FanFic.nl

Ogen

Chris

Ze was zich bewust van de ontzette blikken om haar heen. Niemand had verwacht dat ze op zichzelf zou richten, zelfs de mannen zelf niet. Ze zagen er geschokt uit, stuk voor stuk. Ze wilden de baas zijn in het spelletje, wilden de toekomst kunnen voorspellen en zij had roet in het eten gegooid. Oeps.
Toen er enkele seconden verstreken waren en iedereen weer een beetje van de schrik bij leek te komen, richtte Eleanor het pistool op Jade. Ze zag opnieuw verwonderde gezichten om zich heen, bij iedereen behalve Jade en de Kale. Alsof zij snapten waar ze mee bezig was, of misschien waren ze gewoon goed in het opzetten van maskers.
‘Wie is het?’ vroeg Eleanor, terwijl ze het pistool weer tegen haar eigen slaap zette.
‘Wat?’ vroeg de ontwapende man tegenover haar.
‘Wie is het? Degene voor wie jullie hier zijn. Wie is de reden dat we nog leven?’
‘Ik snap niet waar je het over hebt.’
‘Je snapt heel goed waar ik het over heb. Louis heeft gelijk: jullie zijn helemaal niet goedgezind en er is een reden dat jullie ons nog niet allemaal hebben neergeknald, een reden dat we nog leven. Wie is het? Wie hebben jullie nodig?’
‘We zijn ergens naar op zoek,’ legde de Kale uit.
‘Waarnaar?’
‘Informatie. We weten dat jullie het hebben.’ Hij zei het meer als een constatering dan als een dreigement, maar hij had van zichzelf een aura over zich heen die uitstraalde dat hij liever niet in de maling genomen werd.
‘Schiet ons maar neer, dan,’ offerde Eleanor.
‘Waarom?’
‘Omdat we het allemaal weten.’
‘Maar niet alles.’
‘Maar toch wel,’ kwam Perrie tussen beiden, waarop de Kale een wenkbrauw naar haar optrok. Hij was duidelijk niet onder de indruk. Perrie wierp een blik op Jade, maar haar gezicht gaf nog steeds niets prijs. Ze wierp een blik op Chris, maar ook hij gaf haar geen tekens. Uiteindelijk schoten Perries ogen heen en weer tussen Louis en Eleanor, maar ook zij gaven haar geen concrete aanwijzingen. ‘We weten alles,’ sprak Perrie echter dapper. ‘We weten dat hij Michael heet, en we weten dat Kate zijn zus was. We weten ook dat Jade betrokken was bij meerdere praktijken en dat ze ook bij het ondergrondse spel meer wist dan wij.’
‘En we weten ook dat jullie daar niet voor komen,’ vervolgde Eleanor onmiddellijk, terwijl ze het pistool weer op Jade richtte. ‘Mag ik schieten, nu? Op Jade? Ja, hè? Jullie komen niet voor Jade, jullie weten dat ze Jade is en als jullie haar mee hadden willen nemen, waren wij allang dood. Ze is het gewend, toch? Ze heeft vaak genoeg mensen gedood zien worden voor klusjes. Waarschijnlijk heeft ze het zelf ook regelmatig gedaan, kijk maar naar de kalmte in haar gezicht. Dus zelfs als jullie haar goedgezind waren en haar tere kinderzieltje wilden sparen, viel er weinig te sparen.’ Ze wist dat het argument zwak was, maar ze kon niets beters bedenken en halverwege haar optreden terugtrekken was geen optie, dat wist ze dondersgoed. Dapper ging ze dus verder: ‘Jullie zijn hier ook niet voor de informatie, dan waren we allemaal allang dood geweest. Het gaat er niet om dat jullie willen weten wat Jade en Kate wisten, het gaat erom dat die informatie de wereld uit gaat. Wij mogen het niet weten, zij het liefst ook niet. Als het opgeschreven was, zouden jullie het document hier ergens in huis vinden, waarschijnlijk zelfs op één van onze lichamen, maar daar hebben jullie ons niet in levende lijve voor nodig.’
Iedereen in het vertrek luisterde aandachtig naar wat ze te vertellen had en dus haalde Eleanor even diep adem, waarna ze het pistool weer op haar eigen slaap richtte. ‘Dan blijf ik over. Jullie willen mij hebben, want in ben de spion. Ik ben de connectie naar de andere kant, ik ben degene die ervoor gezorgd heeft dat wij hier het overleefd hebben. Jullie hebben me nodig om bij hen te komen, daarom leven we nog. En het is cruciaal dat ik blijf leven, anders is jullie lijntje weg.’
Als ik het mis heb, dacht ze, dan schieten ze nu meteen een kogel door mijn hoofd. Eigenlijk wilde ze haar ogen sluiten, wilde ze gewoon wachten op het schot, en dan rustig dood gaan. Danielle een bezoekje brengen in het hiernamaals.
Maar het schot kwam niet. Het bleef doodstil in het vertrek, net zolang tot er buiten opnieuw geschoten werd. ‘Harry,’ prevelde Louis toen, waarop zijn bewaarder hem ruw naar achteren trok en het pistool hardhandig tegen zijn slaap drukte. ‘Ik zou maar ophouden met huilen over je vriendje,’ spuugde hij richting Louis, ‘want anders dan stuur ik je gelijk achter hem aan.’
‘Ik zou het maar niet doen,’ kwam Eleanor tussen beiden.
‘En waarom niet?’
‘Omdat ik dan mezelf neerschiet.’
‘Durf je toch niet.’
‘Oh nee? Durf je het risico te nemen om het uit te proberen?’
Half om half was ze bang dat de mannen haar in haar been zouden schieten, dan de rest neer zouden schieten en haar dan net zo lang zouden martelen tot ze alles prijs gaf. Aan de andere kant wist ze ook dat het niet zou gebeuren, want ze konden alleen op haar richten als ze de focus op hun eigen slachtoffer loslieten en dat konden ze zich niet veroorloven. Het enige wat haar dus restte was het goed in de gaten houden van degene die Floor al neergeschoten had – hij zou haar makkelijk kunnen neerhalen, maar het leek niet in hem op te komen. Debiele kneus met zijn pornografische ideeën, dacht Eleanor bij zichzelf. Geen wonder dat hij niet met een plan op de proppen kon komen.
‘Als ik jullie was,’ deed ze er nog een schepje bovenop, ‘zou ik die mannetjes van buiten maar naar binnen halen.’
‘Of anders?’
‘Boem,’ grijnsde Eleanor simpelweg. ‘Anders blaas ik mijn hersenen eruit en zijn jullie je lijntje kwijt.’
‘Je geeft jezelf wel erg veel eer.’
‘Klopt, maar dat is omdat jullie hier nou eenmaal voor mij zijn. En voor Jade.’
‘Nou, in dat geval kunnen we de rest misschien maar beter neerschieten,’ grinnikte de man die Floor al had omgebracht.
‘Als je wilt dat ik erachteraan ga, ja,’ antwoordde Eleanor, waarna ze richting de gang knikte. ‘Ik zou zeggen: haal je mannetjes binnen, voor het te laat is.’
De man keek haar verslagen aan, richtte zijn blik vervolgens op de Kale. Toen die eveneens richting de gang knikte, verliet de man zichtbaar teleurgesteld de woonkamer om de rest binnen te halen. Buiten hoorde Eleanor hem schreeuwen, maar ze kon niet verstaan wat hij zei en zijn precieze woordkeus interesseerde haar eigenlijk ook vrij weinig. Als ze maar stopten met schieten. Als ze Harry, Zayn en Derek maar in leven lieten. En Sharon.
Met een hoop gestommel kwamen de mannen naar binnen, met zijn vijven. De vier nieuwkomers namen het tafereel verward in zich op, toen deed één van hen hetgeen Eleanor gevreesd had: hij richtte zijn pistool op haar voet. ‘Je geeft het wapen terug aan mijn collega, of ik schiet je door je voet en daarna schiet ik al je vriendjes neer.’
Eleanor keek schattend om zich heen, besloot toen dat ze inderdaad geen betere oplossing wist dan gehoorzamen, en ze overhandigde de man zijn pistool weer.
‘Goed,’ sprak de Kale onmiddellijk. ‘Zijn we daar ook weer vanaf. Ik stel voor dat we Jade meenemen, en onze bijdehante tante daar,’ waarbij hij op Eleanor wees, ‘onze homoseksueel voor het geval zijn vriendje besluit dat het leuk is om ons op te zoeken, en dan nemen we haar,’ waarbij hij op Perrie wees, ‘mee om onze Pakistaan te saboteren. Op naar de wagen, jongens.’
‘De mijne niet?’ vroeg de man die Chris vasthield.
‘Nee,’ antwoordde de Kale. ‘Onze tante heeft een hele mooie theorie over een lijntje naar Kate, maar ik denk persoonlijk dat Michael een beter lijntje naar Kate is, dus deze hebben we verder niet nodig. Hoe minder zielen, hoe meer vreugd. Schiet maar.’
Eleanor kreeg de kans niet überhaupt te overwegen een plan te bedenken, want er was al geschoten voor ze ook maar met haar ogen geknipperd had. Ze zag nog net vanuit haar ooghoek hoe Chris richting de grond stortte, toen werd ze meegesleurd. De woonkamer uit, de gang door, het bos door. Eindeloos ver gingen ze het bos door, tot ze uiteindelijk bij een personenbusje aankwamen. Daar aangekomen werden haar handen en voeten aan elkaar gebonden, werd haar mond afgeplakt met tape en vervolgens werden ze met zijn vieren achterin gesmeten, op weg naar een onbekende locatie. Op weg naar, zo Eleanor gokte, Michael.

Guys. Hierna nog maar vijf hoofdstukken. We're nearly through. It's nearly fucking over. Like - for good. Because there won't be a part III.

Reacties: