FanFic.nl

Ogen

Aanpak

De tocht was eindeloos lang, ging alsmaar door en door en door. En door. Op een gegeven moment vroeg Eleanor zich af hoe groot Engeland was. Misschien waren ze de grens wel over, zaten ze inmiddels in Schotland. Misschien waren ze zelfs wel op zee en waren ze op weg naar Ierland, of naar het vaste land, of naar Amerika. Kon dat nog met de boot, tegenwoordig?
Ze wist het niet en eigenlijk maakte het haar ook vrij weinig uit. Ze wisten wie ze was en ze wisten ook wat ze van haar wilden. Het was wel duidelijk dat ze alles zouden doen om uit haar los te krijgen wat ze wilden weten, ze zouden haar martelen, ze zouden haar pijnigen, chanteren. Net zolang tot ze bekende wat ze wist, alles wat ze wist en dan zouden ze Philip erbij halen, hem dezelfde procedure laten ondergaan. Ze zouden doorgaan tot ze al zijn lopertjes hadden en Eleanor had geen idee hoeveel dat er waren, was daar op dat moment ook bijzonder blij mee. Het was makkelijker om iemand op te offeren als diegene geen naam bezat, dan was het gewoon een anoniem iemand, een vaag idee, een gezicht. Een kind in Afrika, zo eentje van de reclame. Zielig, jawel, maar het is toch een onbekende.
De autorit op zich was ook een marteling. De wegen waren hobbelig. Eerst dacht Eleanor dat het misschien kwam omdat ze niet herkend wilden worden rondom het bos, dat ze op tussendoor weggetjes bleven rijden. Inmiddels had ze zich bedacht en ging ze ervan uit dat het opzet was: de slachtoffers eens goed laten weten hoe weinig genade ze hadden. Het was een psychisch spelletje: net zolang martelen tot ze besloten te bekennen in de hoop vrij te komen. Eleanor ging er niet vanuit dat ze ooit nog vrij zou komen. Voor het eerst in al die tijd kon ze zich een beetje voorstellen hoe het voor de anderen geweest moest zijn, onder de grond. Geen uitweg, geen hoop op hulp. Niemand wist waar ze waren, niemand wist wat er aan de hand was en ze konden zo in de rivier gegooid worden, zouden verdrinken of levend verorberd worden door de vissen. Het was een optie, één uit duizenden, terwijl de kans op ontsnapping vrijwel niet bestaand was.
Ze was blij dat Harry er niet bij was. Hij zou waarschijnlijk als één van de eersten bezweken zijn en dan zou alle moeite voor niets geweest zijn, alle martelingen die ze doorstaan zouden hebben. Want toegeven was ze niet van plan, voorlopig nog niet. Niet voor Philip en vooral ook niet voor Harry, Zayn, Sharon en Derek. Op den duur zouden zij waarschijnlijk contact opnemen met Philip – zeker Sharon – om te achterhalen of de rest nog in leven was. Dat kon Eleanor zelf niet riskeren, dus hield ze zich stil.
De anderen jammerden, af en toe. Ze hoorde Perrie gedempt kermen toen ze door een relatief grote kuil reden, ze hoorde Louis kreunen toen hij zijn hoofd stootte tegen de zijkant van de wagen. Althans, ze ging ervan uit dat de knal die ze hoorde Louis’ hoofd tegen de zijkant van de auto was. Eigenlijk wist ze het niet.
De ramen waren geblindeerd en het was buiten sowieso donker, wat ervoor zorgde dat Eleanor geen hand voor ogen kon zien. Ze wist alleen wat ze hoorde, voelde en rook. En wat ze gezien had vlak voor ze in het busje gesmeten werden. Jade, Louis en Perrie. Alleen zij. Niet Chris en niet Floor, maar ook niet Sharon of Derek of Zayn of Harry. Gelukkig. Gelukkig niet.
Na een eindeloze opeenvolging van hobbels en bobbels leek de auto uiteindelijk een geasfalteerd wegdek te betreden. Heel even reden ze nog door, door wegen en over rotondes, aan de hellingen te voelen zelfs over een paar heuvels. Hooguit een halfuur later kwamen ze tot stilstand, werden de autodeuren open gesmeten en werden ze naar buiten getrokken.
De wagen stond op een uitgestorven parkeerplaats aan de rand van een woonwijk. In geen van de huizen brandde licht en nergens klonk geluid, bijna alsof er niemand woonde. In werkelijkheid was het natuurlijk zo dat iedereen sliep. Waarschijnlijk was het een doordeweekse dag, moest iedereen de volgende dag weer naar school en naar werk.
Zij wel.
Eleanors armen werden losgemaakt, haar benen eveneens. In het zwakke schijnsel van de lantaarnpalen zag ze dat bij de anderen hetzelfde gebeurde. ‘Goed,’ sprak de Kale vervolgens, zachtjes maar dwingend. ‘Jullie zijn onze vriendinnen en we gaan gezellig langs bij onze vriend Michael. Onze collega’s houden de wacht aan de randen van de wijk, dus vluchten heeft vrij weinig nut. We nemen jullie mee, maar jullie zeggen geen woord. Begrepen?’
Eleanor knikte, wist niet wat ze anders moest doen. Ze zag dat de rest haar voorbeeld volgde en ze voelde hoe er een leeg bierflesje in haar handen werd gedrukt. Zonder het zich daadwerkelijk te realiseren, nam ze het ding aan en liet ze zich door de straat voeren. Haar voeten tintelden omdat haar bloedvaten zolang afgeklemd waren geweest, dus steunde ze op de man die haar richting de voordeur begeleide. In principe kon ze wel door voor een dronken studente, vond ze. Hoopte ze.
Eenmaal bij de voordeur aangekomen, belde de Kale aan. Het duurde een minuut of drie voor er daadwerkelijk open werd gedaan, toen stond het gezelschap tegenover een man die qua gezicht zoveel weg had van Kate, dat Eleanor er even sprakeloos van was. Niet dat ze anders veel te zeggen had gehad.
‘Wat moet je?’ vroeg Michael geërgerd en Eleanor vroeg zich af of de ergernis eigenlijk wel gespeeld was.
‘Feestje,’ grinnikte de Kale. ‘Laat ons erin, man.’
‘Het is midden in de nacht.’
‘Precies, we waren toevallig in de buurt…’
‘Dat was je niet.’
‘Nee, oké, maar we zijn er nu toch. Ach toe, man, laat ons binnen, dan delen we haar, oké?’
Michael trok een walgend gezicht – minder overtuigend dan de ergernis – maar deed wel een stap opzij en liet het hele gezelschap zijn voordeur door treden. Eleanor probeerde te besluiten of ze er blij mee was dat iedereen zich stil had gehouden, of juist niet.
Uiteindelijk besloot ze van wel, gedeeltelijk omdat de straffen zo misschien beperkt zouden blijven, ten tweede omdat ze er toch niets aan kon veranderen. Het was zoals het was, niets meer en niets minder en ze legde zich erbij neer. Meer viel er nou eenmaal niet aan te doen.
‘Naar de kelder,’ hoorde ze Michael bevelen en onmiddellijk werd ze richting de kelder geduwd. Ze werd een houten trapje afgeduwd, hoorde dat er anderen achter haar aankwamen. Heel even sloot ze haar ogen, probeerde ze zichzelf terug te wensen in de veilige wereld waarin ze haar grootste zorg het zogenaamde vreemdgaan van Louis met Harry was. Mooie, mooie tijden.
Vergane tijden.
Hardhandig werd Eleanor in een houten stoel geduwd. Haar handen werden eraan vastgebonden, haar benen eveneens. Haar mond werd weer afgetapet en toen zat ze daar, keek ze om zich heen en zag ze dat Perrie hetzelfde lot had ondergaan.
Louis niet. Louis lag middenin de kamer op iets wat in Eleanors optiek belachelijk veel weg had van een spijkerbed, maar ze weigerde die gedachte echt binnen te laten komen. Een spijkerbed was pijnlijk, onmenselijk, ze konden Louis toch zeker niet – maar dat was het punt. Op dat moment drong het tot haar door dat niet zij degene was die gemarteld zou worden, maar Louis. En zij zou gedwongen worden om toe te kijken. En Perrie ook. Of Perrie niet?
Jade was nergens meer te bekennen.
De kelderdeur was gesloten en het enige licht in het vertrek was afkomstig van een peertje in het plafond. Zwak, geel licht waardoor alles een armzalige gloed kreeg, waardoor alles meer op een ouderwetse filmscène leek dan op de hedendaagse realiteit. Haar realiteit: een realiteit met doden en martelingen en pijn.
Louis werd weer overeind getrokken door de Kale en één van de andere mannen begon ruw al zijn kleding van zijn lichaam af te trekken. Eleanor herinnerde zich nog hoe vreselijk Louis het vond als anderen hem naakt zagen, hoopte met al haar kracht dat de mannen hem op zijn minst zijn onderbroek aan zouden laten houden. De dunne stof zou weinig tot geen weerstand bieden ten opzichte van de spijkers, toch?
Haar hoop bleef onbeantwoord, want Louis’ ondergoed verdween samen met de rest van zijn kleding, en zijn schoenen, in een hoek van de kelder, waarna de jongen zelf opnieuw op het spijkerbed geduwd werd. Hij schreeuwde toen hij erop terecht kwam, kneep zijn ogen dicht en Eleanor dacht tranen te zien glinsteren, weigerde het te geloven.
Toen ze een blik opzij wierp, zag ze dat Perrie haar ogen had gesloten. Uit fatsoen, waarschijnlijk, hoewel toch vooral omdat ze niet wilde zien hoe iemand voor haar ogen gemarteld werd. Eleanor overwoog hetzelfde te doen, maar deed het niet omdat ze verwachtte dat Louis’ behandeling er alleen maar pijnlijker van zou worden. Ze moest het zien, dat was de bedoeling. Daarom was ze hier. Daarom was hij hier.
Hardhandig werd de tape van haar mond getrokken en de Kale sprak haar dwingend toe: ‘Hij mag eraf als je het vertelt.’
Eleanor schudde haar hoofd, voelde dat er achter haar eigen ogen ook al tranen prikte. ‘Sorry, Lou,’ fluisterde ze, en ze kon eigenlijk alleen maar hopen dat hij het hoorde. ‘We doen het voor Harry, oké? Hij is daarbuiten, ergens. Als hij nog leeft, moeten we dit doorstaan, voor hem. Dat is zijn enige kans.’
‘Teef,’ spuugde de Kale haar toe. ‘Het is de bedoeling dat je ons vertelt over je spionnenvriendjes, niet dat je een lulverhaal ophangt tegen je vriendje daar.’
Opnieuw schudde Eleanor haar hoofd.
‘Nee?’ vroeg de Kale grijnzend, waarna hij een hoofdknikje gaf richting één van de andere mannen. Die nam de grijns over alsof het een besmettelijke ziekte was, liep ermee richting Louis, richting het bed en tilde een gewicht op van de grond. ‘Vijf kilo,’ lichtte hij toe, waarna hij het met boven Louis’ buik hing. Vanaf zo’n tien centimeter hoogte liet hij het vallen en Louis kermde opnieuw, kneep zijn ogen nog stijver dicht dan Harry altijd deed. Gedaan had. Zou hij nog leven?
‘Je vertelt ons hoe het zit,’ dreigde de Kale opnieuw, ‘anders komen er nog een paar kilootjes bij. Begrepen?’
‘Nee,’ protesteerde Louis echter, zwakjes.
‘Wat zei je?’ spuugde de Kale.
‘Nee,’ herhaalde Louis, met opeengeklemde kaken. ‘Nee, voor Harry.’

Reacties: