Hoofdcategorieën
Home » One Direction » Larry Odd Parents » Aflevering veertien: Larry Odd Baby
Larry Odd Parents
Aflevering veertien: Larry Odd Baby
Er was iets veranderd. Steeds vaker leken zowel Louis als Harry afwezig. Dan staarden ze in de verte en reageerden ze niet totdat Liam ze aanstootte. Ook waren ze soms ineens verdwenen. Volgens de ander moesten ze dan plotseling naar Feeënwereld, maar Harry had Louis wel eens sip voor zich uit starend op had dak zien zitten toen Harry dat gezegd had.
“Wat is er?” vroeg Liam uiteindelijk.
Beide zuchtten. “Niets. Of. Nou. Nee, niets,” mompelde Louis.
“Lieg niet! Jullie zijn jezelf niet. Al weken niet. Wat is er in godsnaam aan de hand?”
Harry keek Louis op een vreemde manier aan en beet toen op z’n lip. “We missen gewoon iets…”
“Wat? Misschien kan ik helpen?”
Louis schudde zijn hoofd. “Nee, dat is heel lief van je Li, maar dat kan echt niet. Het is gewoon onmogelijk.”
“Maar wat is er dan? Jullie kunnen het toch gewoon zeggen?”
Ze keken elkaar nogmaals aan en zuchtten. “Liam, je bent echt heel lief en we zijn dolblij met jou als petekind, maar we zouden zo graag zelf een kind willen. Een feeënbaby,” zei Harry voorzichtig.
“O. Ja. Dat is lastig, ja. Maar er zijn genoeg menselijke homostellen met kinderen. Kunnen jullie niet gewoon doen wat zij doen? Adopteren of zo? Of een draagmoeder?”
“Draagmoeder? Waarom zouden we een draagmoeder gebruiken?” vroeg Harry verbaasd.
“Nou, aangezien geen van jullie een kind kan dragen…”
“Dat is geen probleem. Bij feeën draagt de man,” verduidelijkte Louis.
“O, oké. Maar dan is het al een minder groot probleem, toch? Ik bedoel, ik heb geen idee hoe dat allemaal gaat bij feeën, maar iemand die kan dragen lijkt me redelijk essentieel.”
“Het probleem is meer dat er al in geen tienduizend jaar meer een feeënbaby is geboren,” zei Harry.
“Wat? Waarom niet?”
“Nou, het is niet echt nodig, aangezien feeën niet doodgaan. Als feeën zich zomaar zouden kunnen voortplanten zou de populatie verschrikkelijk uit de hand lopen.”
“Maar er zijn dus wel eens feeën geboren? Want dan is het gewoon uitzonderlijk, maar niet onmogelijk.”
“Ik was de laatste,” mompelde Harry zachtjes.
“Wacht, ik wens da rules,” zei het petekind.
“Liam…”
“Ik zei: ik wens.” Het grote paarse boek verscheen en de jongen bladerde er doorheen. “Nee, ik kan niks vinden.”
“Toch denk ik niet dat het kan,” zei Louis.
“Er is maar één manier om dat uit te vinden. Ik wens een feeënbroertje of zusje!”
De stafjes lichtten op en er leek in eerste instantie niks gebeurd te zijn.
“Liam Payne, als ik het niet dacht!” bulderde de stem van de machtigste fee van het universum door de slaapkamer.
“Wat een verrassing,” merkte Liam sarcastisch op.
“Zo vader, zo zoon, lijkt het wel. En over vaders gesproken: heb jij zojuist gewenst om een feeënbroertje of zusje? Ik dacht dat jij je leven gebeterd had!” bulderde de fee.
“En wat dan nog? Er is in geen tienduizendjaar een nieuwe fee geboren! Het werd wel weer eens tijd voor nieuw bloed.”
“Heb je door wat je aanricht, Liam? Op deze manier gaat het ene na het andere petekind feeënbroertjes en zusjes wensen en dat kunnen we niet hebben!”
“Maar hoe moest het anders? Niemand lijkt het te weten en als twee mensen het zo graag willen, wat wil je er dan tegen doen? Bovendien: in da rules staat nergens dat het niet mag.”
“Wat? Laat me eens zien, wijsneus.” In topsnelheid bladerde Niall door het boek, maar hij moest concluderen dat Liam gelijk had. Hij hief zijn staf op en tikte het boek aan. “Zo. Nou, je had gelijk, maar ik zal je nu toch op regel 847 moeten wijzen, ben ik bang.”
“Wat, dat is niet eerlijk! Die regel bestond nog niet toen Liam het wenste! Dit is Rusland niet!” zei Louis verontwaardigd.
Niall gromde. “Oké, oké. Maar punt blijft dat hij geen idee heeft wat hij heeft aangericht.”
“Er komt een extra fee bij, nou en? De laatste keer dat ik keek, was er nog zat ruimte in Feeënwereld.”
“Een jonge fee is een ongecontroleerde bron van energie. Dit kan ten goede worden gebruikt, mits de baby wordt opgevoed door verantwoordelijk feeën, maar als de feeënbaby in verkeerde handen valt is dat een catastrofe voor het gehele universum!”
“Nou, dan zou ik de anti-feeën maar beter bewaken, Niall,” zei Liam vinnig.
“Ik heb het niet alleen over anti-feeën, Payne! Mijn god, wat ben jij verschrikkelijk naïef! Er zijn honderden gevaren: pixies, vijandige alienbeschavingen! Onderschat de gevaren die een feeënbaby met zich meebrengt niet!”
“We kunnen er nu nog weinig aan doen, Niall. De wens is gewenst.”
“Ja, je hebt gelijk.” Een zucht. “Wie is de gelukkige?” vroeg hij grimmig.
De drie keken elkaar aan. “Geen idee,” antwoordde Harry.
“Ik voel me niet anders,” zei Louis.
“Nee, ik ook niet.”
“Is het überhaupt gelukt?” vroeg Liam. “Ik bedoel, het is zoiets groots, misschien kan het helemaal niet gewenst worden.”
“Zegt de jongen die alle liefde de wereld uit wenste,” kaatste Niall terug.
“De stafjes deden het gewoon, dus het moet wel gelukt zijn,” mompelde Louis.
“We zullen het wel zien, toch?” vroeg het petekind. Enkele seconden later vulde zijn schreeuw de slaapkamer. “Gatver!” riep hij terwijl de paarse glitterkots bij de kraag van zijn shirt naar binnen liep.
“Sorry!” riep Harry meteen.
Niall had inmiddels een partypopper in zijn hand, die hij afschoot. De slingers en confetti vlogen door de ruimte. “Gefeliciteerd!”
Drie maanden volgden waarin Harry’s buik langzaam aan groter en groter werd. Dit ging gepaard met verschrikkelijke moodswings: het ene moment was alles prachtig en wilde de fee niets langer dan dansen, feesten en Louis kussen, het volgende was het huis te klein en moesten zich verschuilen voor de rondvliegende voorwerpen. Liam zag zijn feeënpeetouders ook een stuk minder. Mee naar school ging nu eenmaal niet, aangezien de alsmaar aanhoudende paarse kots niet bepaald onopvallend was. Louis kon natuurlijk ook niet mee, want die bleef 24/7 bij Harry in de buurt om voor hem te zorgen.
Ondanks alles had Liam nog altijd geen spijt van zijn wens en keek hij hoe langer hoe meer uit naar de komst van zijn peetbroertje of zusje.
Aan het eind van de drie maanden verscheen er plotseling een hele colonne feeën in zijn slaapkamer, waaronder Zayn (wiens flirtpogingen vooral veel gesnauw te weeg brachten), Niall, Adam, Gemma, Anne en haar vriend Robin, maar ook Louis’ moeder Jay en de hele aanhang en nog een hele troep feeën die Liam verder niet kende. Ze vertelden Liam dat het petekind traditioneel een feest organiseerde aan het eind van de zwangerschap. Hij geloofde hen niet helemaal – want wat nou als er geen petekind was om het feest te organiseren? – maar werkte toch gehoorzaam de gigantische eisenlijst af. Louis hielp waar hij kon, maar moest zich toch vooral focussen op Harry. Het was een hels karwei, zo zonder de hulp van magie, afgezien van de magisch creditcard om alles te bekostigen, maar wonder boven wonder kreeg Liam het voorelkaar.
Het feest duurde drie dagen, maar werd enkel afgebroken omdat de gastheer terug naar school moest en Louis iedereen er dus maar uit gebonjourd had. De schooldagen leken nog langer dan normaal. Het liefst had hij om de minuut op zijn telefoon gekeken of er al nieuws was – ze hadden beloofd hem te bellen als er iets gebeurde – maar Cowell hanteerde een streng geen-mobieltjes beleid. Ze hadden een afspraak met Adam gemaakt en die zou Liam komen halen als dat nodig was, maar toch bleef de jongen doodsbang dat hij iets zou missen.
Uiteindelijk bleek dat niet nodig. Op zaterdagmiddag was Harry’s buik ineens nog verder gegroeid. Het kotsen werd erger en hij klaagde over pijn in zijn rug en onderbuik, maar was desondanks verschrikkelijk zoetsappig en hangerig. “Lou, ik denk dat de baby komt.”
Louis kreeg praktisch een hysterische aanval. “Oké, kalm blijven! Ik euhm, ik bel het ziekenhuis. Ja, het ziekenhuis! Blijf kalm, Harry! Het komt goed! Het komt helemaal goed! Mijn… oké, ja, helemaal goed!”
“Rustig, Lou. Geen paniek, ik ga alleen maar bevallen. Het komt heus wel goed. Normaalgesproken duurt het toch uren. Doe maar rustig aan, dan kunnen ze je ook nog begrijpen.”
“Wacht. Wacht, we kunnen natuurlijk veel beter meteen naar het ziekenhuis gaan, of niet? En je moet liggen, denk ik.” Hij duwde de andere fee naar Liams bed en zag erop toe dat hij erop ging liggen. Volgens ging hij door met paniekerig door de slaapkamer lopen. “Zo. Nee, oké, ik bel wel, dan kunnen ze een bed voor je klaarmaken. Ik denk dat het handiger is als je ligt, ik bedoel, wat als je valt?”
“Lou, doe maar gewoon iets, wat dan ook. Dan loopt het allemaal wel los.”
“Liam, we moeten echt heel veel mensen bellen.” Er verscheen een telefoon die Louis snel in Liams handen drukte. “Bel Anne maar. Of nee, misschien kan ik dat beter doen…”
“Of ik, aangezien het mijn moeder is?” stelde Harry voor, vlak voor zich gezicht van de pijn vertrok.
“Nee, geen sprake van! Doe jij maar rustig aan! Oké, hoe gaan we dit doen? Bel jij anders maar… Nee, wacht. Ik bel eerst het ziekenhuis wel.”
Reacties:
HAHAHAHAHAAHAHHAAAHHAHA. HAHAHAHAHAHA. HHAHAHA. ha.
Daantje, Daantje. Ah toe, Daantje, lees eventjes je inleiding. I can't breathe. Je ging sneller - *hapt naar adem* - sneller - *snakt naar adem* - posten? *stikt*
*comes back to life*
"Dit is Rusland niet."
*dies again*
Okay. Apart from the funny stuff... ik wil Poof. Dus jij nu gimme a next chapter, want je zou het volgende hoofdstuk sneller posten - snorts - dus HIER ERMEE!
Leuk! melding..? ben net nieuw geen idee hoe t precies gaat
Dit is wel echt een leuk hoofdstuk, ik raak ook getresst van Louis
Superawesome.
En succes met school!
Wauw! Ik had gewacht op deze aflevering!<3 en ik zie Louis al heel bezorgd door de kamer heenlopen. Zoooo lief!
Omg hahahahaa. Hoe geniaal.
Hier moest ik hardop om lachen. Wat een helden actie.
Ik ga snel verder want ik ben dus niet helemaal bij en ik wil ook een Poof.