FanFic.nl

Ruïne

1 augustus 2006

Het liep tegen elven toen Zayn en Harry beneden kwamen voor het ontbijt. Ze hadden allebei al gedoucht, hoewel het aan hun hoofden niet te zien was: hun ogen werden gesierd door donkere wallen en hun haar stak alle kanten uit, alsof ze net uit bed waren gestapt. Zayn had ook nog eens hetzelfde shirt als de dag ervoor aangetrokken, wat betekende dat de stof geheel verkreukeld was en hij in principe wel door kon voor een nieuwgevonden dakloze.
Jay had geen vakantie, wat betekende dat ze gewoon op haar werk was en dus geen ontbijt voor de jongens klaar had staan. Zayn begon druk te rommelen in verschillende keukenkastjes en de koelkast, terwijl Harry zich zo vrij voelde om alvast aan tafel te gaan zitten. Hij zou alleen maar in de weg lopen als hij zou proberen te helpen – hij had nooit eerder bij Zayn mogen logeren en wist dus nog niet waar de ontbijtspullen stonden. Op dat moment kon hij zich moeilijk voorstellen dat hij binnen enkele maanden vrijwel elk weekend bij Zayn door zou brengen, precies zou weten waar alles stond en zich net zo thuis zou voelen als in zijn eigen huis.
Toen wist hij dat nog niet. Toen zat hij alleen maar aan de keukentafel, bestudeerde de lijntjes van Zayns gekreukelde shirt en vroeg zich af of het voor hem normaal was om er ’s morgens zo bij te lopen. Hij besloot het niet te vragen.
Zayn kwam met zijn armen vol naar de tafel gelopen, deed een onhandige poging alles netjes neer te zetten, maar de helft van de producten viel uit zijn armen en eindigde ondersteboven op tafel. Gelukkig waren alle verpakkingen goed afgesloten, constateerde Harry, want de drie verschillende pakken met ontbijtgranen zouden anders een flinke puinhoop veroorzaakt hebben. De yoghurt was nog dicht en de melk wist Zayn vast te houden.
Harry grabbelde de schaaltjes tussen de puinhoop vandaan, draaide ze om zodat ze goed stonden en schoof ze vervolgens naar Zayn toe. ‘Aan jou de eer,’ zei hij, waarop Zayn het dichtstbijzijnde pak in zijn handen nam en beide kommen volgoot met cornflakes.
‘Wil je yoghurt of melk?’ vroeg hij, net op met moment dat Louis de keukendeur binnen kwam vallen en riep: ‘Ho, Zayn, maak voor mij ook!’
‘Gasten eerst,’ protesteerde Zayn, en hij richtte zich tot Harry, waarna hij zijn vraag herhaalde: ‘Melk of yoghurt?’
‘Melk,’ antwoordde Harry, waarop Zayn zijn kom ermee volschonk.
‘Wat jij?’ vroeg hij aan Louis, maar die had intussen zelf al een kom uit de kast gevist en het pak cornflakes al in zijn handen. Het duurde slechts enkele tellen voor de jongens met zijn drieën zwijgend aan het ontbijt zaten. Harry werd er enigszins ongemakkelijk van, besloot de stilte te verbreken: ‘En, een beetje kunnen slapen?’
Zayn reageerde niet, want hij had de vraag eerder die ochtend al beantwoord en hij was ook wel nieuwsgierig naar het antwoord van zijn broer, omdat die een beetje over stuur was geweest. Louis voelde de ogen op hem gericht, keek ongemakkelijk op en antwoordde: ‘Eerlijk? Nee, niet echt.’
‘Shit man,’ antwoordde Zayn. ‘Gelukkig is het vakantie.’
‘Ja,’ beaamde Louis. ‘Hebben jullie al plannen voor vandaag?’
‘Nee, eigenlijk niet. Beetje rondhangen, denk ik.’
Harry dacht aan het geld in zijn broekzak, wilde ijs ter sprake brengen – maar toch ook niet. Dat was leuker als spontane actie dan als doel van de dag. En misschien had Zayn wel spannendere ideeën; hij was over het algemeen iets avontuurlijker dan Harry.
‘Ik dacht: misschien kunnen we… Misschien willen jullie – ik eh, ik heb een… een plek, waar ik graag kom, en het is heel cool. Als jullie me om je heen dulden, dan wil ik het jullie wel laten zien?’
‘De voetbalkantine zeker?’ grinnikte Zayn, maar zijn glimlach stief binnen twee seconden weg omdat hij zich realiseerde dat Louis’ vrienden hem gedumpt hadden. ‘Ik bedoel,’ stamelde hij verontschuldigend, ‘dat bedoel ik niet, dat weet je, het spijt me, ik dacht niet na, ik –’
‘Ga je mee?’ onderbrak Louis hem.
‘Mij best. Wat jij, Harry?’
‘Prima,’ antwoordde Harry. Misschien, dacht hij, was er nog wel een ijscoman onderweg ook. Of was Louis’ favoriete plek überhaupt een plek waar ze ijsjes verkochten. Of misschien – hij zou het vanzelf wel zien. Tevreden stopte hij een hap cornflakes in zijn mond.
‘Wanneer gaan we?’ vroeg Zayn.
‘Nu?’ opperde Louis.
‘Ik heb m’n ontbijt nog niet op!’ protesteerde Harry met volle mond.
‘Nou, schiet op dan,’ grapte Zayn, die daarna zelf als een bezetene zijn ontbijt naar binnen begon te werken. Harry begreep de hint en onder verward toezicht van Louis won Harry een wedstrijdje zo snel mogelijk ontbijten. Grijnzend stak hij aan het einde zijn tong uit, om te laten zien dat hij daadwerkelijk alles doorgeslikt had en Zayns tong volgde nog geen tien seconden later – maar wel later, dus Harry had gewonnen. ‘Shit,’ grinnikte Zayn, terwijl hij zijn kom oppakte en in de vaatwasser deponeerde. Harry volgde en op het moment dat Louis opstond, kwam een slaperige Charlotte binnenlopen. ‘Hé Lottie,’ begroette Zayn haar, ‘Lou en ik gaan even weg. We zijn vanmiddag weer terug. Kun jij alsjeblieft de ontbijttroep opruimen en zo lang op Fizzy letten?’
Het meisje knikte enthousiast en de jongens zagen dat als een teken om de deur uit te verdwijnen. Zayn deed de deur op slot, onder het mom dat de achterdeur altijd nog open was als er iets gebeurde en de meiden het huis uit moesten – maar Harry merkte aan hem dat hij enigszins onzeker was over het feit dat hij zijn jongere zusjes alleen thuis achterliet.
‘Er gebeurt niets, Zayn,’ verzekerde Louis hem. ‘Ik heb ze vaak genoeg alleen thuis gelaten als mam dacht dat ik oppaste.’ Zayns gezicht sprak boekdelen: hij verweet Louis niet alleen zijn opmerking, maar zeker ook het feit dat hij zijn zusjes onbewaakt achter had gelaten. Hij zei echter niets, in de veronderstelling dat zijn broer al genoeg had geleden aan het verlies van zijn vrienden.
Ze liepen het eerste stuk zwijgend met zijn drieën naast elkaar. Af en toe moest één van hen – meestal Louis, want hij zat nou eenmaal met plaksel vast aan het geheel dat Harry en Zayn was – uitwijken voor een fietser of een voetganger, maar in principe was het stil in het zomerse Doncaster. De volwassenen waren op het werk, de kinderen in de speeltuin en de jongvolwassenen lagen nog in bed.
‘Zeg Louis,’ vroeg Harry na een poosje aarzelend.
‘Hmm?’ reageerde de jongen. Ze liepen inmiddels in het bos en op het getsjilp van enkele vogeltjes en het geruis van wat bladeren na, was het helemaal stil om hen heen. Het had iets magisch, dat vond Harry toen al. En dat hij zou het altijd blijven vinden.
‘Wat is het, waar je vrienden achter gekomen zijn?’
Louis’ gezicht vertrok niet – het was alsof hij die vraag aan voelde komen. Het was hooguit zo dat zijn ogen een treurige glans over zich heen kregen, maar dat kon ook een speling van het licht zijn. Of Harry’s verbeelding, of een combinatie van de twee.
Louis wierp een blik op Zayn en die knikte hem toe, zei zachtjes: ‘Harry kan er wel tegen.’
Op dat moment wist Harry niet meer wat hij moest verwachten. De blik in Louis’ ogen – die inmiddels onmiskenbaar treurig was – en de manier waarop Zayn praatte, deden vermoeden dat het over iets ernstigs ging. Het feit dat Louis’ vrienden er verkeerd op gereageerd hadden eigenlijk ook al, en voor een splitseconde schoten er allemaal mogelijkheden door Harry’s hoofd: Louis was een moordenaar, een bedrieger, een dief, een verkrachter. Een hoer?
De gedachtegang werd al snel afgekapt door Louis die diep ademhaalde en vervolgens luidruchtig uitademde, terwijl hij antwoordde: ‘Ik val op jongens.’
‘Oh,’ antwoordde Harry, zelfs bijna teleurgesteld, ‘dat is niet eens illegaal.’ Maar zijn woorden stierven weg terwijl zijn benen tot stilstand kwamen en hij was Louis’ bekentenis alweer vrijwel vergeten voordat de jongen hem überhaupt uitgesproken had. Voor hem lag namelijk het indrukwekkendste wat hij in tijden gezien had, iets waarvan hij nooit gedacht had dat het in de omgeving van Doncaster te vinden zou zijn. Hij voelde zich ertoe aangetrokken, alsof hij toen al aanvoelde dat het de komende paar jaren een bindende kracht zou zijn tussen hem en zijn vrienden, dat het een constante factor in zijn leven zou zijn, een plek waar hij belachelijk veel tijd zou spenderen.
Het was de eerste keer dat hij een blik wierp op de ruïne.

Reacties: