FanFic.nl

Larry Odd Parents

Aflevering zeven: Boek van vele woorden

Op zijn tenen sloop Liam door de verlaten hallen van het kasteel.
“We hadden ook gewoon overdag kunnen komen,” merkte Louis op.
“Dit is veel spannender!”
“Hij heeft een punt, schat,” zei Harry.
“Want een lesje verweer tegen de zwarte kunsten, gevolgd door verzorging van fabeldieren is écht doodsaai natuurlijk. Of wat dacht je van een spannende zwerkbalwedstrijd?”
“Dat kan altijd nog! Alle spannende dingen gebeuren ’s nachts, heb je de films wel eens gezien?”
“Als je de boeken had gelezen had je geweten dat er overdag ook zat gebeurt.”
“Maar niet zulke spannende dingen als ’s nachts. Behalve dan misschien tijdens de Tovenaarsspelen. Oh, Liam! Daar moeten we ook echt nog eens heen gaan!”
Louis zuchtte geïrriteerd. Oké, daar had hij niks tegenin te brengen. Hij had Harry immers zelf praktisch gedwongen de boeken te lezen.
“Maar Vilder dan? En mevrouw Norris? Gesnapt worden is niet bepaald een pretje! Zeker niet als ze ontdekken dat je geen leerling bent!”
“Daar redden jullie me toch wel uit.”
“Jij kunt natuurlijk ook gaan kijken waar die twee uithangen,” stelde Harry voor.
“Wat? En jullie twee alleen rotzooi laten uithalen zeker! Dacht het niet!” Ze liepen verder, maar het bleef aan Louis knagen. “Oké, oké, ik ga wel kijken! Maar jullie twee blijven hier en verroeren geen vin, begrepen?”
“Natuurlijk Louis. Ik let wel op,” verzekerde Harry hem.
Louis veranderde zichzelf in een kat en rende weg. Al snel ontdekte hij dat zijn slechte voorgevoel niet voor niks was: in de volgende gang vond hij Vilders kat, mevrouw Norris al. Ik wist het! Wat nu? dacht hij, terwijl hij in de schaduwen wachtte. De kat leek echter iets door te hebben, waardoor Louis nog sneller met een plan moest komen. Even overwoog hij in een muis te veranderen, maar hij wist niet of hij mevrouw Norris dan voor zou blijven en bovendien zou hij altijd nog door een andere kat gepakt kunnen worden. Uiteindelijk schoot hij maar gewoon de gang in, hopend dat de kat hem zou volgen. Hij kreeg gelijk en leidde haar naar de andere kant van het kasteel, waarna hij zichzelf terugpoefte naar Liam en Harry.
Of waar hij dacht dat die twee uithingen, want ze waren natuurlijk alweer verdwenen. Louis kon zichzelf wel voor z’n hoofd slaan. Hoelang kende hij Harry nu al wel niet? Toch zeker een dikke zevenduizend jaar. Waar waren ze in godsnaam gebleven?
Het antwoord op die vraag kwam verrassend genoeg zo goed als meteen en wel in de vorm van een koor aan schreeuwen. Geweldig, Jut en Jul waren op de verboden afdeling van de bibliotheek beland.
Zo snel als hij kon poefte hij naar de bibliotheek, waar hij zijn man en petekind inderdaad vond. “Snel, mee, voordat Vilder jullie ziet!”
Woedende voetstappen klonken al vanaf de gang, vergezeld door een minstens net zo woedend: “Leerlingen uit bed! Leerlingen uit bed!”
Vliegensvlug greep Louis naar zijn stafje en poefte het trio weg,
“’Ja, natuurlijk gaan we nergens heen, Louis!’ Ik zie het ja, Styles-Tomlinson. En dat jullie twee kleuters zijn en net zo goed risico’s in kunnen schatten als kikkers die de snelweg willen oversteken snap ik, en dat jullie naar de bibliotheek gingen vind ik echt geweldig, maar kom op, zelfs de films maken het overduidelijk dat je weg moet blijven van de verboden afdeling!”
“Als het helpt: we waren niet op weg naar de bibliotheek,” zei Liam voorzichtig.
“Argh! Genoeg! Welterusten!” En met die woorden verdween de fee in het kasteel op de bodem van de vissenkom.

Liams dag verliep hetzelfde als altijd. Om zeven uur maakte de nieuwslezer hem wakker. Hij ontbeet met zijn ouders en moest zich haasten om de schoolbus te halen. Eenmaal daar verstopte hij zich onsuccesvol voor Nathan en gaf meneer Cowell een dodelijk saaie uitleg over het minstens net zo dodelijk saaie leven van Charles Dickens. Liam baalde dat naar Zweinstein gaan niet echt een optie was zolang hij zelf geen magische krachten had, want eerlijk waar, hij had nog liever een les Toverdranken gehad van Sneep of zelfs Geschiedenis van de toverkunst van professor Kist (die kennelijk zo saai was dat ze hem niet eens in de film hadden gestopt, maar Louis wilde zo graag dat hij de boeken ging lezen, dat hij ze op een gegeven moment maar heeft voorgelezen).
Het lichtpuntje in zijn dag was de lunch (wie had dat ooit gedacht), toen hij taco’s vond in zijn magische verrassingsbroodtrommel. Zijn goede humeur werd echter meteen verpest door meneer Cowell, die het middagblok besloot in te vullen met een twee uur durende toets.
Liam boog zich vermoeid over het vel. Hij dacht sommige dingen te weten, maar het was geschiedenis dus voor hetzelfde geld was hij weer eens duizend-en-één dingen vergeten. Toen hij de dingen die hij wist ingevuld had staarde hij een tijdje om zich heen, hopend dat hem in zinnige invulling voor de overige vragen te binnen zou schieten. Iedereen was druk aan het schrijven en de enige geluiden in het lokaal waren het krassen van hun pennen op papier, het omslaan van de blaadjes en de zuchten van de leerlingen. Hij zag meneer Cowell met genoegen naar hen kijken.
Net toen Liam verder wilde gaan met het volgende deel van de toets werden de proefwerkgeluiden verbroken door een stem. “Zo hè, wat een stilte hier, het lijkt wel een klooster.”
De hele klas was uit zijn concentratie gehaald en keek om zich heen, op zoek naar de bron van het geluid. Het leek een volwassen mannenstem, maar het was zeker niet die van meneer Cowell, die inmiddels woest was opgestaan. “Wie deed dat?”
Iedereen zweeg wijselijk, hoewel ze zelf ook geen idee hadden.
“Je moeder,” zei de stem. “Ik zag haar nog vanmorgen. Tsjonge, dat er uit zoiets zo’n misvormd wezen kan komen.”
“Genoeg, eruit!” riep de leraar woedend, maar hij had nog altijd geen idee waar de stem in vredesnaam vandaan kwam.
“Tja, als ik pootjes had zou ik dat met alle liefde doen, mijn beste,” vervolgde de stem.
Liam voelde hoe hij langzaamaan rood begon te worden en hij bad dat de leraar het niet zou zien. Het geluid leek vanonder zijn tafel vandaan te komen, vanuit zijn tas. Waar het van afkomstig moest zijn wist hij niet, maar wat als er een wens gemuteerd was of zo? Kon dat eigenlijk, een muterende wens? Hij wist het niet, maar het leek hem de enige enigszins plausibele verklaring.
“Wil degene van wie dat monster is nu onmiddellijk opstaan en vertrekken?!” blafte de leraar.
“Ja, laten we hier weggaan!” riep de stem.
Liam zag hoe meneer Cowell zich in de richting van het geluid draaide en zijn blik fixeerde op de jongen. “Payne, is dat geval van jou?” vroeg hij koeltjes.
De haartjes van de jongen gingen rechtovereind staan. Dit was goed mis. En wat moest hij zeggen? Als hij weigerde zou Cowell sowieso in zijn tas kijken en wie weet wat hij dan vond. “Sorry meneer, ik denk dat ik mijn telefoon niet op stil heb gezet,” bekende hij zachtjes.
“Eruit! Onmiddellijk! Naar het kantoor van de directrice! En je hebt een één!”
“Nou ja, dat zal die jongen er verrassend vinden,” merkte de stem op.
Liam pakte zijn tas op, stopte zijn spullen erin en verliet zwijgend het lokaal, een voorbeeld dat het voorwerp godzijdank ook volgde. Hij liep niet meteen naar het kantoor, maar maakte een tussenstop op de wc. Hij moest eerst weten wat het kabaal veroorzaakte.
Op de wc haalde hij zijn tas leeg, maar hij kon de bron van het geluid niet vinden. Hij zuchtte vermoeid en wenste dat zijn feeën er waren om hem te helpen, maar zonder feeën ging die wens natuurlijk niet in vervulling.
Hij bekeek de spullen die voor hem lagen uitgestald. Een etui, maar daarin had hij geen geluid producerende dingen gevonden. Een paar schoolboeken, de iPod (die uitstond), zijn broodtrommeltje (die inmiddels opnieuw gevuld was met taco’s), drie verfrommelde papiertjes, vier schriften, een rekenmachine, oordopjes, een buskaart, een bibliotheekkaart en een in zwart leer gebonden notitieboekje. De jongen pakte het laatste voorwerp op en bekeek het van alle kanten. Het leek oud en hij kon zich niet herinneren dat hij het eerder gehad had. De binnenkant was helemaal leeg, hoewel de pagina’s lichtelijk vergeeld waren. Met een zucht legde hij het neer. Er leek niets in zijn tas te zitten dat het geluid veroorzaakt had kunnen hebben. Hij had het fout gehad en nu had hij voor niets een één.
Met een zucht pakte hij de spullen weer in en vertrok hij naar het kantoortje van de directrice. Met knikkende knieën klopte hij aan, klaar voor een flinke preek. En hoe ging hij dit aan zijn ouders uitleggen? Die wisten niet dat hij een mobieltje had, of iets anders wat geluid kon produceren. Zijn klop werd niet beantwoord, dus probeerde hij het nog maar eens, maar toen het stil bleef probeerde hij de deur maar gewoon te openen. Dat lukte niet. Kennelijk was ze afwezig.
Liam sprong bijna een gat in de lucht. Hij dacht niet dat hij al eerder zo opgelucht was geweest. Oké, hij moest straks nog steeds de preek van meneer Cowell aanhoren en werd ongetwijfeld gestraft en waarschijnlijk zouden zijn ouders gebeld worden, maar hij had nog even de tijd om een plan te verzinnen en misschien zou het allemaal toch meevallen. Wie weet kwamen Louis en Harry alsnog naar school om hem te helpen of zo.
Hij ging maar op één van de stoelen naast het kantoortje zitten en wachtte. Op zijn nieuwe iPod zag hij dat het kwart voor drie was, dus over drie kwartier zou Cowell wel naar hem toe komen voor zijn straf. Tot die tijd moest hij de tijd maar zien te doden, iets wat een aardig stuk lastiger bleek zonder magische peetouders, stripboeken of videospelletjes. Nadat hij de foto’s op zijn iPod voor de tiende keer bekeken had stopte hij het ding maar weg, aangezien hij er zonder internet verder vrij weinig mee kon. Heel even overwoog hij zelfs zijn schoolboeken erbij te pakken, maar zo verveeld was hij nou ook weer niet.
“En ik dacht dat het allemaal veel spannender en interessanter zou worden zodra we dat lokaal uit waren. Ach, ja, ik kan niet altijd gelijk hebben, hè?” ze de stem plotseling.
Liam verstijfde in zijn stoel. “Wie ben je?”
“Och, ik? Niemand. Zomaar iets, eigenlijk. Dat je me nou nog niet door hebt. Ach ja, domme naïeve kinderen zullen wel van alle tijden, soorten en plaatsen zijn, niet?”
Hij opende zijn tas en wilde al zien spullen over de grond gooien om de stem te zoeken, maar dat was niet nodig. Zodra hij de tas opende vloog het in leer gebonden notitieboek eruit en zweefde door de ruimte.
“Ik bedoel, er klinkt een vreemde stem vanuit jouw tas en er zit ineens een boek in dat je daarvoor niet had. Volgens mij hoef je geen genie te zijn om die twee punten te verbinden, maar goed, volgens mij trekt die één je gemiddelde niet echt omlaag dus wat had ik moeten verwachten.”
“Jij… Wie of wat ben jij?”
“Balkvormig, gemaakt van leer en papier, goed met woorden… ik denk dat ik een theepot ben!”
Liam deed zijn mond open om met eens scherpe reactie te komen, maar hij wist niks. “En waarom houd je je de hele dag stil, tot we bezig zijn met een proefwerk?”
“Ach, wat is de zin van praten als je er niks mee bereikt? En kom op, het was hilarisch! Zag je zijn kop! Echt, die was goud waard, prachtig!”
Liam ging weer kwaad zitten.
“Wat, vond je het niet grappig? Kom op! Het is niet alsof je gemiddelde erop achteruit gaat met jouw hersens. Lach toch eens Liam!”
“Rot toch op.”
“Kom op. Ik probeerde alleen maar wat lol te maken, oké? Het spijt me dat het zo verkeerd is gevallen, echt waar. Laten we iets leuks gaan doen om het goed te maken.”
“Nee, ik wacht hier. Ik wil niet nog erger in de problemen komen.”
“Ah, kom op, dat is zo saai! Ik beloof je dat we terug zullen zijn voor die koe komt.”
“En jij gaat daar voor zorgen?”
“Natuurlijk! Ik ben echt de slechtste niet, geloof me. Ik wil je meenemen naar een hele gave plek.”
“Sorry, daar heb ik al vrienden voor.”
“Maar die vrienden zijn geen magisch pratend boek! Kom op Liam, zie je niet wat voor kans ik je bied?”
“Nee, die vrienden zijn een magisch stel die me geen enen bezorgen. Ga toch terug naar waar je vandaan gekomen bent, waar dat ook moge zijn!”
“Nou, nou, je hebt me anders zelf meegenomen.”
“Wat? Natuurlijk niet, ik heb niks meegenomen! Ik heb je nog nooit gezien tot vandaag!”
“Uit de bibliotheek vannacht! Oké, je hebt me misschien niet opgepakt, maar je zette je tas neer bij mijn kast en hoe kon ik het laten? Je hele leven tussen je buren geklemd staan ik ook niet bepaald wat hoor.”
“O, fijn. Dus ik zit hier met een magisch boek dat zijn stomme mond niet houdt, ervoor gezorgd heeft dat ik een één heb en dat mijn ouders straks gebeld worden! Geweldig! Echt, briljant!” Liam begroef zijn hoofd in zijn armen en negeerde het boek, dat irritant tegen hem aan bleef vliegen om zijn aandacht te trekken.
Ineens voelde hij iets bij zijn enkel. Hij bracht zijn been al naar achter om het weg te trappen, maar zag toen dat het een roze muis was. “Help me,” fluisterde hij. “Dat boek begon Cowell uit te schelden tijdens een proefwerk en nu laat het me niet meer alleen.”
De muis staarde even nadenkend voor zich uit. “Oké, breng het naar de wc’s bij de kantine, oké?”
“Maar ik moet hier zijn als Cowell komt.”
“Geen zorgen, Li, dat lossen we dan wel weer op.” En weg was de muis.
Liam wachtte nog een paar minuten. Minuten waarin hij de moed verzamelde. Uiteindelijk voelde hij het boek weer tegen zijn been beuken en gaf hij toe. “Oké, oké, ik ga wel mee!”
“Jippie! Dit wordt zó fantastisch! Echt, Li, je zal het niet geloven! Kom, dan gaan we meteen!”
“Ho, wacht even. Ik wil je eerst iets laten zien.”
“Wat?” riep het boek woedend. “Nee! Ik bedoel, ja natuurlijk, Li. Wat is het? We hebben alle tijd van de wereld.” Het boek kwam poeslief naast hem liggen en Liam pakte het op.
“Of nou ja, iets laten zien. Ik moet gewoon iets doen voor we gaan. Kom maar mee. Echt, het duurt maar vijf minuutjes. Hooguit.”
Het boek moet hem uiteindelijk doorgehad hebben, want vlak voor ze de wc’s binnen gingen zette het hem op het schreeuwen. Het probeerde hortend en stotend weg te vliegen, maar Liam drukte het stevig met allebei zijn armen tegen zijn lichaam aan en stortte door de deur. Daar wierp hij het boek met een snelle beweging het portaal in, dat Harry en Louis sloten voor het terug kon vliegen. “Ik krijg je nog wel, Liam Payne!” schalde de stem in de wc’s na, maar dat was ook het laatste dat ze van hem hoorden.

Reacties: