FanFic.nl

FF's Schrijfuitdaging.

Ending of a beginning.

Haar ogen gleden over de keurige geschreven letters. De brief, niet ondertekent, wekte belangstelling op. Belangstelling naar haar voorouders. Leila fronste, sinds haar jeugd had ze geen idee wie haar familie was geweest en nu kreeg ze zomaar een anonieme brief dat ze een landhuis had geërfd.

Een maand later
Herfstbladeren dansten om de rode Dogde Polara uit 1963. De bestuurder was een jonge brunette die bij elke wegwijzer stopte en weer optrok. Het landschap had van de hoge New Yorkse flatgebouwen plaatsgemaakt voor ongetemde velden, keien zo groot als wolkenkrabbers en wegen die meer bochten hadden dan de straten van de wereldstad. Leila was op weg naar haar erfgoed.

Rond acht uur 's avonds, in een naamloos dorp, in the Middle of Nowhere van Canada.
Een strakke noordenwind was opgestoken toen Leila Lambert in de plaatselijke kroeg arriveerde. De regen van buiten van zich afschuddend nam ze plaats op een barkruk en bestelde een kop thee en een bord spaghetti bolognese. De anderen vriendelijk aankijkend, een blik die door duistere gezichten en hoofdschudden beantwoord werd. Vreemdelingen waren hier niet welkom. Leila wenkte na het eten de barman, met een norse en wantrouwende blik kwam hij naar haar toe.
“Ik vroeg me af of u me kon vertellen waar ik het landgoed van MacJohnson kon vinden...?” De barman keek haar fronsend aan en schudde zijn hoofd. “Weet u dan toevallig iemand die dat wel kan?” Nogmaals schudde hij zijn hoofd en keerde terug naar zijn werk. Met een zucht stond Leila op en vertrok, waarschijnlijk tot opluchting van de overige gasten. Buiten stroomde de regen naar beneden. En de twee meter van de kroeg naar haar auto raakte Leila volkomen doorweekt. Druipend kroop ze achter haar stuur, de warmte van het barretje, het eten en de thee waren in een klap teniet gedaan. Uit haar handschoenenkastje haalde ze de inmiddels behoorlijk verkreukelde brief en een vergeelde kaart van de omgeving. Met het zwakke lichtje van haar auto bestudeerde ze de brief met de bijgesloten routebeschrijving en volgde met haar vinger de weg vanuit het dorp. Bij een niet getekende weg zei de brief dat ze linksaf moest slaan. Verward keek ze op en gilde het nog net niet uit.
Boven op haar motorkap, in de stromende regen zat een klein jongetje van een jaar of zes met een bleek gezicht en grote ogen haar recht aan te kijken. Hij droeg een doorweekt versleten t-shirt met korte mouwen, een ribbroek met meer gaten dan het behoorde te hebben en een verbleekte honkbalpet van een onduidelijke club. Hij glimlachte om haar reactie, en nog wat geschrokken wenkte Leila het arme kind dat hij in de auto moest komen.
Hij sprong van de motorkap af, nu pas ontdekte Leila dat hij geen enkele schaduw had. Wat ze niet zag, of beter gezegd niet wilde zien was dat hij doorzichtig leek te zijn. Hij opende het portier niet, maar leek door het portier heen te glijden.
“Hoe heet je?” Leila keek hem vriendelijk aan, zich niet bewust van het feit dat hij geen afdruk achterliet op de stoffen zitting.
“Andy,” Zijn stem was zacht en klonk koud in het duister en leek van ver te komen. Het licht van de auto was uitgegaan toen Andy door het portier naar binnen was gegleden.
“Luister Andy, ik ben hier niet zo bekend. Ik wil je best thuis brengen, als je dat wilt tenminste?” Leila keek de jongen vriendelijk aan, hij leek verdraaid veel op haar eigen zoon. Al was die nu volwassen.
“Dat hoeft niet, ik vindt de weg zelf wel. Ik hoorde wat je zei tegen de barman, ik kan je wel helpen naar dat landhuis, als je wilt?” Andy keek haar niet aan en pulkte aan een draadje van zijn druipende t-shirt. Leila stemde toe dat Andy haar de weg wees en nog geen halfuur later parkeerde ze haar auto voor een enorm zwart ijzeren hek. Het huis was nog niet te zien. Rillend stapte Leila uit, sloot af en liep naar het hek toe. Sierlijke krullen van ijzer, begroeid met mos en totaal verroest. Leila duwde tegen hek dat krakend en moeizaam naar binnen afboog. Even aarzelde een vrouw van begin dertig, de aarzeling die veroorzaakt werd door de krioelende massa planten. Klimop sloeg tegen haar gezicht toen ze toch doorliep, doornen bleven in haar jas haken, een aantal keren struikelde ze over de slierten van de woekerplanten. Het gras dat moedig tussen de talloze planten omhoog rees kwam tot haar heupen. Het was duidelijk dat hier al tientallen zoniet al honderden jaren niemand was geweest. Waarom kreeg ze dan nu pas de brief dat ze het huis in bezit had gekregen?
Op een kleine open plek bleef ze staan, viste haar brief uit haar jaszak en in het bleke licht van een prille maan las ze de datum boven de brief: 12-12-1956.
De rillingen liepen over Leila's rug, dit was haar geboortedatum. Het maanlicht maakte de schaduwen van de planten op groteske figuren lijken. De regen was in het dorp blijven hangen. Leila stond in het nachtelijke duister als versteend, waar was ze in godsnaam aan begonnen?
De brief liet ze vallen toen een uil overvloog. Haar gil verdrong de drukkende en kille stilte.
En alsof dat het teken was begon het te waaien en dreven er wolken voor de maan. In het pikkedonker worstelde Leila zich een weg door de overwoekerde tuin. Op zoek naar een uitweg. Na wat voor haar uren leek, maar in feite slechts een kwartier was kwam er meer openheid en rees er een landhuis voor haar op.
Het was duidelijk te zien dat dit ooit een van de mooiste en rijkst versierde huizen in de wijde omtrek was geweest. Maar die glorie was vergaan en nu hingen er luiken scheef aan hun verroeste scharnieren, klimop, en god mocht weten wat voor planten nog meer overwoekerde de muren. Verf was half afgebladerd, de balken aan het dak dreigden elk moment naar beneden te storten. De veranda was half vergaan en Leila besloot het niet te wagen om daar op te klimmen en begon een poging te doen om de vastgeroeste kelderdeur open te krijgen. Toen ze een steen pakte en daarmee het slot kapot sloeg viel de deur met een galmende klap op de stenen vloer die, zo ontdekte Leila, naar de keuken leidde.
Blij dat ze eindelijk een dak boven haar hoofd had stak Leila met haar aansteker een paar stoffige kaarsen aan. Haar eerste gedachte zodra ze de warme gloed van licht zag: Godzijdank! Licht!
Maar toen ze haar blik door de verlaten keuken liet gaan verving de opluchting zich voor afschuw en regelrechte angst.
Met een snerpende gil vluchtte ze de keuken uit, de eerste trap rende ze op en hijgend liet ze zicht op de stoffige marmeren trap vallen. Blij dat de kaarsen haar vlucht het hadden overleefd liet ze nog natrillend het licht door de hal heen gaan. Prachtige, nu vol spinnenwebben, kroonluchters hingen aan het plafond. Sierlijke, stoffige, krullen sierden de enorme pilaren die het dak boven haar ondersteunden. Plots eenzaam stond Leila op liep de statige trap op met het gevoel dat ze op de verkeerde plek was beland. Op de eerste verdiepingen bekeek ze elke kamer, en ontdekte een luxe en gigantische badkamer. In een vlaag van wanhoop probeerde ze de kraan, en tot haar enorme verbazing kwam er water uit.
Tien minuten later lag ze in een warm bad, al haar zenuwen gespannen, maar blij dat ze zich eindelijk kon opwarmen. Moe van de slopende dag, de reis en de angst, overmande haar vrees voor het huis. Haar ogen vielen langzaam dicht.
En terwijl haar lichaam zich in een diepe slaap waande wakkerden de kaarsen uit.

Dertig jaar later
Een jonge brunette van eind twintig parkeerde haar Harley Davidson motor naast een berg roest dat ze herkende als een auto. Leia keek er even naar en vroeg zich af of die auto van haar oma was geweest. Toen richtte ze haar blik op het openstaande hek en de enorme massa planten. Ze liep terug naar haar motor en haalde er haar survivalpakket en weekendtas uit de motortassen. Uit het pakket haalde ze een kapmes en met het wapen in de aanslag werkte ze zich door het oerwoud heen. Het huis dat ze na een tijdje voor zich zag opdoemen was enorm. Vaag bedacht Leia zich dat het ooit een rijk huis moest zijn geweest maar daar was niks meer van te zien. Het dak was op veel plaatsen ingestort. Toen ze door een gat in de muur het huis binnen liep struikelde ze bijna over een ijzeren kelderdeur die ongetwijfeld voor het gat behoorde te zitten. Met haar zaklamp in de aanslag ging Leia op verkenning uit. Al snel voelde ze zich veilig genoeg om de volgende verdieping te betreden. Net toen ze de laatste trede van de wankele, houten, keldertrap op wilde stappen, stortte de trap in en met een donderend geraas viel Leia met al het hout naar beneden. Het was niet voor niets dat volwassenen hun kinderen leerden nooit alleen een leeg huis in te gaan. En samen met haar oma, overgrootmoeder, betovergrootmoeder en betbetovergrootmoeder wachtte Leia op de volgende vrouw in de familie die op hun oproep zou reageren om de vloek op te heffen. Waar zij allen gefaald hadden en vast zaten aan het huis. Gedoemd.

Reacties: