FanFic.nl

Schrijfuitdagingen.

Rode ogen

Harry werd wakker in een pikdonkere kamer. Hij wist niet eens zeker of hij wel wakker was. Behalve het feit dat de koude muur hem rillingen gaf en dat de grond waar hij op zat eng echt aan voelde, had hij geen bewijs dat hij niet droomde.
Het enige geluid dat hij hoorde was het suizen van zijn bloed en het kloppen van zijn hart. Het was enorm vochtig in de kamer. Harry wist niet waarom. Voorzichtig streek hij met zijn rechterhand over de ondergrond, het duurde niet lang voor hij constateerde dat de grond van steen was. Voorzichtig zuchtte hij en sloot hij zijn ogen, probeerde zich te herinneren hoe hij er was gekomen. Tevergeefs. Zijn geheugen werkte niet met hem mee. Hij opende zijn ogen weer en staarde het donker in. Niks, geen enkel teken van leven, op hemzelf na.
"H- hallo?" stamelde hij zachtjes. Niet wetend wat hij anders zou moeten doen. Er kwam geen antwoord, de kamer bleef donker en stil. "Is daar iemand?" vroeg hij, deze keer wat harder. Maar nog steeds kreeg hij geen antwoord terug. Hij trok zijn knieën op en maakte aanstalten om op te staan. Maar op het moment dat hij op zijn knie steunde ging er een pijnscheut door zijn been heen.
"Au!" schreeuwde hij, en greep naar zijn been. Hij wou het niet roepen, maar het was een reflex.
Op dat moment werd er wel gereageerd op Harry. Een luid gegrom vulde de donkere kamer. De jongen sperde zijn ogen wijd en ging weer rechtop staan. Hij verroerde zich niet, durfde bijna geen adem te halen.
Het gegrom bleef aanhouden. Het was alsof het van alle kanten kwam en alsof het steeds harder en harder werd, alsof het dichterbij kwam.
Na een tijdje zo stil te hebben gestaan dacht Harry iets te zien in het donker. Het leken op twee ogen, maar het was rood, en hij wist dat ogen niet rood waren. Toch waren het ogen. Ogen die op hem gericht waren. Het waren er duizenden, miljoenen. Met zijn eigen ogen gericht op alle rode stipjes die hem aanstaarde bleef hij nog steeds doodstil staan. Vrezend voor zijn leven.
"Harry..." gromden de ogen. Harry ging nog rechter op staan. Hij kreeg kippenvel van de stem, ondanks hoe warm het was in de kamer. "Wat heb je gedaan?" gromde de stem verder. Harry kneep zijn ogen dicht in een poging om niet te huilen. "W- wat?" stamelde hij terug naar de stem. Hij wist niet waarom, het leek hem gewoon een goed idee om het te vragen. Hij wist sowieso niet wat hij deed. Of wat hij moest doen. Wat de ogen van hem wouden.
"Je hebt ons kapot gemaakt, " begon de stem verder te grommen. Er gleden toch tranen over Harry's wangen. Toen hij zijn ogen weer opende stonden alle rode ogen stil. Ze staarde hem nog steeds aan. "Wat?" vroeg de jongen nogmaals, niet wetend wat hij anders moest doen. "Waarom? Waarom heb je ons zo'n pijn gedaan?" vroeg de stem aan hem. Ondanks deze nog steeds gromde, en ondanks het van alle kanten kwam en dat het Harry de stuipen op het lijf jaagde dacht hij verdriet te horen in de grommende stem.
Maar dat kon net zo goed verbeelding zijn.
"I - ik wilde jullie helemaal geen pijn doen." Hij wist niet wat hij zei. Hij wist niet wat hij moest zeggen. Hij wist niet eens of hij het wel zei, en niet dacht.
"Te laat." gromde de stem. En deze keer klonk het weer net zo vastberaden, griezelig, boos en angstaanjagend als hij had gedaan toen hij Harry's naam had genoemd. Harry keek angstig om zich heen, maar hij zag niks anders dan de starende blikken van de rode ogen. "Wij gaan jou nu net zo kapot maken als je ons kapot hebt gemaakt," gromde de stem dreigend. Harry begon angstig te huilen toen hij zag dat de ogen weer naar hem toe kwamen. Hij begon te schreeuwen toen hij voelde hoe hij pijnlijk aan zijn armen naar beneden werd getrokken. En toen werd alles weer zwart.
Het nieuws spreidde zich snel dat de bekende Harry Styles aan onbekende redenen overleden was. Er waren veel theorieën over hoe de jongen dood zou zijn gegaan. Maar niemand dacht dat het ook maar iets te maken had met het feit dat hij de dag ervoor officieel had besloten te stoppen met de band.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.