FanFic.nl

Schrijfwedstrijd

Lieve mama

Lieve mama,
Je hebt het mij al zo vaak uitgelegd dat ik het nu eigenlijk wel zou moeten snappen. Maar dat doe ik niet. Waarom ging je weg? Waarom heb je alles weggegooid en ben je met hem samen gaan wonen? Is hij echt zo veel beter als papa? Zoveel vragen. En nog steeds geen antwoord.

Ik weet niet waarom ik dit nog steeds niet snap. Misschien omdat ik altijd dacht dat mijn ouders bij elkaar zouden blijven tot hun dood. Misschien omdat mijn ouders er altijd gelukkiger uit zagen dan de ouders van vriendjes en vriendinnetjes van mij. Misschien omdat iedereen altijd tegen mij zei dat mijn ouders echt voor elkaar gemaakt waren. Maar blijkbaar is dat niet zo. Want je ging weg.

Ik weet nog zo goed dat ik samen met ons buurmeisje kwam vragen of ik samen met hun naar de winkel mocht. En ik jou met mijn grote zus op de rode stoel zag zitten. Beide huilend. Het buurmeisje vroeg nog aan mij waarom jullie huilden. Ik zei heel onwetend dat het vast grote mensen dingen waren. En dat bleek uit eindelijk ook.

Twee weken later op zaterdag ochtend kwam jij mijn kamer binnen lopen. Normaal zou jij mijn een kus geven om mijn voorhoofd, de gordijnen open maken en dan vragen of ik beneden kwam voor het ontbijt. Dit was helaas niet zoals normale ochtenden. Je kwam binnen, deed de deur weer dicht en ging op mijn bed zitten. Het gesprek wat toen volgde heb ik niet goed mee gekregen. Dit kwam vast omdat de tv boven mijn bed aanstond en ik dit belangrijker vond dan wat mijn moeder mij op dat moment probeerde te vertellen. Toen je klaar was met vertellen, knikte ik om te laten zien dat ik het snapte en je gaf me een zoen. Even later ging mijn deur open en stond er een huilende papa voor de deur. Dit was één van de weinige keren dat ik mijn vader heb zien huilen.

Na dit gesprek ging voor mij het leven gewoon door. Ik had nog niet echt door wat er allemaal ging gebeuren. Toen de dag eenmaal voor de deur stond dat jij echt helemaal weg zou zijn, drong het pas tot mij door. Ik zal nooit meer wakker gemaakt worden door mijn moeder. Ik zal nooit meer thuis komen en mijn moeder zien zitten met een kopje thee en een koekje. Nooit meer.

Na die verschrikkelijke dag ben ik ook zoals je weet, in een lichte depressie geraakt. Ik heb jou voor bijna zes maanden niet gezien. Ik was boos. En terecht ook. Jij had mij, mijn zus en vader verlaten voor iemand anders. Iemand die ik niet kende. Iemand die ik niet wilde kennen. En ik weet dat een normaal mens hier spijt van zou moeten hebben. Maar dat heb ik niet. Op dat moment voelde dat goed voor mij. Ik had dat nodig. Afstand van iemand die mij zoveel pijn had gedaan.

Ik kan mij ook niet veel herinneren van die zes maanden. En ook eigenlijk niet van de maanden daarna. Momenten die ik mij wel kan herinneren zijn de slechte momenten. De momenten dat we ruzie kregen met hem. En dat hij jou, mijn zus en mij het huis uit heeft gegooid. De momenten dat jij smekend op je knieën terug bent gegaan. Momenten dat ik jou helemaal verrot heb gescholden omdat ik niet snapte waarom je in godsnaam terug ging.

De goede momenten zijn schaars. Op twee handen te tellen. Maar dat is dan weer het mooie daaraan.

Wat ik met deze brief wil zeggen is dat ik het nu eindelijk snap. Je houdt van hem. Je bent gelukkig in je eigen messed up wereld. Het is niet altijd koek en ei, maar dat heb jij nodig. Jij hebt iemand nodig die zo is. Een uitdaging.

Sorry, dat het zolang duurde voor dat ik het eindelijk snapte. Maar je weet dat ik altijd een moeilijk kind ben geweest. Een nadenker. Een binnenvetter. Precies je vader, zoals je altijd zegt.

Ik houd van je, mams.

Liefs, je jongste dochter.

Reacties: