FanFic.nl

Ogen

Harry

Cynthia, Zayn, Danielle en Liam. En Lily. Om hem heen, door hem heen, naast elkaar, achter elkaar. Overal. Ze zweefden om hem heen en ze praatten tegen hem, keken naar hem, doorboorden hem met hun blikken. Zwart, donker, bruin. Eindeloos. Alsjeblieft, Harry… hoorde hij Zayn zeggen, de hele tijd en hij wist niet of de jongen wilde dat hij zich overgaf, dat hij meekwam, of dat hij wilde dat hij de kracht bij elkaar sprokkelde om zijn ogen weer te openen en weer op te staan. Hij wilde het vragen, op zich. Hij wilde alleen het antwoord niet weten. Althans, niet als het negatief was. Niet als hij terug moest. En hoe groot was de kans dat Zayn zijn dood zou accepteren? Vrij klein, waarschijnlijk. Of toch?
Hij hoorde ook stemmen tussendoor, vrouwenstemmen, echte stemmen. ‘Harry,’ hoorde hij uit Eleanors mond en hij hoorde Perrie, wist vaag te registreren dat iemand dus de tape van haar mond had gehaald. ‘Waar is Zayn?’ hoorde hij haar vragen en hij schudde zijn hoofd, verborg zijn oren onder zijn armen, maar hij hoorde het nog steeds, want ze vroeg het opnieuw en niemand antwoordde.
‘Waar is Z-’ begon ze opnieuw, maar Sharon onderbrak haar: ‘Zayn is dood.’
‘Nee!’ hoorde Harry Perrie ongelovig uitroepen en hij wilde haar slaan, schoppen, krabbelen. Wie dacht ze wel niet dat ze was? Dacht ze oprecht dat ze, na alles wat ze gedaan had, nog het recht had om zich druk te maken over zijn dood? Dacht ze oprecht dat ze het recht had om erover te treuren, te zeuren, over stuur te zijn?
Harry wist niet waar hij de kracht vandaan haalde, maar hij kreeg het voor elkaar om weer op zijn benen te gaan staan en hij liep naar haar toe, zwaar hijgend van inspanning. Hij moest zijn demonen op afstand houden, de ogen. Lily die hem probeerde te verzwelgen. Zayn die hem bleef smeken, almaar bleef smeken. Eindeloos. Harry, alsjeblieft…
‘Je maakt een grapje,’ hoorde hij Perrie zeggen en hij hoorde ook dat Sharon het ontkende: ‘Nee,’ antwoordde ze simpelweg.
Harry stak zijn arm uit naar Perrie, maar hij voelde hoe twee armen zich om zijn middel sloten, hem tegen het zitvlak van een houten stoel drukte. Hij herkende Eleanors geur en hij worstelde, enigszins, maar toch ook niet echt want het maakte hem allemaal nog vrij weinig uit. Zonder Zayn, zonder Louis. Alsjeblieft…
‘We moeten opschieten,’ sprak Jade vervolgens. ‘Hij was redelijk ingeburgerd in de buurt en ze zijn geen van allen gewend aan nachtelijke inbraken. Waarschijnlijk is de politie allang onderweg en aangetroffen worden in een huis vol met lijken, is nou niet echt iets wat op mijn bucketlist staat.’
‘Ze vinden ons toch wel,’ hielp Derek haar herinneren. ‘Onze vingerafdrukken zitten overal. Ook op het wapen.’
‘We hebben die verklaring toch ondertekend?’ vroeg Sharon, met een wanhopige ondertoon die Harry niet van haar gewend was. ‘Dan snappen ze toch hoe het zit? Ze zullen ons toch zeker niet achter slot en grendel stoppen als het zelfverdediging was? Toch?’
‘De kans is groot van wel,’ vond Eleanor.
‘Maar Philip heeft al die verrekte papieren toch?’ riep Sharon uit.
‘Jawel, maar moord is moord.’
‘Wat nou als we allemaal ons mond houden? Als ze niet kunnen achterhalen wie wie vermoord heeft, krijgen we misschien geen hele zware straf, dan kunnen we misschien nog vrij komen of voorwaardelijk krijgen of –’
‘Laten we proberen weg te komen, Sharon. Misschien kunnen we nog ergens onderduiken, verder leven zoals we leefden alleen dan met de politie op de loer in plaats van Michael. Het kan nooit erger zijn.’
‘Ja,’ beaamde Sharon haastig. ‘Ja, laten we dat doen. Mijn auto staat op de parkeerplaats en er is –’
Middenin haar zin viel ze stil, klonken haar voetstappen door het vertrek en Harry hoorde Jades stem tussen de muren weergalmen: ‘Sharon, wat doe je?’
‘Harry!’ riep Eleanor vrijwel direct erachteraan en Harry opende zijn ogen, keek haar aan, voor zolang hij het licht kon verdragen. Daarna sloot hij ze weer en krulde hij zich weer op in een bolletje, zijn armen om zichzelf heen geslagen omdat Zayn en Louis er niet meer waren om hem te beschermen. Niet meer fysiek, wel echt.
Hij zag ze, naast zich. Om zich heen, bij zich. In zich misschien zelfs. Hij wist het niet, hij wist alleen dat hij Zayns ogen zag, en die van Cynthia en die van Danielle. Liam. Toe nou, Harry, alsjeblieft. Er kan je niets gebeuren, echt niet, we zijn bij je.
‘Harry!’ riep Eleanor opnieuw en hij hoorde Danielles stem wederom door zijn hoofd galmen: Toe nou, Harry, alsjeblieft, kijk me aan. Hij gehoorzaamde haar, dapper, opende zijn ogen en zag de paniek in die van Eleanor, het ongeloof in die van Jade, de wanhoop in die van Sharon. En het wapen in haar handen.
Hoe ze het te pakken had gekregen, wist hij niet, maar ze had Jades pistool in haar handen geklemd en ze richtte de loop op hem. Recht op hem, tussen zijn ogen. Alsof ze wist hoe ze moest mikken, wist hoe ze moest schieten. En voor hetzelfde geld wist ze dat inderdaad. Hij kon het niet met zekerheid zeggen en het maakte hem ook niet uit, op dat moment.
‘Sharon, wat doe je?’ vroeg Jade ontzet, toen ze haar tong hervonden leek te hebben.
‘We passen niet met zijn allen in de auto,’ verklaarde Sharon, ‘en hij is zo labiel dat hij ons net zo goed allemaal kan verlinken. Ik vertrouw hem niet, weiger met hem onder te duiken. We kunnen niet –’
Ik zal alles doen om je veilig te houden, Harry. Dat beloof ik.
Hij sloot zijn ogen weer, schudde zijn hoofd, zag Zayn tegenover zich, voelde Zayns handen om de zijne en hij voelde zich thuis. Het was niet fysiek, het was geen werkelijk lichamelijk contact. Maar het was wel echt en hij snapte wat Derek bedoelde, geloofde in wat Derek had gezegd en hij vertrouwde erop. Kneep zijn ogen stijf dicht en hij zag sterretjes. Duizenden sterretjes en daartussendoor zweefden zwarte ogen, bruine ogen. Donkere ogen. Zayn, Danielle, Liam, Cynthia en Lily en hij wilde met hen mee. Niets liever. Alleen maar met hen mee.
‘Neem me mee,’ prevelde Harry dan ook, zonder überhaupt te merken dat hij het deed.
‘Natuurlijk nemen we je mee!’ antwoordde Eleanor onmiddellijk, maar Sharon sprak haar tegen: ‘Nee, dat doen we niet. En dan een Danielle-scenario creëren zeker? Hij is zonder zijn vriendjes net zo gelukkig als zij zonder de hare. We laten hem hier, dat is het beste.’
Harry knikte, onbewust. Hij was omgeven door degenen die hem het hele avontuur doorgeloodst hadden en het was genoeg geweest, hij was er klaar mee. Hij wilde niet meer. Niet alleen, niet zonder Louis en niet zonder Zayn. Überhaupt niet. Hij was klaar met het getik in zijn hoofd, hij had het gehad met de stemmen die constant tegen hem praatte. Hij wilde weer naast Zayn liggen, naast Louis. Niet meer fysiek, maar wel echt.
Hij hield van ze.
‘Schiet maar.’
Er kan je niets gebeuren, echt niet, we zijn bij je.
‘Nee!’
Ik zal alles doen om je veilig te houden, Harry. Dat beloof ik.
‘Ja.’
Ik beloof het Harry, ik ga nooit meer weg.
‘Nee! Sharon, Harry, nee!’
Nooit meer, echt niet.
‘El, rustig maar, het is –’
‘Nee!’ riep Eleanor uit, inmiddels hysterisch en Harry hoorde haar voetstappen dichterbij komen, hoorde toen een klap en hij opende zijn ogen. Slechts kleine spleetjes, maar genoeg om te zien dat Eleanor op de grond lag, dat Sharon haar pootje had gehaakt en hij zag haar overeind krabbelen, zag dat ze Sharon vastgreep en hij sloot zijn ogen weer omdat zijn niet fysieke maar wel echte gezelschap aan het vervagen was. Met dichte ogen waren ze echter, waren ze dichterbij. Hij kon ze bijna aanraken, allemaal. Alle ogen. Ze keken hem aan en hij keek terug en hij hield van ze. Neem me mee, zei hij, nogmaals, hoewel dit keer alleen in gedachten. Ik beloof het Harry, ik ga nooit meer weg.
Het schot kwam onverwacht, maar hij schrok er niet van. Hij had de tijd niet ervan te schrikken, want eigenlijk had hij het nog niet eens gehoord of het had hem al doorboord, zijn hersenen en hij kreeg niet eens de kans zich af te vragen waar Sharon had leren schieten.
Het maakte ook niet meer uit.
De schimmen om hem heen werden echter, meer solide en hij kon ze bijna aanraken, strekte zijn handen uit. Hij voelde hun ogen op hem branden en hij hoorde hun stemmen. Harry, ik ben het. Alsjeblieft, kijk me aan. Kijk me aan. En Harry gehoorzaamde, stond zichzelf toe om te verdrinken in Zayns ogen. Hij werd erdoor opgeslokt, erdoor meegetrokken en op het allerlaatste moment, net voor al zijn zintuigen ermee ophielden, gingen alle bruine ogen aan de kant. Harry wilde schreeuwen, gillen, worstelen, smeken. Huilen, zelfs, tot hij zag waarvoor ze weken, waarvoor de schimmen aan de kant gingen.
In hun midden verscheen een nieuw paar ogen, dat uitgroeide tot een nieuwe schim. Het gebeurde belachelijk snel, zo snel dat het hele proces compleet was voor Harry’s zintuigen er voorgoed mee uitscheden. Hij liet zich meeslepen door de nieuwe schim. Omhoog, omlaag, opzij. Hij wist niet waar hij heen ging, maar hij wist dat hij geleid werd door de ogen die hij vertrouwde. Hij vertrouwde ze, nu wel. Hij wist dat Louis hem naar een veilige plek zou brengen en hij wist dat Zayn hem zou beschermen, samen met Danielle, samen met Liam. Samen met Cynthia en Lily. Allemaal, samen. Het was goed zo.
Ik beloof het Harry, ik ga nooit meer weg.
Nooit meer.
In de verte klonken sirenes.

Well - nu alleen nog de epiloog. I'd be lying if I said I don't feel weird.

Reacties: