Hoofdcategorieën
Home » One Direction » Larry Odd Parents » Aflevering vijftien: En er was licht
Larry Odd Parents
Aflevering vijftien: En er was licht
Enkele minuten later zaten ze al in het ziekenhuis, waar Harry meteen in een bed werd gestopt en naar een kamer werd gereden. Louis zat naast het bed en hield met zijn ene hand stevig die van Harry vast terwijl hij met zijn andere snel een nummer intoetste op zijn telefoon.
“Kan ik wat doen?” vroeg Liam.
Harry schudde zijn hoofd. “Nee, het lijkt me gewoon het beste als je hier blijft. Ik heb eerlijk gezegd geen idee wat er gaat gebeuren of hoe lang het duurt, maar ik wil dat je erbij bent.” De fee glimlachte.
Louis’ brak toen de telefoon werd opgenomen. “Kom snel! De baby komt!” schreeuwde hij in het apparaat. Tranen stroomden over zijn wangen, maar hij had geen hand vrij om ze weg te vegen. Gelukkig was het gesprek na een “ik kom meteen” van de andere kant van de lijn afgelopen.
“Hé, rustig Louis. Ik ga alleen maar bevallen hoor,” zei Harry terwijl hij zich naar zijn echtgenoot boog, zijn tranen wegstreek en hem kuste. “Niks om je zorgen over te maken.”
Liam dankte hetgeen wat de wensen ook maar mocht vervullen dat het Harry zwanger had gemaakt en niet Louis. Hij kon zich amper de hoeveelheid hysterie die een bevallende Louis teweeg zou brengen voorstellen.
Anne verscheen samen met Gemma en Robin in de ziekenhuiskamer. Meteen liep ze naar haar zoon toen en kuste hem. “O, mijn jongen. Wie had dat ooit gedacht?” Haar ogen waren waterig van de tranen.
Harry glimlachte gelukzalig. “Ik in ieder geval niet.”
“Ik wou dat je vader hier bij kon zijn, jongen. Hij had je vast kunnen helpen,” verzuchtte zijn moeder.
Harry knikte. “Maar ja, het is niet anders. Het lukt vast ook wel zonder hem.” Hoewel feeën in principe niet doodgaan, zijn ze niet helemaal onschendbaar. Ze helen sneller dan mensen, maar als ze te ernstig gewond raken sterven ook zij. Harry’s vader was duizenden jaren geleden met de noorderzon vertrokken. Ze hadden nooit meer iets van hem gehoord en aangezien dat niet bepaald makkelijk was binnen de kleine feeëngemeenschap wisten ze niet met zekerheid of hij nog in leven was.
“Ja, natuurlijk wel. En jij Louis? Gaat het weer wat met jou? Ik herinner me nog als de dag van gisteren hoe mooi maar zwaar de geboortes van Harry en Gemma waren, maar geloof me, het is het allemaal waard. Blijf bij hem hè? Hij gaat je nodig hebben.”
De tranen stroomden weer over Louis wangen. Anne bood hem meteen een paar tissues aan, die de fee dankbaar aannam. Nadat hij zijn gezicht weer enigszins droog had gekregen pakte hij de telefoon opnieuw en belde nu zijn eigen moeder. “Mam? De baby komt.”
Ook Jay verscheen onmiddellijk en knuffelde haar zoon stevig. “Ik ben zo trots op jullie, op jullie allebei!”
“Het ergste moet nog komen, mam.”
“Weet ik, maar jullie gaan het vast fantastisch doen! Gewoon blijven ademen en probeer niet in paniek te raken. Het is zwaar, maar wat je ervoor terugkrijgt in onbeschrijflijk mooi. Denk daar maar aan.”
“Is de rest ook mee?” vroeg Louis.
“Ja, maar die heb ik in de wachtkamer gelaten, anders wordt het zo vol hier. Als ik je wil kan ik ze hier wel heen sturen? In groepjes dan.”
Louis schudde zijn hoofd. “Nee, dat is niet nodig. Ik denk dat de dokter zo komt en dan zien we wel.”
“Nou, succes allebei. Jullie kunnen het! En probeer Harry’s hand alsjeblieft niet in puree te veranderen, schat,” zei Joanne nog tegen haar zoon.
Louis wangen kleurden onmiddellijk rood en hij verslapte zijn greep ietsje. “Bedankt, mam.”
Toen kwam de dokter binnen. Het was een knappe fee met halflang zwart haar. “Dus jullie moeten Harry en Louis zijn, klopt dat?”
Beide feeën knikten.
“Oké. Nou ja, dat kon bijna ook niet missen met die buik. Ik ben dokter Ravenheart, de arts die jullie vandaag gaat helpen. Dan moet ik nu aan alle andere aanwezigen te vragen de kamer te verlaten. Ik roep jullie wel terug als de bevalling voorbij is.”
Jay, Anne, Gemma en Robin wensten de jongens voor de laatste keer succes.
“Moet ik ook gaan?” vroeg Liam zachtjes.
“Nee, blijf,” zei Harry meteen. “Ik neem aan dat dat oké is, dokter?”
“Dan ben jij zeker de persoon die dit allemaal veroorzaakt heeft. Liam was het toch?”
De jongen werd rood. “Ja, Liam ja.”
“Och, geen zorgen. Ik vind het juist heel erg lief dat je je peetouders iets geeft wat ze zo graag willen hebben! Zeker gezien de ongemakken die een feeënzwangerschap voor de omgeving met zich meebrengt. Natuurlijk mag je blijven.”
“Bedankt, dokter Ravenheart!”
“Goed. Nou, een feeënbevalling is een gecompliceerde aangelegenheid. De laatste was tienduizend jaar geleden en inmiddels werken hier geen artsen meer met ervaring in dit soort zaken, maar het komt vast wel goed.”
“Euhm, mijn moeder is bij de bevalling van alle vijf haar kinderen geweest, telt dat als ervaring?” vroeg Louis.
“Het lukt zo ook wel. Maak je maar geen zorgen. Goed, ik ga even wat spullen halen, pijnstillers en zo. Wachten jullie maar hier en als er echt iets is, dan kunnen jullie op de rode knop naast het bed drukken.”
“Hoe voel je je?” vroeg Liam nadat de arts weg was.
“Ach, ik heb me wel eens beter gevoeld. Het komt in golven, weet je. De pijn. Maar goed, weeën hè. Ik durf te wedden dat het straks erger wordt. En eerlijk waar, Lou, ik ben zó blij dat ik het ben. Want jij zou half Feeënwereld hier naartoe geschreeuwd hebben in je hysterische bui.”
De fee werd een beetje rood. “Anders ik wel. Maar jij was wel een veel betere supporter geweest dan ik.”
“Hou je mond. Echt niet, je bent fantastisch.” En hij boog zich weer opzij om hem te kussen.
Louis legde zijn hand op Harry’s gezwollen buik en wreef voorzichtig rondjes. Harry lag inmiddels weer met zijn ogen gesloten op zijn rug. “Ja, blijf dat maar doen,” zei hij zachtjes. “En kom jij eens wat dichterbij, Liam. Jij hoort ook bij ons.”
Liam stond op en ging op de stoel aan de andere kant van Harry’s bed zitten. Ook hij legde zijn hand even op de gezwollen buik.
“Straks is het zover. Dan heb je een peetbroertje of zusje,” zei Harry glimlachend, hoewel die glimlach lichtelijk vertrokken was van de pijn. De ogen van beide feeën twinkelden toen hij het zei.
“Een eigen baby. Ik kan nog steeds niet geloven dat het echt gaat gebeuren, weet je?” zei Louis.
“Terwijl je zou zeggen dat de paarse kots je dat aardig pijnlijk duidelijk had moeten maken,” reageerde zijn echtgenoot. Voor het eerst sinds in dat laatste uur lachte Louis.
De dokter kwam terug met een verpleegster die een karretje vol spullen voor zich uit duwde. “Oké, ik denk dat we alles hebben, dus laten we beginnen. Zijn jullie er klaar voor? Hoe voel je je, Harry?”
Harry’s gezicht was inmiddels constant vertrokken van de pijn. “Pijn,” was dan ook het enige wat hij zei.
“Dat lijkt me normaal,” zei de arts terwijl hij vragend de verpleegster aankeek.
Een schreeuw klonk door de ruimte. “Jezus! De pijn!”
Liam zat verstijfd in zijn stoel en Louis leek een nieuwe hysterische aanval te krijgen. “Harry?” riep hij luid terwijl zijn arm trilde, zo hard kneep hij in de hand van de andere fee. Hij leek zich de woorden van zijn moeder te herinneren en probeerde rustig te adem, maar faalde daar jammerlijk in. Harry ging ondertussen door met schreeuwen.
“Volgens mij hadden we geen moment later moeten komen,” concludeerde de arts koeltjes. “Juist ja, wat nu?”
“Kunt u hem niet iets geven tegen de pijn?” riep Liam, die ook niet wist wat er allemaal moest gebeuren, maar met de seconde minder vertrouwen in de situatie begon te krijgen.
“Ja! Ja, dat kan ik vast doen. Hoewel, we moeten ook nog kijken hoe het eruit moet komen…”
“Wat?” riep Liam verbijsterd. “Zegt u nu serieus dat u niet weet hoe een feeënbaby ter wereld komt? U bent de arts!”
“Maar er is al in tienduizend jaar geen meer geboren!”
“Op de gang zitten twee vrouwen die bij elkaar zeven bevallingen hebben meegemaakt. Roep die dan!” Liam stond al op omdat hij Harry’s pijnlijke geschreeuw echt niet langer aan kon horen.
“Wacht!” riep de arts. “Ik heb een idee. Alsjeblieft, luister. Als het niet werkt kun je de vrouwen altijd nog halen.”
“Schiet op!”
“Wens de baby eruit!”
“Wat?”
“Wens de baby eruit! Nu!”
Even staarde Liam de dokter vol ongeloof achter, maar een nieuwe schreeuw was de prikkel die hij nodig had. “Ik wens dat de baby eruit is!”
Een laatste schreeuw van de volwassen geschreeuw werd gevolgd door het gekrijs van een baby. Liams haren gingen rechtovereind staan, want zulk mooi gekrijs had hij nog nooit eerder gehoord.
“Het is gelukt!” riep de dokter ongelovig. “Het is gewoon gelukt! Ik ben briljant!”
De verpleegster pakte het kind op. “Louis, wil jij de navelstring doorknippen?” vroeg ze.
Louis leek nog helemaal in shock. Hij had nog steeds Harry’s hand vast met allebei zijn handen en huilde oncontroleerbaar. Ook Liam merkte dat de tranen over zijn wangen rolden en Harry’s tranen van pijn waren inmiddels omgeslagen in tranen van geluk.
“Het is gelukt, Lou,” zei Harry. “Kom op, nu is het jouw beurt.” Hij streek met zijn niet-gebroken hand over Louis wang en glimlachte aanmoedigend.
Louis pakte een paar tissues uit de doos die inmiddels op het nachtkastje stond en droogde zijn tranen. Vervolgens stond hij op en nam de schaar aan van de verpleegster. Aandachtig knipte hij de navelstreng door, terwijl het kind als maar door huilde.
Hij pakte het kind, dat inmiddels in een doek gewikkeld was aan en wiegde het in zijn armen. “Het is een meisje, Harry. We hebben een dochter!” Voorzichtig legde hij het vuile kindje op Harry’s borst en bij beiden stroomden de tranen weer rijkelijk.
“Zal ik haar even meenemen en schoonmaken?” vroeg de verpleegster.
De ouders knikten en droegen hun dochtertje over aan de vrouw. De dokter was inmiddels alweer verdwenen, ongetwijfeld om op te scheppen over zijn prestatie.
“Ik ben zo trots op je, Haz.” Hij boog zich over de jongen heen en kuste hem teder.
“Ik ook op jou, Lou.” De fee streek door de haren van zijn echtgenoot en sterkte zich toen uit naar het nachtkastje om zijn stafje te pakken om de breuken in zijn hand te genezen.
“Sorry van dat…” mompelde de ander.
“Geen probleem. Het is alweer goed.”
De verpleegster kwam terug met het kindje. “Heel erg gefeliciteerd met jullie dochter. Het is echt een schatje,” zei ze toen ze hem weer overdroeg aan de ouders.
“Dat moet ook wel met zo’n vader,” zei Louis.
“Zal ik de familie alvast roepen of moet ik nog even wachten?” vroeg de vrouw.
“Geef ons nog een paar minuutjes,” zei Harry.
“Neem gerust zolang als jullie nodig hebben. Ik haal ondertussen wel wat. Wat willen jullie? Thee?”
“Ja, dat zou heel fijn zijn,” zei Louis oprecht.
Het kindje lachte inmiddels al in de armen van zijn vader. Terwijl de kinderlijke klanken door de ruimte klonken verschoven de wolken buiten, waardoor het zonlicht de kamer in kon stromen. “Wat vind je ervan als we hem Lux noemen?”
Reacties:
awhhhh baby Lux, wat cute.
Okay ik hou van dit verhaal man.
Oh wat leuk bedacht met Lux!
Mwii. Me gustaaaa.
Ik lees zo verder, want ik moet eerst nog een stukje
NaNo doen. ^^