FanFic.nl

Ruïne

6 februari 2010

Zodra de deur in het slot viel, wilde Harry zich omdraaien en weglopen. Wegrennen. Weg van de herinneringen en weg van het meisje dat hem eigenlijk best wel de stuipen op het lijf joeg. Hij had nog steeds het idee dat ze elk moment kon veranderen in een monster van rottend vlees en eindeloos diepe zwarte ogen en harige klauwen en vlijmscherpe hoektanden. Ze had nog steeds iets bovennatuurlijks over zich heen, zelfs al geloofde Harry niet meer in monsters. Niet echt, want Zayn had hem geleerd dat die niet echt bestonden.
‘Woon je hier?’ vroeg Harry met een stem die hij door de overvloed van emoties nauwelijks vast wist te houden. Toen Phoebe niet reageerde, draaide hij zich om zodat hij kon zien of ze oprecht in één of ander monster veranderd was. Dat was ze niet. Ze was nog steeds hetzelfde kleine meisje met de blauwe ogen en de blonde haren die in vieze slierten voor haar gezicht hingen, maar de smekende blik was uit haar ogen weg en ze staarde hem alleen maar aan. Meedogenloos en Harry voelde het kippenvel op zijn armen omhoog komen.
‘Nee,’ hoorde hij toen achter zich, waarop hij zich abrupt omdraaide. Achter hem stond Phoebe, met dezelfde blonde haren en blauwe ogen en het enige verschil zat in een schram die zich boven haar linkeroog bevond. Verbaasd draaide Harry zich om naar waar hij Phoebe het laatst had gezien en tot zijn grote verbazing stond ze er nog steeds, bewegingsloos. Ze staarde hem aan, zonder schram.
‘Phoebe?’ vroeg Harry onzeker. Het meisje reageerde niet.
‘We wonen hier niet,’ hoorde hij weer achter zich gesproken worden. Hij draaide zich opnieuw om en keek weer naar het meisje dat in de deuropening was verschenen. ‘Phoebe?’ vroeg hij.
‘Nee,’ verbeterde het meisje hem. ‘Daisy.’
‘Daisy?’
‘Ja.’
‘Maar Phoebe?’
Na die opmerking klonken er voetstappen achter hem, naast hem, langs hem. Voor hem, tot Phoebe naast Daisy stond. ‘We zijn een tweeling,’ legde Daisy uit. Ze had een manier van spreken die Harry niet aanstond. Er klonk iets van minachting in door, iets van ongeïnteresseerdheid ook. Allemaal klanken die niet thuishoorden in de stem van iemand van haar leeftijd.
‘Ik eh – ik moet zo weer naar huis,’ probeerde Harry. ‘Mijn moeder wacht op me, en zo.’
‘Nee hoor,’ sprak Daisy luchtig. ‘Jij gaat helemaal niet naar huis.’
‘Jawel, ik ga –’
‘Nee, je gaat niet.’
‘Maar –’
‘Weet je welke dag het vandaag is?’
‘Zaterdag.’
‘En de datum?’
‘Ik zie niet in –’
‘Welke datum is het?’ vroeg Daisy, klemmend, zelfs bijna sissend. Ze had de stem van een kind, het uiterlijk van een kind, maar haar manier van praten was volwassener, haar manier van antwoorden eisen was dwingender en de blik in haar ogen was eeuwenoud. Harry kreeg er de rillingen van. Als Phoebe hem al het idee had gegeven dat ze elk moment haar vlijmscherpe tanden in zijn huid zou zetten, dan deed Daisy dat al helemaal.
‘De zesde februari,’ stamelde Harry voorzichtig.
‘Precies. Wat is er met die datum?’
Harry keek haar met grote ogen aan. ‘Wat?’
‘Waarom denk je dat je hier bent, Harry? Om Phoebe in te stoppen? Laat me niet lachen. Je weet dondersgoed wat je hier doet.’
‘Ik –’
‘Nee, geen excuses. Ik heb alles al klaarstaan, boven. Loop je mee?’
Harry schudde zijn hoofd, maar volgde haar wel degelijk. Het was niet dat hij haar niet meer eng vond, het was meer dat hij het idee had dat ze meer wist. Ze had naar de datum gevraagd en dus wist ze dat er iets mee was. Misschien wist ze wel meer over wat er een jaar geleden gebeurd was en die hoop was voor Harry genoeg om haar naar boven te volgen. De gang door, de trap op, de overloop over. In stilte, met dezelfde brok in zijn keel als een jaar geleden. Zelfs met dezelfde steen in zijn jaszak.
‘Zeg Daisy,’ stopte Harry het meisje, juist op het moment dat ze haar hand op Zayns deurkruk legde. ‘Weet jij waar ze zijn?’
‘Wie?’ vroeg het meisje, plotseling weer met de ondoordringbare onschuld van een kind.
‘Zayn, Louis,’ sprak Harry in de eerste instantie, maar hij voegde er al snel aan toe: ‘Jay.’
Daisy grinnikte. ‘Ja, die zijn waar ze horen te zijn. Ver weg van hier. Kom je?’
Zonder op antwoord te wachten, opende het meisje de deur en gaf Harry zicht op de kamer die hij al een jaar niet meer gezien had. Het was er nog steeds leeg. De muren waren kaal, het meubilair was weg. Zelfs de foto van hem en Zayn die er een jaar geleden gelegen had, was weg; die hing thuis aan de muur.
Schoorvoetend betrad Harry de kamer, één stapje, om meteen daarna te horen hoe Phoebe de deur in het slot trok en ervoor ging staan, zodat hij niet meer terug kon. Tenzij hij door haar heen ging, of haar aan de kant duwde, maar iets vertelde hem dat hij haar liever niet aan wilde raken.
Middenin de kamer, op de vloer, onder het losse peertje dat er nog hing, lagen pen, papier en een injectiespuit. ‘Ga je gang,’ gebood Daisy.
‘Wat?’ vroeg Harry, die oprecht niet begreep wat er van hem verwacht werd.
‘Ga je gang,’ herhaalde Daisy.
‘Wat wil je van me?’
‘Dat je zelfmoord pleegt.’
‘Wat?’
‘Zoals ik het zeg. Pleeg zelfmoord.’
‘Wie ben jij?’
‘Daisy.’
‘Maar wie ben je? Waarom vraag je dit van me?’
‘Ik ben Daisy,’ herhaalde het meisje. ‘Daisy Tomlinson.’
‘Tomlinson?’
‘Ja, precies. Net zoals jouw geliefde Louis.’
‘Zijn jullie familie?’
‘Ja,’ grijnsde Daisy. ‘Louis is mijn oudere broer.’
‘Nee,’ wierp Harry onmiddellijk tegen, terwijl hij wanhopig zijn hoofd schudde. ‘Louis heeft geen zusje dat Daisy heet.’
‘Jawel.’
‘Nee.’
‘Geloof mij, Harry. Dat ik niet geboren ben, wil niet zeggen dat ik niet besta. Je ziet me nu toch? Je hoort me nu toch? Ik ben het zusje van Louis fucking Tomlinson, jouw Louis Tomlinson, de broer van je geliefde vriendje. En jouw vriendje, Harry, die is precies het probleem. Denk je dat ze vrijwillig vertrokken zijn? Natuurlijk niet.’
‘Hoe?’ vroeg Harry vermoeid.
‘Je bent wel erg nieuwsgierig. Als jij nou eerst je afscheidsbrief schrijft, dan kunnen we daarna verder praten.’
Harry overwoog zijn opties: gehoorzamen of niet gehoorzamen. Lang hoefde hij er niet over na te denken. Het verlangen naar antwoorden was te groot en als zijn leven de prijs was, was hij bereid die te betalen. Aarzelend liep hij dus op de pen en het papier af, ging op de grond zitten en begon met schrijven. Hij hoefde er niet over na te denken aan wie hij zijn brief richtte – er was maar één logische optie. Niet zijn moeder, niet zijn zus, niet zijn nieuwe vrienden. Niet Daisy en niet Phoebe en niet Louis.
De woorden vloeiden naar buiten, alles wat hij ooit had willen zeggen maar nooit had kunnen zeggen. Het ging makkelijk, veel te makkelijk en in zijn achterhoofd vroeg Harry zich af of hij misschien in zijn onderbewustzijn al van plan was geweest om dit te doen, maar hij liet de gedachte niet helemaal toe. Het was al lastig genoeg om de brief te schrijven zonder in tranen uit te barsten. Het was moeilijk genoeg om niet op te staan en tegen Daisy en Phoebe te schreeuwen dat ze moesten stoppen met toekijken, dat hij echt wel zou doen wat ze vroegen, dat hij verdomme al halverwege was en als hij dan toch zijn afscheidsbrief aan het schrijven was, dan mocht hij daar toch zeker wel een beetje privacy bij?
Maar hij kreeg het voor elkaar om de brief af te schrijven, helemaal tot het einde.

Well, well, well. I'm curious: whataya think?

Reacties: