FanFic.nl

Flashing Figures

oo6.

Parijs, 1892

Parijs, 1892
Het was de ochtend na de rampzalige première en terwijl ik mezelf langzaam uitrek en omrol, word ik ruw verstoord door een klop op de deur. Ik rol me nog eens om en kijk naar het houten silhouet in het donker, waarna ik besluit het kloppen te negeren en mijn kussen over mijn hoofd te trekken. Ik had behoefte aan slaap.
‘Megan Giry! Doe de deur open.’ Zegt mijn moeders stem en ik grom in mijn kussen.
‘Het is zondag!’ Roep ik terug.
‘Precies.’ Antwoord ze koel en ik schrik op, ‘Merde!’
‘Let op je taal kind.’ Zegt moeder en ik rol met mijn ogen, terwijl ik mijn benen langzaam uit bed beweeg en naar de deur loop.
‘Kon je geen ander moment kiezen voor een hereniging met een oude vriend?’ Klaag ik,
‘En waarom moet ik mee? Het is niet alsof ik monsieur Delacroix ken.’
Mijn moeder zucht en kijkt me doordringend aan.
‘Zijn zoon zal er ook bij zijn en..’ ze duwt haar vinger voor mijn lippen als ik haar wil onderbreken,
‘Hij is ongeveer van jouw leeftijd.’
Ik kijk boos, ‘Als jullie denken ons te kunnen koppelen kun je het wel vergeten. Ik ga muziek en dans niet zomaar opgeven voor een dikke buik en een huwelijk.’
Nog een diepe zucht, ‘Ga je nou maar aankleden. Het is bijna elf uur en om twaalf uur worden we opgehaald voor een lunch. Ik knik, zucht ook en daarmee loopt mijn moeder de kamer uit, zodat ik de kans heb om me te wassen en te kleden.
Nadat ik het zweet van het optreden van de avond ervoor heb af gewassen, sta ik voor mijn bescheiden kleding kast. Uiteindelijk kies ik voor een jurk die bedoeld is voor gelegenheden zoals deze. Kritisch kijk ik naar mezelf in de spiegel en besluit mijn haar niet volledig op te steken maar met wat pinnen vast te zetten. Een simpele ketting met een kristal in de vorm van een regenduppel, maakt dat ik er voor mijn doen, heel chique uit zie. Aangezien het warm is buiten, neem ik alleen een witte geborduurde shawl mee.
Omdat het nog geen twaalf uur is als ik klaar ben, besluit ik een wandelingetje door de opera te maken naar de kapel om mijn gedachten op een rij te krijgen.
De donkere gangen waren nog vrijwel verlaten op de vroege ochtend, iedereen lag de nacht ervoor immers laat in bed. Steeds dieper verdwijn ik in het opera gebouw en voel me voor het eerst ongemakkelijk in mijn thuis. Alsof ik bekeken en gevolgd word.
Plots grijpen twee handen uit het niets mijn middel en trekken me de muur in, terwijl een zwak gilletje mijn mond verlaat.

‘Monsieur fantôme.’ Zeg ik geërgerd, terwijl ik hem boos aan kijk, ‘Waar was dit nu precies voor nodig?’
‘Ik begreep gisteren dat mijn gesproken instructies je niet bevielen. En ik heb je hulp nodig.’ Hij kijkt me schuin en hoopvol aan terwijl zijn groene ogen twinkelen in het schaarse licht van de fakkel aan de muur.
Langzaam trekt hij zijn zichtbare wenkbrauw op als hij mijn uiterlijk eens bekijkt.
‘Waar ga je heen?’
‘Uit.’ Antwoord ik kort.
Hij lacht schamper en wil wat zeggen, maar ik kijk hem boos aan.
‘Met moeder.’
De wenkbrauw zakt weer naar beneden en hij schraapt zijn keel.
‘Luister, mademoiselle,’ Zijn blik ontwijkt de mijne terwijl hij praat, ‘Je moet Christine ervan overtuigen dat de dood van Buquet een ongeluk was. Ik moest me wel van hem ontdoen.’
Mijn lippen persen zich samen uit ergernis, maar ik zeg niks en wacht op een verklaring. Als deze niet komt, besluit ik toch het woord te nemen:
‘En waarom zou ik dat geloven? ‘
‘Het was hij of ik.’ Mompelt de man met een donkere blik in zijn groene ogen. Een pluk haar valt weer in zijn gezicht en ik heb de nijging om deze weg te strijken.
Zijn postuur, normaal zo trots, staat wanhopig en hij heeft wallen onder zijn zichtbare oog.
‘Gaat het wel goed?’ Vraag ik dan voorzichtig en de man haalt een hand door zijn verwarde haar.
‘Ik zit vast. Zonder haar is mijn muziek niets. Zonder haar, ben ik niets.’ Hij pakt mijn schouders vast en trekt me naar hem toe zodat zijn adem over mijn gezicht blaast.
‘Je moet me helpen, s’il vous plaît mademoiselle.’
Het is even stil, terwijl zijn ogen met de mijne vechten om mijn empathie en begrip.
‘Bien sûr, ‘ geef ik dan toe, ‘Maar op één voorwaarde.’ Mompel ik er achter aan, twijfelend.
‘Oui?’
‘Ik wil meer van je muziek horen.’ Zeg ik, bijna onhoorbaar.
De inmiddels bekende wenkbrauw schiet weer omhoog.
‘Excusez-moi?
Ik ontwijk zijn blik, terwijl ik me uit zijn grip wurm.
‘Monsieur , begin ik, terwijl ik nerveus aan mijn jurk friemel, ‘Sinds ik in uw.. Huis ben geweest en uw muziek heb gehoord, krijg ik het niet meer uit mijn hoofd.’
De lippen van de man voor me krullen langzaam om naar boven en ik hoop dat mijn gegeneerde blos niet te zien is in het flakkerende licht van de fakkel aan de muur.
‘Vergeet wat ik zei, monsieur.’ Zeg ik gegeneerd bij zijn doordringende blik en glimlach.
‘Geen denken aan.’ Reageert le fantôme en hij probeert mijn blik terug te vangen.
‘Vanavond, negen uur in de kapel,’ zegt hij snel, nadat hij op zijn zakhorloge gekeken heeft, ‘Zorg dat je Christine overtuigd hebt. Dan laat ik je mijn muziek van de nacht horen.’
‘Je promets.’ We schudden onze handen en voor ik het weet sta ik weer in de verlaten gang.
‘Marguerite Giry!’ Hoor ik mijn moeders geïrriteerde stem, als ik tien minuten te laat binnen kom.
‘Je hebt geluk dat ons bezoek nog niet gearriveerd is.’ Zegt ze, met een boze blik richting mij.
‘Je suis desolé maman.’ Mompel ik en ga in een stoel zitten, nog niet volledig hersteld van mijn ontmoeting met het spook van de Opera Populaire en de afspraak die daarbij gemaakt is.
‘Gaat het wel goed?’ begint mijn moeder, als er ineens luid op de deur geklopt word.
Ze kijkt me nog eens wantrouwig aan en reageert dan op het geklopt,
‘Oui, Phillipe Delacroix, ben jij dat?’
Gelach aan de andere kant van de deur, ‘Mais oui, Antoinette.’
De deur gaat open en een brede man stapt de kamer binnen, terwijl een jongeman met donkerblond haar hem volgt.
Onze ouders begroeten elkaar, terwijl de man en ik schuchter naar elkaar kijken en dan maar besluiten onze handen te schudden.
‘Je suis Daniel.’ Zegt de jongeman, waarna hij lichtjes mijn hand kust.
‘Meg,’ Stel ik me voor, ‘Je m’appele, Meg.’
Hij glimlacht charmant en ik glimlach verlegen terug, waarna ik zijn vader begroet.
‘Ah, marguerite Giry, ik heb al zoveel over je gehoord. We hebben je gisteren zien dansen in de, eh.. voorstelling.’
Ik glimlach beleefd naar Phillipe en bedank hem.
‘Ik hoop dat u ondanks het ongeluk genoten heeft.’ Antwoord ik.
Het duurt niet lang dat we buiten de Populaire zijn. Omdat de zon schijnt, is er unaniem besloten om een wandeling te maken en daarna te lunchen in een café.
Onze ouders lopen voor ons uit, pratend over vroegere tijden, terwijl Daniel en ik ongemakkelijk een gespreksonderwerp zoeken.
Gelukkig duurt het niet lang voor er besloten wordt dat iedereen trek heeft en we met zijn allen aan tafel zitten voor lunch.
De ongemakkelijke sfeer trekt eindelijk weg en tijdens het eten wordt van alles besproken.
‘Marguerite is een prachtige danseres.’ Complimenteert Phillipe me, als het onderwerp op de Opera komt.
‘Merci,’ antwoord ik beleefd, ‘maar ik moet nog veel leren.’
Daniel kijkt me bewonderend aan, ‘Het lijkt me geweldig om iets te kunnen bijdragen aan de kunst.’
Mijn moeder, altijd op zoek naar rijke ‘patrons’ om het Opera huis te sponseren, glimlacht liefjes:
‘Phillipe, heb je Daniel nooit verteld dat dat kan?’
Daniel kijkt verbaasd en mijn moeder gaat verder.
‘Je kan ons Opera huis ondersteunen als je Patron wordt,’ Zegt ze met een glimlach, ‘Denk er maar eens over na.’
Rond een uur of vier wordt er afscheid genomen bij de Opera en ik bloos als Daniel mijn hand weer kust.
‘Het was leuk je te leren kennen Meg.’ Zegt hij, met een oprechte glimlach, waarna hij afscheid neemt van mijn moeder.
‘Au revoir!’ Groeten we elkaar, waarna de mannen verdwijnen in de drukte op straat en we ons het Opera huis weer in begeven.

Het is tien voor negen als ik de kamer van Christine uit loop, op weg naar de kapel. Uren heb ik met haar gepraat over wat er gebeurd is en ik denk dat ik haar heb weten te overtuigen dat de dood van Buquet een ongeluk was.
Ik schaamde me.
Leugens en bedrog leken een steeds groter onderdeel van mijn leven te worden, terwijl ik opgeslokt werd in zijn ‘muziek van de nacht.’
Eenmaal in de kapel, sluit ik de deur achter me en leun er tegen aan. De kapel baad in kaarslicht als altijd, dat het kleine glas in lood raam in felle kleuren verlicht.
Plots hoor ik mijn naam. Gefluister dat uit de muur lijkt te komen.
Schichtig kijk ik om me heen, totdat de wand naast me langzaam open schuift.
Zijn witte masker glimt in het kaarslicht en zijn zwart gehandschoende hand wacht op de mijne.
Na nog een keer achterom te hebben gekeken, leg ik mijn hand in de zijne en volg hem de donkere gang in. De verborgen gang sluit zich achter me met een kraak.


Bedankt voor alle superlieve reacties op vorige hoofdstukken you guys! <3
Duss.. ik wil jullie een beetje sfeer laten proeven dus klik even hier.
Even though, die phantom niet mijn favoriet is qua stem, vind ik zijn secret Lair prachtig en kun je de magische sfeer bijna voelen. (: Geniet ervan!
Ohja de brunette is Christine, maar je moet eventjes denken dat het Meg is die met hem mee gaat. (He’s a ladiesman hahaha).

Reacties: