FanFic.nl

Flashing Figures

oo9.

Paris, 1892

Wanneer ik wakker word en me langzaam omrol in mijn bed, schrik ik als het bed onder me weg verdwijnt.
Met een doffe bonk val ik op een tapijt en kijk geschrokken om me heen.
Langzaam realiseer ik me waar ik ben en ga overeind zitten terwijl ik over mijn hoofd wrijf.
Naast me staat de divan en er branden nog maar een paar kaarsen in de schaarsverlichte grot.
Erik zit nog steeds in de grote stoel, onderuitgezakt en het boek ligt open op de grond.
Zijn hoofd rust in zijn handen en zijn mond hangt een klein beetje open.
Langzaam sta ik op en ga voor hem staan en giechel als hij een zacht snurk geluid maakt.
Hij is lang niet zo angstaanjagend als hij slaapt en ik neem de tijd om zijn gemaskerde gezicht eens goed te bestuderen.
Zijn normaal onberispelijke uiterlijk is verander na een paar uur slaap. Een pluk haar valt voor zijn ogen en de strakke das om zijn nek is wat losgetrokken.
Even staar ik naar zijn witte masker, breng mijn vingers er naar toe en trek ze dan snel terug als Erik weer beweegt. Ik loop snel terug naar de divan zak neer met een teleurgestelde zucht.

Een paar minuten staar ik naar de rotsen van het plafond tot mijn blik weer door de kamer glijd en op de klok blijft rusten.
Zeven uur.
Ik slaak een kreetje en loop naar Erik zijn stoel, waarna ik zijn schouder begin te porren.
‘Erik.’ Zeg ik een paar keer en als hij niet reageert, por ik hem in zijn wang.
‘Erik!’ Zeg ik harder.
‘Mm, wat?’
‘Het is zeven uur, ik heb repetitie zo.’
‘Mjaa nou en.’ Mompelt hij verder.
‘Erik!’ roep ik en geef hem een stomp.
Zijn ogen gaan langzaam open en hij kijkt me geïrriteerd aan.
‘Wat nou?!’
‘Ik heb repetitie.’ Herhaal ik nog eens.
Hij gaat rechtovereind zitten, ‘Hoe laat is het?’
‘Zeven uur.’
Hij vloekt binnensmonds, wrijft over zijn arm en kijkt me boos aan.
‘Sorry.’ Mompel ik, ‘maar je werd niet wakker.’
Hij rolt met zijn ogen en pakt mijn hand, ‘Kom we moeten terug, voordat ze je gaan missen.’

Het is één voor half acht als ik hongerig en in mijn balletkleding van gisteravond de repetitieruimte betreed.
Mijn moeder trekt een wenkbrauw op bij het zien van mijn verwarde haar en kijkt me doordringend aan. Haar negerend loop ik naar een spiegel, maak mijn haar los en bind het vervolgens opnieuw naar achteren, waarna ik op de grond zak en mijn spitzen aantrek. Christine loopt naar me toe en gaat naast me zitten.
‘Waar was je vanochtend, toen ik rond zeven uur bij je kamer kwam was je al weg?’
Ongemakkelijk trek ik aan de linten van mijn schoentjes, ‘Ik was een wandeling maken.’ Mompel ik en voel mijn wangen warm worden van de leugen.
‘Heb je iemand ontmoet?’ Vraagt Christine met grote ogen, ‘O, Meg ik ben zo blij voor je. Nu kun je je net zo gelukkig voelen als ik en…’ Ze kijkt schichtig om zich heen en fluistert dan ‘Als ik en Raoul.’
Meteen begin ik te protesteren; ‘Ik heb niemand ontmoet, ik was gewoon heel vroeg wakker vanochtend en besloot om een, eh, ommetje te maken.’
Door de kelders van de opera met een vreemde man, voeg ik er in mijn hoofd aan toe.
Ze kijkt me doordringend en nieuwsgierig aan, maar knikt dan en glimlacht.
Een klap in de handen van mijn moeder, maakt dat alle ballerina’s in de kamer in vierde positie in een rij gaan staan.
‘Vandaag gaan we repeteren voor de nieuwe productie van Doornroosje voor volgende maand. We hebben gisteren het openingsnummer al kort doorgenomen. Vanaf het begin 5, 6, 7, 8; Jeté, pirouette..’
Aan het einde van de lange dag laat ik me nadat ik me gewassen en omgekleed heb, zakken op een lange houten bank in de grote eetzaal.
Met een lepel duw ik de soep rond in mijn bord, terwijl ik er af en toe een hap van neem. Een nacht op de divan in de kelders van dit gebouw hebben me opgebroken en het liefst zou ik me excuseren en neervallen op bed.
Plots hoor ik de stem van Joanna, een van de andere ballerina’s naast me.
‘Meg,’ Ze giechelt opgewonden, ‘Er staat een man die naar je vraagt in de hal.’
Verrast kijk ik op, ‘Wie dan?’
‘Monsieur Daniel Delacroix.’ Zegt ze en blij klapt ze in haar handen.
Langzaam sta ik op en kijk hoe de andere ballerina’s meteen hun koppen bij elkaar steken en beginnen te fluisteren.
In de hal zie ik inderdaad het bekende gestalte van Daniel.
‘Bonjour monsieur,’ begroet ik hem met een kleine buiging, ‘Waaraan verdien ik het plezier om u te mogen ontvangen?’
‘Mademoiselle,’ Hij kucht, ‘Meg.’
Even kijkt hij ongemakkelijk weg en trekt dan zijn jasje weg.
‘Ik wilde je toestemming vragen om je af en toe te komen opzoeken.’
Langzaam voel ik mijn wangen warmer worden en ik begin te stamelen.
‘Ja natuurlijk, ehm, wanneer u wilt. Mijn moeder zal het leuk vinden als u langskomt.’
‘Je, Meg en noem me Daniel. Ik hoopte eigenlijk dat jij het leuk zou vinden als ik langskwam.’
Ik kijk gegeneerd weg en knik dan, ‘Natuurlijk.’
Een brede glimlach verschijnt op zijn gezicht en hij pakt mijn hand om er vervolgens een kus op te drukken.
‘Dat doet me veel plezier. Lijkt je het wat om zondag met mij te lunchen en misschien een wandeling te maken? Als het weer het toelaat natuurlijk.’I
Verlegen kijk ik naar de grond en knik dan. Daniel laat opgetogen mijn hand los en na een korte knik van ons beiden, nemen we afscheid.
Zo gauw als dat ik weer aan tafel ga zitten, staren de andere ballerina’s me met vragende ogen aan.
Joanna is de eerste die een vraag stelt: ‘Wie was dat?’
‘Een zoon van een vriend van mijn moeder.’
‘Wat wilde hij? Wat is hij knap.’ Zucht een jonge ballerina van veertien.
‘Hij wilde me opzoeken,’ Geef ik na een paar seconden met een zucht toe.
‘Wat romantisch.’ Zucht hetzelfde meisje, Gina en pakt mijn hand vast.
‘Misschien ben je aan het einde van de maand wel verloofd.’
Ik grinnik en klop met mijn andere hand op haar hand.
‘Ik denk niet dat dat zo snel gaat gebeuren Gina,’ Zeg ik lachend.
Daarna richt ik me weer op mijn soep en negeer zoveel mogelijk alle vragen van de meisjes, terwijl ik me geestelijk probeer voor te bereiden voor als mijn moeder er lucht van krijgt.

Reacties: