FanFic.nl

Schrijfwedstrijd.

02 - Obsessie

Ik liep in de gang. Dé beruchte gang waar iedereen het altijd uitvoerig over had. De gang naar de roem, het publiek, de mensen die voor jou kwamen. Jij was speciaal en gewild. Ik wilde het voelen, datgene waar ze het altijd over hadden, iets wat alleen een enkeling zou kunnen meemaken. De smaak van het geliefd zijn proeven en niet meer dat buitenbeentje zijn. Die smaak zou mierzoet zijn, ik wist het meer dan zeker. Er was geen twijfelen aan.
Altijd had ik mezelf niet speciaal gevonden, eerder een nietsnut die alleen bezig was met het schrijven van liedjes en zijn gitaar. Ik had zo gezegd mijn ideaalbeeld; iemand waarop ik lijken wou. Het was lastig aangezien ik ook geen vrienden had die wel eens over de vloer kwamen. Alleen mijn eigen verbeelding, het was mijn beste vriend. Ik beeldde deze personen wel eens uit, wat meestal gebeurde met de meest onnozele dingen die zich in en rondom mijn appartement bevonden. Het was best sneu hoe ik mijn leven leed, het was niet zoals dat van anderen. Ik had mijn leven geweid aan muziek, wat langzaamaan een obsessie werd. Ik kon er niets aan doen, niets aan veranderen. Het was sterker dan mezelf. Ik herinner me nog hoe vaak ik wel niet buiten had gezeten in het uitgestrekte groene landschap wat ongeveer anderhalf uur van mijn appartement lag. Hoe lang ik daar wel niet rondliep en soms uit het niets neerplofte in het gras om één simpele zin op te schrijven. Hoeveel inspiratie ik daar kreeg en hoe makkelijk ik mijn gevoelens op het papier kon uiten. Een specifiek bankje werd op den duur mijn vaste plekje, ik keek er uit op een groot meer. Ik vond het altijd een mooi gezicht, je zag moeder natuur van haar beste kanten. Een wonderbaarlijk mooi uitzicht. Als het tegen de avond liep en je was hier, keek je uit op de mooiste zonsondergang. Elke keer greep het me weer stevig aan. Dat was een van de momenten waarop de inspiratie, voor mij, in overvloed was en ik ook werkelijk papiertjes vol kladde met woorden en zinnen. Meestal als het dan ochtend werd en ik bekeek mijn woordenuitbarsting van de vorige avond, voelde ik me diep vanbinnen verdrietig worden omdat ik haast wel zeker wist dat dit geen goed lied worden zou. Het ging helaas niet altijd even makkelijk. Ik had duizenden blaadjes met loze songteksten door de papierversnipperaar laten gaan totdat ik die ene juiste, perfecte zin had opgeschreven. Het was een heuse frustratie, zo frustrerend dat ik een keer mijn gitaar stuk gemaakt hebt. En niet op de manier zoals de grote rocksterren het doen. Ik herinner het me nog alsof het gisteren was.
Ik stond op het dak van mijn appartement, voelde hoe de wind door mijn met gel aangezette haren waaide. Aangezien ik een afgevlakt dak had, kon ik er gemakkelijk op staan en waar ik tevens ook vaak zat als ik er eventjes uit wou. Ik had daar gestaan met mijn gitaar in mijn linkerhand; een hamer in mijn rechter. Ik vergeef het mezelf nooit, het was mijn favoriete gitaar.. Frustratie uiten op mezelf kon ik niet, dat zat gewoon niet in me. Ik keek uit op de lange snelweg die zich niet ver van mijn appartement bevond en voelde hoe de hamer in mijn hand trilde. Het moest toch op een dag over zijn? Met muziek zou ik het niet maken, werd mij vele malen verteld. Van de een op de andere seconde werd het me teveel en hamerde ik stevig in op de gitaar. Toen ik eenmaal door de klankkast geslagen had was er geen houden meer aan. Na een aantal minuten hield ik alleen een halve klankkast, de hals met kop en afgeknapte snaren in mijn hand. Ik barstte in tranen uit en zakte op de grond met de kapotte gitaar in mijn handen. Ik omarmde het, alsof ik een écht mens vermoord had. Pijn leed ik enorm nadat ik mezelf dit had aangedaan en ik durfde amper een nieuwe gitaar aan te schaffen. Het was waarschijnlijk een van de pijnlijkste momenten uit mijn leven geweest, maar grote vernedering had ik toen nog niet meegemaakt. Dit was een vernedering voor mezelf geweest want ik had mezelf laten vallen, iets wat je als beginnend muzikant nooit moet doen.
Nadat ik ietwat was bijgekomen van deze uitbarsting had ik mijn gitaar beneden in een hoek gesmeten en was ik mijn appartement uitgegaan. Na mijn idee niet eens op slot gedraaid. Mijn hoofd stond maar een kant op, en dat was het podium. De enige plek waar ik mezelf opnieuw waardig kon maken, misschien zelfs op het podium zou kunnen komen om voor een keertje die mierzoete smaak te proeven. Ik volgde een weg van aanwijzingsborden, aangezien er een concert gegeven werd in de stad. Eenmaal aangekomen glipte ik het parkeerterrein op en zag een enorme tourbus staan. Ik kon mezelf niet tegenhouden en ging de bus binnen. Zo makkelijk als ik erin gekomen was, kwam ik er niet meer uit. Bewaking kwam mij al vrij snel uit de bus verwijderen en ik was er eigenlijk niet eens om de bepaalde beroemdheid op te zoeken. Ik wilde alleen die smaak in mijn mond proeven, de roem.
Omdat ik alleen de bus was uitgezet en niet van het parkeerterrein zelf was afgeschopt, besloot ik het concertgebouw in te glippen wat me wonder boven wonder lukte.
En hier liep ik dan, door die beruchte gang vol kansen. Ik was boos, boos op hoe ver ik het had laten komen met mijn leven. Mijn stappen waren hevig en tijd om mijn kleding en haren goed te doen had ik niet. Ik moest mezelf een dienst bewijzen, mezelf opnieuw waardig maken én mezelf wijsmaken dat ik het wel kon. Ik was geen watje.
Ik duwde de klapdeuren opzij en zag de felle lichten voor mijn neus. Een groot publiek, net wat ik nodig had. ik kon mezelf hier een dienst bewijzen, bewijzen dat ik niet zo’n nietsnut was zoals iedereen mij noemde. Het liet me allemaal voor die paar seconden koud, het enige wat ik wou was achter die microfoon staan en dat deed ik. Het werd langzaamaan muisstil in de zaal, iedereen keek me aan. Ik zag wat mensen grinniken om mijn plotselinge verschijning maar het deed me niets, ik had mezelf iets bewezen maar goed genoeg vond ik het niet. Nog voordat ik mijn mond opentrekken kon om mijn lied te zingen en te genieten, werd ik hardhandig door drie bewakers van het podium getild. Dit was het moment waarop ik me zwaar vernederd voelde. Zo’n vernedering had ik nog nooit meegemaakt. Dit was duizenden malen minder erg dan toen ik mijn gitaar in duizenden stukjes brak. Ik kon mezelf niet echt een superheld noemen na deze actie.
De bewaking hield me stevig bij mijn arm en begeleidde me naar de liften. Ik wist haast wel zeker dat ik naar politie moest, maar als het meezat lieten ze me met een waarschuwing gaan. Het was ook van de zotte wat ik had gedaan. Ik en de man van de bewaking stonden amper één minuut te wachten totdat de liftdeuren open gingen en de echte beroemdheid uitstapte, klaar om zijn al opgewarmde publiek te amuseren. Ik keek mijn ogen uit en voelde een klein stemmetje in mijn hoofd mij hoop toespreken.
Ooit zou ik ook zo kunnen worden! Als het hem ook was gelukt, lukte dat mij ook. Daar was geen twijfelen aan.

Reacties:

narcissa zei op 29 jan 2014 - 10:51:
Wauwi dit is mooi