FanFic.nl

Flashing Figures

oo8.

Parijs, 1892
Twee weken gingen voorbij zonder iets van le fantôme of ‘’Erik’’ te horen en ik probeerde de hele ervaring te vergeten. Zoals ik had beloofd aan hem, had ik gepraat met Christine. Hoewel ze nog steeds bijna al haar tijd doorbracht met de man op het dak, Raoul de Chagny, had ze beloofd na te denken voor ze alle contacten met haar leermeester doorbrak. Daar nam ik genoegen mee.
In een poging de muziek te verwerken die zich na mijn bezoek weer in mijn gedachten had genesteld, stak ik al mijn tijd in repeteren. Meerdere malen trof mijn moeder me aan tegen middernacht, zwetend en met mijn haar door de war.
‘Lieverd,’ begon ze, toen ze me de laatste keer aantrof, waarna ze diep zuchtte.
‘Ik wil gewoon graag een rol in de volgende productie,’ verdedigde ik mezelf, waarna ze me na een glimlach alleen gelaten had.

Ik denk terug aan de afgelopen weken terwijl ik aan het einde van een eenzame repetitie mijn voeten verlos van mijn spitzen. Met een frons kijk ik naar de bebloede tenen en pak een natte doek uit de kom die ik van te voren had klaargezet. Door de verkoeling zucht ik diep en glimlach omdat ik eindelijk rust heb in mijn hoofd.
‘Mademoiselle?’ Hoor ik een diepe stem aan de andere kant van de ruimte.
Verschrikt kijk ik op van de grond.
‘Wie is daar?’ Fluister ik angstig, terwijl ik snel op sta en een stap richting de deur zet.
Uit de schaduwen komt een donkere gedaante gestapt en ik blaas mijn adem uit als ik hem herken.
‘Monsieur Erik,’ Zeg ik met een hand op mijn hart, ‘Je liet me schrikken.’
‘Je brengt wel heel veel van je tijd hier door.’ Zegt hij, mijn opmerking negerend.
‘Ja, nou,’ protesteer ik meteen, ‘ik wil een rol in de volgende productie.’
Hij trekt een wenkbrauw op , maar knikt en beweegt zijn arm naar de schaduwen, ‘Ga je mee?’
Ik kijk hem vragend aan.
‘Je wilde toch graag nog een keer terug komen?’ Vraagt hij schamper en hij zet een stap terug in het donker.
‘Ja maar het is al bijna middernacht, moeder zal..’
‘Ben je soms bang?’ Zegt hij en hij zet nog een stap terug, ik kan alleen zijn witte masker nog onderscheiden van de duisternis die hem omhult.
‘Nee.’ Protesteer ik beledigd, schiet in mijn schoenen en loop zonder om te kijken de schaduwen in.

Als ik me net als de vorige keer weer op de divan heb laten zakken, kijk ik hem vragend aan.
‘Waarom ben ik hier?’
Erik trekt een mondhoek op in een halve glimlach.
‘Ik verveelde me.’
Ik zucht, ‘Je maakt een grapje. Ik geef mijn nachtrust op, omdat jij je verveelt?’
De wenkbrauw gaat weer omhoog, ‘Precies.’
Hij gaat zitten in een stoel tegenover me en pakt een boek op, waarna hij zich erin verdiept.
Het is een paar minuten stil , waarin ik hem observeer en dan op sta.
Erik kijkt op van zijn boek; ‘Wat ga je doen?’
‘Thee zetten.’
Hij grinnikt en richt zich weer op zijn boek.
Het keukentje dat ik vind in een nis in zijn huis is klein maar knus. Donkere houten keukenkastjes met een even donkere tafel vergezelt door één stoel.
Ik frons naar de stoel en voel een steek van medelijden voor de man door me heen gaan.
Uiteindelijk vind ik een theepot, twee kopjes en thee.
Als ik bij hem terug kom, zit hij nog steeds te lezen.
‘Ik heb thee.’ Kondig ik blij aan en Erik kijkt verrast naar het volle dienblad.
‘Bedankt,’ zegt hij en ik glimlach naar hem als hij het kopje aanpakt en er verwonderd naar kijkt.
Eindelijk legt hij zijn boek neer en ik begin enthousiast te praten over de nieuwe productie.
‘We doen Doornroosje.’ Vertel ik hem, ‘Ik doe auditie voor één van de dans hoofd rollen, een fee.’
Hij knikt en neemt een slok thee, ‘Carlotta als doornroosje.’ Zucht hij.
Ik grinnik, ‘Gelukkig slaapt ze de helft van de voorstelling.’
Erik lacht ook en zet zijn kopje neer.
‘Waarom doe je geen auditie voor een rol met zang én dans?’ Vraagt hij nieuwsgierig.
‘Zang hoort niet bij een van mijn betere kwaliteiten.’
‘Als je wil kan ik..’
Ik onderbreek hem, ‘Non, mais merci.’
Er was geen mens op de wereld die me kon overhalen te zingen voor hém. Als ik Christine haar verhalen moest geloven was hij de meest veeleisende leraar van de wereld. Met een behoorlijk temperament.
Hij knikt en pakt zijn boek weer op, terwijl ik me verder richt op mijn thee.
Het klotsen van water tegen de rotsen lult me langzaam in slaap, terwijl ik mijn voeten optrek en mijn oververmoeide lichaam zich eindelijk overgeeft aan rust.

Reacties: