Hoofdcategorieën
Home » Overige » One/Two/Three Shots (SA's) » Climke, part 1.
One/Two/Three Shots (SA's)
Climke, part 1.
“Kimmeke, werk je dit even weg. Ik ben weg, graag wil ik dat je alle formulieren in hebt gevuld voordat ik morgen ochtend weer op kantoor ben”. Ik kijk op en er wordt een stapel mappen op mijn bureau gegooid en mevrouw Stone loopt verder op haar designer pumps die je over de hele verdieping kunt horen. Ze gooit haar jas sierlijk over haar schouder waarna ze met haar hand in de lucht wuivend de etage af paradeert. “Natuurlijk doet Kimmeke dat…” mompel ik wat en kijk naar mijn naam bordje of daar Kimmeke staat. Nope, daar staat nog steeds écht Climke. Ik ben hier nu bijna een maand en ze weet nog steeds mijn naam niet. Eigenlijk bijna niemand hier. Met tegenzin open ik de bovenste map en vul alle gegevens van de nieuwe klanten in. Dan gaat de telefoon.
“Goedemiddag, Joselyn Stone’s kantoor, u spreekt met Climke. Wat kan ik voor u betekenen?” Zeg ik terwijl ik mijn hoofd in mijn rechter hand leg. “Dag Climke, je spreekt met Cameron. Dit is het kantoor van Chanel toch? “ “Ja meneer, dat klopt” “ Joselyn vroeg me haar terug te bellen. Is ze in de mogelijkheid om aan de telefoon te komen?” “Het spijt me meneer, mevrouw Stone is op dit moment niet op het kantoor. Kan ik iets voor u door geven?” “mhh.. Ik wil graag een afspraak maken om bij haar langs te komen om over de deal te praten” “Oke, ik zal eens even kijken…” ik laat nogsteeds mijn hoofd in mn hand liggen en klik de agenda van mevrouw Stone open. “… morgen om half 6 in de middag heeft mevrouw Stone plek. Is die tijd mogelijk?” “MA! MAM! Morgen half 6 bij Joselyn’s kantoor, is dat goed?.... Ja oke. Half 6 is prima.” “Dat is mooi. Welke naam kan ik op schrijven die er langs komt?” “Cameron is genoeg, ze kent me goed. Ben jij er morgen ook?” “Ja, en waarschijnlijk weer veel te lang net zoals vandaag” zeg ik met een zucht en schrik van mijn woorden. “ Mijn excuses, dat hoor ik niet te zeggen. Fijne avond nog meneer, en ik zal u morgen verwelkomen. Dag!” “Dag Climke”. De telefoon leg ik weer op de haak en zie steeds meer collega’s de etage verlaten. Half 7, voor de meeste mensen hier zit de werk tijd er op. Het licht wordt aan de voorkant uit gedaan. Vrijwel het enige licht wat nog brand is die van mijn bureau, helemaal aan de achterkant van de etage, in het midden net naast mevrouw Stone’s kantoor. Ricardo, de Antiliaanse collega, komt naar me toe gelopen en leunt voorover op mijn bureau. “Maak je het niet te laat popje, anders zie je er morgen niet zo fleurig uit als vandaag”. Zegt hij als hij met zijn wijsvinger langs mijn wang gaat. “Ik zal mn best doen Rico” zeg ik terug met een glimlach. Ricardo is de leukste collega die hier is. Hij heeft mijn naam wel goed en commandeerd me niet zoals de rest dat wel doet. Op een sierlijke iets te vrouwelijke manier loopt hij richting de lift. Als de deuren van de lift bijna sluiten blaast hij een handkus mijn kant op. Ik kijk nog eens om me heen en zie dat ik nu echt écht alleen ben. Ijverig typ ik de eerste 3 klantgegevens in. “oh what the hell” zeg ik tegen mezelf en koppel mijn telefoon aan mijn laptop en zoek mijn favoriete playlist op. Ik zet het geluid op zijn hardst en het eerste liedje wat uit mijn laptop komt is Happy van Pharrel Williams. Langzaam begint mijn hoofd mee te doen met het ritme van de muziek. Ook mijn armen en lichaam gaan mee doen… “Because I’m happy!” zing ik mee als ik met beide handen in mijn vingers knip. Tijdens het mee zingen en dansen gaat het typen steeds sneller. Andere nummers zoals de remix van Best Song Ever en Love Me Again komen voorbij, en natuurlijk niet zonder enige dans of gezang. Nota bene ben ik hier alleen..
De laatste map sla ik dicht en werp meteen een blik op de klok. 10 voor 9, nieuw record! Ik denk dat ik wel 100 mappen in mijn handen heb gehad. Met een uitgebreidde geeuw sluit ik mijn laptop en plug mijn koptelefoon in mijn telefoon en zet Echoes op. Ik doe mijn kleine totaal niet charmante donker blauw met zwarte rugzak op mijn rug en knip mijn bureau lampje uit. Op mijn weg naar de lift playback ik uit volle borst mee, en loop met mn armen in de lucht dansendde lift in. In de hoek van de lift zit een spiegeltje en bekijk mezelf daarin terwijl ik met de muziek mee beweeg. “Echoeeeeesss, things that you saaaaay” zing ik mee. Ik merk dat de lift stopt en ik zie 2 lachende mannen naar me kijken. Ik zet blozend mijn koptelefoon af. “Sorry.. ik dacht.. naja niks eigenlijk. Ik ga het pand verlaten, dan kunnen jullie afsluiten” Zeg ik om het onderwerp te veranderen. De mannen glimlachen en gaan samen met mij er op BG uit. Ik loop de draaideur door naar buiten en de deuren worden achter mij op slot gedaan. Ik voel wat lichte druppels op mijn gezicht, zet mijn koptelefoon weer op. In het donker probeer ik de weg naar mijn fiets te vinden. Door een klein schemer lampje zie ik genoeg…. “Crap!” zeg ik als ik naar mijn platte achterband kijk. Ik zucht en geef een trap tegen mijn fiets. Net iets te hard waardoor ik “AUW!” roep. Ik leun voorover als ik een hand op mijn rug voel en verschrikt op kijk. Ik zie de mond van de jongen bewegen maar versta hem niet. Met 2 handen zet ik ijn koptelefoon af en kijk hem vragend aan. “Sorry, ik wilde je niet laten schrikken. Gaat het? Ik hoord eje heel hard auw roepen.” “Ja gaat best” reageer ik nors als ik nog eens geërgerd naar mijn platte band kijk. De jongen kijkt ook en grinnikt. “Ah, dat probleem. Ik kan hem niet voor je verhelpen helaas. Woon je hier ver vandaan?” Niet zeker van mijn zaak of het zo verstandig is om te vertellen waar ik woon antwoord ik “Half uur stevig door fietsen. Woon helemaal aan de buitenkant van de stad.” “Dan is dan een flink stuk lopen. Ik ben hier met de scooter, ik kan je wel wat verder bij je huis in de buurt af zetten. Ik begrijp dat je niet wil zeggen waar je woont aan een vreemd persoon.” “Nee hoor dankje, ik loop wel.” Ik glimlach ongemeend naar de jongen en wil weg lopen. Mijn voet doet iets meer pijn dan ik dacht maar probeer niet mank te lopen. “Het lukt niet!” roept de jongen me lachend na. “Wat niet?” reageer ik geërgerd. “Je hebt pijn in je voet. Kom maar mee ik breng je naar huis”. “Dacht het niet! Ik ken je niet eens! Stap niet zomaar bij een wild vreemde achterop.” Hij komt met zijn hand uit gestoken naar me toe. “Ik ben Cameron, je mag me ook Cam noemen. Hoe heet jij?” heten alle jongens hier Cameron ofzo? Of zou het.. “Climke, hay” zeg ik kort en kijk verward naar hem. “Aha, de secreteresse van Jose, jij was nog tot laat aan het werk. “ Alsof ik niet begrijp wat hij bedoeld kijk ik hem vragend aan. “.. Ik ben Cameron die Joselyn Stone wilde zien. Heb morgen om half 6 een afspraak.” “Oooohh ja oke. Nu herinner ik het me weer. Aangezien ik nu ook weet dat je een klant bent van mevrouw Joselyn moet ik toch echt de lift af slaan. Toch bedankt” Nog voordat ik weg kan lopen legt Cameron zijn hand op mijn arm. “Ik ben geen klant. Ben meer een soort van… familie. Helaas. Maakt dat het anders?” “Uhmm.. ja dat maakt het anders. Erger! Nogmaals bedankt voor het aanbod.” Ik draai me direct om en loop zo recht en stabiel mogelijk weg. Cameron start zijn scooter en hoor hem mijn kant op rijden. “En wat nou als ik vertel dat ik ook de kant op moet waar jij heen moet, dan is het toch maar een hele kleine moeite om je mee te nemen?” stelt hij voor met een lach als hij met zijn scooter naast me komt rijden. “Je weet niet eens waar ik heen moet?” en ik stop met lopen, dus zijn scooter stopt ook. “Maakt niet uit, moet toch ook die kant op” zegt hij met een knipoog. “Nou Climke, klim achterop, en zeg me waar ik je af moet zetten.” “ hmmh, vooruit. Maar ik houd 112 in mijn scherm ingetypt. Zodra je iets van plan bent bel ik ze meteen!” zeg ik dreigend en pak mijn telefoon uit mijn zak. Ik kijk alleen of ik WhatsApp berichten heb en houd mijn scherm aan als ik achterop ga zitten. “Oke zet me maar af bij de grote speeltuin. Vanaf daar loop ik wel verder” “Zoals u wilt mevrouw” Cameron start zijn scooter weer en we beginnen te rijden.
“Mevrouw, arrivé.” Zegt hij en hij zet zijn scooter weer uit. Met moeite en pijn klim ik van de scooter af maar probeer mijn gezicht strak te houden om geen uitdrukkingen te laten zien. “Bedankt voor de lift. Uhm, zie je morgen wel. Niet vergeten hè, half 6? Zorg maar dat je er eerder bent, mevrouw Stone houdt niet van wachten. “ “Ach Josie wacht wel op mij. En geen probleem Climke, tot morgen dan he” Met een vriendelijke glimlach start hij zijn scooter weer en rijdt weg. Hij steekt zijn rechter arm in de lucht en zwaait met grote bewegingen en langzaam van links naar rechts. Ik grinnik en vervolg mijn weg naar huis. Eenmaal thuis strompel ik naar boven, gooi mijn tas in de hoek van mijn kamer en kijk op de klok. 2 voor half 11. In een beweging trek ik mijn kleding uit, trek een veel te wijd en groot shirt aan en ga onder de deken liggen. Zet mijn wekker op 7 uur en open Twitter.
1 new follower. Cameron Dallas. Ik open zijn profiel foto. Hij ziet er helemaal niet verkeerd uit… in het donker kon ik zijn gezicht niet zo goed zien, maar hier…. Op zijn wall verschijnt een nieuwe tweet:
“This can’t be coincidence. Good night you 
” Een vaag gevoel zegt me dat die tweet op mij slaat, ook al staat mijn naar er niet bij. Ik leg mijn mobiel op de lader en leg mijn handen onder het kussen. “Good night you, ook al hoor je me niet”.
Reacties:
Cameron Dallas is so cute <3
I loveeee it ^-^
Lots of Love
malikaaa
Superleeeuuuuk! Ik had me niks beters kunnen wensen
En Bij cameron achter op de scooter great idea hahah
Xx