FanFic.nl

A Thousand Suns [Stand Alones]

Natuurlijker

Het was donker buiten. Niet donkerblauw zoals in zijn herinneringen, maar puur, ondoordringbaar zwart. Hij kon geen hand voor ogen zien. Letterlijk. Hij wist dat zijn handen er nog waren, ging ervanuit, omdat hij ze voelde. Bewoog, in zijn jaszak. Hij voelde het, een soort van. De kou had zijn lichaam grotendeels verdoofd en de waarnemingen waren grotendeels gebaseerd op vertrouwen en geheugen, hadden in feite meer weg van illusies dan van de werkelijkheid.
Hij ging er maar vanuit dat het echt was. Hij wist waar hij heen moest. Waar hij was: in Afrika. Alweer, omdat het continent zo’n indruk op hen gemaakt had, de eerste keer. Omdat hij ervan genoot dat alles anders was dan thuis. Primitiever. Natuurlijker. Menselijker, zelfs. Eigenlijk. En donkerder. Dat ook.
Het was vier uur ’s nachts, gokte hij. Iedereen sliep. Ze draaiden lange dagen, allemaal. Opnames, opnames en nog meer opnames. En tussendoor waren er de filmpjes voor Twitter, de foto’s voor instagram, de ideeën voor nieuwe teksten, de gehaaste probeersels van nieuwe muzikale experimenten. ’s Avonds was iedereen uitgeput. De jongens zelf, het personeel. En om vier uur ’s nachts, twee uur voor de wekker ging, lag iedereen stilletjes in bed te dromen over paradijzen die ze ’s morgens weer vergeten zouden zijn.
Iedereen, behalve hij. Hij liep stilletjes over het terrein, zijn enige gezelschap het gedistantieerde licht van de sterren duizenden lichtjaren verderop en het geknerp van de kiezelsteentjes onder zijn vertrapte gympen. Stilletjes vroeg hij zich af waarom het zo verdomd koud was in Afrika, en waarom ze de opnames niet gewoon in Londen hadden kunnen maken. Ze hadden er makkelijk de nodige effecten in kunnen fotoshoppen, leek hem.
Maar in het echt was het natuurlijk echter. Natuurlijker. En het was een bijzondere ervaring, dat kon hij niet ontkennen.
Intussen waren zijn ogen grotendeels gewend aan het donker en kon hij de vage contouren van de hutten om hem heen onderscheiden. Zelf sliep hij in nummer twee, die lag al een stuk achter hem. Zijn bestemming was nummer tien en daar was hij bijna. Nog drie stappen, dan afbuigen naar links, dan naar de deur. Er vooral niet tegenaan botsen en dan maar hopen dat er geen slot op zat. Niet dat er sloten waren, maar er waren wel kasten en een kast voor een deur zou binnenlopen ook enigszins compliceren.
Tot zijn grote opluchting bleek de deur open te zijn en hij onderdrukte een zucht terwijl hij naar binnen stapte.
In de hut was het zo mogelijk nog donkerder dan buiten en op de tast zocht hij de weg naar het bed, dat hij met behulp van zijn herinneringen wist te lokaliseren. Hij stootte zachtjes tegen het houten frame aan, kwam tot stilstand en kroop het matras op. Hij voelde hoe het warme lichaam onder de dekens bewoog, naar hem toe rolde, vroeg: ‘Harry, ben jij dat?’
Hij knikte, realiseerde zich daarna pas dat dat niet zichtbaar was en fluisterde: ‘Ja.’
‘Hoe laat is het?’
‘Vier uur, of zo.’
Protesterend gekreun.
‘Doe me een lol en ga slapen.’
‘Maar het is koud.’
Verslagen gezucht. ‘Kom maar hier dan.’
Harry glimlachte zwakjes, kroop dankbaar naast de jongen onder de dekens, dicht tegen hem aan. Hij voelde de warmte van de huid zijn richting uit stralen, voelde hoe het onder zijn eien huid kroop en hem langzaam opwarmde. ‘Beter?’ vroeg de jongen met een slaapdronken stem.
‘Ja, dank je.’
En daarmee was alles gezegd. De rest van de nacht brachten ze door in elkaars armen, dicht tegen elkaar en profiterend van elkaars warmte. In stilte. In slaap. Omdat het beter was om samen te slapen dan alleen. Warmer, veiliger. Natuurlijker.

Reacties: