Liam en Harry weer naar buiten.
“Ik moet wel zeggen, jouw moeder kan echt geweldig bakken! Heb je dat geërft en komt dat heerlijke eten ook van jou?”
“Nee.” Harry zuchtte. “Van Lou. Waarom ben ik soms zo stom, Liam?”
Liam haalde zijn schouders op. “Het komt wel weer goed, toch? Ik bedoel: het is Louis. Hij is gek op je, dat kan iedereen zien.”
“Ja maar. Mama heeft gelijk, we moeten maar met iets heel goeds aan komen zetten.”
“We vinden vast wel iets. Koekje?”
Harry schudde lusteloos zijn hoofd. “Nee, maar bewaar er maar een paar voor Louis. Hij vindt ze heerlijk.”
“Duh, hij heeft smaak.”
Liam was nog nooit op een aardse bazaar geweest, maar hij wist wel dat die onmogelijk konden tippen aan de wonderlijke feeënbazaar. De meest vreemde dingen lagen tentoongesteld op kilometers aan kleden. Spullen uit alle denkbare periodes en windstreken, maar ook dingen die overduidelijk niet aards waren. De jongen kwam absoluut ogen tekort, terwijl Harry zich over de bazaar haastte, snel de spullen scande, maar zonder iets te vinden dat hij speciaal genoeg achtte voor Louis.
Uiteindelijk kwamen ze bij een kleed vol met Egyptische schatten, waar Harry zowel een gouden kroon vond die rijkelijk versierd was met diamanten (“denk je niet dat dit hem prachtig zal staan?”) als een vreemd stokachtig ding dat ook gemaakt leek te zijn van goud. Liams adem stokte in zijn keel toen hij het voorwerp zag. “Dat meen je niet…”
“Wat?”
“Dat is een sonic screwdriver!”
“En wát?”
“Je weet wel, zo’n ding dat de Doctor altijd bij zich heeft!”
“Wié?”
“De Doctor! Van Doctor Who!”
Harry keek hem nog altijd niet-begrijpend aan, dus zong Liam maar: “Doweeeedooooooo dooweedooooo. Dododododooooodooooo. Dohoooooo doweedooooooooo. Dat ken je toch wel”
“Oh, dat! Zeg dat dan meteen!”
“Orgineel Egyptisch meneer. Vijftiende eeuw voor Christus,” zei de verkoper meteen.
“Maar deze kroon zal hem ook mooi staan, toch? Is dat geen beter idee?”
“Maar het is zo cool! En wacht, zei hij nou dat het origineel oud-Egyptisch is?”
“Inderdaad meneer. Honderd procent origineel, gegarandeerd!”
“Toe Harry!”
“Maar ik heb geen geld!”
“Wat. Hoe bedoel je, je hebt geen geld? We waren hier toch om iets voor Louis te halen?”
“Maar Louis heeft ons zo snel weggepoeft dat ik geen tijd had om geld te pakken.”
“Nou dan. Dan wens ik gewoon dat je genoeg geld hebt voor de kroon en de sonic screwdriver!”
“O mijn god, dat is echt een belachelijk goed idee!” En na een zwaai met zijn stafje betaalde Harry de verkoper en wandelden ze verder met hun aankopen in een tas.
“Hé, psst,” hoorde ze al snel van de zijlijn. “Ja, jullie, ja,” zei de stem toen ze stopten en omkeken. Ze zagen één van de verkopers hen wenken. Hij droeg een strak wit shirt en was gemaskerd. “Ik heb hier iets wat jullie vast wel interessant zullen vinden.”
“Gaaf, laat maar zien!” riep Harry meteen.
“Kom maar mee dan, groentje.”
“Kom, Liam. Wat spannend!”
“Nee! De jongen moet buiten blijven!”
“Oh, maar dat komt wel goed hoor. Hij kan gewoon mee.”
“Nee! Slechts één van jullie kan mee naar binnen gaan.”
“Nou, oké dan. Ga anders alvast maar weer naar mama, Liam. Dat zal ze leuk vinden. Is dat goed?”
“Ja, oké dan, denk ik. Kom dat echt wel goed, Harry?”
“Natuurlijk Liam! Ik ben toch geen idioot die in zeven sloten tegelijk loopt? Je weet de weg toch?”
“Ja. Nou, dan zal ik maar wensen dat je genoeg geld hebt, niet?”
“Dat lijkt me een prima idee, ja. Tot zo!”
Niet helemaal gerust liep Liam door de straten van Feeënwereld terug naar huize Styles. Hij keek nog altijd zijn ogen uit en net toen hij de bazaar af wilde lopen hoorde hij een bekende stem achter zich. “Ha, Liam! Weer op pad zonder je feeënpeetouders zie ik.” Zayn kwam op hem afgelopen, een brede glimlach op zijn gezicht.
“Ja, maar geen zorgen, ik ken de weg hoor,” zei hij in een poging weg te komen.
“Ach, ik loop wel met je mee. Het is alweer veel te lang geleden dat is Louis heb gezien.”
“O, maar Louis is er niet hoor. Ik ben hier met Harry, ik was op weg naar het huis van zijn moeder.”
“Ook prima. Waar is onze geliefde fee dan, al bij zijn mammie? En hij laat je zo over de bazaar zwerven zonder wensen zodat je ook daadwerkelijk iets mee kunt nemen? Tss, tss, tss.”
Liam knikte maar, want als Zayn het in zijn hoofd haalde Harry met hem te gaan zoeken zou het nog langer duren voor hij hem kwijt was. Hij mocht er dan niet uitzien als een engerd – in tegendeel, Zayn kwam toch snel in de buurt van het knapte wezen dat hij ooit gezien had, na Danielle dan – maar Liam mocht hem niet. Misschien kwam het wel door de blik die hij in zijn ogen kreeg als het over Harry ging.
Terwijl ze naar huize Styles liepen praatte Zayn honderduit. Vooral over zichzelf, merkte Liam op op de zeldzame momenten dat hij oplette. Hij bedacht zich dat hij Louis toch maar eens moest vragen hoe hij Zayn kende, geziens diens obsessie met de fee. Hij had geen zin om het aan de macho zelf te vragen, aangezien zijn verhaal ongetwijfeld een verschrikkelijk lang overdreven epos zou worden.
Tot zijn grote verassing zag hij Louis al voor het huis van Anne staan toen ze de straat inliepen. “Louis!” Hij rende naar de fee en vloog hem om de nek. “Sorry! Sorry! We waren echt stom!”
“Dat is allang goed, Liam. Maar waar is Harry? Is er iets gebeurd? Mijn zesde Harry-zintuig tintelde en toen ben ik zo snel mogelijk gekomen. Oh, hallo Zayn,” zei hij kortaf toen hij de fee zag.
“Ach, Louis. Wat een genoegen om jou hier te zien!” Hij scheurde zijn shirt open en pakte Louis’ hand om die te kussen.
“Bespaar me je spieren en geslijm! Heb je Harry gezien?”
“Die is hier, toch?”
Anne was inmiddels ook in de deuropening verschenen. “Nee, die was met Liam naar de bazaar.”
Liam voelde hoe alle ogen op hem gericht waren. “Ja, het zou zomaar kunnen dat Harry naar binnen is gegaan bij één of andere louche handelaar die hem iets aanbood,” zei de jongen zachtjes.
“Mijn god, Liam! En je liet hem gaan?” riep Zayn meteen bezorgd.
“De imbeciel!” riep Louis onmiddellijk en hij pakte Liams hand en poefte hen beiden meteen weg. Ze kwamen terecht in een donker kamertje, dat Louis verlichtte met zijn staf. De kamer was helemaal leeg, op een doos in het midden na. Onmiddellijk probeerde Louis hem te openen met zijn stafje, maar het werkte niet. De tweede poging was op alle mogelijke manieren aan de doos trekken en sjorren. Ook Zayn verscheen en hielp hen, maar zonder succes.
“Wacht, ik weet iets!” riep Liam toen en hij haalde de sonic screwdriver uit de tas. “Aan de kant.” Het kostte een paar pogingen en wat gerommel met de standen, maar uiteindelijk opende de doos met een klik en vloog Harry eruit.
“Hé, Liam! Kijk eens, deze doos zit vol met snoep!” zei de fee met een nog half volle mond.
“Snoep!?” riep Zayn verbaasd.
“Ja. Die aardige verkoper zei dat ik in de doos moest kijken omdat er snoep in zat, maar toen zat ik plotseling vast. De snoep was wel echt heerlijk trouwens. Waar is de verkoper? Ik moet hem nog betalen.”
“Oh, idioot die je bent!” riep Louis en hij vloog onmiddellijk naar Harry om hem stevig te omhelzen.
“Louis! Mijn god, Louis!” Even hingen ze stil in de omhelzing. “Ben je niet meer kwaad?”
“Natuurlijk niet. Op jou kan ik gewoon niet lang boos blijven.”
“Maar we hadden er zo’n zooi van gemaakt!”
“En dan ben ik er om het weer op te ruimen. Geen zorgen, alles is weer helemaal spic en span. En laten we nu snel weggaan van die kwal,” voegde de fee daar zachtjes aan toe.
Nadat ze afscheid hadden genomen van Anne en die hen nog meer koekjes mee had gegeven, vertrokken ze weer naar aarde. Eenmaal terug in Liams kamer gaven ze de cadeaus aan Louis. Allereerst de kroon, waarmee hij zichzelf eerst uitgebreid in de spiegel moest bekijken.
“Mijn verrassing is niet echt een verrassing meer, aangezien we zonder Harry niet uit die doos hadden gekregen, maar je krijgt hem toch. Alsjeblieft Louis, bedankt voor het opruimen,” zei de jongen terwijl hij het ding uit de tas haalde.
“Is dat een sonic screwdriver?” riep Louis opgewekt. “Geweldig, bedankt!” En hij omhelsde Liam stevig.
“Nu weet ik nog steeds niet wat een sonic screwdriver in godsnaam is,” klaagde Harry.
“Doweeedoooooooo!” zongen de andere twee in koor.
“En kijk, het heeft ook een coole laser,” zei Liam, terwijl hij het knopje indrukte om het te demonstreren. De vissenkom spatte opnieuw uitelkaar.
“Idioten!”
“Maar wel jouw idioten!”

Oh, shit. Sorry, sorry, sorry dat het zo belachelijk lang geduurd heeft! Ik had een tentamenweek, herfstvakantie en toen tentamenweek deel twee en deze week 1001 voorbereidingen voor een debatwedstrijd, dus ik heb het echt razend druk gehad. Jullie kunnen er in ieder geval zeker van zijn dat het niet meer zo lang zal duren. Nogmaals sorry!

Reacties: