FanFic.nl

Schrijfwedstrijd

Fotoherinnering

***

Aurich, 1993

De slaapkamer van Kenneth James was een puinhoop. Overal lagen dozen, verfrommelde papiertjes, opengeslagen fotoboeken en spullen waarvan de man het bestaan niet eens meer wist. Logisch eigenlijk, want met zijn zevenenzeventig jaar vond hij het soms nog lastig om zich de krantenkop van gisteren te herinneren. En toch, hoe bijzonder het ook was, wist hij bij elke foto uit de vele fotoboeken wel een herinnering terug te halen. Een scène, een soort tafereel – de situatie waarin de foto was gemaakt. Bij sommige foto’s vroeg hij zich wel eens af wie het kiekje had gemaakt, want de meesten leken gewoon momentopnames van zijn leven, alsof God de foto’s had gemaakt. Zomaar, uit het niets, op een specifieke dag en een belangrijk moment. Hij koesterde de foto’s, stuk voor stuk, maar toch had hij een speciaal gevoel bij één specifieke foto die op het eerste gezicht niets meer was dan een plaatje van twee jongens die samen het bed deelden in de vroege ochtend. Twee brildragende jongens die hoogstwaarschijnlijk net wakker waren geworden en samen bespraken wat ze die dag gingen doen. Zuchtend schudde Kenneth zijn hoofd en met een schuine glimlach op zijn gerimpelde gezicht pakte hij de ingelijste foto van zijn nachtkastje en ging ermee op zijn bed zitten. Veelbetekenend streek hij met het topje van zijn wijsvinger over het gezicht van de jongen die op het plaatje naast Kenneth lag en zonder dat hij er wat aan kon doen werd hij vierenvijftig jaar terug de tijd in gezogen.


Berlijn, 1939

Kenneth voelde zich ziek. De hele nacht had hij liggen woelen, draaien, zuchtten en uiteindelijk had hij de zon op zien komen door het slaapkamerraam. De tweepersoons deken waar hij onder lag was warm, net zoals de jongen die naast hem lag. Warm, zoals de opkomende zon. Warm, zoals hun liefde.
Hij had het ijskoud.
Het was ruim een halfjaar geleden toen hij het nieuws te horen kreeg. De verschrikkelijke brief in de brievenbus, de letters die hem uit leken te lachen en vervolgens de tranen die de inkt wazig maakten. De geruststellende woorden die hij vervolgens zijn geliefde toefluisterde, elke dag weer, een halfjaar lang. Hij had er zowel positief als negatief naar vooruit gekeken, hij moest wel, maar nu de dag dan daadwerkelijk was aangebroken en hij nog maar exact twee uur en drieëntwintig minuten met zijn geliefde kon doorbrengen, zag hij het niet meer zitten. Voor de zoveelste keer sinds hij in het bed was gekropen voelde hij tranen achter zijn oogleden prikken. Stilletjes beet hij op zijn lip, draaide op zijn rug en blikte met een schuin hoofd naar de blonde jongen wiens borstkas ritmisch op en neer bewoog. Een gevoel van genegenheid overspoelde hem en de eerste tranen begonnen naar beneden te rollen. Stilletjes veegde hij ze weg, waarna hij zich omdraaide en zijn bril van het nachtkastje naast hem pakte. Voor enkele seconden staarde hij ernaar, alsof zelfs de glazen hem zouden gaan verlaten. Een rilling trok door zijn lichaam en gauw zette hij het ding op zijn neus, waarna hij zich weer terug onder de dekens liet zakken. Een aantal seconden later voelde hij het lichaam naast zich bewegen, eventjes, waarna het weer stil lag. Het geluid van zijn ademhaling was veranderd en Kenneth wist dat de jongen naast hem binnen nu en enkele seconden zijn ogen zou openen.
Hij wilde het kostte wat het kost zien. Het kon immers de laatste keer zijn.
“Ben je wakker?” fluisterde Kenneth zachtjes. Toen hij enkel wat gemompel als reactie kreeg, draaide de jongen zich op zijn zij en legde hij zijn arm op Johns borstkas. Zodra de aanraking plaatsvond, opende John langzaam en gapend zijn ogen, waarna hij zich uitrekte en met een glimlach de ogen van Kenneth vond.
“Goedemorgen,” zei hij schor, waarna hij zijn vriend een kus gaf. “Heb je kunnen slapen?”
“Ja, ging wel. Ik ben één keer wakker geweest,” loog Kenneth en John knikte goedkeurend.
“En jij?”
“Moet je dat nog vragen?” lachte John, terwijl hij zijn eigen bril van het andere nachtkastje pakte en deze op zijn neus drukte. Kenneth schudde lachend zijn hoofd en nestelde zich wat dichter naast John zodra deze zich weer onder de dekens had verschanst. Een stilte viel tussen de twee geliefden in en het besef van de situatie kwam hard aan. Een gesmoorde snik verbrak de stilte en verdrietig trok John Kenneth nog dichter tegen zich aan.
“Het zou allemaal zoveel makkelijker zijn geweest als het gewoon zou worden geaccepteerd. Of als ik het in ieder geval kan vertellen. Misschien dat ze me er dan uit schoppen en me laten koken of zoiets,” begon John, waarna hij Kenneth schuin aankeek. “Of ik sluit mezelf op in de kelder en dan-“
“Het heeft geen zin, John. Als je het verteld laten ze je echt niet leven. Die soldaten zijn fel tegen homo’s, laat staan de grote leider zelf,” fluisterde Kenneth zachtjes.
“Ja, maar ik bedoel wat nou als-“ De zin van de jongen werd abrupt onderbroken door het verschrikkelijke, gevreesde geluid dat uit het niets door de slaapkamer galmde en geschrokken veerden beide jongens op. Stiekem hadden ze gehoopt dat het geluid nooit zou komen, dat het gewoon weg zou gaan, maar niets was minder waar. De wekker ging af en gaf aan dat het de hoogste tijd was.
Met een trillende lip zette John het ding uit, waarna hij zich omdraaide naar zijn geliefde. Ze keken elkaar aan, voor enkele seconden, waarna ze begonnen te kussen. De kus liep over in een innige zoen en mondde uit in een stevige knuffel. Een knuffel waarbij gehuild werd in plaats van gelachen. Een alles zeggende knuffel die tegelijkertijd zo nietszeggend was, dat beide jongens bang werden. Ze keken elkaar aan, opnieuw, en vlochten hun vingers ineen.
“Je bent de mijne, je blijft de mijne – niemand zal dat veranderen,” huilde Kenneth. “We zullen altijd samen zijn, altijd, en na drie maanden gaan we gewoon weer verder met…” De jongen schudde zijn hoofd, liet de tranen lopen en voor het eerst in zijn leven voelde hij zich compleet radeloos, wanhopig en extreem bang tegelijk. Extreem angstig en extreem verliefd.
“John. Beloof me dat je levend terug komt.” De jongens keken elkaar doordringend aan alsof hun blik de wereld aankon. Ze knepen in elkaars vingers, slikten de laatste tranen weg. Het was tijd.
“Ik beloof het, Kenneth. Voor altijd.”
Ze maakten nog een foto, omhelsden elkaar en zodra de enorme Hummer voor de deur stond zijn ze samen naar buiten gelopen. Kenneth had de hand van de militair geschud en liet zich vertellen dat John, in hun ogen zijn broer, in goede handen was. Hij keek toe hoe zijn geliefde zich bij de militairen in de Hummer voegde, zag John naar hem zwaaien en probeerde zelf zijn tranen tegen te houden. De Hummer reed de bocht om en daarna had hij de jongen nooit meer terug gezien.

Reacties: