FanFic.nl

Ogen

Floor

Nadat Zayn de badkamer weer verlaten had, voelde Louis Perries ogen in zijn rug branden. Hij draaide zich haar richting uit, keek haar aan, zag dat ze hem inderdaad gadesloeg. Vragend trok de jongen zijn wenkbrauwen op, maar de enige reactie die hij kreeg was dat het meisje haar hoofd schudde, waarna ze weer wegdraaide en naar ogen op Danielle vestigde. Omdat dat het netste was. Ze was overleden, ze verdiende de aandacht, ze moesten doen alsof ze zich zorgen om haar maakten. Allemaal, stuk voor stuk, want ja, ze was natuurlijk één van hen geweest en ze hadden graag gewild dat ze het overleefd had en ze hadden het niet aan zien komen – enzovoort.
Het was niet zozeer dat Louis Danielle niet aardig vond, of om wat voor reden dan ook dood wilde hebben. Het was meer dat hij het eigenlijk al wel aan had zien komen. Het was niet alsof ze veel vechtlust over had gehad; ze had juist heel duidelijk laten merken dat ze er eigenlijk geen zin meer in had. En hij was nou ook weer niet zo dik met haar geweest dat hij vanuit egoïstisch oogpunt zou treuren om haar dood.
Ze was gewoon dood, daarmee uit. Ze was weer bij Liam en dat was mooi. Hij zou haar niet missen, hij zou niet ’s nachts wakker liggen omdat ze overleden was. Als hij om iemand wilde rouwen, dan waren het Niall en Liam wel. Josh, zelfs, maar de rest niet. Zolang Harry en Eleanor het overleefden, zou hij er wel weer bovenop komen. Zo niet, dan zouden ze dat tegen die tijd wel weer zien. Voorlopig leefden ze allebei nog en hij zou er zoveel mogelijk aan doen om dat zo te houden. Alles wat binnen zijn kunnen lag.
Hij wist niet hoe lang hij zo stond, hoe lang hij bezig was met niets anders dan het overdenken van zijn schuldgevoel en zijn karma en zijn empatische vermogen en zijn emotionele quotiënt en nog meer irrelevante dingen die er op het moment eigenlijk helemaal niet toededen.
De jongen stond net op het punt om te zeggen dat hij naar Harry toe ging, toen er beneden gerinkel van glas klonk. Eleanor en Chris vielen onmiddellijk stil en alle ogen in het vertrek keken van gezicht tot gezicht, allemaal met dezelfde vraag die uiteindelijk uitgesproken werd door Perrie: ‘Wat was dat?’
Toen niemand antwoordde, vervolgde Perrie: ‘Het is niet grappig, ik weet dat jullie meer weten dan ik, maar jullie kunnen me op zijn minst inlichten. Wat was dat?’
‘Ik weet het niet,’ stamelde Eleanor echter, waarop alle ogen uiteindelijk naar Jade bewogen. Het meisje schudde haar hoofd, fluisterde: ‘Ik zou het niet weten,’ kwam overeind en klopte haar broek af. ‘Oprecht niet.’
‘Ze zitten niet achter ons aan?’ vroeg Perrie.
‘Natuurlijk wel, maar ik weet niet of ze ons gevonden hebben of niet. Het is een mogelijkheid dat ze Sharon en zo hebben gevolgd, maar ik kan het je niet vertellen. Ik heb geen contact meer.’
Perrie staarde haar aan, kon blijkbaar niet nog meer gesprekstof bedenken en hield dus haar mond.
‘Goed,’ sprak Chris, terwijl er inmiddels voetstappen door het huis klonken. ‘Wat is het plan?’
‘Rennen?’ opperde Perrie.
‘Waarheen?’ vroeg Louis smalend.
‘Weet ik veel, weet jij iets beters?’
‘Verstoppen?’ opperde Floor.
‘Ja, in het bad zeker,’ ging Louis verder. ‘Ik ga Harry halen.’
De voetstappen hadden de trap al bereikt, kwamen omhoog en een onaangenaam gevoel bekroop Louis. Harry was in de slaapkamer, met Zayn en Derek en niemand anders. Derek was niet eens volwassen en Zayn was ook niet meer zo scherp als hij geweest was – het gebrek aan nachtrust had hem waarschijnlijk flink af doen zwakken.
‘Nee,’ wierp Eleanor echter tegen. ‘Doe dat nou maar niet.’
‘Waarom niet?’
‘Omdat, Louis: als dit daadwerkelijk de vijand is, er geen ontsnappingsmogelijkheid is. Je wilt niet zien hoe Harry wordt neergeschoten, of je er zelf nou achteraan gaat of niet. Je wilt het niet zien.’
‘Ik kan hem toch niet zomaar aan zijn lot overlaten?’
‘Nee, maar geloof me nou, je wilt niet –’
‘En hoe weet jij dat?’ snauwde Louis.
‘Oh, kom op, alsof ik niets meegemaakt heb de afgelopen tijd. Je gaat me toch niet vertellen dat je serieus graag zou zien hoe Harry neergeschoten werd?’
‘Nee, maar ik zou hem wel graag proberen te redden.’
‘Het is hopeloos.’
‘Het is –’
Louis kreeg de kans niet zijn zin af te maken, want de badkamerdeur – die Zayn achter zich had gesloten – werd bruut opengetrapt en een groep gewapende mannen stapte het vertrek binnen. Ze grepen de eerste de beste die ze te pakken konden krijgen, wat in dit geval Louis zelf was. Hij probeerde zich los te worstelen, heel eventjes, voelde toen de loop van een pistool tegen zijn nek gedrukt worden. ‘Ik zou me maar rustig houden,’ fluisterde een zware mannenstem hem dreigend toe. ‘Anders kan dit nog eens een onsmakelijk toneelstuk worden.’
Louis liet het zich geen twee keer zeggen, stopte met worstelen en liet zich de overloop over slepen, de trap af. Hij liep half, struikelde half, werd toch vooral voortgetrokken en opgetild. Onderweg zag hij dat hun slaapkamerdeur nog dicht was, voelde een klein sprankje hoop in zijn binnenste. Misschien leefde Harry nog, misschien maakte hij een kans en had Eleanor inderdaad gelijk gehad. Misschien was het wel beter zo.
Hij werd naar de woonkamer gebracht, werd daar meegetrokken naar wat voor hem een willekeurige muur was. Het pistool verliet zijn nek geen seconde, noch de hijgende ademhaling van zijn overvaller.
Louis stond met zijn gezicht richting de trap, waardoor hij gedwongen werd te kijken hoe de rest één voor één naar beneden gevoerd werd. Eerst Chris, toen Eleanor, gevolgd door Floor, Perrie en uiteindelijk Jade. Een schok van herkenning ging door hem heen toen hij zag wie Jade in de houdgreep hield: de Kale. De man grijnsde toen hij zag dat Louis hem herkende, een grijns die al het bloed onder Louis’ nagels vandaan haalde en de jongen liet zijn ogen snel verder schieten. Hij constateerde dat hij geen van de andere mannen herkende, wist uiteindelijk niet waar hij zijn ogen moest laten.
Als hij naar de grond zou staren, zou dat neerslachtig overkomen. Als hij ze sloot zou dat angstig overkomen, als hij zijn vrienden in de gaten hield zou het wanhopig lijken en als hij de mannen recht aankeek, zouden ze hem arrogant vinden. Voorzichtig probeerde hij zich los te wringen, heel zachtjes, maar meteen werd de loop van het geweer hardhandig in zijn nek gedrukt, dus stopte hij weer.
‘Wat willen jullie?’ hoorde hij Jade, die zich links van hem bevond, vragen.
‘Zou jij toch moeten weten, lieverd,’ sprak de Kale, de misselijkmakende grijns nog steeds op zijn gezicht. ‘Je bent de dans al veel te lang ontsprongen, ’t is hoog tijd dat er een eind aan komt.’
Jade reageerde niet, de Kale zei niets meer en alle ogen schoten weer heen en weer, wachtend op wat er komen ging. Er gebeurde niets. Ze schoten niet, ze praatten niet. Ze bleven gewoon staan, luisterden naar de voetstappen die boven nog weerklonken. Harry, dacht Louis bij zichzelf. Oh God, nee, niet Harry. Alsjeblieft.
Uiteindelijk kwamen er twee mannen naar beneden gestommeld. ‘Niemand meer boven,’ deelden ze mede, waarna ze zich richting de gang begaven en, naar hun voetstappen te oordelen, naar buiten gingen. Niemand? Dat kon niet, Harry was boven en Zayn en Derek. Toch? Ze waren toch zeker boven? En waar was Sharon eigenlijk? Waren ze vermoord? Waren ze – nee.
‘Wat betekent dat?’ piepte Louis, bang voor de consequenties maar toch ook heel hongerig naar het antwoord.
‘Dat betekent dat er boven niemand meer is,’ lichtte de Kale toe.
‘Hoe kan dat nou?’ vroeg Perrie vervolgens. ‘Ze waren toch boven?’
Haar ogen zochten die van Louis, wilden waarschijnlijk weten of hij hetzelfde dacht of niet. De jongen schudde zijn hoofd ten teken dat hij het ook niet wist, weigerde te accepteren wat de Kale zei: ‘Dan kun je er donder op zeggen dat ze dood zijn.’
‘Nee!’ klonk er vanaf de deur, vlakbij de gang, waar Floor werd vastgehouden. Op de één of andere manier had de uitspraak een stop bij haar door doen slaan en ze begon als een wilde te worstelen. Het zag er lachwekkend uit, op zich, als de situatie niet zo ernstig geweest was. Het meisje was een kop kleiner dan haar overvaller en hij hield haar gemakkelijk in bedwang, zonder zichtbare moeite te doen. ‘Hou maar op, schat,’ suste hij, terwijl hij haar beide handen in één hand klemde en met de andere hand met zijn pistool tegen haar slaap priemde. ‘Anders volgen er consequenties.’
Floor luisterde niet, bleef worstelen. Ze lieten haar doorgaan, dertig seconden, een minuut. Toen vormde er een lach op het gezicht van degene die haar vasthield, schoot hij. Zomaar, alsof het niets was. Terwijl Floor in elkaar zakte, lachte hij nog steeds. Hij leek op een hobbyist die zojuist zijn hobby had uitgeoefend, hing het pistool in zijn broekriem. Hij trapte tegen Floors zij aan, als om te kijken of ze zou reageren of niet. Eigenlijk was die optie er niet, aangezien haar schedel niet eens meer in tact was. Louis wendde walgend zijn blik af, zag nog net dat de man nog steeds grijnsde.
Eindeloos.

Ik weet vrij zeker dat dit het slechtste hoofdstuk tot nu toe is. Sorry mates. Maar on the bright side: nog maar acht hoofdstukken te gaan.
Ik wil deze opdragen aan Cynthia: succes met je herkansingen! En ik wil 'm ook opdragen aan Tamara, want ik heb van de week toevallig jouw profiel gelezen en ik vond 't heel lief wat er stond + ik wens je heel veel sterkte met de rest, want ik weet uit eigen ervaring dat het een rotsituatie is.

Reacties: