FanFic.nl

Schrijfwedstrijd

De melodie

* Het character dat ik heb gebruikt voor deze opdracht is Blake Guardionn uit Nightmare van Hermelien. Thank you girl! <3

Ze had haar handen ineengevouwen en haar ogen gesloten. Haar gedachten halt toegeroepen en haar lichaam rust gegeven. De vier verstikkende muren genegeerd en de bedrand als nieuwe stoel betiteld. Voor omstanders zou ze eruit zien als een gewone tiener die zat te bidden, eentje waarbij niets aan de hand was. Misschien eentje die verliefd was, eentje die dingen had meegemaakt. Die dingen had gezien.
Maar het zou een doorsnee tiener blijven.
En wederom mag je een boek niet beoordelen door enkel en alleen naar de kaft te kijken. Of door alleen een simpele samenvatting te lezen. Nee, je moet eigenlijk dieper kijken dan dat, tenminste, als je de waarheid wilt weten. Hoe eng en geschift die ook is, hoe overduidelijk en misschien zelfs wel logisch deze is – je kan het nooit vanaf de buitenkant zien.
“Caterine? Gaat het?” Het meisje op het bed ademde diep in en uit, waarna ze langzaam haar ogen opende. Twee grote, zwarte pupillen werden zichtbaar en met een kleine glimlach keek ze de spreker aan. Nietszeggend, zoals de kaft van een boek.
“Ik mis je,” fluisterde de stem en Caterine knipperde slechts met haar ogen. “Ik mis je na al die jaren nog steeds, eigenlijk meer dan ooit tevoren. Ik kan maar niet vergeten wat we hadden, wat we samen hebben meegemaakt… Ik kan jou niet vergeten.” De donkerharige jongen die tegenover haar op een houten stoel zat beet op zijn onderlip en vocht tegen zijn eigen tranen. Het plastic bekertje dat voor de helft gevuld was met water, trilde in zijn handen.
“Laat me je dan toch helpen, Caterine. Alsjeblieft, ik zal alles doen om te zorgen dat jij-“
“Hou op.” Geschrokken knipperde Blake met zijn ogen en voelde hij hoe zijn maag zichzelf in de knoop legde. Hij keek toe hoe Caterine van het bed opstond en naar het raam toeliep, zoals een robot op de automatische piloot. Haar pupillen staarden glazig door het glas naar de buitenwereld, die voor haar bestond uit een grasveldje dat men de binnenplaats noemde. De andere buitenwereld had ze maanden geleden uit het oog verloren, op het moment dat deze haar had opgegeven. Alsof de wereld en de mensheid hadden besloten om haar samen uit te kotsen. Alsof alles zat van haar was, alles en iedereen haar kapot wilde maken.
Iedereen, behalve hij.
Blake zette het plastic bekertje op de grond, stond op en liep naar het meisje toe. Zwijgend ging hij naast haar staan, keek hij naar haar gezicht, legde hij voorzichtig een hand op haar schouder. Ze reageerde niet en het was alsof hij voor haar niet eens bestond. Alsof hij gewoon een nietsbetekenende stem was, zoals een weerbericht op de radio.
“Cat,” fluisterde hij schor en hij kneep zachtjes in haar schouder. “Ik houd nog steeds van je.” Gepijnigd beet de jongen op zijn onderlip en zonder te antwoorden liep Caterine terug naar haar bed. Blakes hand gleed als een lappenpop van haar schouder af en gebroken keek hij toe hoe ze weer plaatsnam op de rand van het bed. Hij voelde zijn borstkas steken zodra ze begon te plukken aan haar witte jurk, die identiek was aan het soort dat je zag in een ziekenhuis. Verslagen liet hij zichzelf weer in de houten stoel zakken en bleef hij haar aankijken. Hoe lang wist hij niet, waarom wist hij niet, maar zo ging het elke keer wanneer hij haar bezocht. Iedere keer opnieuw en zodra er op de deur werd geklopt en een mannenstem riep dat het bezoekuur nog maar tien minuten bedroeg, voelde het voor Blake alsof hij haar over tien minuten voorgoed zou verliezen. Elke keer was hij doodsbang dat ze, zodra hij weg was, zichzelf van het leven zou beroven en hij nog enkel haar grafsteen zou kunnen bezoeken. De angst was met de maanden gegroeid, was haast ondraaglijk geworden, maar elke keer sleepte hij zichzelf door de dagen heen. Hij moest wel, was het niet voor haar dan was het wel voor zijn familie. Hij offerde zichzelf op voor hen, altijd, en dat begon hem te breken. En toch, hoe pijn het ook deed, had hij nog hoop. Hoop dat ze op een dag zou zeggen dat ze ook nog van hem hield. Dat hij op een dag gebeld zou worden door de psychiatrische inrichting met het nieuws dat Caterine was genezen.
Hoop dat alles weer goed zou komen.
Het roodharige meisje sloot haar ogen en begon te neuriën. Blake voelde kippenvel op zijn armen ontstaan zodra hij de melodie herkende en met een vertrokken gezicht sloot ook hij zijn ogen. De duisternis die volgde stelde hem op een vreemde manier gerust en hij gaf zichzelf over aan de klank van haar stem. De melodie tilde hen samen op en liet hen wegzweven op de mooiste wolk van de hemel. Ze kwamen terecht op een plek die zo vredig was, dat Blake dichterbij een innerlijke rust kwam dan ooit tevoren. Hun vingers hadden zich verstrengeld en teder kusten ze elkaar. Een innige omhelzing volgde en zodra hij haar los wilde laten om haar opnieuw te kussen, verbrak een enorme donderslag hun magie. De lucht kleurde pikzwart en de wolk dreef hen uit elkaar. Hij schreeuwde haar naam, keer op keer, maar ze kon hem niet horen. Tranen begonnen over zijn wangen te lopen en met alle macht probeerde hij achter haar aan te gaan.
Tevergeefs.
Blake voelde hoe twee paar handen hem ruw overeind trokken. Hij hoorde stemmen door elkaar heen schreeuwen en vervolgens een deur die dichtklapte. De melodie was verdwenen en had plaatsgemaakt voor een ander soort geluid, een geluid dat hij niet helemaal kon plaatsen. Het leek op gelach en gehuil tegelijkertijd en zodra hij zijn ogen opende drong de waarheid langzaam bij hem naar binnen.
“…enig idee hoe ze aan dat spul is gekomen? Meneer Guardionn, hoort u mij?” Gedesoriënteerd schudde Blake zijn hoofd en hij keek fronsend naar de man die voor hem stond.
“Meneer, hoe is ze daaraan gekomen? Heeft u niets gemerkt?” Blake slikte krampachtig en voelde hoe tranen langzaam over zijn bleke wangen begonnen te rollen.
“Heb ik… Wat heb ik niet gemerkt? Ik begrijp het niet,” fluisterde hij en verdwaasd keek hij naar het einde van de gang, naar de deur van het roodharige meisje waar hij al zo lang van hield. Mensen in witte jassen renden in en uit en er werd van alles geschreeuwd. Hij hoorde meubels verschuiven, mensen rennen, sirenes in de verte…
“Jongeman, het spijt me verschrikkelijk, maar ik ben bang dat Caterine u heeft gedrogeerd en zichzelf daarna van het leven heeft beroofd. Heeft u enig idee hoe ze-“
Blake voelde hoe zijn knieën knikten en zijn benen het begaven. Met een smak viel hij op de grond en hoorde zijn pols breken. De man die bij hem stond probeerde hem overeind te helpen, maar alles leek langs de jongen heen te gaan. Alles was vervaagd naar de achtergrond, alles behalve de pijn. Hij voelde hoe zijn hart in duizenden stukjes uit elkaar viel en voelde hoe haar naam over zijn lippen rolde. Caterine…
Toen werd alles zwart.

Reacties: