FanFic.nl

Schrijfuitdaging

De laatste keer

Hij wist dat het de laatste keer was. Op het moment dat hij zijn longen vol met lucht zoog, wist hij dat hij het nooit nog een keer zou meemaken. Het verbaasde hem niet. Het was als een lopende tijdbom geweest en hij had al die tijd af zitten wachten op de ontploffing, op het einde. En daar was het dan. Hij vond het niet eens erg, tegen zijn verwachting in. Hij voelde zich eerder opgelucht.
Hij dacht aan al de andere dingen waar ooit een einde aan was gekomen. Hij dacht aan de laatste keer dat hij Harry’s lippen gekust had, hij dacht aan de laatste keer dat hij het publiek had verteld dat hij niet op jongens viel. Glashelder zag hij de waterige ogen van zijn moeder voor zich, vlak voor hij haar de laatste keer vertelde dat hij van haar hield. Vlak voor hij haar borstkas voor de laatste keer op en neer zag gaan.
Hij zag Eleanor, haar ogen wanhopig, haar wangen betraand, vlak na ze hem voor de laatste keer voor de media had vergezeld. Hij voelde haar hand in ze zijne knijpen, hard, smekend, of ze alsjeblieft bij hem mocht blijven. Hij voelde het alsof het daadwerkelijk gebeurde, op dat moment, maar het gebeurde niet. Hij had haar al jaren niet meer gezien.
Hij vroeg zich af hoe het geweest zou zijn, als hij toen toegegeven had. Als hij bij haar gebleven was. Als hij toen al had ingezien dat Harry hem bedroog met Nick, met Zayn, af en toe ook met Niall en waarschijnlijk met nog tientallen andere mannen van wie hij het bestaan niet kende. Hij vroeg zich af of hij gelukkig zou zijn geweest, of in ieder geval gelukkiger dan hij nu was. Minder eenzaam.
Dat sowieso. Veel eenzamer dan hij was, kon hij niet worden.
Hij herinnerde zich de mannen na Harry. De korte, hopeloze relaties die ook allemaal snel hun einde hadden gevonden omdat hij niemand meer vertrouwde, omdat hij zijn imago schaadde, en vooral omdat iedereen op zijn geld uit was. Uiteindelijk, altijd. Of op zijn roem. Of misschien dacht hij dat alleen maar. Dat vroeg hij zich ook af. Of Harry zijn vertrouwen niet zodanig geschaad had dat hij alleen maar dacht dat iedereen van hem wilde profiteren.
Hij herinnerde zich zijn laatste vriend, zo’n vijftien jaar geleden, een grijze man luisterend naar de naam John, gewoon een alledaagse Engelsman die niets bijzonders had en daarom juist zo fijn was geweest. Hij had niet de eigenaardige trekjes gehad die Harry had gehad, niet de wanhopige blik in zijn ogen die hem van Eleanor zo bekend was, niet de oneindig diepe kijkers van Zayn waardoor hij zich ooit één keer had laten meeslepen als zinloze wraakactie op Harry.
John was een doodnormale man geweest, de laatste man die hem ooit hoop had gegeven op het leiden van een normaal leven, op het oud worden met iemand, op het vinden van een goede, gezonde relatie.
John had een hartaanval gekregen en was daarmee de laatste poging die Louis ooit had gedaan tot het vinden van liefde.
En daar lag hij dan, in zijn eentje. Hij voelde het matras in zijn rug drukken, de tocht door zijn dunne, grijze haar waaien. Hij voelde zijn armen koud tegen zijn torso drukken en hij voelde dat zijn knieën nog steeds pijn deden wegens een blessure die hij ooit had opgelopen tijdens het voetballen. Of misschien was het zijn verbeelding. Hij verbeeldde zich de laatste tijd wel meer.
Wat hij zich in ieder geval niet verbeeldde, was dat het inderdaad de laatste keer was. Raspend had hij zijn aftakelende longen vol lucht gezogen en trillerig blies hij de lucht weer uit, de laatste keer, starend naar het plafond, zijn leven overdenkend en vooral heel erg dankbaar dat het eindelijk voorbij was.
Terwijl hij zijn laatste adem uitblies, wist hij dat het hiernamaals hem nooit meer kon doen lijden dan op aarde reeds gebeurd was.

Reacties: