Hoofdcategorieën
Home » Overige » Schrijfwedstrijd » Onbereikbaar
Schrijfwedstrijd
Onbereikbaar
Onbereikbaar. Als ik één woord kon kiezen om jou te beschrijven, zou ik niet lang nadenken. Als de achterkant van de maan. Onbereikbaar, en toch zo gewild.
Vanaf het eerste moment was ik verloren. Ik was geen fan van je, en ik was die dag meer uit toeval dan uit vrije wil op het concert. Mee met mijn nichtje, die jou al maanden ophemelde en mij bestookte met enthousiaste verhalen over de sound, de looks, de teksten van haar lievelingsband. Ik rolde met mijn ogen en liet het erbij, schreef het toe aan haar leeftijd en het groepsgevoel. Want fans had je, in overvloed.
We stonden helemaal vooraan, ik een beetje verveeld maar toch trots dat ik mijn nichtje blij kon maken, zij helemaal buiten zichzelf van vreugde. Ik droeg geen bandshirt, had geen hartjes op mijn wangen geschilderd, en ik zwaaide niet met een spandoek. Ik denk graag dat ik geen opvallende verschijning ben, dat ik opga in de massa. Dat idee geeft me rust in mijn hoofd, spotlights zijn niets voor mij. Maar die avond viel ik met mijn blonde haar en lichtgroene shirt op alsof ik de enige persoon in de hal was.
En toen begon de muziek. Jouw muziek, jouw stem. En jouw ogen. Ik was verkocht, van de ene seconde op de andere was ik compleet verloren. Ik denk dat ik meer dan een uur niet bewogen heb, het hele optreden lang was ik gehypnotiseerd door elke beweging van jou. Je zag me staan, je boog naar me toe terwijl je zong, en je lachte. Die avond schudde je mijn hele wereld door elkaar, en ik voelde dat het nooit meer hetzelfde zou zijn.
Ik wist dat ik hier te oud voor was, dat ik met mijn achttien jaar beter moest weten dan te geloven in liefde op het eerste gezicht. Verliefd op een tieneridool! Moest ik daar zo oud voor worden? Wilde ik echt mijn hart, mijn eerste liefde vergooien aan iemand die niet wist dat ik bestond? Het antwoord: wat kon ik anders?
Ik was nog nooit verliefd geweest tot op dat moment, maar nu had ik het volledig te pakken. Elke dag fantaseerde ik over hoe het zou zijn om jou te ontmoeten, wat ik zou zeggen, wat jij zou antwoorden. ’s Nachts achtervolgden jouw ogen me doorheen elke droom. Ik kende jou niet, maar ik moest blijven vasthouden aan de woorden die jij nooit tegen mij zou zeggen.
Uiteindelijk maakt je hart zijn eigen keuzes. Je hebt geen keuze als je verliefd wordt, dat is een deel van het leven. Maar als je verliefd wordt op een idool... Het doet pijn, het knabbelt aan je binnenste, weten dat het nooit zal gebeuren. Maar maakt dat het gevoel minder echt? Ik weet dat jij het zou begrijpen, jij zou weten wat ik bedoel. En daarom ben ik koppig en hou ik nog steeds vast aan mijn onmogelijke droom.
En vanavond, vanavond zal ik zien... Vanavond krijg ik eindelijk de kans waar ik altijd van gedroomd heb. Misschien is het toch niet allemaal voor niets geweest.
Ik klap mijn dagboek dicht, druk er een kus op en werp een blik in de spiegel. Of ik mooi genoeg ben voor hem weet ik niet, maar voor een meet en greet kan het ermee door. Mijn handen stoppen niet met trillen. Binnen minder dan twee uur weet de jongen van mijn dromen dat ik besta.
Je hebt me gezien. Je hebt me eindelijk gezien. Ik heb in je ogen gekeken, en jij keek terug, niet op papier maar echt. Ik heb je hand aangeraakt, je schouder, je hebt langs mijn arm gewreven en de lucht naast mijn wang gekust. Je ruikt lekker, weet je dat?
Het ging niet zoals in mijn dagdromen, natuurlijk niet. Je viel niet voor mij zoals ik voor jou gevallen was, en dat had ik ook niet verwacht. Maar wel gehoopt, stiekem.
Ik weet niet wat het is, maar ik denk dat je me gered hebt. Hoe je het gedaan hebt, weet ik niet, maar in dat moment van oogcontact is er iets veranderd. Mijn binnenste voelt weer normaal, en mijn hart fladdert niet langer alle kanten op.
Jou vergeten zal ik nooit, en ik denk dat ik altijd een heel klein beetje gek op jou zal blijven. Daarvoor dient een eerste liefde natuurlijk, om ergens diep in je hoofd op te bergen, en af en toe het stof af te blazen en er even naar te kijken, en dan met een glimlach weer te verstoppen voor iemand het ziet. Ik weet dat ik altijd die zachte, zoete pijn van onbeantwoorde liefde zal blijven voelen bij het zien van jouw gezicht of het horen van jouw stem, maar dat is iets wat ik aankan. Het is goed zo.
Straks ga ik dit dagboek verbranden, zoals ik altijd doe wanneer ik een hoofdstuk in mijn leven afsluit. Maar weet dit, lieve Bill, Bill Kaulitz, al zijn we eigenlijk volslagen vreemden voor elkaar, jij was het allermooiste hoofdstuk.
Reacties:
wauw!
dit is echt mooi!
ik weet niet wat ik nogmeer kan zeggen.
het is echt heel mooi!
xx
Ik weet PRECIES hoe dat voelt. De rillingen lopen over mijn rug, dit is zó echt. Ik denk dat zo'n beetje elke fan wel zoiets heeft als dit. Natuurlijk weten we allemaal wel dat het onmogelijk is, maar je blijft dromen... En dat maakt dit verhaal zo mooi, zo sterk. Je weet dat het gewoon écht is.
Wauw. Ik ben het helemaal met al mijn voorgangers eens. Het blijft me echt een raadsel hoe je zoiets kan schrijven. Het idee heeft ook een tijdje door mijn hoofd gespeeld, om dit te schrijven in plaats van My Happy Ending, maar zo mooi als jij het op papier krijgt, was het mij nevernooitniet gelukt.
Je verdient een lange reactie en die heb je gekregen. En nu ga ik aan aardrijkskunde werken >.<
Héél veel liefs, Nadezh
Ja precies, een raadsel.
En dan zegt ze dat mijn stukje goed is ¬¬´
Je zal het altiijd dubbel zo hard overtreffen, meid, ook al ontken je dat vaak!
En ik vind het niet erg, ben niet zo jaloers aangelegd en ik ben blij dat je zo goed kan schrijven, dan kan ik het lekker lezen..
Want elke keer maar weer zuig je me in het verhaal en elke keer maar weer vind ik het echt sucken wanneer ik de laatste regels lees..
Love it <33
*is aan het zoeken naar een emotie , die verbazing uitdrukt*
deze komt een beetje in de buurtHet is weeral prachtig.
en een raadsel hoe je het toch altijd doet
x
"jij was het allermooiste hoofdstuk."
En na die punt zou ook niets meer horen ;D prachtig prachtig prachtig, alweer. Ik blijf het zeggen 'prachtig prachtig prachtig', maar dat is het ook gewoon. Het is zo echt. Dit zou iedereen kunnen zijn, zo normaal.
xoxo