FanFic.nl

Schrijfwedstrijden

Besef

Ik zie niets meer op het zwarte leegte na. Ik hoor niets meer op het gesuis in mijn oren na. Ik voel niets meer op het bonken van mijn hart na. Mijn hart lijkt sneller te kloppen dan één minuut geleden. Het gesuis is oorverdovend en blokkeert alle andere geluiden. Het duister laat mij me volledig focussen op mijn gedachten.

Ik denk terug aan de woorden van een minuut geleden. De woorden herhaal ik meerdere keren in mijn hoofd. Elke keer dat ik ze herhaal plaats ik ze in een andere woordvolgorde. Het ene klinkt positiever dan het andere. Na waarschijnlijk elke optie te hebben gehad weet ik niet meer zeker wat er twee minuten geleden verteld is.

Ik voel mijn gezicht vertrekken. Een lach of een grimas. Ik weet het nog niet. Ik weet ook niet hoe ik moet reageren. Door het woordspel in mijn gedachten weet ik niet meer of het nieuws positief was, of juist negatief. Mijn gedachtegang versneld en er springen allemaal losstaande gedachten in mijn hoofd.

Ik hoor stemmen van verschillende mensen om me heen. Ik kan het niet begrijpen, maar ik hoor het. Ik probeer de verschillende stemmen in hokjes te plaatsen. Bij het horen van een bepaalde stem schieten de woorden weer door mijn hoofd. Positief, dat was het. Er verschijnt een lach op mijn gezicht.

Ongeveer vier minuten geleden vroeg de presentator ons of we dachten een kans te maken. Wij hadden onze hoofden geschud. Het publiek had harder gejuicht voor de vorige act en daarbij was onze moed in de schoenen gezakt. We hadden gezegd verloren te hebben. De presentator haalde niet veel later langzaam een kaartje uit de envelop en sprak enthousiast. "Verloren? Dat hebben jullie zeker niet! Jullie zijn de nieuwe winnaars!"

De klok slaat twaalf uur en ik realiseer me dat ik al vijf minuten bezig ben om te beseffen wat er is gebeurd. Ik laat de woorden nog een keer door mijn hoofd lopen en vraag me af wat deze woorden voor gevolgen met zich meebrengen. Nu vraag ik me af of de andere dit moment met mij deelden. Verandert iedereens zicht in een donker duister? Wordt iedereen verdoofd door het gesuis in de oren? En voelt iedereen alleen nog zijn bonkend hart? Vijf minuten duurde het voordat ik besefte dat mijn leven voorgoed veranderd is.

"Theon?" Vivian's stem klinkt bezorgd. Ik open mijn ogen en kijk hem aan.
"We hebben gewonnen," zeg ik met een lach. Ik hoor hem lachen en voel zijn hand op mijn schouder.
"Ja, The. Het is ons gelukt."

Reacties: