FanFic.nl

Larry Odd Parents

Aflevering tien: It gets better

Die morgen was Niall in Liams slaapkamer verschenen. Zomaar uit het niets. Zowel Liam als Harry en Louis waren nog diep in slaap geweest, want het was pas zes uur, maar dat was snel over met de komst van de sterkste fee van het universum.
“Tijd om op te staan, mietjes!” bulderde hij.
Liam had vermoeid zijn ogen geopend en op zijn wekker gekeken. Het was zes uur, waarom was hij in godsnaam al wakker?
“Kom maar uit je bed, Payne. Als je zo traag bent heeft de vijand je neergeschoten voor je überhaupt aangekleed bent!”
“Zeg, er proberen hier mensen te slapen!” riep de plots verschenen Louis met een erg pissed off uitdrukking op zijn gezicht. “Oh.”
“Ja, mijn ouders bijvoorbeeld. Misschien moet je iets zachter zijn, wil je niet gesnapt worden.”
“Geen zorgen, dat heb ik al geregeld. En nu, allemaal jullie bed uit en kleren aan. Tempo, tempo! We hebben niet de hele dag!”
Met elke seconde dat Niall in Liams kamer stond rezen er meer vragen, maar tijd om ze te stellen had de jongen niet. Niall stond nu eenmaal niet bepaald boven aan zijn lijstje van mensen waar hij het mee aan de stok wilde hebben, dus luisterde hij en kleedde zich snel aan.
Toen Liam, Harry en Louis alle drie aangekleed en wel klaar zaten, stak Niall weer van wal. “Hè, hè, jullie zijn eindelijk allemaal klaar.”
Liam stak zijn hand op en onderbrak hem. “Wat we ook gaan doen, ik kan niet mee. Mijn ouders verwachten me over ruim een uur aan het ontbijt en ik moet naar school dus…”
“Geen zorgen, komt allemaal goed,” zei Niall meteen. “Goed, feeën, het is weer eens hoog tijd voor jullie millenniumkeuring! Jullie kennen de procedure: het duurt in principe een dag, tenzij we al te grote gebreken vinden. Zeg dus alvast maar gedag tegen je feeën!” zei Niall opgewekt.
“Wat? Nee, dat kan niet! Ik moet naar school vandaag en Caroline komt vanavond oppassen!”
“En waarom moest dit allemaal om zes uur ’s ochtends gemeld worden?” vroeg Louis geïrriteerd.
“Omdat ik honger heb en jij de beste omeletten van de feeënwereld bakt.”
Louis zuchtte. “En wat als ik Harry ze laat maken?”
“Dan ben je bij voorbaat gezakt.”
Louis keek hem aan met zijn Louis-blik, maar pakte toch zijn stafje en liet drie omeletten verschijnen. “Jij ook?” vroeg hij aan Louis, maar die schudde zijn hoofd.
“Geen zorgen, Liam. We zijn er vanavond weer!”
“Dat zou ik tegen elk petekind zeggen dat niet Harry als feeënpeetouder heeft zeggen, ja,” merkte Niall op, wat hem nog een vernietigende blik van Louis opleverde.
“Luister niet naar hem. Harry is er de vorige keer ook goed doorheen gekomen. Je red je wel, Li.”
“Maar Caroline komt!”
“Nou, hier is je pizza. Geen zorgen, hij blijft warm en vers. Voor je het weet zijn we terug.”
“Nou, genoeg sentimenteel gedoe,” besloot Niall. “Dag!” En voor Liam het goed en wel doorhad waren ze verdwenen.

Liam kneep zijn tas zowat fijn in de bus naar school. “Wat is er in godsnaam aan de hand, gast?” vroeg Maz.
“Caroline komt vanavond!” zei hij wanhopig, hoewel hij eigen een stuk banger was voor school. Het was al een tijd geleden dat zijn feeënpeetouders hem niet hadden opgelapt na een aframmeling van Nathan en met hem zijn wraak planden. Bovendien was de laatste schooldag zonder hen niet bepaald een succes geweest – iets met een sprekend magisch boek.
Maz en Andy verstijfden. “Aiks, gast. Dat is inderdaad verschrikkelijk. Sterkte!”
Hoezeer Liam ook wenste dat ze niet op school aankwamen, toch gebeurde het. Hij liet zich door de stroom meevoeren, hij moest wel, en stapte met knikkende knieën uit. Misschien kan ik naar de verpleegster, dacht hij nog. Misschien zou ze door zijn knikkende knieën wel geloven dat hij echt ziek was. Kon angst verschijnselen oproepen die genoeg op ziekte leken? Hij wist het niet.
Nathan stond hen al op te wachten bij de poort. Meestal pikte hij dan slechts één uit de groep. Liam sloot zijn ogen en bad dat hij het niet zou zijn. Misschien had de pestkop dat wel gezien en was dat de reden dat hij voelde hoe zijn shirt werd gegrepen en zich straks spande terwijl hij verder probeerde te lopen.
“Liam Payne! Is het niet prachtig hoe jouw achternaam klinkt als pijn?” vroeg de jongen met een vuile grijns op zijn gezicht, voordat hij Liams schouder hard raakte. Liam gaf een gil, die luider werd toen hij de trap voelde. “Je zult er dan ook wel dol op zijn. Geen zorgen, er is meer tijdens de lunch!” En met die woorden verdween het joch.
Liam wist echt niet meer hoe hij het had volgehouden in de dagen voor Harry en Louis gekomen waren. Hij veegde snel zijn tranen weg en sleepte zichzelf naar het schoolgebouw.
Het was echt wonderbaarlijk hoe snel de tijd voorbij kon vliegen, zo zonder feeënpeetouders. Elke keer dat Liam op de klok keek stonden de wijzers verder en soms staarde hij naar de steeltjes, wensend dat hij ze met zijn blik terug kon bewegen. Dat vermogen had hij echter niet, dus kwam de lunch voor hem al veel te snel.
Hij ging mee met Andy en Maz naar de kantine, waar hij net zoals normaal plekken voor hen vrij hield terwijl zij hun lunch haalden. Deze keer keek hij nog beter om zich heen, op zoek naar Nathan, maar die zag hij vooralsnog niet. Zo langzaam mogelijk at hij zijn lunch (kip kerry met rijst), totdat zijn vrienden echt geïrriteerd leken te worden. Hij stopte zijn broodtrommel weg en volgde hen naar het plein, maar vlak buiten de kantine stopte hij. “Gaan jullie maar vast, ik moet nog even naar de wc.”
Naar de wc ging hij niet. In plaats daarvan liep hij een stuk door de gang tot hij bij de conciërgeskast kwam. Daar haalde hij snel de sonic screwdriver die hij eens op een bazaar in Feeënland voor Louis had gekocht uit zijn tas en opende de deur. Nadat hij de deur weer op slot had gedaan ging hij opgelucht in een hoekje zitten.
“Vluchten lost niets op,” zei een stem.
Liam stond verschrikt op en keek om zich heen. Hij zag zo op het eerste oog niemand, maar tussen de schoonmaakspullen waren meer dan genoeg verstopplaatsen.
De stem lachte.
“Wie ben je? Kom tevoorschijn!” Liam schoof enkele spullen opzij, op zoek naar de vreemdeling, maar die begon enkel harder te lachen.
“Achter je!”
Hij keek om en zag achter hem een fee met een breed gezicht en zwart haar vliegen. Hij had een donkerblauwe pluk aan de voorkant van zijn kapsel en droeg een donker jasje met een veel te strakke zwarte broek. Zijn ogen werden omlijst door een zorgvuldig aangebrachte rond van eyeliner.
“Wie ben jij in godsnaam?”
“Er klinkt ineens een stem vanuit het niets en even later vliegt er een fee in een leren jasje met te veel eyeliner achter je. Daarvoor vlucht je niet. Waarom dan wel voor hem?”
“Omdat jij me nog nooit in elkaar geslagen hebt! Wie ben je?”
“Adam, aangenaam. Jij moet Liam zijn.”
“Hoe weet je dat nou weer?”
De fee wees naar z’n kroontje en ging naast hem zitten. “Zulke dingen verspreiden zich nu eenmaal snel op een plek als Feeënland.”
“En waarom ben je hier?”
“Och, zomaar, eigenlijk. Ik ben soms ook een feeënpeetouder, maar op andere momenten ben ik meer een… feeënpeetouders op freelance basis. Ik zweef rond op de aarde, vaak op scholen en help de zwakkeren.”
“Ik ben niet zwak!”
“En daarom ben je in een kast gevlucht.”
Liam zuchtte en liet zijn kin op zijn hand rusten.
“Dus, wat ga je nu doen?” vroeg de fee.
“Met jou hier zitten wachten tot de volgende les begint en bidden dat ik heelhuids bij de bus kom zodra die over is.”
“En de volgende keer?”
“De volgende keer zijn Louis en Harry er weer.”
“En de volgende keer dat ze er niet zijn? Geloof me jongen, als je ze lang genoeg weet te houden om de rest van je schoolcarrière geen last te hebben van pestkoppen, dan gaan er meer dagen zijn waarop ze niet mee kunnen.”
“Dan zoek ik weer een leuke kast op.”
“Geloof me, de kast is geen leuke plaats om te zijn.”
Liam keek hem aan en trok een wenkbrauw op. “Alsof jij daar lang geweest bent.”
“Geloof het of niet, maar ja. Ook ik ben gepest. Het is niet alsof feeën allemaal lieverdjes zijn. Ik ben gepest en ik heb met in kasten verstopt, zowel letterlijk als figuurlijk. Maar geloof me, Liam: het is allemaal een stuk mooier buiten de kast. Stop met vluchten.”
“En dan? Dan kom ik naar buiten en slaat Nathan me in elkaar! Ik ben het beu! Waarom zou ik naar een beurs lichaam toe rennen in plaats van hier wachten?”
“Omdat je hem zo alleen maar zijn zin geeft en dat moet je nooit doen. Geloof me, zulke mensen kicken op de jacht en jij verandert jezelf in een prooidier. Nathan vindt dit ongetwijfeld prachtig en als hij je vindt – wat hij uiteindelijk zal doen – slaat hij je nog veel harder, want slaan is voor zulke mensen genot. Je moet hem z’n zin niet geven!”
“Wat moet ik dan doen? Me bont en blauw laten slaan? Ja, dat helpt.”
“Pestkoppen zoeken een slachtoffer en zullen altijd voor het makkelijkste slachtoffer gaan. Dat ben jij nu. Maar als je terugvecht is de lol er al snel vanaf, geloof me maar.”
“Ha! Terugvechten, die is goed! Hoe moet ik het opnemen tegen zo’n grote jongen als Nathan? Die ziet me al aankomen. Hij zal me alleen maar uitlachen en gaat gewoon door waar hij mee bezig is.”
“Ach, weet je, het is niet alsof ik als magisch wezen niet een beetje kan helpen. Maar je moet het begin zelf doen. Je moet naar hem toegaan en hem duidelijk maken dat je het niet langer pikt. Het wordt beter, eerlijk waar, maar je moet het zelf doen. Je moet uit die slachtofferrol kruipen en opstaan.”
Adams donkerblauwe ogen leken wel vuur te spuwen toen Liam naar ze keek. Hij geloofde hem. Hij geloofde hem echt. En ergens diep vanbinnen dacht hij dat hij het misschien zou kunnen. Misschien zou hij inderdaad op Nathan afstappen en hem zeggen dat hij niet langer het slachtoffer zou spelen.
“Ik doe het,” zei hij uiteindelijk.
Adams lach leek de ruimte te verlichten. “Ik ben trots op je, Liam. Nu al. En Harry en Louis ongetwijfeld ook.”
“Blijf je bij me? Als ik naar Nathan ga, bedoel ik.”
“Natuurlijk. Als je wil blijf ik zelfs bij je tot Louis en Harry terugkomen.”
Liam knikte. “Ja! Ja, dat zou heel fijn zijn.”
Nog één keer slikte hij en toen stond hij op. Adam pakte zijn hand en kneep er even kort in. “Geloof in jezelf en geloof in wat je zegt. Alleen dan komt het over en dan komt alles goed. Ik doe de rest wel.”
Met zijn tas op zijn rug liep Liam door de gangen van de school. Hoewel hij Adam niet meer kon zien, wist hij dat de fee achter hem zweefde. Hij zou hem beschermen en ervoor zorgen dat het helemaal goedkwam, hoe dom hetgeen wat hij nu ging doen ook leek.
“Hé, Nathan!” riep hij zelfverzekerd toen hij de jongen zag staan op de speelplaats.
De pestkop liet onmiddellijk de derdeklasser die hij vasthad vallen en glimlachte. “Hé, Payne. Kom je je portie pijn toch nog halen?”
Liam sloot zijn ogen en haalde nog één keer diep adem. Toen liep hij op de pestkop af, tot hij vlak voor hem stond. “Nee, Nathan. Niet meer en nooit meer. Ik ben het zat om nog langer het slachtoffer te zijn. Ik ben niet langer meer jouw boksbal! Het is afgelopen, Nathan, laat me met rust!”
En er gebeurde precies wat Liam had verwacht: Nathan barstte in een bulderend lachsalvo uit en al snel volgde het hele plein. “Och, Payne, ik zou je voor vandaag bijna laten gaan. Mijn god! Het is zo jammer voor je dat humor me minder blij maakt dan slaan.” De pestkop bracht zijn arm al naar achter om uit te halen en Liam voelde zichzelf ineenkrimpen toen er een steentje tegen Nathans hoofd vloog. De pestkop keek furieus om zich heen en maakte zich klaar om Liam alsnog een flink pak rammel te geven, toen er nog meer steentje volgden. Daarna stapte er een jongen met donker haar, een pilotenbril en een leren jasje het plein op. Hij pakte Nathan bij zijn jasje, drukte hem tegen de muur en zei nadat hij zijn zonnebril had afgedaan: “Als je ooit nog één vinger durft uit te steken naar Liam of wie dan ook Nathan, ik zweer je, dan verbouw ik je zo erg dat je moeder je nog niet zal herkennen. Geen zorgen, ik weet je te vinden. New Winstonstreet 71, was het niet?” Met zijn lange, zwartgelakte nagels liet hij drie rode krassen achter op Nathans wang, voor hij de jongen weer losliet.
“Goed gedaan, Liam. Ik ben trots op je,” zei hij voor het met zijn pilotenbril weer op zijn neus het schoolplein afliep.
En vanaf die dag werd het inderdaad allemaal beter.

Reacties: