FanFic.nl

Zwanger...

Hoofdstuk 4: Ik ben jou niet

Lily kijkt me aan, terwijl ze zit te wachten op een briljante ingeving vanaf mijn kant, die haar zal helpen met haar verliefdheid. En tot nu heb ik altijd gedacht dat ik inderdaad haar grote zus ben die haar kan helpen hiermee. Ik bedoel, we lijken zelfs op elkaar! Veel mensen verwarren ons al als zussen, we hebben de zelfde bruine ogen en het rode haar. Al is Lily haar haarkleur donkerder dan dat van mij. Onze lengte is het zelfde, ook al is Lily drie jaar jonger dan mij. Ze komt altijd bij mij met haar problemen en dan met namen als het gaat over jongens problemen. Maar op dit moment denk ik toch echt dat ze bij de verkeerde persoon zit. "Rose, wat moet ik doen?" Vraagt ze me dan. Ik weet totaal niet zeker wat ik haar moet vertellen. Ik kan nou niet bepaald zeggen dat Scorpius lelijk is, dat zou hypocriet zijn van me en daarnaast nog een ongeloofwaardige leugen. Scorpius Malfidus kan namelijk met zijn uiterlijk makkelijk doorgaan voor een zesdejaars student. Daarnaast zijn de kleine zusjes altijd wel verliefd op de vrienden van hun grote broer. Ik kon eigenlijk niet anders verwachten dan dat Lily verliefd zou zijn op hem. Op dit moment wens ik alleen maar dat Albus zijn andere vrienden knapper waren.

"Ik.. Eeehm.. Waarom vind je hem leuk?" Vraag ik haar dan, want ik weet gewoon totaal niks anders te zeggen. Lily kijkt me meteen ongelovig aan alsof ze wilt zeggen 'Heb je hem ooit wel eens goed bekeken?' "Ik weet het niet.." Roept ze dan jammerend uit. "Hij is... grappig!" Echt waar?! "En knap!" Nou ja.. Dat heb ik ook wel door. "En nou ja.. Hij is erg aardig! Wist je dat hij gewoon elke maand vijf galjoenen geeft aan kinderen in Afrika? Kinderen die bijna niks te eten hebben." Laten we nu maar hopen dat hij ook besluit te doneren naar zijn eigen kind, hier in Engeland. "En oowh.. hij is ook zo een goede zwerkbal speler." Hoe kan het dan, dat we de afgelopen drie jaar Zwadderich hebben verslagen in de Zwerkbal Cup? "En ook al is hij een Malfidus, hij maakt zich totaal niet druk over de bloed statussen. Hij is anders Rose."

Mijn maag rommelt. Ik grijp met een hand naar mijn mond en ren naar de badkamer. Ik val op mijn knieën en geef over in het toilet. Dit word langzaam nog een gewoonte. Het afschuwelijke gevoel en de smaak ervan worden langzaam normaal voor me. Lily rent naar me toe, houd mijn haar vast en vraagt "Gaat het?" Er blijkt dus een manier te zijn waardoor ze niet meer aan Scorpius denkt, gooi gewoon je maag inhoud eruit! "Rose, gaat het?" Vraagt ze met een vleug van paniek in haar stem. "Ja." Zeg ik terwijl ik naar de kraan toe loop en mijn hoofd eronder hou, om mijn mond te spoelen. Ik veeg de tranen op mijn wangen weg en draai me weer terug naar Lily. "Het is gewoon een buikgriepje." Wie ooit heeft beweerd dat ochtendmisselijkheid zich alleen beperkt tot de ochtend uren, spoort niet helemaal. Lily kijkt me aan het knikt. Volgens mij gelooft ze mijn 'buikgriepje' verhaal. Als we weer in de oude slaapkamer van tante Ginny zijn moet ik van haar gaan zitten. "Je ziet er echt gigantisch bleek uit." Ik voel me verder prima." Zeg ik terwijl ik opsta. Lily kijkt me bang aan, volgens mij verwacht ze dat ik elk moment weer naar de badkamer toe kan rennen om mijn maaginhoud weer te dumpen.

Een kleine klop op de deur zorgt er voor dat Lily haar aandacht ergens anders op vestigt. Ze struikelt bijna over haar eigen voeten als ze ziet wie er de kamer binnen komt lopen, het is Scorpius. In feite struikel ik ook bijna over me voeten en dat zit ik nog wel op bed. Hij ziet er erg ongemakkelijk uit en het is duidelijk dat hij hier niet voor zijn plezier staat. Hij haalt een hand door zijn blond haar en schraapt zijn keel op een manier die zegt 'Ik voel me zo ongemakkelijk, dat ik eigenlijk wens dat ik dood ben.' "Ehm Lily, je oma zoekt je." Zegt hij tegen haar. Meteen veranderd haar hoofd in een tomaat, maar ze reageert op een koele manier en loopt te kamer uit. Ik sta op van het bed en voel me meteen duizelig, waardoor ik weer terug op het bed val. Ik zie er waarschijnlijk uit als een gestoorde gek. "Gaat het?" Vraagt hij me dan. He wat?! Spreekt hij nou tegen me? Wauw... Kerstmis doet echt vreemde dingen met mensen. "Ja alles is goed." Zeg ik hem. Mijn stem is krassend van het braken en het klinkt ook alsof ik de laatste tien jaar gerookt heb. Erg aantrekkelijk... 'Weet je het zeker?" Vraagt hij dan terwijl hij me onderzoekend aankijkt. "Je ziet er..." "Verrot uit?" Maak ik zijn zin af. "Nee." Zegt hij dan kalm. "Je ziet er erg bleek uit." Waarom is hij hier nog? Waarom is hij de kamer nog niet uitgelopen. Waarom vermijd hij me niet net zoals hij de afgelopen twee maanden heeft gedaan.

Hij staat daar met zijn handen in zijn zakken en knikt ongemakkelijk. Het lijkt alsof hij zich al een tijdje niet heeft geschoren, maar de stoppels op zijn gezicht zien er veel donkerder uit dan zijn haar. Zijn wenkbrauwen zijn ook donkerder zie ik nu.. het lijkt wel alsof hij zijn haar verft in die licht blonde kleur. Ik weet dat hij dat niet doet, aangezien zijn haar precies de zelfde kleur heeft als in het eerste jaar. Hij draagt een grijze trui met daarover heen een zwarte jas en een paar zwaar versleten jeans, hij lijkt op deze manier wel dakloos. Zijn haar valt recht naar beneden, recht in zijn ogen. Ik ben verbaast dat hij nog kan zien waar hij loopt. "Luister, Rose." Begint hij dan en meteen zie ik waar dit naar toe gaat. Ik moet van onderwerp veranderen, dit is veel te gevaarlijk terrein momenteel en ik wil bepaalde dingen niet zeggen, nou ja, puur omdat ik er nog niet klaar voor ben om die dingen te zeggen. "Ik moet gaan" Zeg ik terwijl ik omhoog spring. Meteen voel ik de wereld duizelen maar ik negeer het. Maar Scorpius gaat niet aan de kant, hij kijkt op me neer en boord zijn ogen in mijn ogen. Wauw, wat is hij toch lang. "Ga je me nu voor altijd ontlopen?" Vraagt hij dan moedig. "Ga aan de kant." Reageer ik op een botte toon.

Hij zucht diep en even lijkt het alsof hij wat wil zeggen, maar dan stapt hij aan de kant om me er door te laten. Ik voel zijn ogen branden in mijn rug als ik de kamer uit loop, het maakt me behoorlijk zenuwachtig. Ik ren de trap af en dan zie ik glimp van mezelf in de spiegel. Lily en Scorpius logen zeer zeker niet toen ze zeiden dat ik bleek ben. Mijn huid ziet er droog en ik heb grote donkere kringen onder mij ogen. De kleur van mijn ogen lijkt ook wel vervaagd. Ik loop de keuken in en het maakt me totaal niet uit hoe ik er uit zie. Niemand geeft een teken dat ze merken dat ik binnen kom lopen. Blijkbaar maakt het de rest dus ook niet uit.

Het leeft nu echt weer in het nest, je kan merken dat oma echt weer geniet van al de herrie en mensen om haar heen. Ze is zelf bezig met vijf verschillende toetjes voor de volgende dag en dat natuurlijk allemaal tegelijk. James en Albus zijn aan het luisteren naar de internationale Zwerkbal scores op de radio terwijl ze mam helpen met het versieren van de kerstboom. Teddy is bezig om de vuurhaard in de woonkamer aan te krijgen en Victoria is bezig met een Maretak op te hangen aan het plafon, terwijl ze een één of ander belachelijk kerstlied zingt, waardoor de Potter jongens in een deuk liggen van het lachen. Dan horen we ineens pap en tante Ginny ruzie maken, het lijken net een stel kinderen. Correctie, ze zijn een stuk erger dan kinderen. "Nee Ron! Jij mocht vorig jaar de taart al versieren! Nu is het MIJN buurt!" Schreeuwt mijn eenenveertig jaar oude tante tegen mijn vader. "Nee dat mocht ik niet!!" Schreeuwt pap terug. "MAM!! Zeg haar dat ik het vorig jaar niet was!!" Oma rolt met haar ogen en schud met haar hoofd naar ze. "Worden jullie nou ooit nog eens volwassen?" Vraagt ze dan. "MAM! Je weet dat hij het vorig jaar heeft gedaan." Protesteert Ginny. "Waarom doen jullie het niet samen?" Vraag ik moe, ik voel me nou net de ouder, dat hun de kinderen zijn. Pap en Ginny kijken me aan alsof ze daar nog nooit eerder aan hebben gedacht.

"Ik wist wel dat je de Griffel hersenen had geërfd!" Roept Harry dan vanuit de tuin. Pap kijkt beledigt, ook al is hij altijd de gene die zegt dat ik mam haar hersenen heb geërfd. "Daar ben je Scorpius!" Roept oma en ik spring op. Scorpius komt net van de hall de keuken in lopen. Lily word op slag knalrood en laat dan de beker die ze vast heeft, onder tafel vallen. Ginny krijgt een brede grijns op haar gezicht zodra Lily onder de tafel duikt, om de beker te pakken. Opa kijkt niet op vanuit zijn krant, maar ik kan gewoon aan hem merken dat hij lichtelijk verstijft als Scorpius binnen komt lopen. Hij mag Scorpius niet bepaald. Pap zij dat het komt door de ruzie die opa heeft met Lucius, de opa van Scorpius. Ik heb wel eens stiekem meegeluisterd met gesprekken van mam en pap, toen kwam ik er achter dat hij vroeger een Dooddoener was. En mijn ouders haatte weer Scorpius zijn vader Draco, toen ze met zijn alle op school zaten. Dus ja ik denk dat het erg raar is dat deze generatie Wemels en Potters wel omgaan met een lid van de familie Malfidus.

Scorpius glijd langs me heen en hoest ongemakkelijk. Hij kijkt me niet aan en begint oma te helpen met de toetjes. Ik besluit dat ik me gewoon niet prettig voel in zijn aanwezigheid. Hij zorgt er zelfs voor dat ik nog misselijker word. Ik glip de woonkamer in, waar James en Albus aandachtig naar de radio zitten te luisteren. Ik merk al snel dat het een zwerkbal wedstrijd is tussen Engeland en Portugal. "Wie is er aan het winnen?" Vraag ik ze. Ze sussen me tot stilte terwijl de commentator huilt en schreeuw "Jaaa!! Da Costa heeft de snaai!!" Beiden beginnen luid te vloeken, waardoor tante Ginny weer tegen hun begint te schreeuwen vanuit de keuken.

"Achterlijke Portugezen!" Legt James uit terwijl hij de bank een schop geeft. Mam laat een zucht ontsnappen en mompelt een woord dat erg klinkt als "jongens". Meestal was ik erg geïnteresseerd in de zwerkbal uitslagen, maar mijn hersenen zijn ergens anders vandaag. "Damn Rose, je ziet er niet uit," Zegt Albus als ie me eenmaal goed bekeken heeft, "ben je ziek?" Mam hoort Albus zijn woorden en draait zich om terwijl ze een goede blik op me richt. Ow laat de kleur alsjeblieft zijn teruggekeerd naar mijn wangen!! Maar als ik mam haar blik zie, weet ik dat het niet zo is. Ze springt van de stoel af, waar ze op stond en snelt naar me toe. "Ik wist dat er iets met je was!" Zegt ze terwijl ze haar hand op mijn voorhoofd legt. "Heb je gister iets slechts gegeten? Heb je buikgriep? Hoofdpijn? Duizeligheid? Misschien moeten we wel naar het St Mungo’s... RON!!!"

"Ik voel me goed mam." Zeg ik. "Het is gewoon een virus, ik hoef niet naar het St Mungo’s." Pap loopt ontspannen de woonkamer in en kijkt mam aan met een 'Je riep me?' blik. "Rose is ziek." Zegt mam dan. "Nee! Ik ben niet ziek, ik voel me goed!" Protesteer ik. "Wat is er Rosie?" Vraagt pap dan, nu kijkt hij ook bezorgd. Hij doet precies wat mam net deed en voelt aan mijn voorhoofd, alsof al hun vragen daardoor beantwoord zullen worden. "Je hebt geen koorts." Zegt pap terwijl hij zijn hand weer weg haalt. "Dat weet ik! Het gaat goed met me!" "Weet je het zeker? Misschien moeten we gewoon voor de zekerheid naar het St Mungo’s gaan." "Willen jullie stopen?? Je hoeft me niet naar het St Mungo’s te brengen, het is maar een buikgriepje!!" Mam haar ogen worden ineens groot, ik weet niet hoe ze het kan weet, maar waarschijnlijk vielen gewoon de puzzelstukjes in elkaar. Ze weet dat ik zwanger ben. Ik weet niet hoe ik weet dat ze het weet, maar ik weet het wel zeker. "Boven!" Zegt ze dan op een strakke toon. Ik weet dat ik hier nu niet tegen in moet gaan. Mam loopt met strakke passen naar boven, op de voet gevolgd door pap. Ze lopen de eerst kamer in die ze kunnen vinden. Ze sluit de deur en draait zich om naar me, in haar bruine ogen licht een compleet gestoorde blik. Ze kijken eerst elkaar aan en dan kijken ze mij aan, nu met een zorgelijke blik, alsof ik op het punt sta om dood te gaan. Maar als ik stervend ben, zullen ze niet boos worden op me toch? Alhoewel, mijn moeder kennende, zal ze het wel zo om weten te draaien dat het nog mijn schuld is ook. Ik haal diep adem, klaar om het nieuws te vertellen tot pap me onderbreekt.

"Rosie.. We weten het." Zegt hij dan. Ik staar ze wezenloos aan, ze zien er zo bezorg uit, maar totaal niet boos. Hoe kan het dat ze niet boos zijn op me? Waarom lijkt het alsof mam me elk moment wil gaan knuffelen? Waarom zijn ze niet bewapend met hakmessen? "Het is allemaal onze schuld." Zegt mam dan met trillende stem. "We hadden over dit soort dingen moeten praten met je, voordat je naar Zweinstein toe ging." Stiekem bid ik tot Merlijn. Ik hoop niet dat ze nu van plan zijn een seks presentatie te geven, daarvoor is het nu iets te laat mams. Maar pap knikt instemmend. Denken ze nou echt dat ik zwanger ben doordat hun nooit met me rond de tafel zijn gaan zitten en hebben uitgelegd wat seks is? "We hebben gefaald als ouders, Rosie." Zegt pap dan met zachte stem. "Maar ik denk dat wij nooit hadden gedacht dat jij in deze problemen zou komen. Het is natuurlijk niet zo, dat als wij het nooit hebben gedaan in Zweinstein, dat niet meteen betekend dat jij het niet zal doen." Ieuw... Ik wil echt gewoon totaal niks weten van hun seksuele gewoontes terwijl ze op school zaten. Dank u zeer!

"Maar waarom heb je het gedaan Rosie?" Vraagt mam. "Ehm.. het was maar één keer.." Stotter ik als antwoord. "Ja maar na één keer word het stoppen moeilijk." Zegt pap. Ik voel me ziek worden, mijn ouders zijn seksverslaafden... "Het duurt niet lang voordat je er verslaafd aan raakt." Zegt mam. Ja, ik ga zeker weten overgeven! "Vertel Rosie," Vraagt pap, "Wie heeft het aan je gegeven?" Gaf het aan me? O mijn god, ouders mogen gewoon niet op deze manier met hun kinderen praten, dit moet minimaal te boek staan als geestelijke kindermishandeling. Maar ik zie totaal geen blik van schaamte of zelfs amusement in de gezichten van mijn ouders. Ze zijn echt bloedserieus.

"Eh.. Het was Scorpius Malfidus." Geef ik dan toe. Mam en pap kijken razend nu, maar pap net wat meer dan mam. Hij springt van het bed, zijn gezicht is bijna even rood als zijn haar en hij slaat met zijn vuist tegen de muur. Zelfs mam kijkt bang op. "Dat Malfidus kind! Ik heb die familie altijd al gehaat!!" Schreeuwt hij. "Ron, Kalmeer eens." Probeert mam, maar pap blijft de kamer rond lopen in een woest tempo. "Het is niet alleen Scorpius zijn fout!!" Huil ik dan. "Rosie, dat joch loopt maar stiekem rond, dealt, natuurlijk is het zijn fout!!" Wat is dealen?? De mensen uit hun tijd hebben echt rare namen voor seks. "We moeten dit stoppen voor dat hij dealt aan andere meisjes." Zegt mam. "Willen jullie het alsjeblieft gewoon seks noemen?" Schreeuw ik dan uit. Pap stopt met rond lopen en mam kijkt me aan alsof ik haar net een klap in het gezicht heb gegeven.

"Waar heb jij het in godsnaam over?" Vraagt mam zonder adem te halen. Oh mijn god.. Alsjeblieft, vermoord me nu! Serieus, als ooit een goede tijd is dat er een atoombom op dit huis terecht zou komen, dan zou dat nu zijn. "W-waar spraken jullie over?" Vraag ik voorzichtig. "We.. ik bedoelde.. nou ja, je vader en ik... je bent aan de drugs, is het niet?" Ik trek me wenkbrauwen omhoog naar ze. Oh, dus dat bedoelden ze met 'dealen'. "Nee, dat ben ik niet!" Zeg ik beledigt. "Wat denken jullie wel niet van me?" Pap en mam kijken elkaar aan. Pap leunt tegen de muur terwijl hij zijn hand door zijn baard haalt, hij kijkt gestrest en verward. "Dus.. wat wou je ons vertellen als je niet aan de drugs bent?" Vraagt hij dan. Op dit moment had ik liever aan de drugs gezeten. Daar zijn ze tenminste op voorbereid. "Nou.. Mam... Pap.." Zeg ik langzaam. "Ik ben.. ehm.. zwanger." Ik had nooit gedacht dat ik deze zin tegen mijn ouders zou zeggen, in ieder geval, niet op de ze leeftijd. Hun gezichten blijven een paar seconden uitdrukkingsloos, ze durven niet te praten of te ademen. Ik kijk naar mijn handen en ik zie dat ze gigantisch aan het schudden zijn, ik had het niet eens door tot nu. Het voelt in de tussentijd aan alsof er al een dag voorbij is gegaan. Maar ze kijken allebei met dezelfde lege blik.

"Alsjeblieft.. zeg iets.." zeg ik zachtjes na een paar minuten. "Zeg me dat je een grapje maakt." Vraagt mam met hele zachte stem. Ik knik met mijn hoofd nee en haal me neus op. Ze slaat haar hand voor haar mond en het lijkt alsof ze moet overgeven. Dan begint ze rond te lopen in de kamer omdat ze niks beters weet te doen. "Ik wist niet dat je Scorpius op die manier zag." Zegt ze dan wezenloos terwijl ze naast me op het bed komt zitten. Ik voel me nu lichtelijk ongemakkelijk, haar handen zijn zo dichtbij dat ze me kan wurgen voor ik het door heb. Het is duidelijk dat ze niet weet wat ze moet zeggen. "Dat deden we ook niet." Geef ik eerlijk toe. "Het was een o-opwelling. Ik d-dacht niet na." Om welke reden dan ook, maar mam heeft tranen in haar ogen en niet van woede. Ze lijkt totaal niet boos. Ze lijkt.. bang? Ik weet niet of dat het juiste woord is. Maar ze is zeker weten verdrietig.

"Mijn arme meisje!!" Fluistert ze en ze pakt me vast in een strakke knuffel. Oké.. dit had ik niet verwacht. We zitten zo samen een tijdje op het bed, ze laat me niet los. We huilen en knuffelen. Ik heb me nog nooit zo verbonden gevoeld met mam, als dat ik nu doe. Toen ze me uiteindelijk los liet, waren haar ogen rood en opgezwollen. Pap had al die tijd niks gezegd. Hij is zo bleek als een geest en het lijkt er op alsof hij elk moment kan instorten. Mam staat op en loopt naar hem toe, ze legt haar hand op zijn arm maar hij trekt weg en rent de kamer uit, zonder me ook maar aan te kijken. "Ojee." Zegt mam met een zucht. "Hij gaat niet Scorpius vermoorden, toch?" Vraag ik angstig aan haar. Mam schud nee met haar hoofd. "Ik weet het niet. Hij zal waarschijnlijk een tijdje verdwijnen." Zegt ze kalm, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. "Hoe bedoel je?" Vraag ik. "Nou.. uhm.. toen je tante Ginny zwanger raakte, was je vader vijf uur lang verdwenen. Toen ik zwanger was, was je vader zo bang voor het ouderschap, dat hij drie dagen verdween. Je vader is een.. nou ja een vrij simpele man. Hij heeft nu gewoon even zijn ruimte nodig."

Serieus? Wat is hier gaande? Het lijkt wel alsof geesten bezit hebben genomen van mijn ouders. Mijn moeder door een geest die het totaal niet erg vind dat haar dochter zwanger is en mijn vader door een geest die vlucht voor zwangere vrouwen. "Het komt goed." Zegt ze sussend. Zodra ze het zegt begin ik nog meer te huilen. Ze komt weer bij me zitten en wiegt me in haar armen heen en weer, ik voel me net een klein kind dat net gevallen is en met een geschaafde knie naar mama toerend om getroost te worden. Alleen zal het deze keer niet goed komen. Schaafwonden genezen en littekens vervagen, maar baby's gaan niet zomaar weg.

"Je moet het wel aan Scorpius vertellen." Zegt ze dan zachtjes. "Hij heeft het recht om het te weten." Ik weet dat ze gelijk heeft en ik weet ook dat ik het hierna aan Scorpius moet vertellen. Maar het probleem is, ik ken Scorpius helemaal niet. Ik heb totaal geen idee hoe hij hierop gaat reageren. Ik heb eigenlijk nog nooit echt nuchter met hem gesproken. Nou ja, het zal wel zijn voorgekomen, maar het is nooit een echt gesprek geweest. Hoe kan ik naar beneden lopen en zijn leven verpesten op kerst avond? "Maak je maar niet druk om je vader en Hugo, die kan ik wel aan." Zegt mam dan. Ik kijk haar aan en geeft haar een dankbare blik. Ik zie aan haar dat ze nog steeds moet wennen aan het nieuws, maar ze is er verrassend kalm onder. En geloof me, kalm is nou niet echt een woord wat je gebruik om Hermelien Griffel normaal te beschrijven.

Ze staat op en loopt de kamer uit, maar als ze in de deur opening staat draait ze zich om. Aan haar blik is te zien dat er van binnen een monster zit dat zo gigantisch woest is op me. Maar gelukkig slaagt mam er in om het monster de baas te zijn en laat me alleen in de kamer achter. De rest van de avond spreekt ze niet meer tegen me. Ik denk niet dat ze boos is op me, maar ik merk wel aan haar dat ze teleurgesteld is. Ik heb haar niet meer zo gezien sinds ik vijf jaar oud was en zij en pap een enorme ruzie hadden. Tot op vandaag weet ik niet waar het over ging. Ik herinner me nog dat ik op de trap zat, ik wiegde Hugo in mijn armen terwijl ik naar hun geschreeuw zat te luisteren. Maar deze keer is het zoveel erger, deze keer weet ik dat het mijn schuld zal zijn dat ze ruzie hebben.

Gelukkig raakt pap niet vermist, maar we zien hem de rest van de dag niet meer in het Nest. Na het horen van het nieuws is hij naar huis gegaan, iets waar ik hem eigenlijk nog wel dankbaar voor was. Ik was zo bang dat hij zou gaan schreeuwen tegen Scorpius en dan zou ik hem acuut de waarheid moeten vertellen. Maar dat deed hij gelukkig niet. Toen we thuis aankwamen vonden we hem zittend in de woonkamer, starend in het niks. "Hugo, ga naar je kamer." Zegt mam dan. "Je kan met niet vertellen wat ik moet doen!" Schreeuwt hij woedend uit. Mam kijkt hem aan en sist "wedden?". Hugo weet nu zeker dat hij dit niet kan winnen en stormt de trap op, zijn kamer in en slaat de deur met een klap dicht. Ik wens eigenlijk dat ik het zelfde kan doen.

"Ron." Zegt mam dan op een liefdevolle toon. "Sorry," zegt pap met een ongewoon hoge stem, "Ik moest daar gewoon weg!" Mam knikt. Ik blijf stilletjes in een hoek staan en durf totaal niet te bewegen. "Hoe kon je zo stom zijn, Rose?" Vraagt pap me dan, ik hoor duidelijk de teleurstelling in zijn stem. "Pap, het spijt me." "Hebben we je dan niks geleerd?" Vraagt hij, zijn stem een stuk harder. "Zijn we zulke slechte ouders geweest? Je hebt vast wel van anticonceptie gehoord?" "Ik dacht niet na." Zeg ik met een trillende stem. "Ja dat is nou wel duidelijk!" Schreeuwt hij uit. Ik heb hem werkelijk nog nooit zo boos gezien, nou ja, niet op mij. Het voelt aan alsof er een golfbal vast zit in mijn keel en er branden tranen in mijn ogen, maar ik ben vastbesloten om niet te gaan huilen. "Het-" "Zeg niet opnieuw dat het je spijt!!" "Ron, kalmeer." Valt mam in. "NEE IK KALMEER NIET! Je bent zestien jaar oud, Rose! Heb je enig idee hoeveel verantwoording je krijgt als je moeder word?" Schreeuwt hij nog harder.

"RON! Dit helpt niet. Wat gedaan is, is gedaan! We kunnen het niet veranderen!" Roept mam hem dan toe. "Dat kan wel! Er zijn manieren!" Zegt hij. Ik weet wat hij bedoelt. "En jij denkt dat abortus het antwoord is?" Vraag ik rustig terwijl de tranen over mijn wangen stromen. "Jij denk dat alles weg gaat als ik een onschuldig kind dood?" "Het is geen kind! Het is een bos met cellen, Rose!" Schreeuwt pap terug. "HET IS GEEN BOS VAN CELLEN!" Schreeuw ik dan uit. "Het was niet mijn plan om zwanger te raken, maar nu ga ik er ook niet van weg rennen. Ik neem mijn verantwoordelijkheid. Je hebt niet het recht om te zeggen wat ik moet doen, alleen maar omdat je bang bent!" "Je neemt verantwoordelijkheid?" Lacht hij bitter. "Echt? Waarom heb je het hem dan nog niet verteld?" "Hij heeft een naam hoor!" "Dat weet ik." Schreeuwt pap. "En het is Malfidus." Hij zegt het woord Malfidus alsof het besmet is met de ergste ziektes. "Word eens volwassen pap!" Schreeuw ik uit. "Het is niet zo dat ik Scorpius haat, omdat jij Draco Malfidus haat en opa Lucius Malfidus haat!!" Eigenlijk ben ik best hypocriet aangezien Scorpius en ik elkaar niet echt mochten, het is meer voor de details.

"Ik ben jou niet!" Ga ik verder. "En Scorpius is zijn vader niet!" Pap kijkt me woedend aan, ik heb nog nooit eerder zo geschreeuwd tegen hem. "Neem die toon niet tegen me aan! Ik ben je vader!" "Ga je dan ook zo gedragen!" Huil ik. "Ik heb jou niet nodig om me te vertellen hoe dom ik ben geweest, dat weet ik zelf wel!!" Dramatisch storm ik de kamer uit en ren ik naar mijn slaapkamer. Het voelt aan alsof elke druppel vocht die mijn lichaam heeft er uit gehuild word. Ik kan mam en pap beneden horen schreeuwen tegen elkaar. Mam neemt het voor me op, terwijl pap naar me loopt te schreeuwen dat ik beneden moet komen. Maar ik blijf waar ik ben. Ik hoor een kleine klop op de deur en Hugo komt naar binnen gelopen, hij kijkt bezorgd.

"Gaat het?" Vraagt hij terwijl hij op bed komt zitten en me onhandig over me arm aait. Ik kom omhoog en knuffel hem, dankbaar dat hij zijn 'Ik ben een drie dubbele dwarse tiener en ik hou van death metal muziek' act op zijn kamer heeft achter gelaten en zich nu echt gedraagt als mijn broertje. "Het spijt me, Hugo." Zeg ik. "Het is mijn schuld dat ze ruzie hebben." "Ik weet dat je zwanger bent." Oh. "H-hoe?" Hij haalt zijn schouders op en glimlacht ondeugend, de onthulling van zijn overgrote voortanden doet me er plotseling aan denken dat ze griezelig op die van mam lijken. "Ik hoor bepaalde dingen." Legt hij uit. "Ome George heeft me een stel hangoren toegestuurd, via de post, een paar weken terug." "Het spijt me." Zeg ik opnieuw. "Het is goed, Rose. Het gaat allemaal goed komen met je. Ik zal je helpen." Zegt hij. Ik heb mijn broertje nog nooit zo volwassen gehoord, in zijn hele leven. "Je bent het beste broertje ooit!" Zeg ik trots tegen hem terwijl ik begin te glimlachen. "Dat weet ik." Zegt hij met zekere stem "Ik ben nou eenmaal vrij slim." "Ja en ook zo bescheiden." Reageer ik met een brede glimlach. "Dat ben ik." Zegt hij met een glimlach. "Je zal het... Je zal het niemand vertellen toch?" Vraag ik dan toch onzeker. "Nee, natuurlijk niet!" Ik heb echt het coolste broertje in de wereld. Hij klopt een laatste keer op mijn arm (Gelukkig, het begon allemaal al erg vreemd te worden) en laat me alleen achter op mijn slaapkamer. Als hij de deur uit loopt, komt mam net boven aan. Haar ogen zijn rood en opgezwollen en ze snuft veel met haar neus.

"Het spijt me zo mam!" Zeg ik waarna ik in tranen uit barst. "Ik weet het." Zegt ze terwijl ze op de rand van mijn bed gaat zitten, "Je moet stoppen met elke keer sorry zeggen. Het gaat niks veranderen." Zegt mam op een moedeloze manier. "Waar is pap?" Mam haalt haar schouder op. "Hij is een rondje gaan lopen." "Mam.. Kunnen we het voorlopig nog even niemand vertellen?" Vraag ik haar dan. "Zelfs de familie niet?" "Als jij dat wilt." Zucht ze terwijl ze op staat. Ze loopt de deur uit, maar draait zich nog even om voor ze hem sluit en zegt "Fijne kerst, Rose." Ze doet dan het licht uit en sluit de deur.

Sommige kerstdagen.

Reacties: