FanFic.nl

Zwanger...

Hoofdstuk 3: Kerst problemen.

Ik hou van kerstavond, zwanger of niet. Ik ben vastbesloten om hiervan te genieten. Vandaag is gewoon niet de dag dat ik het mam ga vertellen, want laten we eerlijk zijn, ik heb nog zeven maanden om dit te doen. Het is gewoon niet iets waarmee je kerstmis verpest. Hoe dan ook, dit zou misschien nog wel eens mijn laatste kerstmis zijn.. aangezien de kans erg groot is dat mam me vermoord als ze het hoort. Dus ik kan er maar beter het beste van maken

Ik sta vroeg op, dit zodat ik nog wat cadeautjes kan inpakken. Het leven in een groot gezin brengt zo zijn voor en nadelen. Het belangrijkste nadeel is het feit dat we allemaal zo gehecht zijn aan elkaar en ik dus werkelijk voor iedereen cadeautjes moet kopen. Ik heb voor Victoria een zilveren ketting, hij was niet duur, maar hij zal passen bij haar zilverkleurige haar. Ik heb voor Dom een boek waarover ze de afgelopen paar maanden niet uitgepraat raakte, 'De vanger in het Graan', het is een dreuzel boek. Het was moeilijker om iets te vinden voor de jongens, dus Hugo heeft me geholpen met een trui uit zoeken voor Louis, al betwijfel ik of dat op prijs word gesteld, aangaande oma Molly er elk jaar al één gaf. Voor Molly en Lucy heb ik bijpassende armbanden gevonden, Ome Percy en Tante Audrey hielden ervan als hun dochters bij elkaar paste. Ik vind het zielig, maar als het hun gelukkig maakt, wie ben ik dan om daar tegen in te gaan? Ik had voor Roxanne wat make-up gekocht, ook al wist ik dat Ome George gek zou worden op dat moment. Voor Fred had ik een boek gekocht, genaamd "Nummer één Zwerkbal teams in de twintigste eeuw". Het geeft aan dat de Cannon's het slechtste team van de eeuw is. Waarom koos pap voor zo een verliezers partij?

Het is altijd moeilijk om voor mijn Potter neven te shoppen. Wat geef je een gezin dat alles al heeft? James is nou niet echt het type dat een boek leest voor zijn plezier, hij houd meer van de practical joke's. Maar hij heeft alles al wat Tovertweelings Topfopshop ooit verkocht heeft. Ze kunnen Zonko's nog steeds elke dag overtreffen. Hij kent elke uitgang vanuit Zweinstein, want hij heeft zijn vaders onzichtbaarheidsmantel en hij heeft de beste bezemsteel die er momenteel bestaat. Dus wat moest ik voor hem kopen? Het werd een paar sokken. Het was veel makkelijker om voor Albus te winkelen. Hij heeft interesse in de dreuzel wereld, dus heb ik voor hem een mobiele telefoon gekocht. Het was duur, maar ik weet gewoon dat hij hem geweldig gaat vinden. Ik heb er ook één, al kan ik hem niet gebruiken op Zweinstein. Voor Lily heb ik een paar gouden kleine oorbellen, in de vorm van een snaai. Lily toont namelijk echt waarde als zwerkbal speler. Ze speelt voornamelijk in haar eentje, maar soms ook met mij. James en Albus weten totaal niks af van haar talent, meestal breekt ze hun bezem schuurtje in als ze er niet zijn en gaat dan vliegen. Tante Ginny moet ik hier altijd erg om lachen, als snap ik niet bepaald waarom.

Als ik alle cadeautjes heb ingepakt, word het hele huis bij elkaar geroepen. We gaan naar het Nest, het huis van oma en opa Wemel. Het is vrijwel mijn tweede thuis (Zweinstein was mijn eerste thuis en mijne echte huis mijn derde). We gaan er altijd op kerstavond heen om te helpen met alle voorbereidingen. Doordat werkelijk iedereen uit de familie en dan bedoel ik ook echt iedereen, met kerstavond naar het Nest toe komt, is er gewoon veel te doen. Pap klaagt altijd over het feit dat hij moet helpen met het huis versieren, maar mam dwingt hem toch wel, dus doet hij het. Als we de deur door lopen, zien we een vierentwintig jarige man staan, met donkerblauw haar en zijn prachtige bruine ogen. Teddy Lupos. Ik ren naar hem toe en hij vangt me op in zijn armen. We knuffelen elkaar zo hard dat ik gewoon bijna zeker weet dat het niet goed is voor de baby. Maar op dit moment maakt het me totaal niet uit. Ik knuffel mijn allerbeste vriend.
"Heey Rosie! Hoe gaat het met je?" Vraagt hij terwijl hij mijn knuffel beantwoord. Hij zet een stap achteruit en ik voel de tranen in mijn ogen opkomen. Teddy kijkt me bezorgd aan, hij voelt dat ik in huilen uit ga barsten maar hij zegt niks. Hij schud subtiel zijn hoofd naar de woonkamer deur. Ik knik licht en loop de lege kamer in. Als Teddy de deur gesloten heeft, fluistert hij Muffliato, zodat niemand ons kan afluisteren. "Wat is er Rosie? Je ziet er werkelijk verschrikkelijk uit." Zegt hij, terwijl hij naast me op de bank gaat zitten. "En bedankt hé." Mompel ik zachtjes. Dit is wel het laatste wat ik nu wil horen. "Je weet wat ik bedoel. Je ziet er zo bleek en mager uit." "Wil je zeggen dat ik normaal dik ben..?!" "Rosie!" Zegt hij waarschuwend. "Dwing me niet om Veritaserum bij je naar binnen te gieten, want je weet dat ik dat zal doen." Ja ik weet dat hij dat zal doen. Hij heeft het al eerder gedaan.. Toen ik niet wou vertellen wie de jongen was, die mij kuste in mijn eerste jaar. Meteen kijkt hij me verwachtingsvol aan, hij weet gewoon dat ik nu terug denk aan dat moment.

"Ik denk dat ik misschien... eehhmm.. weet je..." Hij weet het niet. Hij trekt zijn wenkbrauw op als teken voor mij om verder te gaan. "Je weet wel.." Herhaal ik, in de hoop dat hij plotseling begrijpt wat me dwars zit en ik niet de gevreesde woorden hoef te gebruik. Maar helaas, hij schud zijn hoofd als teken dat hij het niet weet "Nee Rosie, ik weet het niet." Ik zucht diep en veeg de tranen weg die over mijn wangen stromen. "Ik denk.. Ik denk dat ik misschien.. zwanger ben." Mijn laatste twee woorden fluister ik zacht. Teddy's ogen springen over van bezorgd naar shock. Hij beweegt een seconde lang niet en kijkt me dan ongelovig aan. Ik kan het gewoon weg niet verdragen hoe hij nu naar me kijkt. Hij zorgt er voor dat ik me helemaal schuldig voel. "Ik wist niet eens dat je een vriendje had." Zegt hij dan zacht. "Ik weet het eigenlijk niet eens zelf." Geef ik dan toe en nu kijkt hij nog verbaasder. "Dus je dook met iemand de koffer in terwijl het niet eens je vriendje was?" Vraagt hij me dan, hij klinkt zo teleurgesteld en dit zorgt ervoor dat ik me gewoon nog slechter voel. Ik zeg in de tussentijd nog steeds niks.

"Heeft iemand gebruik gemaakt van je?" Vraagt Teddy dan, nu woedend. Het is heel ontroerend om te zien hoe bezorgd hij om me is. Soms wou ik dat ik zwanger zou zijn van zijn baby... Ik hoop dat ik dat niet echt heb gezegd.... godzijdank, ik dacht het alleen maar. "Nee zei ik." en ik voel hoe ik me met de minuut meer ga schamen. "Dus.. Wie is het?" Hij kijkt behoorlijk radeloos uit zijn ogen en ik voel een soort van medelijden met hem. Maar wacht eens even, dat klopt niet. Hij hoort medelijden te hebben met mij, niet andersom! "Dat maakt niet uit. Beloof je het tegen niemand te vertellen?" "Rosie..." "Beloof het me, Teddy. Je mag het echt niemand vertellen, ik heb het Mam nog niet eens verteld. Je bent tot nu toe de enigste die het weet, je mag het niet eens aan Victoria vertellen" smeek ik hem.

Hij ziet er niet blij uit, maar knikt. Ik realiseer me dat ik sta te trillen, maar ik weet niet zeker wanneer dat begon. Teddy merkt het en slaat zijn arm troostend om me heen. "Het komt allemaal goed Rosie." zegt hij sussend "Ik ben er voor je." Dat is werkelijk alles wat ik wou horen. Nou ja, misschien was het niet alles wat ik wou horen. Ik zou het echt niet erg vinden als hij iets had gezegd in de trant van: Ik ben er voor je, mijn lieveling. Ik ga het uitmaken met Victoria en ik zal je helpen met dit kind opvoeden, kan me niet schelen wie de vader is. Maar hey, we kunnen helaas niet alles hebben. Ik ben bereid om zijn onvoorwaardelijke vriendschap te accepteren en niks meer te willen.

We lopen terug naar de keuken, maar niemand vind het verdacht dat we plotseling waren verdwenen. Teddy en ik hebben namelijk altijd al de neiging om zoveel mogelijk tijd samen door te brengen als ik thuis ben van Zweinstein, maar toch. Pap en mam zijn in de tussentijd bezig om het huis te versieren, samen met oma en opa, terwijl Hugo met zijn dreuzel iPod in een hoek van de kamer zit. Ik sta aan de andere kant van de kamer, maar hoor de muziek die er door heen komt. Ik zweer het, die jongen word nog is een keer doof hierdoor. Victoria zwiept dan de kamer binnen (alleen op deze manier kan ik beschrijven hoe ze zich beweegt) en glimlacht naar me. Ik weet dat ze gewoon aardig doet, maar ik kan het gewoonweg niet helpen dat ik haar wil vermoorden als ze Teddy op zijn wang zoent.
"Hoe laat komen Harry en Ginny?" Vraagt mam dan. "Volgens mij tegen drie uur." Beantwoord oma haar vraag. Geweldig! De Potters komen, wat dus ook betekend dat Scorpius Malfidus zou komen. Misschien kan ik me verschuilen op zolder tot ze weer vertrekken? "Rose, kun je me even helpen met dit?" Vraagt mam dan terwijl ze op een ladder staat. Ze probeer de krans te maken die boven de deur hangt. "Hugo." Roept pap dan, maar Hugo zit zo met zijn ogen in zijn PSP en zijn IPod staat op volle toeren. Verdomde dreuzel speelgoed. "Hugo.. Hugo.. Aarde tot Hugo Wemel.. HUGO!!" Schreeuwt pap uiteindelijk. Hugo springt geschrokken op en trekt zijn oordopjes uit zijn oor, meteen kijkt hij pap geïrriteerd aan. "Het is net alsof ik contact probeer te krijgen met de doden! Wil je opstaan en mij en opa helpen met de kerstverlichting?" Vraagt pap dan aan hem. Hugo zucht, duwt zichzelf uit zijn stoel en stormt de tuin in, hij slaat de deur achter hem met een gigantische knal dicht. Zodra de deur dicht knalt, valt de lamp die aan het plafon hangt naar beneden. Dit zorgt er weer voor dat oma begint te schelden en dit zegt heel wat, oma scheld echt bijna nooit.

"Het spijt me zo Molly." Zegt mam terwijl ze met haar toverstok de lamp repareert en weer terug hangt. "Ik weet gewoon niet wat er door zijn hoofd heen gaat de afgelopen tijd." "Ik weet het wel." Zegt oma op een zakelijke toon. "Het is een dertienjarige Wemel jongen, geloof mij, ik heb jaren ervaring." "Hebben alle jongens dan zo gedaan?" vraag ik haar. "Nee!" Beantwoord pap mijn vraag snel. "Ik was nooit zo!" Mam en oma laten een korte lach ontsnappen, die ik totaal niet begrijp. "Wat?" Vraagt pap dan beledigd aan mam en oma. "Ronald Wemel! Je was het meest saggerijnigste, dertienjarige kind in de wereld!" Zegt mam. Pa kijkt der aan alsof hij er elk moment een klap wil verkopen voordat mam verder gaat "Toen je dertien was, was je gestopt met praten tegen me, weet je nog? Je dacht dat mijn kat jouw stomme rat had vermoord, terwijl het eigenlijk niet eens een rat was! Daarnaast ben je nog gestopt met praten tegen me toen Harry zijn vuurflits kreeg, want dit vond ik erg verdacht en daar was je het niet mee eens. Dus vertel me niet dat je geen humeurige dertienjarige was! Je was nog humeurig tot dat Rose geboren werd!" "Waarom was je niet meer zo humeurig toen ik geboren werd?" Vraag ik aan hem met een grote grijns op mijn gezicht. "Door jou smolt het hart van je vader." zegt Mam liefdevol. "We hadden niet verwacht dat het nog iemand zou lukken!" Ik glimlach naar pap. Het geeft me een fijn gevoel. Pap geeft me een eenarmige omhelzing en grijnst dan naar me. "Nou dan zullen we van Hugo maar een papa moeten maken. Wie weet of hij dan wat verzacht." Grapt Victoria. "Dat dacht ik dus even niet!" Zegt mam hierop. "Ik ben nog totaal niet klaar om oma te worden!" Meteen voel ik mezelf fysiek ziek worden. Teddy kijkt ongemakkelijk uit zijn ogen maar de rest staat allemaal te lachen. Stomme Victoria!! Dan opent pap ineen de achterdeur en hoor ik hem schreeuwen "Alles goed Harry?"

"Ehmm.. ik moet even naar het toilet." verklaar ik aarzelend en ik loop vanuit de keuken de trap op. Als ik de badkamer in loop, doe ik snel de deur achter me op slot. Snel ga ik op het toilet staan en spiek uit het raam, zo de achtertuin in. Ik zie dat Harry en Ginny aan komen lopen, met daarachter aan James, Albus, Lily en Scorpius. Lily loopt naar Hugo, zegt iets en loopt dan met een beteuterd gezicht weer weg. Ineens kijkt Scorpius op en ik spring van het toilet af en verstop me onder het raamkozijn. Bij Merlijns baard, ik hoop dat hij me niet gezien heeft! Opnieuw bevind ik mezelf in een badkamer met het idee om er de rest van mijn leven te gaan wonen. Serieus, ik ben volledig instabiel. Hoe zal mijn kind wel niet worden?

"Rose?" Het is Lily. Ze klopt op de deur. Misschien als ik totaal niks zeg, gaat ze wel weg. "Rose, gaat het? Ik weet dat je hier zit, ik zag je net uit het raam kijken." Nu weet ik zeker dat ik me niet meer kan verstoppen voor haar, dus ik doe de deur open en plant een grote nep glimlach op mijn gezicht. Ik zie er waarschijnlijk losgeslagen uit. "Heya Lily! Fijne kerst avond!" Zeg ik met mijn nep vrolijke stem. Ze kijkt me sceptisch aan. Ze is veel te scherp voor haar eigen bestwil, ze weet dat er iets aan de hand is met me. Ik merk echter dat ik wanhoop in haar groen/bruine ogen zie, dus ik neem meteen de gelegenheid om haar aandacht af te wenden van mijn probleem en zich te focussen op haar probleem. "Wat is er?" Vraag ik zogenaamd onschuldig. Lily kijkt neer naar de grond en schud haar hoofd. "Kom op Lils, ik weet dat er iets is." Ze kijkt rond en wijst naar de kamer tegenover de badkamer, dat was vroeger de slaapkamer van Tante Ginny. "Kun je een geheim bewaren?" Vraagt ze me dan als we in de kamer staan. "Beter dan dat jij denkt." Beantwoord ik haar vraag. "Ik ben verliefd op iemand." Fluistert ze zachtjes terwijl ze om zich heen kijkt als een paranoïde kip die wacht om geslacht te worden. "Jij bent altijd verliefd." zeg ik redelijk. "Weet ik." Zegt ze dan. "En meestal is dat wederzijds. Maar deze keer.. goed.. hij is dus niet verliefd op mij." "Wie is het?" Vraag ik. "Want misschien is hij dat wel op je, maar hebben je broers hem weg gejaagd?" Lily schudt treurig haar hoofd. "Nee, hij is het zeker weten niet." Zegt ze. "En ik weet niet wat ik moet doen. En nu heeft hij ook nog eens een nieuwe vriendin." Ze ziet er echt heel verdrietig uit. Ik wil haar een soort van omhelzen, maar doe het uiteindelijk niet. "Wie is het?" Vraag ik haar dan nogmaals. "Beloof je dat je het aan niemand anders verteld?" "Ik zweer het op mijn ouders." Zeg ik met mijn hand op mijn hart. "Het is Scorpius , 'fluistert ze. Oh nee, dit kan nog wel eens erg gecompliceerd worden...

Reacties: