FanFic.nl

Zwanger...

Hoofdstuk 5: Gelukkig Nieuwjaar!

Op kerst ochtend word ik door Hugo wakker geschud. Hem had ik nou net niet verwacht! Ik ben totaal vergeten welke dag het is, tot ik hem zie zitten met een klein doosje, verpakt in goudkleurig papier. Meteen komt alles van de afgelopen paar dagen terug in mijn herinnering. Het is éérste kerstdag en alles loopt nu al totaal niet zoals het hoort. Pap haat me, mam en pap haten elkaar en ik haat momenteel iedereen ter wereld behalve Hugo. Dat is nogal vreemd als je er over gaat na denken. Hugo kijkt dan verontrust, het lijkt bijna alsof hij zware medeleven met me toon. Ik wou dat het niet zo was, het is nogal vreemd als je kleine broertje, die tot nu altijd alleen maar gaf om zijn favoriete Death Metal band, ineens laat zien dat hij om jou geeft. "Vrolijk kerstfeest." Zegt hij terwijl hij mij het cadeautje geeft. "Dank je Hugo." En ik pak het cadeautje glimlachend aan en begin het uit te pakken. Het is een prachtige bedelarmband van zilver, met een heleboel kleine bedeltjes. Als ik het bekijk, vind ik een kleine hond, een hert en een weerwolf. De drie gedaantes waarover we al zoveel hebben gehoord. Ik geef Hugo een gigantische knuffel. "Het zorgt ervoor dat je gelukkig word, tenminste, dat is de bedoeling." Zegt Hugo dan, met afgeknepen stem omdat ik hem te hard knuffel. "Het is prachtig. Dank je wel" Zeg ik met de tranen in mijn ogen. Hugo duwt me dan iets naar achter en zegt "Je moet nu toch echt naar beneden komen". Ik weet dat ik me niet de hele dag in mijn kamer kan verstoppen, maar ow wat had ik dat graag gedaan. Ik weet dat de wereld verder gaat en daarbij ook mijn leven, ongeacht wat er nou gebeurd. Ik weet dus ook gewoon dat ik gedwongen naar het Nest toe zal moeten gaan en dat ik mijn hele familie en Scorpius niet meer zal kunnen ontlopen.

Pap en mam zijn beide al wakker als ik naar beneden loop, maar ze spreken niet met elkaar. Hugo zit op de grond, naast de kerstboom, cadeautjes te openen. Ook hij heeft door dat hij zich maar beter zo gezellig mogelijk kan gedragen vandaag. Ik ga naast hem zitten en begin met het openen van een paar cadeautjes waar mijn naam op staat. Maar het is niet zoals het normaal gaat, ik kijk Hugo aan en zie dat hij het zelfde denkt. Normaal doen we dit als een familie, maar het lijkt pap en mam vandaag niet te interesseren. Hun zitten in de keuken, terwijl wij in de woonkamer zitten, met zijn alle proberen we het onderwerp 'Rose haar zwangerschap' te vermeiden. Ik kan er niet meer tegen. Ik loop de keuken in en meteen stoppen pap en mam met zachtjes ruzie maken. Mam glimlacht zwakjes naar me en dan bedoel ik eigenlijk dat ze bijna niet glimlacht. Pap laat totaal niet merken dat ik net de keuken ben binnen gelopen. "Kunnen we vandaag met zijn alle normaal doen?" Vraag ik terwijl ik ze beide aan kijk. "Ik bedoel... het is kerst." Mam knikt naar me, maar pap zegt totaal niks. "Ron," Zegt mam dan met een waarschuwende toon. "Ze heeft gelijk." "Het zal wel." Zegt hij, wat lijkt Hugo toch op zijn vader als ze in deze stemming zijn. "Laten we gewoon proberen om een leuke kerst te hebben, we hebben het hier later nog wel over." Zegt mam dan tegen pap. Maar pap zegt nog steeds niks terug. ""Ronald!" "OKÉ!" Schreeuwt pap dan uit en stormt de kamer uit. "Jij ook een fijne kerst toegewenst!" Schreeuw ik hem achterna.

Als we eenmaal bij het Nest aankomen, voel ik me een stuk opgeluchter. Hier kan ik tenminste ontsnappen aan Pap zijn dode blikken, Mam haar teleurgestelde zuchten en de sympathieke blikken van Hugo. Mam heeft me verzekerd dat pap totaal niets zou zeggen over mijn zwangerschap. Nu kan ik dus eindelijk even ontspannen. Alhoewel, zoveel als dat mogelijk is. En helaas is dat de afgelopen paar dagen niet veel geweest. De Delacour's zijn er al (het is veel makkelijk om ze bij deze naam te noemen, aangaande er al zoveel Wemels zijn..), wat betekend dat ik Dom heb om mee te praten. Langzaam in het uur daarna, komen de overige Wemel familie leden binnen gelopen. Het is nu alleen nog maar wachten op de Potters.

Als ze eenmaal aankomen, is het één feest van kussen uitdelen en bloemen ontvangen. Van mijn kant is al het vrolijke gedoe behoorlijk nep. Harry geeft me een dikke knuffel en terwijl hij mijn cadeautje geeft, laat hij ook wat galjoenen mee glijden. Hij heeft nogal de neiging om me te verwennen, ik ben zijn petekind. Maar Teddy is ook zijn petekind en ik zie nooit dat hij hem een paar extra galjoenen toestopt. Maar wie weet deed hij dit ook wel toen Teddy jonger was. Een uur later zijn James en Albus diep in discussie met Ome Charlie, over zwerkbal technieken. Ome Charlie was de aanvoerder van het Griffoendor team toen hij op Zweinstein zat. Dus als James en Albus advies nodig hebben, gaan ze naar hem toe. Stiekem is het eigenlijk best wel grappig, de één is aanvoerder voor Griffoendor, de ander voor Zwadderich. Daarnaast is het wel weer erg raar dat ze naar hem toe gaan voor advies, aangaande hun eigen vader ook een zwerkbal aanvoerder was en hun moeder heeft gespeeld in een nationaal team. Maar ik neem aan dat kinderen niet graag van hun ouders advies willen krijgen. Het is veel stoerder om advies te vragen aan een man, die voor zijn baan op draken jaagt. Terwijl ik half luister naar ome Charlie die een paar zoekers posities verteld, komt Dom de kamer binnen en laat zich zelf naast me op de bank vallen.

"Rose, ik moet met je praten." Zegt ze met een enthousiaste blik. "Waarover?" Ze grijpt me pols vast en trekt me mee naar de hal. We zitten samen op de trap en ik zie aan Dom dat ze van binnen op en neer stuitert van opwinding. "Je raad nooit met wie ik een relatie heb." Zegt ze grijnzend. "Nou met wie?" Vraag ik en ik voel de nieuwsgierigheid opkomen. Ja ik hou van roddels! "Raad het maar." "Uuhm oké.. oh, is het Peter Hannigan?" "Nee!" "Simon Lubbermans?" "Ieuw.. Nee!" "Simon is een aardige jongen." Reageer ik, ik heb lichtelijke medelijden met hem, want hij is best raar. Maar mam zegt dat ik aardig moet zijn voor hem, want zijn vader is een goede vriend van de familie. "Raad nog maar een keer." "Ik weet het niet... misschien één van de Leeflang tweeling?" "Rose, ze zijn veertien! Je raad het waarschijnlijk nooit!" Roept ze uit. "Zal ik het zeggen?" "Alsjeblieft ja!" "Oké... Het is Scorpius!" Dus zij is de vriendin waar Lily het over had. Ik voel me een beetje licht in het hoofd nu. Vallen al mijn vrouwelijke familie leden op hem?! "Zeg iets!" Roept Dom dan uit. "Ik.. moet even... weg." Zeg ik terwijl ik opsta en door de keuken naar buiten ren. Ik voel de tranen branden in mijn ogen en ik weet niet eens waarom. Het is nou niet dat ik het recht heb om van streek te zijn hierover. Het is niet dat Scorpius en ik iets hebben samen en ik weet ook niet of het ooit zo was of zal worden. Ik denk dat het gewoon allemaal erg vreemd is. De hele verdomde situatie is een hel geworden. Hier zit ik dan, in de sneeuw, ik huil om een jongen die ik niet eens leuk vind! Het is net alsof mijn emoties de laatste tijd zo breekbaar zijn, dat de kleinste tik me zo over de rand duwt. Vroeger was ik over alles zo nuchter, ik huilde nooit om domme, onbelangrijke dingen. Feitelijk is de enigste keer dat ik hiervoor moest huilen, toen onze hond Sluipvoet, vorig jaar stierf. Toen huilde ik een week lang.

Gelukkig volgt Dom me niet naar buiten, maar blijkbaar is mijn snelle vertrek wel bij iemand anders opgevallen. Teddy loopt op me af met een zeer bezorgde blik. Zijn ogen zijn blauw vandaag en zijn haar bloed rood, maar zijn gelaatstrekken zijn vrijwel het zelfde, zoals altijd. "Hiya Rose." Zegt hij lief terwijl hij naast me op de met sneeuw bedekte bank komt zitten. "Teddy, waarom neem ik de moeite om s'ochtends op te staan?" Zeg ik met haperende stem. "Wat is er gebeurd?" "Alles!" Zeur ik. "Mam en pap weten dat ik... Je weet wel... En nu haat pap me. Mam is juist weer heel bedenkend en vreemd. Hugo is juist echt super lief en nu... nu... nu gaat Dom met Scorpius!" Teddy slaat beschermend zijn arm om me heen, wat er voor zorgt dat mijn hart tienduizend maal sneller gaat dan een normaal hart. "Rosie, ik weet zeker dat je vader je niet haat. Hij maakt zich waarschijnlijk alleen maar zorgen om je. En is het niet juist goed dat je moeder en Hugo er zo rustig onder zijn? En.. Sinds wanneer gaat Dom uit met Scorpius?" "Dat weet ik niet. Ze vertelde het me net een paar minuten terug. Niets gaat zoals het hoort te gaan, Teddy. Ik ben compleet klaar met de hele situatie." Teddy zit een paar minuten in stilte voor zich uit te staren en ik kan aan hem zien dat hij het stiekem met me eens is. Ook al wil hij dat niet zeggen. Mijn leven is over voor het begon. Hoe zielig is dat wel niet? Zelfs Teddy en pap weten dat. "Maar waarom maak je je druk over het feit dat Dom uit gaat met Scorpius?" Vraagt Teddy dan. Dan pas bedenk ik me dat Teddy geen idee heeft van het feit dat Scorpius de vader is. Shit! "Uuhm.. Scorpius is de vader.." Zeg ik stotterend. Teddy ziet er behoorlijk verrast uit door deze nieuwe informatie, maar hij zegt niets en daar ben ik hem dankbaar voor. "Het leven zou een stuk simpeler zijn als ik mezelf van een klif af kon slingeren." Zeg ik met een dramatische ondertoon. "Luister George Bailey, zorg ervoor dat ik geen dingen hoef uit te halen uit 'It's a wonderful life'!" Zegt hij. Ik lach hard, dat is mijn meest favoriete film. Standaard dat Teddy dat weer onthoud. Als hij dan merkt hoe erg ik zit te trillen, brengt hij me weer terug naar binnen. Gelukkig bleek niemand er erg n te hebben dat we weg waren geweest, anders zou ik weer geconfronteerd worden met de vraag waarom ik buiten in de sneeuw zat te huilen. Gelukkig heb ik Teddy, hij is die ene ster in mijn bewolkte hemel. En wie weet zal hij op een dag beseffen wat voor een muts mijn nicht Victoria is en zal hij haar dumpen om daarna met mij te trouwen. En wie weet word een bloederige flubberworm ooit gekozen tot Minister van Toverkunst.

"Het eten is klaar!" Roept oma dan en we proppen ons zelf allemaal in de overvolle keuken van het Nest. Nu moet ik Scorpius, Lily en Dom vermeiden. Dus uiteindelijk beland ik tussen James en Teddy. Het is eigenlijk behoorlijk misselijk makend, maar Teddy en Victoria houden elkaars hand vast onder tafel. Ik denk dat ik maar gewoon met James moet praten. "Trek is aan mijn vinger!" O mijn god! Waarom werd ik geboren in een gekkenhuis? Heb ik ooit iets gedaan in een vorig leven om dit te verdienen? Was ik soms Hitler?! Fred is hysterisch aan het lachen om James zijn 'trek is aan mijn vinger' grap. Serieus, James is achttien! Ik begin langzaam aan toch te denken dat hij ernstige mentale problemen heeft. Maar als ik dit tegen ome Harry zeg, lacht hij de opmerking weer net zo hard weg. Ach wie weet is hij alleen maar in ontkenning. Het eten was weer net zo geweldig als het jaar ervoor. Er is altijd genoeg om twee legers te voeden, de kalkoen moet gewoon wel aan de steroïden hebben gezeten, aangezien de grootte ervan. Daarnaast zijn er altijd nog zes verschillende soorten aardappelen, een hele ham, cranberry saus, vulling, groentes. Maar ja, ik had totaal geen honger. De geur van de jus maakt me alleen maar nog misselijker.

"Engeland ligt uit de top vijf van de nationale Zwerbal cup, kun je dat geloven rooie?" Vraagt James dan aan me, terwijl er een dikke klodder met cranberry saus aan zijn mondhoek hangt. "Ik denk dat ik moet overgeven." Roep ik huilerig uit terwijl ik naar de badkamer ren. "Ik weet het, het is gewoon belachelijk!" Hoor ik James me nog na roepen. Ik hoor aan de voetstappen op de trap, dat mam naar boven komt. Ze klopt zachtjes op de deur en voor dat ik zeg dat ze binnen kan komen, opent ze de deur. Ik zit geknield op de grond naast het toilet, de tranen stromen over mijn wangen. Mam helpt me overeind, zodat ik op de rand van het bad kan zitten. Ze pakt daarna meteen een glas met water die ik dankbaar aan pak. "Ik heb tegen iedereen gezegd dat je een buikvirus te pakken hebt." Zegt ze minzaam. "Dank je wel." Zeg ik waarna er een stilte valt. "Mam.. Haat pap me nu?" Vraag ik zachtjes. "Nee." Zegt ze, maar het is altijd al moeilijk geweest om aan haar te zien of ze de waarheid verteld. "Hij is momenteel gewoon in shock." "Het spijt me dat ik kerst verpest heb." Zeg ik terwijl ik opnieuw tranen voel opkomen. "Stop daar nou eens mee Rose!" Valt mam dan uit. "Stop met die belachelijke excuses steeds! Het is gedaan nu, oké? Sorry zeggen veranderd niks. Ik heb mijn best gedaan om begrip te tonen en je te helpen. Maar momenteel weet ik het ook even niet meer." Ik knik en ook al wil ik het niet, de tranen stromen nu nog harder over mijn wangen. Maar mam geeft me geen knuffel, ze doet net alsof ze niet merkt dat ik huil. Ze zit gewoon in een stijve houding naast me op de rand van het bad. Na een paar stille minuten, staat ze op en loopt de badkamer uit. Ik heb al lange tijd het idee dat ik niet alleen mijn leven verpest, maar ook dat van andere. En van dat gevoel kom ik maar niet af.

De volgende week zorgt ervoor dat ik alleen maar in foetus houding wil gaan liggen en wil sterven. Ik breng de meeste tijd door op mijn slaapkamer, in combinatie met mijn huiswerk. Als ik uiteindelijk al mijn huiswerk af heb, ga ik maar beginnen met studeren voor de examens. Nu ben ik officieel de grootste loser van Zweinstein. Maar het is veel makkelijker om op mijn slaapkamer te leven, dan dat ik mijn ouders onder ogen moet komen. Vooral nu ze me elke keer aan kijken alsof ik de meest onvergefelijke misdaad heb gepleegd. Dom heeft in de tussentijd bijna elke dag naar ons huis gebeld. Sinds het incident op de eerste kerstdag, denk mijn familie dat ik een soort ziekte heb. Ze zijn allemaal super lief en bezorgt om me, behalve mijn eigen ouders. Op één van die dagen komt Teddy langs, samen met Victoria. En ik kan het niet helpen, maar op dat moment wenste ik dat ome Bill nooit tante Fleur had leren kennen. Zo zouden Teddy en Scorpius nooit een met een Delacour kunnen daten, simpelweg omdat die niet zou bestaan! En dan zou ik ook nooit mijn hoofd in een oven willen steken, elke keer als ze hun glamorgana haar in mijn gezicht zouden wapperen. Waarom moest mam nou zondig een waardeloos dreuzelkind zijn? er is totaal niks bijzonders aan hun. De oma van Dom en Victoria is een glamorgana, wat inhoud dat ze super prachtig is en volledig elke man in de wereld kon krijgen. Teddy zijn moeder was een transformagiërm wat betekend dat hij er ook één is en hij zijn uiterlijk naar zijn wens kan veranderen. Wat heb ik? O ja, droog, borstelig rood haar, een paar verspreide sproeten op mijn neus. Jaa.. laten we allemaal de Bloederige Dixie zingen!

Op oudjaar avond, kondigt mam aan dat we met zijn alle naar de Potters toe gaan voor die nacht. Ze houden een groot feest en hebben werkelijk iedereen uitgenodigd die ze kennen. Het huis van ome Harry en tante Ginny is gigantisch (we hebben het hier over drie verdiepingen en dan reken ik de zolder en de kelder niet eens mee). Ik heb er altijd al van gehouden om bij hun te logeren. Het is niet eens omdat hun huis zo groot is, maar meer omdat er altijd wel wat leuks te doen is bij hun. Waarschijnlijk is dit nog het meest te wijten aan James en Albus. Harry noemt ze ook wel de nieuwe Marauders. Ze staan er om bekend om graag dingen op te blazen en dan vooral samen in hun slaapkamer. Dit is dan ook de reden waarom ze van Harry niet meer samen op een slaapkamer mogen slapen. Zelfs niet als er gasten bij hun logeren. De laatste paar hadden namelijk makkelijk een lichaamsdeel kunnen verliezen.

Om half negen komen we aan bij huize Potter en op dat moment is het al behoorlijk druk. Er zijn zoveel mensen die ik nog nooit eerder van mijn leven heb gezien. Er zijn ook een paar leerlingen van Zweinstein en is er zelf één leerkracht, Professor Lubbermans. Wij noemen hem buiten school gewoon Marcel. Het zou vreemd zijn voor Hugo om zijn eigen peetvader 'professor Lubbermans' te noemen. Daarnaast zijn er ook een heleboel mensen van het ministerie, daar werken Ome Harry, Mam en pap ook. Er is een man, Magnus Stoker, die de zelfde leeftijd heeft als mam en pap, maar niemand lijkt hem echt te mogen. Zelfs Harry en Ginny niet. Waarom, dat weet ik totaal niet. Waarschijnlijk zal het een situatie zijn geweest, een feest, waardoor ze hem niet konden zeggen dat hij niet mocht komen. De smerige blikken van pap bevestigen dit alleen maar meer. Stoker die met de minuut meer alcohol naar binnen werkt, blijft naar mam knipogen. Bij één van de eerste knipogen zag ik haar nog walgend rillen.

Teddy en Victoria zijn misselijkmakend deze avond. Hij heeft totaal niet met me gesproken sinds dat hij binnen kwam. En dom en Scorpius blijken net zo erg te zijn. Dom zwaaide naar me toen ze aankwamen en verdween daarna met Scorpius voor de rest van de avond. James en Fred proberen de Stoker tweeling te versieren, al wil dit ze niet geheel lukken, want de Stoker tweeling is in de twintig. Albus zijn nieuwe vriendin Jenny Winter is er ook, maar niemand mag haar echt omdat ze een Ravenklauw leerling is die denkt dat ze beter is dan iedereen en zelfs Molly heeft iemand waarmee ze kan zoenen als het twaalf uur is. Ja hij is ongeveer veertien jaar, hij stottert ernstig en houd van de meest vreemde dingen. Maar hé, het is beter dan niks, toch? Misschien moet ik maar gewoon een hoop katten kopen en met hun oudjaar avond vieren. Zo rond kwart voor twaalf, bereikt mijn ergernis zijn hoogtepunt. Het is het moment waarop alle volwassenen (en James en Fred) aangeschoten zijn, ze worden steeds enthousiaster over het aftellen zo meteen en ook veel uitbundiger met het spelletje Hints.

Met andere woorden, het word tijd voor mij om te gaan en me te verstoppen in Albus zijn kamer. Ik neem niet de moeite om te kloppen en heb daar al meteen spijt van als ik de deur open doe. Ik wist niet dat Scorpius op Albus zijn slaapkamer zou zijn, maar ik was ook totaal vergeten dat hij hier verbleef. Hoe op aarde had ik dat kunnen vergeten? "Oh, eh, sorry." Mompel ik zachtjes. "Oh, het is oké hoor. Ik pakte alleen maar iets uit mijn koffer." Ik knik hem onhandig toe. Hij duikt zijn koffer in en komt omhoog met een trui. Als ik hem goed bekijk, zie ik plotseling de letter 'S' op de voorkant staan. Het is een trui die oma altijd maakt voor de kerst. Eigenlijk is het een beetje triest dat hij ze nog draagt ook. Ik geef de mijne altijd weg aan het volk wat dakloos rondhangt, beneden aan de rivier. In de tussentijd moeten ze minstens twaalf Wemel truien hebben, zolang oma er maar niet achter komt.

"Vermaak je je een beetje?" Vraagt hij me dan. "Ja zeker, elke minuut word er daar wel gelachen." Zeg ik met een sarcastische ondertoon. Hij begint te lachen, alhoewel, het is eigenlijk niet echt een lach. Hij kantel zijn hoofd een beetje, glimlacht en maakt een 'pfft' geluidje. Eigenlijk best wel vreemd. "Dus jij en Dom.." wil ik dan vragen. Waarom zei ik dat nou ?! "Uhm.. ja." Zegt hij terwijl hij met zijn hand door zijn haar gaat. "Over dat..." "Het maakt niet uit." Zeg ik snel. Ik wil niet dat hij denkt dat ik van slag ben omdat hij met mijn nichtje gaat, ook al ben ik dat wel. "Ik wilde erover met je praten." Zegt hij, maar ik weet dat hij liegt. "Ga heen, alsof wij ooit met elkaar praten." Hij trekt zijn wenkbrauwen naar me op. "En dat is mijn schuld?" "Dat zei ik niet." "Maar zo bedoelde je het wel." Mompelt hij dan. "Jij was degene de gene die me negeerde na.." Ontspoor ik lichtelijk, maar hij weet wat ik bedoel. "Wat?" Zegt hij dan ongelovig. "Ik heb jou genegeerd? Jij was de gene die zei 'ooh laten we het aan niemand vertellen'!" "Ten eerste, ik praat niet zo!" Zeg ik als reactie op zijn zeer slechte imitatie van mijn stem. "En ten tweede, ik dacht dat je er spijt van had, aangezien je dronken was toen het gebeurde!" "Weetje! Ik heb nergens spijt van! Ik was niet eens zo heel erg dronken die avond. Je laat het nu klinken alsof ik je nooit heb gemogen." "Nou.. ehm.." Stotter ik dan onverwacht. "Dat is..." "Probeer je nou te zeggen dat jij er wel spijt van hebt?" Vraagt hij dan onzeker. JA! Oké, misschien niet helemaal. Maar het geen bescherming gebruiken, ja daar heb ik spijt van.

Hij vind me aardig? Voordat ik zijn vraag kan beantwoorden bevinden zijn lippen zich op mijn lippen. Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Oh bij Merlijn, wat heeft hij toch een zachte lippen. Ik sla mijn armen om zijn nek en zijn handen houden mijn middel zachtjes vast, alsof ze in afwachting zijn van wat de rest brengt. Mijn hart bonkt half mijn lichaam uit en hij moet wel gevoeld hebben dat het zo van slag is, onze lichamen zijn zo dicht bij elkaar. Hij trekt me nog dichter tegen hem aan en de kus word met nog meer passie gevuld dan daarvoor. Mijn hand gaat door zijn blonde haar, het is zo zijdezacht en glas... Ik vraag me af wat voor een conditioner hij gebruikt... Daar is het nu de tijd niet voor Rose! Na een paar minuten word de kus weer wat rustiger, maar we stoppen beiden niet. We trekken ons zelf weg van elkaar, maar dit houden we nog geen seconde vol. Meteen zoenen we elkaar weer alsof ons leven er van af hangt, alsof er verder niemand bestaat op de wereld. Alsof er beneden geen aangeschoten mensen zijn die Hints spelen en schreeuwen "Film!! Boek!! Twee woorden!!" Het is alleen Scorpius en ik, net zoals de laatste keer. Maar het is niet alleen Scorpius en ik, hoe zit het met Dom? Ik duw hem van me af, onze lippen zijn rood en gezwollen en ik denk dat we beide een beetje in shock zijn van wat er net gebeurde. "Hoe zit het met Dom?" Vraag ik hem dan fluisterend, met een hand voor mijn mond. Ik ben geshockt over wat ik net gedaan heb. Zijn ogen worden groter terwijl hij het zich begint te realiseren. "Rose... Ik..." "Ga," Zeg ik dan. "Voordat we iets doms doen." Hij kijkt me aan alsof hij elk moment wat kan gaan zeggen, maar ik ben half-dankbaar en half-teleurgesteld dat hij vertrekt zonder een woord te zeggen. Maar als hij een minuut langer was gebleven, hadden we opnieuw met elkaar staan zoenen alsof ons leven er vanaf zou hangen.

Dan hoor ik het kabaal beneden wat zachter worden. "5.....4.....3.....2.....1!! Gelukkig Nieuwjaar!" Ik zit op Albus zijn bed, helemaal alleen terwijl beneden het nieuwe jaar word ingeluid. Stiekem vraag ik me af of iemand wel heeft gemerkt dat ik er niet bij ben. Blijkbaar is het iemand opgevallen want plotseling gaat de deur van Albus zijn kamer open en komt er iemand binnen gelopen. Scorpius. Hij is niet terug naar beneden gegaan om bij Dom te zijn. Hij loopt naar Albus zijn bed, pakt mijn hand vast en trekt me overeind. Hij buigt naar voren en geeft me zo een liefdevolle kus dat ik totaal vergeet dat ik een nicht heb die Dom heet. "Gelukkig Nieuwjaar, Rose." Fluistert hij zachtjes als hij een stap naar achter zet. "Ga." Zeg ik hem dan terwijl ik de tranen voel branden in mijn ogen. "Alsjeblieft." En deze keer vertrekt hij echt naar beneden.

Reacties: