FanFic.nl

Schrijfwedstrijden

Picture Pervert

Vermoeid plofte ik op een volle doos neer. Ik keek om me heen en zuchtte. De helft van de kamer stond al vol met dozen, en de andere helft moest nog ingepakt worden. Wie had gedacht dat inpakken zoveel werk kostte? Na een paar minuten uitgerust te hebben pakte ik een aantal lege dozen en liep de trap op. De dozen gooide ik op mijn bed. Ik opende mijn kastdeuren en plaatste mijn handen in mijn zij. Het duurde een tijdje voor ik de moed verzameld had nog meer te doen. Uiteindelijk begon ik met het inpakken van mijn kleding. Stapeltje voor stapeltje verdween de kleding in de dozen. Toen alle planken leeg waren begon ik aan het hanggedeelte van mijn kast. Voorzichtig legde ik mijn kleding in de dozen neer, bang het te verkreukelen. De kast was al bijna leeg toen ik in het hoekje ervan een grote, oude schoenendoos zag staan. Nieuwsgierig pakte ik het op. Ik ging op bed zitten en nam de doos op schoot. Het was iets dat ik in jaren al niet meer had gezien. Op de doos was met een dikke, zwarte stift geschreven. Picture Perfect, stond erop. Ik opende de doos. Hij lag vol met foto's van jaren geleden. Ik haalde ze één voor één uit de doos en er verscheen een lach op mijn gezicht. Op elke foto zag ik mezelf jonger worden. Mijn haar was zwart en werd steeds voller, mijn 'rimpels vol verhalen' had ik nog niet, en ik zag er steeds vrolijker uit. Allemaal oude herinneringen kwamen weer naar boven terwijl de foto's me terug brachten in de tijd. Het waren de foto's van mijn mooiste momenten. Ik kijk eens goed naar de foto die ik in mijn handen heb. Naast me staat een man met zwart haar. We droegen allebei warme kleding. We lachten. Ik draai de foto om en kijk naar de datum die op de achterkant geschreven stond. 12 December 1962. Ik bekijk de volgende foto, en de volgende, tot ik bij die laatste foto kom. Die avond dat ik je ontmoette. Ik denk terug aan het moment.

Wat nerveus zat ik op een stoel. Ik keek om me heen. Dit was de eerste keer dat ik me buitenshuis in vrouwenkleding vertoonde, maar ik was gelukkig niet de enige. Alles wat er om me heen gebeurde probeerde ik in me op te nemen. De zaal was voornamelijk gevuld met mannen. Sommige droegen normale kleding, een groot deel was ook anders gekleed. Ik zag bijvoorbeeld veel matrozen en kapitein petjes voorbij komen. Ik was dus niet de enige die zich anders kleedde dan 'hoorde'. Ik begon me meer op mijn gemak te voelen. Ik begon me zelfs thuis te voelen. Ik weet nog dat je naar me toe kwam lopen. Je had een petje op, een sjaaltje om. Je trui had je netjes in je broek gestopt. Je vroeg of ik met je wilde dansen. Het duurde even voor ik antwoord gaf. Toen ik over mijn verbaasdheid van je openheid heen was gekomen had ik ja gezegd. Ik stond op en merkte direct dat je een stuk kleiner was dan ik. Ik was blij dat je de leiding nam, want ik had geen idee wat ik moest doen. Alles wat er vandaag gebeurde was nieuw. Je vertelde me dat je nieuw was in deze wereld. Ik was de eerste man met wie je danste. Je gaf toe dat je eigenlijk geen idee had wat je aan het doen was. Ik bekende dat het voor mij bijna hetzelfde was. Hij was niet mijn eerste man, maar wel mijn eerste vreemde man. Ik kende hem niet en ik was het niet gewend om me publiekelijk uit te geven als homo. Het idee dat iedereen in deze zaal was zoals jij en ik maakte me vrijer. Naarmate de avond vorderde werd ik steeds losser en ik kon me volledig laten gaan. De hele avond hadden we gedanst, gepraat, gedronken. De hele avond was het feest. Die avond voelde ik me alsof ik ergens bij hoorde. Bij jou.

Ik legde de foto weer weg. Ik had al die jaren niet meer aan je gedacht. Al die jaren had ik geprobeerd om je te vergeten. De herinneringen die deze schoenendoos hielden straalde warmte uit. Op elke foto was te zien dat we gelukkig waren. In ieder geval, dat was wat ik dacht. Dat wij gelukkig waren. Ook al brachten de foto's een lach op mijn gezicht, ze deden me denken aan de laatste momenten die ik met je deelde. Vooral de allerlaatste dag dat ik je zag. Toen jij me vertelde hoe je me al die tijd voorgelogen had.

De tranen stroomde over mijn gezicht. "Waarom?" vroeg ik je zachtjes.
"Hoe moest ik anders weten hoe het was?" vroeg je. "Ik kan toch geen boek uitbrengen gebaseerd op verhalen. Ik moet het zelf voelen en meemaken om het realistisch over te kunnen laten komen." Je had me gebruikt, voor een boek. "Het spijt me dat het zo is gelopen. Ik kan niet meer doen alsof ik van je houd. Ik hoef niet meer te doen alsof ik van je houd. Snap je dat?" Ik kijk je met grote ogen aan.
"Of ik het snap? Natuurlijk snap ik het niet! Hoe zou ik ooit kunnen begrijpen dat een mens iemand zo zou misleiden. En dat alleen maar voor een beetje inkt op papier!" Je haalde je schouders op. Je bleef zo rustig. Ik had het idee dat er elk moment een lach op je gezicht zou kunnen verschijnen en die kwam ook. "Je hebt echt zieke, perverse gedachten, weet je dat?" schreeuwde ik naar je.
"Moet jij nodig zeggen," mompelde je.
"Wat zeg je?" Je opende zijn mond om weer iets te zeggen, maar ik schudde mijn hoofd. Ik wees naar de deur. "Eruit!" schreeuwde ik. Ik wilde het niet meer horen. Ik was er klaar mee. Je draaide je om en pakte je koffers. Zonder verder moeilijk te doen liep je de deur uit. Je draaide je nog één keer om en gooide je boek naar me toe. 'Deviant minds', had je het genoemd. Het verhaal over ons.
"Nog bedankt," zei je en trok de deur achter je dicht.

Ik raapte de foto's op en legde ze weer terug in de schoenendoos. Elk beeld dat de foto's in de schoenendoos weergaven was verdraaid. Ik deed de deksel weer op de doos en keek naar de tekst die ik er destijds met een dikke, zwarte stift opgeschreven had. "So much for Picture Perfect," dacht ik en zette de schoenendoos weer weg.

Reacties: