FanFic.nl

Schrijfwedstrijd

Mijn geheime leven

‘Zoon, ik moet je iets vertellen.’ Mijn pleegvader trekt mijn aandacht en neemt me mee naar zijn kantoortje.
‘Zoon, ik moet je iets vertellen. Over drie weken zal je touwen met de dochter van boer Hendriks.’ Geen aankondiging. Nee. Gewoon de zin: ‘Je gaat trouwen’. Er komt zelfs geen uitleg voor de mededeling. Na de zin gezegd te hebben, loopt hij zelf het kantoortje weer uit. Mij laat hij ontzet achter. Dan komt het besef tot me door dat ik nooit meer de toekomst zal hebben die ik voor me zag. De toekomst die ik samen met mijn grote liefde uitgestippeld heb. De zon zakt naar beneden en ik loop naar mijn kamer. Ik zak verslagen op het bed neer.
Bram vindt mij daar dan een kwartier later.
‘Thomas?’ De vraag blijft in de lucht hangen. Ik haal mijn schouders op. Bram komt naast me op het bed zitten. Hij slaat zijn armen om me heen. Ik kan niet anders dan wegkruipen in zijn sterke armen. Me stevig tegen zijn grote borst aanduwen. Teder geeft hij een kus op mijn haar.
‘Wil je erover vertellen?’ Ik wacht heel even en haal dan diep adem.
‘Ik wordt uitgehuwelijkt.’ Ik voel de armen om me heen verstrakken. Gewoon drie woordjes. Meer is er ook niet nodig om het uit te leggen. Ik had een hele stroom aan vloekwoorden verwacht, maar het blijft angstvallig stil. Ik kijk naar het gezicht van Bram. Hij kijkt recht naar de muur.
‘Wat ga je doen?’ vraagt hij uiteindelijk.
‘Ik weet het niet. Ik weet niet wat te doen.’
‘Je zult er over moeten nadenken.’
‘Ik wil jou niet kwijt, maar ik kan haar toch ook niet laten staan voor een altaar. Vader heeft me waarschijnlijk ergens voor ingeruild. Het zijn barre tijden en hij zag waarschijnlijk geen uitkomst.’
‘Ga je de daden van je pleegvader goedpraten?’
‘Nee. Hij had dit moeten overleggen. Hij had me een keus moeten geven.’ Bram zucht diep. Ik zie dat hij ergens mee worstelt. Dat laat mij weer een steek in mijn hart voelen. Even aarzelt hij en dan begint hij te vertellen.
‘Je moet voor haar kiezen. Je kunt haar niet laten staan voor mij. Je zal van haar moeten leren houden. Je hebt geen keus. Wij hebben geen keus.’ Ik durf niet tegen de woorden van Bram in te gaan. Langzaam val ik in een onrustige slaap.

Het is de laatste nacht voor mijn huwelijk. De laatste nacht waarin mijn geheime leven kan bestaan. De armen om me heen en de kusjes op mijn huid maken me dat maar al te duidelijk. Voor me zie ik het lichaam dat ik bemind, maar die ik na deze nacht nooit meer zal zien. Mijn vingers tasten de stevige spieren af. Het is duidelijk merkbaar dat hij op het land werkt. De hardwerkende handen die me stevig vasthebben. De handen die ik nooit meer zal voelen. Morgen eindigt mijn leven zoals ik het ken en begint een nieuw leven. Ik zal moeten leren het lichaam van een vrouw lief te hebben. Ik zal moeten wennen aan de zachtheid en de tederheid.
‘Je moet nu niet denken, je moet genieten. Morgen is morgen en vannacht is vannacht. We hebben nog één laatste nacht samen.’ De stem die me lieve woordjes en moed influistert. De stem die ik na vannacht nooit meer zal horen. Ik probeer me te ontspannen en aan hem over te geven. Het duurt alleen even voordat ik mijn zorgen volledig aan de kant kan zetten.

Ik sta te wachten vooraan in de kerk. Een vrouw in een witte jurk komt naar me toe gelopen. Zachtjes schrijdend over de rode loper in het gangpad. Mijn ogen kruisen de ogen van Bram. Hij blijft me aankijken. De pastoor schraapt zijn keel en de ceremonie begint.
‘Thomas, neem jij Lisa tot je wettige echtgenote?’ Ik kijk haar aan.
‘Ja,’ zeg ik dan plichtsgetrouw. Dit is wat Bram me heeft opgedragen.
‘Lisa, neem jij Thomas tot je wettige echtgenoot?’
‘Ja,’ zegt ze rustig maar vastbesloten.
‘Dan verklaar ik jullie nu tot man en vrouw. U mag uw bruid kussen.’ Ik kijk naar haar lippen en geef haar een kus. Ze voelen zo anders dan de lippen van Bram. Het voelt verkeerd. Ik verman me. De rest van mijn leven zal ik mijn plichten voltooien. Ik zal nooit met een woord reppen over mijn geaardheid tegenover haar. Tenzij zij erover begint. Getrouwd lopen we de kerk uit. Ik kijk nogmaals naar Bram. Hij wendt zijn blik droevig af. We weten allebei dat we elkaar nooit meer kunnen zien op de manier die we willen. Onze wegen scheiden ons nu voorgoed.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.