FanFic.nl

Ogen

Louis

Ze waren er allemaal even van ontdaan. Jade was de eerste die Michael losliet, zich oprichtte. Ze ging op het bed zitten en bleef naar hem staren, naar zijn gezicht, naar zijn lichaam. Bebloed, levenloos. Dood.
Derek volgde al snel haar voorbeeld, hoewel hij staan verkoos boven zitten. Sharon stond ook nog, en Harry bleef naast het lijk gepositioneerd. Hij staarde ernaar, probeerde zichzelf te vertellen dat het een echt lijk was, een echt lichaam, maar het lukte hem niet. Het leek zo nep, zo ontiegelijk nep. Hij kende de man niet, wilde de man niet kennen. Hij zou de man niet kennen en het frustreerde hem, gaf hem tegelijkertijd het idee dat alles een droom was. Een hallucinatie, door zijn medicijnen geïnduceerd. Dat kon, toch?
Hij zou wakker worden, de man op straat tegen komen en vaag herinnerd worden aan de man die hij ooit doodgedroomd had, maar de man zou leven, zou trouwen, desnoods met Jade. Jade zou ook een personage uit zijn dromen blijken en Eleanor zou nog bij Louis zijn, zoals altijd. Ze zou onaardig tegen hem zijn, omdat ze hem als concurrentie zag. De fans zouden blijven vechten over Larry Stylinson en hij zou erom huilen, ’s nachts. En hij zou naar Zayn toe gaan, en Zayn zou hem troosten want Zayn leefde nog. Zayn zou nog leven en Harry zou het beste uit hun vriendschap halen, het allerbeste, want hij had gedroomd dat Zayn voor hem gestorven was. Min of meer. Harry, alsjeblieft…
God, wat zou hij lachen als hij wakker werd. Proesten zou hij, en hij zou de hele dag doorgaan en niet meer bijkomen. Het was te belachelijk voor woorden wat hij zich allemaal in zijn hoofd haalde. Doden, doden. En al die meisjes, al die samenzweringen, al die complotten. Zayn. Louis. Liam en Niall en Josh. Danielle en vooral Zayn en vooral Louis. Zayn en Louis. Levend, dood. Leefde Louis nog? Louis.
Harry werd uit zijn gedachten gewekt toen Jade haar ring op het harde laminaat mikte. Het maakte een hard geluid, scherp, een tik. En toen was het weer weg. Er was geen echo, geen nagalm. Het geluid was puur. Kort, helder, echt. Het wekte Harry weer op, deed hem zijn zintuigen weer op scherp stellen en hij dwong zichzelf op te staan. ‘Louis,’ sprak hij, terwijl hij richting de deur liep. Hij hoorde dat ze niet achter hem aankwamen, vroeg zich af waarom maar dorstte niet te kijken.
‘Beneden,’ sprak Jade uiteindelijk. Harry draaide zich om en zag haar nog net opstaan, naar hem toelopen. ‘Ze zijn beneden.’
‘Daar waren we net.’
‘Nee, echt beneden. In de kelder.’
Harry liep richting de trap. Hij wilde rennen, want hij wilde zo snel mogelijk beneden zijn. Maar de kelder klonk angstaanjagend, slecht, zoals in horrorfilms en in boeken en in nachtmerries. Martelwerktuigen en gijzelaars zaten er in kelders, niet Louis. Niet Louis. Toch?
Maar toch wel en Harry onderdrukte de neiging op terug te rennen richting de slaapkamer, zich te verstoppen in de dekens van het luxe bed. Hij dwong zichzelf verder te lopen, de trap af. Het ging langzaam, trede voor trede en hij schreeuwde in zijn hoofd en het tikte in zijn hoofd en hij kon alleen maar Louis denken. Louis, Louis, Louis. Alsjeblieft.
Harry, alsjeblieft.
Zayn. Louis. Louis. Louis.
Uiteindelijk bereikte hij de begane grond en daar stond hij dan, compleet gedesoriënteerd, zonder te weten waar hij heen moest. Jade stond enkele tellen later al naast hem, liep hem voorbij, opende het sleutelkastje naast de voordeur en haalde er een sleutel uit. Het was Harry een raadsel hoe ze wist welke ze moest hebben, want er hingen er minstens honderd aan de haakjes – maar het deed er niet toe.
Met de sleutel in haar hand snelde Jade richting een houten deur, eentje die eruit zag alsof ze naar de meterkast leidde. Ze opende haar en het zag er inderdaad uit als een meterkast, met als uitzonderlijke accessoire en kluis. Jade stak de sleutel erin, draaide die om en stak haar hand in de kluis. Harry wist niet of het haar verbaasde wat ze tevoorschijn haalde of niet. Hij gokte van niet.
Met het veroverde pistool in haar handen doorkruiste Jade opnieuw de gang, op weg naar een deur helemaal naar de andere kant en die opende ze. Er klonken stemmen en geluid en gekerm en toen ze Jade in de gaten kregen ook gejoel. ‘Jade!’ hoorde Harry een mannenstem roepen. ‘Wat gezellig dat je er bent. Doe je mee? We proberen het één en ander los te krijgen uit –’
Jade richtte haar arm op, toonde het pistool en de mannen vielen stil. ‘Jade?’ hoorde hij één van hen nog vragen, maar het meisje antwoordde niet.
Inmiddels waren Derek en Sharon ook beneden aangekomen en ze gingen achter Jade aan, betraden het vertrek waaruit het geluid kwam en Harry voelde zich genoodzaakt om achter hen aan te gaan. Louis, schoot het door zijn hoofd. Louis.
Alleen dat.
In de kelder stonden slechts drie mannen: de Kale, degene die Floor had neergeschoten en degene die Eleanor in zijn greep had gehouden. Ze staarden naar hun gezelschap en Harry zag dat de tweede man naar zijn wapen greep, probeerde het onopvallend te doen maar daar niet in slaagde. Hij had nog niet met zijn ogen geknipperd, of de man lag languit op de betonnen vloer, gorgelend. Bloed welde op in zijn mond en een rode vlek vormde in zijn borstkas. De zoveelste, dacht Harry. Net als Oscar en Zayn. En ook wel een beetje als Niall en Josh. En zoals Liam.
Hij hield al snel op met denken toen hij zijn ogen het vertrek door liet dwalen. Hij zag Eleanor en Perrie, vastgebonden op stoeltjes. Perries mond was bedekt met tape, die van Eleanor niet. Niet meer, want de rode randen en de plakrestjes impliceerden dat het er wel gezeten had. Nog niet zo lang geleden.
Het was Louis die zijn aandacht trok. Natuurlijk was het Louis, simpelweg omdat het Louis was, maar het was nog meer Louis, omdat de Kale hem met in een noodvaart van het bed in het midden van de kelder had getrokken en inmiddels voor zich hield als een schild. Het was snel gegaan, belachelijk snel. Te snel voor Jade om te schieten en te snel voor Harry om het allemaal te verwerken. Hij staarde alleen maar naar Louis, zag zijn levenloze lichaam. Nee, verbeterde hij zichzelf. Niet levenloos, alleen maar bewegingsloos.
De Kale moest Louis duidelijk zelf overeind houden en deed dit enigszins onhandig, omdat Louis zelf niet overeind kon blijven. Hij leek zelfs nauwelijks bij bewustzijn te zijn. Het resultaat was een misselijkmakend aanzicht van Louis die slap tegen de man aanhing, zijn nek slap, zijn hoofd voorover, zijn haar voor zijn gesloten ogen. Zijn armen en benen hingen slap langs zijn lichaam en het bloed liep erlangs naar beneden. Niet veel, maar genoeg om uit pijnlijke wonden afkomstig te zijn en Harry zag de spijkers die uit het bed staken. Vlijmscherp, echt. Geen stompe spijkers, maar echte, die gemaakt waren om hout te doorboren. Meerdere centimeters hout, maar in plaats daarvan hadden ze Louis te pakken gekregen.
Hij walgde bij het idee.
De derde man had zijn wapen eveneens op Louis gericht, wat betekende dat wie Jade ook als eerste afschoot, Louis sowieso zou volgen.
‘Waar is Michael?’ vroeg de Kale.
‘Boven,’ antwoordde Jade.
‘Hij zal je zo wel komen halen. Je bent zeker eventjes naar de wc, of zo?’
‘Nee, ik ben eventjes zijn mannen aan het uitroeien.’
‘En daar nam hij genoegen mee?’
Jade haalde haar schouders op. De Kale trok een frons in zijn wenkbrauwen. Harry kon zich niet herinneren dat hij de man ooit met zijn mond vol tanden had zien staan, maar het was een heuse ervaring voor hem. Heel even was hij onder de indruk, toen trok Louis’ slappe, naakte lichaam zijn aandacht weer en hij greep zich vast aan Derek, die naast hem stond. De jongen zei niets, deed niets, stond alleen maar. Harry vroeg zich af of dit was zoals één van zijn dromen of niet.
Hij hoopte voor de jongen van niet, want dan had hij wel een heel wanhopig leven.
Of misschien hoopte hij ook van wel, dan waren in ieder geval iemands dromen uitgekomen.
In feite maakte het hem gewoon helemaal niets uit. Dereks dromen waren de zijne niet en Dereks wensen waren de zijne niet. Hij wilde Louis. En Zayn, maar Zayn was intussen niet meer dan een herinnering, een hersenschim, een weerspiegeling van wat ooit geweest was. Louis was er nog, recht tegenover hem en bij Louis wilde hij zijn, altijd, samen, gewoon samen onder de dekens en elkaar vast houden en nooit meer bang hoeven zijn. Dat, alleen dat. Meer niet.
Het eerste schot kwam onverwachts. Harry schrok ervan, liet Derek los, greep de jongen meteen daarna ook weer vast. Hij zag hoe de Kale tegen de grond stortte en hij zag hoe Louis ook viel, in slow motion, slap. Eerst gewoon als Louis, wel bebloed maar verder gewoon in tact. Voor zover Harry kon zien, want de glimp die hij opving van de rug van zijn vriend beloofde weinig goeds.
Niet dat het nog veel uitmaakte, want vlak na het eerste schot, klonk een tweede schot en daarmee werd het zwart voor Harry’s ogen. Hij zag nog net hoe Louis’ borstkas doorboord werd, hij zag nog net hoe de jongen op de grond belandde en hij zag het bloed naar buiten stromen. Uiteindelijk zag hij alles, veel te veel, meer dan hij wilde zien en meteen daarna sloot hij zijn ogen, probeerde hij de beelden weer weg te wissen.
Het lukte hem niet en hij zakte door zijn knieën, liet zich op de grond zakken. Hij hoorde het derde schot nog wel en hij hoorde de stemmen, het rumoer, maar het vervaagde in zijn oren tot één grote waas en eigenlijk kon hij maar één ding denken. Eén simpele gedachte die zich door zijn hoofd herhaalde, eindeloos, keer op keer, net zolang tot hij verder niets meer hoorde en helemaal niets meer zag en alleen maar dat ene kon denken. Dat ene woord. Alleen dat.
Louis.

Reacties: