FanFic.nl

Wedstrijden

Belle en het Beest

Ik grijns en loop achter de twee meisjes aan. Ik laat ze kletsen, maar al snel verdwijnt mijn lach. Ik ken de twee al jaren. Het zijn de enige die ik vriendinnen kan noemen. Vooral de ene vraagt vaak of ik dingen samen wil doen. Zij nodigde me ook uit voor het Halloweenfeest waar we nu naar op weg zijn. Ook stond zij erop dat we het andere meisje mee zouden nemen. Ach, ik kon toch moeilijk nee zeggen? Ik kon moeilijk zeggen dat ik wou dat we samen zouden gaan. Dat ik wou dat ze me zou beschermen tegen de gevaarlijke Halloweenmonsters die nu op straat lopen. Ik had dat eigenlijk als grapje bedacht. Ik wist nog niet dat ik mijn gedachten serieus had moeten nemen.

“We moeten terug naar mijn huis,” zegt Leila opeens. “Ik ben mijn hoedje vergeten.”
“Maar het feest begint al zo,” zeg ik.
“Ach, het is maar een klein stukje om,” werpt Rowana tegen.
Ik had nog de hoop dat Rowana en ik samen zouden wachten, maar ze loopt Leila achterna als een vlieg achter stront. Dan kan ik toch moeilijk achterblijven?
Eenmaal in het huis lopen we direct naar boven. Leila knipt het licht aan, want inmiddels is het donker geworden. Rowana lacht net om iets wat Leila zegt als het licht uitvalt. Ik hoor eerst wat gelach, maar al snel gaat het over in een gil. Ik weet niet of die van mij is. Ik vind het alles behalve grappig.
Als Rowana het licht weer aandoet, komt er een volgende gil, deze keer van Rowana. Ik zie meteen waarom ze gilt en kan enkel verstijfd blijven kijken. Leila ligt op de grond met haar hoed in haar handen en een plas bloed om haar heen. Dood. Rowana komt huilend op me af. Automatisch sla ik een arm om haar heen. Ik wil huilen, ik wil gillen, maar ik ben nog te erg in shock.
“We moeten naar de politie,” zegt Rowana uiteindelijk.
Ik knik.
Nog voor we het huis uit zijn, kijkt Rowana om haar heen. “Wacht, straks is de moordenaar er nog.”
Ik voel hoe de haren in mijn nek recht overeind gaan staan en kijk om me heen. “Ik hoor niets...”
Rowana knikt. “Laten we maar snel gaan.”
Onderweg blijft Rowana om haar heen kijken. Eenmaal buiten, niet ver van het huis, blijft ze stil staan. “Wat is dat!?”
Langzaam loop ik dichterbij. Veel kan ik niet ontwarren uit de schaduwen, aangezien we het licht nog maar net achter ons hebben gelaten. Na een paar stappen zucht ik opgelucht. “Bedoel je deze boom?”
Heel voorzichtig zet Rowana een paar stappen naar voren. Als ze naast me staat, giechelt ze wat. “Ja. Vanuit de verte leek het een man.”
Ik grijns, maar de vreugde komt niet echt in mijn hart. Sterker nog, ik begin me steeds zenuwachtiger en bekeken te voelen. Ik kijk om me heen, maar zie niemand.
Uiteindelijk verdwijnt Rowana tussen de bomen. Ze loopt gewoon verder en kijkt niet meer naar me om.
Als ik de plek op loop, hoor ik opnieuw een gil. Dezelfde doodsgil, al is dit duidelijk Rowana’s stem. Ik blijf even staan maar weet mezelf toch vooruit te dwingen. Ik zie het meteen. Ze ligt op dezelfde manier op de grond als Leila, ook met een plas bloed om haar heen.
Ik loop vlug verder richting het dorp. Mijn hartslag zit in mijn keel en tranen weet ik nog net te bedwingen. Als vanzelf voel ik over mijn jas. In mijn jaszak zit iets hards. Verbaasd open ik het zakje en haal er een mes uit. In het donker zie ik dat er rode vloeistof op zit.

Langzaam komen Rowana’s laatste woorden bij me terug. “Wat!? Jij?! Belle...”
Ik ben niet alleen Belle, maar ook het Beest.

Reacties: