FanFic.nl

Ogen

Eleanor

Louis’ ogen schoten terug naar Jade, nieuwsgierig naar haar reactie. Ze was immers redelijk hecht bevriend geweest met Floor, of had dat althans geleken. Op het moment gaf haar gezicht echter niets prijs. Absoluut helemaal niets. Ze grijnsde niet zoals degene die Floor neer had geschoten, maar ze liet ook niet blijken dat ze erdoor geraakt werd. Ze stond daar alleen maar, liet haar ogen over alle aanwezigen glijden. Louis vond haar eerder uitdagend overkomen dan iets anders.
Het kon natuurlijk een act zijn, op zich. Hij wist inmiddels echt niet meer wat hij moest geloven, wie hij moest vertrouwen, besloot het allemaal maar over zich heen te laten komen. De kans was groot dat hij toch nog maar een paar minuten te leven had, dus zelfs als hij de waarheid zou achterhalen, zou het weinig tot geen nut hebben.
‘Moge het duidelijk zijn,’ sprak de Kale vanuit de hoogte, ‘dat jullie maar beter gewoon mee kunnen werken. Anders eindigen jullie allemaal naast haar.’
‘En nu niet?’ vroeg Louis geërgerd. Hij had onmiddellijk spijt van zijn opmerking toen hij de dodende blikken zag die de gijzelaars hem toewierpen, maar hij vertelde zichzelf ook gelijk weer dat het toch vrij weinig uitmaakte. Zijn gedrag zou hem hooguit een paar minuten meer of minder speling geven, echt zode zette het allemaal niet aan de dijk en vrijkomen zou hij toch niet.
‘Niet allemaal,’ antwoordde de Kale echter. ‘Niet als je bewijst dat we je kunnen gebruiken.’
‘Stik erin,’ spuugde Louis de man toe, wat hem nog een misselijkmakende grijns opleverde.
‘Hij niet,’ sprak de man die Perrie in bedwang hield. ‘Wij niet, maar we kunnen voor jou wel een dergelijk scenario regelen, als je daarop geilt. Zeg het maar. Wil je dat we jou verstikken, of je vriendinnetje hier?’ vroeg hij, waarbij hij met de loop van zijn pistool op Eleanor wees. De andere mannen grinnikten.
‘Ja, ja, ik zie het al. Mannen, onze homo geilt op verstikkingen! Heeft iemand een kussen bij zich, of iets dergelijks?’
‘Ik haal wel van boven,’ opperde de man die Floor neer had geschoten. Louis volgende hem met zijn ogen, probeerde hem te vervloeken, maar was belachelijk onsuccesvol. Alles wat hij dus deed, was toekijken hoe de Moordenaar de trap beklom, luisteren hoe hij boven rondstommelde, wachten tot hij terugkwam.
Toen de Moordenaar de trap weer afdaalde, had hij inderdaad een kussen in zijn handen. Het was het kussen met de kat, het kussen waar hij en Harry enkele uren geleden nog op hadden liggen slapen, het kussen waar hun geur waarschijnlijk in zat, het kussen – stop. Stoppen met denken, spelen.
De Moordenaar liep op Eleanor af, permanent grijnzend. Het meisje keek hem aan, deed duidelijk haar best om niet te laten zien dat ze bang was, maar Louis herkende de glans in haar ogen. Hij wist dat ze doodsangsten uitstond. Waarschijnlijk was ze niet per se bang te overlijden, maar wilde ze liever niet verkracht worden door een stel perverse mannetjes die een spelletje wilde spelen met hun slachtoffers.
‘Wat zeg je ervan?’ vroeg de Moordenaar. ‘Leggen we haar neer, of duwen we haar tegen de muur?’
‘Vraag het aan haar vrijer,’ opperde Perries bewaker, die met zijn hoofd richting Louis knikte. De jongen deed heel erg zijn best zijn ogen niet open te sperren, maar had niet echt het idee dat het hem lukte. Ze wilden toch niet serieus dat hij deel ging nemen in de verkrachting van zijn beste vriendin?
‘Luister,’ begon hij dus, ‘van mij hoeven jullie echt niet –’
‘Nee, nee, niet zo bescheiden,’ lachte de man die Perrie nog steeds in bedwang hield. Louis keek hem geërgerd aan, zag toen dat Perries ogen gevestigd waren op een vaas die vlak naast haar op het bijzettafeltje stond. Ze keek ernaar, had haar ogen erop gefixeerd, keek toen naar Louis, ving zijn blik. Vervolgens keek ze naar de armen die haar omklemden en daarna opnieuw naar de vaas. Louis begreep haar, dacht haar te begrijpen, was zich nog nooit zo dankbaar geweest voor de poging tot decoratie in het huis.
Louis haalde zijn ogen los van Perrie, wierp een blik op het kussen, op Eleanor, op het kussen. Hij glimlachte. ‘Doe maar tegen de muur,’ zei hij toen. ‘Dan komen haar vormen beter uit.’
Hij probeerde Eleanors blik te ontwijken, maar het lukte hem niet. Hij zag haar ogen opensperren, hij zag de vraagtekens in haar ogen en hij wilde haar zeggen dat het niet was wat het leek, maar hij kon het niet. Ze waren niet de enigen in het vertrek, anderen zouden het horen en dan zou het voor niets zijn. Dus hield hij de glimlach op zijn gezicht, bleef hij toekijken hoe de mannen Eleanor richting de muur bewogen, hoe de Moordenaar het kussen overhandigde aan de man die Eleanor in bedwang hield. Die laatste stopte zijn pistool tussen zijn broekriem, nam het kussen vast en duwde Eleanor tegen de muur. Het kussen plaatste hij over haar hoofd en terwijl hij met één hand haar beide polsen beet hield, duwde hij haar lichaam met het zijne tegen de muur.
Louis’ ogen vlogen over de aanwezigen. Jades gezicht stond nog steeds neutraal, zelfs een tikkeltje minder uitdagend en Louis vermoedde dat ze wist waar ze mee bezig waren. Chris stond versteend toe te kijken naar wat er met Eleanor gebeurde en Perrie staarde naar de grond.
‘Zij ook,’ sprak Jade ineens, terwijl ze een hoofdknikje richting Perrie gaf. ‘Zij moet ook.’
‘En waarom?’ vroeg de Kale geïnteresseerd.
‘Ik wil hier weg, ik ben dit spelletje zat,’ ratelde Jade. ‘Ik weet dat jullie mij naar Michael brengen, en alle anderen die relevant zijn. Chris is relevant, hij is het lijntje naar Kates familie. Door hem kunnen jullie zorgen dat zij hun mondjes niet opentrekken. Louis is het lijntje naar Zayn en Harry, dus die moeten we ook nog even in leven houden. Maar aan Perrie hebben we helemaal niets, dus als we hier weg willen, kunnen we die beter achterlaten.’
Perrie staarde nog steeds naar de grond, waardoor haar lange wimpers schaduwen over haar ogen wierpen. ‘Hoor je dat?’ fluisterde de man in haar oor, maar Perrie reageerde niet. Haar ogen waren nog steeds gefixeerd op de grond en het geheel gaf haar een hele neerslachtige houding.
Toch bleek het met haar neerslachtigheid wel mee te vallen zodra de man haar polsen een milliseconde losliet om haar over te pakken zodat hij haar richting de muur kon manoeuvreren. Perrie greep haar kans, trok haar rechterhand los en stak die onmiddellijk uit naar de vaas. Ze kreeg het voorwerp te pakken en nog voor de man er iets aan kon doen, had ze het ding ook alweer losgelaten. ‘Slet!’ riep de man, terwijl hij haar arm weer beetpakte en haar in een pijnlijke hoek op haar rug draaide. ‘Als je dat nog een keer flikt, breek ik je arm,’ brieste hij in haar oor, het pistool tegen haar slaap. Perrie reageerde niet, had haar ogen alweer op de grond gericht alsof er niets gebeurd was. Alsof ze al op had gegeven.
Bij de muur waren de consequenties van haar gooi echter duidelijk aanwezig. De vaas had haar doel mooi geraakt en was terechtgekomen tegen de rug van degene die Eleanor tegen de muur had gedrukt. In zijn schrik had hij haar handen losgelaten, een splitseconde.
Eleanor wist niet wat er gebeurde, maar bewees meer dan eens geknipt te zijn voor het handelen in stressvolle situaties. In de weinige tijd die ze had, greep ze onmiddellijk naar de broekriem van degene voor haar en met succes: ze kreeg het wapen in handen.
Inmiddels lag het kussen op de grond en Eleanors overvaller stond tegenover haar, ongewapend, maar nog wel dreigend. ‘Je bent niet de enige met een pistool,’ deelde hij mede. ‘Als je ook maar denkt aan schieten, knallen mijn collega’s jou neer.’
Eleanor glimlachte naar hem, zelfzeker, bekeek het wapen in haar handen, maar zonder de focus op haar omgeving te verliezen. Even vroeg Louis zich af wat ze ermee van plan was, toen hoorde hij plotseling een schot.
Hij dacht dat het Eleanor was, heel even, maar toen hij naar haar gezicht keek, zag hij dat ze al net zo verbaasd was als zij. Hij liet zijn ogen voor de zoveelste keer alle aanwezigen scannen, zag dat iedereen nog in tact was en vroeg zich af wat er dan gebeurd was. Wie had er geschoten?
En net toen het tot hem doordrong wat er waarschijnlijk aan de hand was, legde de Kale het eventjes uit: ‘Dat is buiten, waar jullie vriendjes zijn. Dus als jullie geen gezeik willen, kunnen jullie maar beter doen wat we vragen. Anders gaan ze eraan.’
‘En nu niet?’ vroeg Louis opnieuw.
‘Je hebt weinig vertrouwen in onze goedgezindheid, is het niet?’ vroeg de Kale.
‘Ja, hoe zou dat nou komen?’ antwoordde Louis, maar van binnen voelde hij de paniek opborrelen. Harry was buiten, Harry moest buiten zijn en Zayn ook, allebei, en er werd geschoten. Waren ze dood? Konden ze ontsnappen? Arme Harry, arme, arme, arme Harry. Arme –
‘El!’ riep Chris plotseling uit, dwars door Louis’ koortsige gedachten heen en de jongen keek op, eerst naar Chris, toen naar Eleanor. En hij zag waarom de jongen haar naam uitgeroepen had: uit ongeloof, en om haar tegen te houden. Eleanor stond met haar rug tegen de muur, een glimlach op haar gezicht, en het pistool tegen haar slaap, en ze leek niet van plan zich door Chris tegen te laten houden.

Well, this is weird.

Reacties: