FanFic.nl

Stand Alone | One Shot

G H O S T . . .

‘Thuis,’ riep Angel tegen haar moeder die verveelt op de bank lag. Er kwam geen antwoord en Angel verwachte het ook niet. Met een zucht liep ze naar de keuken waar ze amper een voet neer kon zetten vanwege de troep.
‘Maaaaamm! Ruim de keuken toch eens op!’ vloekte ze toen ze een misstap zette en daardoor een snee in haar voet kreeg. Haar moeder was raar, erg anders dan andere ouders. Ze lette niet op waar haar dochter heen ging of wat ze deed. Als Angel zou zeggen dat ze alcohol-verslaafd was zou ze het negeren en verder gaan met tv kijken, wat ze dagelijks deed. ‘Maak eens eten,’ zei haar moeder als antwoord. Chagrijnig pakte Angel een half aangebroken pizza en bekeek hem walgend. ‘Ik maak eten voor mezelf, maak jij maar eten voor jezelf,’ mompelde ze in zichzelf.

‘Angel,’ huilde mevrouw McGarreth bang. Ze had honger, omdat ze nog niet had gegeten. Zuchtend wende Angel haar hoofd af, ze kon hier niet tegen. ‘Angel, ik heb zo’n honger,’ jammerde ze. Haar ogen waren dik en opgezwollen door het verschrikkelijke huilen.
‘Maak eten dan!’ zei Angel bot tegen haar moeder. Ze vond het moeilijk maar deed het toch, dit was haar moeder niet, niet de moeder die ze kende, van vroeger. Dit was een lelijke oude vrouw die niks had en van niemand hield. ‘Kan ik niet,’ huilde ze. Toen verdraaide haar stem helemaal en werd net zo rasperig als die van Elya en net zo hard.
‘Maak het!’ commandeerde ze tegen de doodsbange Angel. Die maakte bibberend een pizzaatje klaar in de oude magnetron en gaf hem aan haar moeder. ‘Dankje.’ De raspende stem was nog niet weg, maar ze zei het aardiger. Bang liep Angel naar boven en viel huilend op haar bed. Ze kon er nooit aan wennen. Haar moeder was een geest.

‘Mama,’ zei de vier jaar oude Angel tegen de dode vrouw. Ze huilde terwijl ze niet eens wist dat ze dood was. Ze wist niet dat haar tranen het effect hadden wat geen andere traan kon doen.
‘Mama, word wakker,’ zei ze tegen de dode vrouw terwijl de tranen drupten op het dode lichaam. Ze was net neergestoken door een andere geest. Angel streelde rustig de wangen van mevrouw McGarreth. Langzaam veranderde haar haren van mooi blond naar sluik en zwart. De blosjes op haar wangen verdwenen en haar huid werd grijsachtig. Haar huid leek bijna zo wit dat je er door heen kon kijken.
‘Mama?’ fluisterde Angel bang tegen haar. Ze had geen flauw benul wat ze had aangericht. Ze keek haar moeder verbaasd aan en dacht dat mama weer wakker werd. ‘Raaaaaaaaggggghhhhhhhhhh!’ klonk het onmenselijk uit de mond van Fiona McGarreth. Angel begon harder te huilen. Vanaf dat moment had ze besloten dat ze bang was voor geesten.

‘ANGEL!’ De verschrikkelijke stem galmde door het huis. De negen jarige Angel weigerde om te komen, dan moest ze weer klusjes doen en als ze het niet deed ging mama schreeuwen met haar rare stem. Huilend ging ze dus maar op het bed liggen en haar hoofd begraven onder de dekens.
‘KOMEN ANGEL!’ klonk de stem weer door het oude huis, nu harder. Bang trok Angel de dekens nog hoger. Haar hart bonkte in haar keel terwijl ze haar oren dichtdrukt. Ze hoort een raar geruis en ze wist dat mama dan vliegt. Zoals ze verwacht klinkt de stem van haar moeder nu in de kamer.
‘AAAAAAAAAANNNNGGEEEEEEEEEEEEEEEELL!’ Het klinkt harder dan ooit, erger dan ooit en verschrikkelijker dan ooit. Krijsend van angst doet Angel dan wat haar moeder zegt.

Angel glipte het huis uit als ze de kans kreeg en dan rende ze het bos in. Op haar veertiende kwam ze er achter dat er een schommel was die terug praatte, die aardige dingen zei en je hielp. Ze was eigenlijk te oud om die dingen te geloven, maar omdat ze het zo fijn vond om met haar te praten maakte het haar niet uit of ze echt was of niet. Misschien was ze wel alleen in haar hoofd bedacht ze zich meerdere keren. En dan zei ze tegen zichzelf: ‘Dan vind ik mijn hoofd heel lief.’

Vandaag was ze weer bij de schommel
‘Hoi’ zei Angel tegen de schommel en ging er op zitten. Die kraakte toen Angel een beetje heen en weer ging schommelen.
‘Hallo’ antwoorde de aardige stem, ‘nog problemen met je moeder?’ Angel werd warm van binnen. Dat vond ze zo aardig van haar, ze vroeg verder.
‘Beter, ze heeft vandaag zelf een boterham gesmeerd!’ zei Angel blij. Ze wist dat het gelogen was, Angel moest haar helpen. ‘Zonder hulp?’ vroeg de stem dan ook. Angel schudde haar hoofd. ‘Nee, dat helaas niet..’ En voor Angel het doorhad drupten er tranen op de grond.

‘Ben je echt?’ vroeg Angel op een dag aan de schommel. Voor ze wist wat er gebeurde steeg er een meisje van ongeveer even oud uit op de grond.
‘Een echte geest’ grijnsde ze terug. Angel keek haar raar aan en werd toen bang. ‘NEE!’ krijste Angel tegen de geest voor haar. Uit haar zak pakte ze een mes, een mes waar mama ook altijd bang voor was, misschien zij ook wel. Een gil die te hoog was om voor menselijk door te gaan, kwam uit de transparante mond. Ze hield een oude boog in haar hand, klaar om te schieten. Het witte draad van de boog trilde nog na toen de pijl de draad had verlaten. Angel keek scheel naar de pijl die vlak voor haar in het mes was geprikt. ‘Doei,’ stamelde ze en voor iemand nog iets kon zeggen was ze weg gesneld. Haar hart bonsde zoals het nog nooit had gedaan en haar voeten deden pijn van het vele rennen van de dag. Ze had ook geen hakken aan moeten doen, ze wist dat vandaag niet normaal was. ‘Kom terug!’ de raspende stem van Elya galmde over het landschap en Angel bleef als verstijfd staan. Ze kon niet tegen de stemmen van de doden. Ze waren koud en kil, ze klonken zo ongelukkig. Angel wist dat ze blij waren als ze echt dood gingen maar ze kon het niet over haar hart krijgen om ze te doden. Ze waren al dood natuurlijk, maar toch gaf het haar een naar gevoel..

Haar hart bonkte in haar keel terwijl de stem haar verstijfde. Iedereen dacht dat ze er na al die jaren wel tegen zou kunnen maar dat was niet zo, het was alleen maar erger geworden.
‘Angel,’ zei Elya zachter, ‘Je weet dat ik alles van je weet, je vertelde me alles.’ Zelfs achter haar rug om kon Angel voelen dat ze grijnsde. Trillend haalde ze haar mes omhoog. Het was geen normaal mes, het was een athame die van haar vader was geweest.
‘Gooi weg,’ klonk de stem van Elya streng. In plaats van het weg te leggen hield Angel het alleen maar strakker vast.
‘Nee,’ zei ze vastbesloten. Haar handen beefden maar ze klemde het mes stevig vast. Beetje bij beetje draaide ze zich om. Haar hart sloeg een slag over toen ze Elya zag. Een meisje die misschien mooi had kunnen zijn, maar het niet meer was omdat haar blonde haar te wit was en om haar hoofd kronkelde, haar huid vol met wonden zat en overal aderen liepen.
Bijna liet Angel haar mes vallen maar ze herstelde zich op het laatste moment.
‘Pas op,’ fluisterde ze bijna onhoorbaar. Haar hand ging omhoog en de ogen van Elya draaiden langzaam weg. Dit gaf Angel meer kracht om te doen wat ze moest doen. Met grote passen liep ze op de bange Elya af en stak haar neer. Een soort olieachtig bloed droop uit de wond en nam haar hele lichaam over. Toen haar hele lichaam zwart was van bloed smolt het van bleef het een klein plasje voor een krakende schommel Angel keek vol walging toe, ze wist dat Elya was waar ze hoorde maar dat was geen reden dat ze het niet erg vond. Ze had medelijden met ze, ze wist niet waarom. Ze had medelijden en ze walgde van ze.

‘Angel,’ zei mevrouw McGarreth met haar vreselijke stem. Angel beefde, ze kon er echt niet tegen.
‘Angel,’ zei mevrouw McGarreth nu strenger. Angel wist dat nu het verschrikkelijkste kwam, ze zou gaan huilen, zo als iedere keer, en ze zou schreeuwen dat niemand van haar hield. In principe was dat wel zo, Angel hield van de echte mama, niet van deze vrouw.
Zoals verwacht barste Fiona McGarreth in huilen uit, en schreeuwde dat niemand van haar hield. Angel kromp in elkaar en drukte haar oren dicht. In haar hoofd schreeuwde ze: ‘Ik ben alleen thuis! Ik ben alleen thuis! Ik ben allen thuis!’
Toen barste de hel los. Fiona McGarreth kwam knipperend van woede in de keuken met een kwaadaardige grijns op haar gezicht. Angel had dit nog nooit eerder gezien, ze wist daarom ook niet wat ze moest doen of wat er ging gebeuren.
‘Eindelijk,’ zei een andere stem dan die van mevrouw McGarreth, maar die wel uit haar mond kwam. ‘Eindelijk is er een reden om je te vermoorden!’ Haar rasperige stem klonk anders dan meestal, nog enger, nog bozer en nog gruwelijker. Bang pakte Angel de athame vast en liet het lemmet blinken in de weinige zon die het huis binnen kwam.
‘Kijk uit,’ zei Angel zelfverzekerd. Nu ze het mes in haar hand had voelde ze zich veilig. Ze liet het ronddraaien in haar hand, speelde er gevaarlijk mee. Maar dit keer had het mes geen invloed op Fiona McGarreth, ze sprong behoedzaam op haar dochter af en beet haar in de keel. Zonder te weten wat ze deed stak ze het mes in de maag van mevrouw McGarath. Haar stem verstomde en als laatste teken explodeerde ze. Bang en verdrietig viel Angel op de grond. Er was niks over van wat ooit mevrouw McGarreth was geweest. Huilend, bang en verdrietig liep ze haar kamer in. De stoffige ramen moesten nodig gewassen worden maar niemand deed het, haar vader was op twee jarige leeftij gestorven en twee jaar later haar moeder ook, maar zei had haar geschept tot was ze vijf minuten geleden nog was.
Angel keek naar het lemmet van het mes en bedacht haar dat het vast een keer gewassen moest worden. En aangezien dit geen normaal mes was moest het ook vast niet in de afwasmachine. Stilletjes en nog nageschokt startte Angel de computer op. Ze googlede op “hoe maak je een magisch wapen schoon?” en kreeg een paar suggestisch;
-Maak je geweer schoon met magische krachten.
-Hoe maak je jouw boog van Legolas schoon?
-Magische wapens te koop.
En nog veel meer van dat soort onzin. Zuchtend scrolt Angel verder naar beneden, naar de eerste pagina, de tweede, derde en in de vierde ziet ze pas iets wat haar aanspreekt:
-Atheme schoonmaken met behulp van de maan.
Nieuwsgierig klikt Angel op de site. Het scherm word blauwachtig en overal staan spirituele dingen, dan ziet ze wat ze zoekt:
Doop het mes in een zout bakje en laat het een uur in de maan staan. Je mes word weer zo goed als nieuw, klaar om geesten te doden.
Dus het was speciaal voor geesten doden. Angel schrikt en denkt terug aan de vrouw die haar moeder vroeger was.

Reacties: