FanFic.nl

Ruïne

7 februari 2010

Die opmerking sloeg hard in. Louis’ ogen schoten geschokt heen en weer tussen Phoebe, Daisy en Zayn. Harry staarde naar Zayn alsof hij verwachtte dat die elk moment kon ophouden met ademhalen – wat op zich helemaal geen ondenkbaar scenario was. Daisy grijnsde alleen maar en Phoebe stond er een beetje bij te kijken. De enige die daadwerkelijk in beweging kwam, was Niall. Hij kwam overeind van het bureau. ‘Nou,’ zei hij luchtig, ‘volgens mij gaat dit nog wel een poosje duren en ik moet heel nodig naar de wc. Louis, zou jij zo vriendelijk willen zijn me de weg te wijzen?’
‘De trap af, derde deur rechts.’
‘Nee,’ wierp Niall tegen. ‘Ik verdwaal, geloof me. Kun je me alsjeblieft de weg wijzen?’
‘Ik dacht het dus even niet.’
‘Zayn wordt er vast ook niet vrolijk van als ik het hier laat lopen.’
‘Hou Zayn er verdomme buiten!’ snauwde Louis, waarbij hij een angstige blik op zijn broertje wierp. Die lag nog steeds naar harten lust te spartelen in zijn lakens. Het leek bijna alsof hij bezeten was door één of andere demon.
‘Breng me nou maar even,’ drong Niall aan. Louis zuchtte, gaf toen mee: ‘Als er iets met Zayn gebeurt, vermoord ik je. Met mijn blote handen, verdomme.’ Niall knikte timide, maar dat zag Louis waarschijnlijk niet meer, want hij baande de kamer al uit. Niall volgde en Liam voelde dat zijn benen achter het tweetal aanvoerden. ‘Ik moet ook,’ legde hij aan Harry uit. ‘Zorg dat hij zich zo min mogelijk hard stoot, met kussens en zo, maar probeer hem niet tegen te houden.’
Hij wachtte niet op antwoord, verliet meteen de kamer en betrad de overloop. Hij zag dat Louis de trap al af was gedaald, op de voet gevolgd door Niall. Zelfs versnelde hij eveneens zijn pas, en hij kwam beneden op het moment dat Louis voor de toiletdeur stopte. ‘Hier,’ sprak hij ijskoud.
Liam wist niet wat hij verwachtte. Hij kende Niall goed genoeg om te weten dat er meer aan de hand was dan een eenvoudig toiletbezoekje. Misschien verwachtte hij dat Niall Louis zou confronteren met zijn hatelijke gedrag, misschien zou Niall Louis zijn excuses aanbieden voor het binnendringen van het huis. Het zou Liam zelfs niet verbaasd hebben als Niall ruzie gezocht had. Maar dat deed hij niet. In plaats daarvan vroeg hij iets wat Liam niet eens als een optie beschouwd had: ‘Waar is je moeder?’
‘Pardon?’ vroeg Louis ontzet. Liam kon hem geen ongelijk geven.
‘Je moeder,’ herhaalde Niall kalmpjes. De vraag overrompelde Louis zodanig dat hij niet eens een sarcastisch antwoord kon bedenken. ‘Mijn moeder?’ stamelde hij uiteindelijk.
‘Ja.’
‘Ik zie niet zo goed in wat mijn moeder hiermee te maken heeft.’
‘Alles,’ antwoordde Niall. ‘Zij is tenslotte degene die Daisy en Phoebe ter wereld gebracht zou hebben.’
‘Dus? Wou je beweren dat het haar schuld is?’
‘Nee, maar technisch gezien is de tweeling in haar buik blijven hangen, en om een probleem op te lossen, moet je het bij de oorzaak aanpakken. In dit geval is de enige mogelijkheid om hen onschadelijk te maken dus om je moeder –’
‘Als je maar niet dacht dat ik je mijn moeder iets aan ging laten doen,’ onderbrak Louis drukkend.
‘Nee, dat was ik ook niet van plan. Ik heb –’
‘Wat ben je dan wel precies van plan?’
‘Daisy en Phoebe onschadelijk maken.’
Louis leek zijn opties te overwegen. Het was alsof hij Niall aan de ene kant weg wilde sturen, maar aan de andere kant wekte hij de indruk dat hij wel nieuwsgierig was naar wat Niall te zeggen had. ‘En jij denkt daartoe in staat te zijn omdat?’ won zijn nieuwsgierigheid het uiteindelijk.
‘Omdat ik hulp heb gehad.’
‘Van wie?’
‘Daisy en Phoebe zijn niet de enige die vanwege het ongeluk niet geboren zijn.’
‘Wat?’
‘Ze zouden je zusjes geweest zijn als Jay niet vanwege Zayn van een vierde zwangerschap had afgezien. Dat weet je toch?’
‘Jawel, maar…’ stamelde Louis.
‘Maar?’
‘Maar - nee, nee, nee. Ik zou niet nog meer zusjes hebben. Ik zou niet –’
‘Nee, rustig maar,’ suste Niall. ‘Jij niet. Ze zouden jouw zusjes niet zijn. Ze zouden die van Zayn zijn. Twee meisjes.’
‘En zij hebben het op mam gemunt of zo?’ Louis’ façade was al vervaarlijk aan het afzakken. Liam realiseerde zich dat hij er inmiddels bijna kwetsbaar bij stond, met zijn schouders hangend, wallen onder zijn ogen en een verwarde uitdrukking in zijn ogen.
‘Nee,’ verbeterde Niall rustig. ‘Zij staan aan onze kant. Al sinds bijna anderhalf jaar geleden. Ik ben niet zomaar bevriend geraakt met Harry. Achteraf vind ik hem een hele aardige jongen en ik ben blij dat het gebeurd is. Als we dit overleven, dan zou ik graag met hem bevriend blijven. Als hij dat nog accepteert als dit uitkomt. In ieder geval: de hele vriendschap is in werking gezet door Safaa en Waliyha.’
‘Safaa en Waliyha?’
‘Zayns zusjes.’
‘Ah. En wat heeft mijn moeder hiermee te maken?’ vroeg Louis, zijn neerbuigende houding weer innemend. Hij rechtte zijn schouders en kreeg het zelfs redelijk voor elkaar zijn ogen weer vuur te laten spuwen.
Niall haalde diep adem. ‘Er is een manier,’ begon hij, en na een korte pauze ging hij weer verder: ‘Om de tweeling onschadelijk te maken. Een drankje. Safaa en Waliyha waren twee dagen geleden klaar met het verzamelen van de ingrediënten. Het was lastig, omdat het nogal verdacht is als een klein kind in haar eentje over straat loopt. Ze moesten herhaaldelijk onderduiken en soms werden ze gesnapt door de politie. Drama, want ze hebben natuurlijk geen identiteitspapieren: ze bestaan officieel niet eens. Al met al was het een heel gedoe om alles bij elkaar te krijgen maar we hebben het drankje, naar ons weten, succesvol kunnen brouwen. Ik was nog bezig met de losse eindjes aan elkaar binden wat het contact leggen betreft, maar dat heeft Harry inmiddels allemaal opgelost door ons hierheen te brengen. Ik speel nu open kaart met je. Ik heb een medicijn, een tegengif – hoe je het ook wilt noemen. Alles wat we moeten doen, is het aan je moeder toedienen.’
‘En jij hebt het desbetreffende drankje heel toevallig bij je?’ snoof Louis minachtend.
‘Toevallig wel, ja. Ik wist dat Harry al contact had met Phoebe, dus ik heb het zekere voor het onzekere genomen.’
‘Zelfs als ik je geloofde, zou ik je niet toestaan om mijn moeder die drap te voeren.’
‘En waarom dan wel niet?’
‘Stel dat de tweeling erachter komt en er een stokje voor probeert te steken?’
‘Die zijn te druk bezig met Zayn. Uiteindelijk koesteren ze tegenover hem de meeste haatgevoelens. Wraak, en zo. Ze kunnen geen twee mensen tegelijkertijd dooddenken en ze zetten hun geld sowieso liever in op Zayn.’
‘Dooddenken?’
‘Hun methode van moorden,’ legde Niall schouderophalend uit.
‘Ze zijn met zijn tweeën.’
‘Dus?’
‘Dus één op Zayn en één op m’n moeder.’
‘Nee,’ wierp Niall tegen. ‘Phoebe doet niet aan dooddenken. Vraag me niet waarom; Waliyha heeft geprobeerd het te achterhalen, maar het is haar niet gelukt. We weten het niet. We weten alleen dat Phoebe meedoet in het proces, maar het daadwerkelijke moorden aan haar zuster overlaat. Misschien wil Phoebe het niet omdat ze te zachtaardig is, misschien kan Phoebe het niet. Niet dat Daisy tot nu toe enig succes heeft geboekt. Er is nog niemand door haar toedoen gestorven. Niet zover wij weten.’
‘Maar wat als het vandaag wel werkt? Wat als –’
‘Er zijn twee manieren om te voorkomen dat het vandaag gebeurt. De eerste is aan Zayn blijven denken – dan veroorzaak je ruis en kunnen ze he niet klaarspelen – ten tweede kun je mij bij Jay brengen.’
Louis schudde zijn hoofd, staarde naar de grond. Hij zag er verslagen uit, leek zich geen raad te weten met de situatie. Liam vroeg zich af of de jongens zich bewust waren van zijn aanwezigheid. Hij kon zich niet voorstellen van niet, maar er was ook niets waaruit het tegenovergestelde bleek. Het tweetal ging geheel op in hun eigen discussie, hun eigen angsten en hun eigen conflicten. Ze hadden Liam daar niet bij nodig.
‘Lou…’ probeerde Niall, toen Louis een poosje stil was geweest. ‘Lou, het is onze enige –’
‘Wie denk je eigenlijk dat je bent?’ viel Louis uit. ‘Je komt zomaar mijn huis binnenzetten, denkt dat je het recht hebt om me Lou te noemen, wil mijn moeder vergiftigen, ik bedoel –’
‘Ik wil je moeder helemaal niet vergiftigen!’
‘Nee, vast niet. Hoe geloofwaardig is het dat jij van twee ongeboren meisjes, die toevallig de zusjes van mijn geadopteerde broer zouden zijn, een drankje hebt gekregen dat mijn problemen oplost?’
‘Hoe geloofwaardig is het dat jouw problemen veroorzaakt worden door je eigen ongeboren zusjes die proberen die eerder genoemde geadopteerde broer te vermoorden?’
‘Wou je beweren dat ik alles verzin?’
‘Nee, ik wil alleen maar –’
‘Hou op,’ beval Liam. Het was hem te veel geworden. Als Niall en Harry de waarheid vertelden, verkeerde er een verdieping boven hen iemand in levensgevaar en waren Niall en Louis kostbare seconden aan het verspillen aan ruziën.
De twee jongens draaiden hun hoofden naar hem toe, keken hem ontgoocheld aan. Hun monden vielen nog net niet open.
‘Luister, Louis,’ ging Liam dapper verder, hoewel hij zich van binnen helemaal niet zo voelde. ‘Ik snap dat het vervelend is dat we zomaar binnen zijn komen vallen en ik snap dat je Niall niet toe wil staan zijn plan door te voeren – je kent ons niet eens. Maar ik ken Niall wel en ik weet dat hij geen kwaad in de zin heeft. We zijn helemaal hierheen gereden om dit op te lossen, geef ons dan alsjeblieft de kans dat ook daadwerkelijk te doen. Voor Harry, voor Zayn. Voor jezelf.’
Louis schokschouderde, staarde naar Liams schoenen. Toen keek hij met doffe ogen op en zei hij zachtjes: ‘Als het niet goed afloopt, vermoord ik jullie. Met mijn blote handen.’
Liam knikte , zwakjes glimlachend. ‘Deal.’

Reacties: