FanFic.nl

A Thousand Suns [Stand Alones]

Als je komt

Beste Liam,

Dit is een uitnodiging. Een uitnodiging voor mijn bruiloft. Ik ga trouwen, Liam. Op de eerste augustus van dit jaar. Hier, in Bradford. En dit is jouw uitnodiging. Geen officiële, geen mooie van plastic. Geen zoals de andere genodigden die krijgen. Die krijgen rode kaartjes. Rozen. Zijn idee, niet het mijne. Maar ik vind ze wel mooi. Ik heb wel vrijwillig toegestemd.
Hij zou nooit iets doen tegen mijn wil in. Hij zou nooit iets doen als ik er niet voor de volle honderd procent achter stond. Daar is hij te lief voor. Jij zou nog van ‘m kunnen leren, wat dat betreft. Tenzij je intussen helemaal bijgedraaid bent, maar dat geloof ik niet. Dat bestaat niet.
De reden dat jij een andere uitnodiging krijgt dan alle anderen, is ons verleden. Hij weet ervan, wat er gebeurd is tussen ons. En dat ik dit schrijf. Hij vindt het goed. Ik heb aangeboden dat hij het mocht lezen, maar dat wilde hij niet. Hij vertrouwt me. Ook daar kan jij nog van leren.
Ik heb Daniëlle gesproken, wist je dat? Ik spreek haar nog steeds. Het gaat haar goed. Als je komt, zie je haar ook weer eens. Ze is verloofd, net als ik. Ze is zelfs in verwachting van haar eerste kindje.
Hoe voel je je daarbij, Liam? Wetende dat de twee mensen van wie je het meest hield (Sophia niet meegeteld, we weten allemaal dat je van haar nooit echt gehouden hebt) goed terecht zijn gekomen? Zonder jou. Compleet zonder jou.
Als je het niet op je heupen had gekregen, vijf jaar geleden, zou ik nu misschien wel met jou in het huwelijksbootje stappen. Misschien was ik dan wel samen met jou op zoek naar een draagmoeder. Misschien woonde ik wel met jou samen. Dan waren Safaa en Waliyha ook jouw bruidsmeisjes geweest. Wacht maar tot je hun kostuumpjes ziet. Ze zijn de mooiste twee jonge vrouwen geworden die ik ooit gezien heb.
Misschien zijn ze wel bereid je hun mooiste glimlachjes toe te werpen, als je komt. Maar ik weet het niet zeker, want het is niet jouw bruiloft – hoewel het die wel had kunnen zijn, dat weten zij ook. Ze waren dol op je. Echt waar. Je brak niet alleen mijn hart toen je besloot dat homoseksualiteit een zonde was waar je je niet langer ten schande mee wilde maken. Dat heb ik ze nooit verteld, trouwens, dat dat je reden was. ‘Het ging gewoon niet,’ heb ik ze verteld en ze namen er genoegen mee. Maar misschien dat jij het ze uit kunt leggen, als je komt. Dat stellen ze misschien wel op prijs.
Ik hoop wel dat je komt. Ik hoop dat je bijgedraaid bent, een beetje. Dat je onder ogen durft te komen wat je verpest hebt. Voor mij, en voor Danielle – al veel eerder. Voor Safaa en Waliyha. Voor jezelf, vooral.
Ben je gelukkig, Liam? Wees eens eerlijk: ben je echt gelukkig? Of, beter geformuleerd: ben je gelukkiger dan je met mij geweest zou zijn? Als je komt, zou je mij dat eens willen vertellen?
Als je komt, wil je me dan nog één laatste keer in je armen sluiten? Wil je dan tegen me fluisteren dat het je spijt? Dat je me mist? Zachtjes in mijn oor, zodat mijn haartjes mijn nek kietelen en je adem ook, en dan moet ik je wel vergeven voor wat je gedaan hebt.
Als je komt, wil je me dan nog één keer aankijken en zeggen dat je me het allerbeste toewenst? Wil je tegen me zeggen dat je blij bent dat ik gelukkig ben, zonder jou? Dat het altijd wel duidelijk is geweest dat ik meer verdien dan jij me ooit hebt kunnen bieden? Als je komt, wil je dan –
Fuck, Liam. Fuck.
Ik mis je. Kom je, alsjeblieft?

Zayn

Reacties: