FanFic.nl

Schrijfwedstrijd

Schrijfwedstrijd oktober (horror) - Een laatste sprong

Orkaanwind. Regenvlagen kwamen op haar neer als zweepslagen. Één, twee, één, twee bleef Makoto snel door tellen. Ze trapte op haar pedalen. Bij elke slag kraakte haar oude fiets pijnlijk. Water spatte op wanneer ze achteloos door plassen scheurde. Ze bleef tellen. Ze moest blijven tellen. Het zat achter haar aan. Het had haar al de hele weg vanaf school achtervolgd. Ze had als laatste de school verlaten. Haar fiets stond in de hoek van het fietsenhok. Bezig met het loskrijgen van haar verroeste slot viel plotseling een angstaanjagende schaduw op het hout van het fietsenhok.
‘Heel leuk, jongens,’ had ze nog gezegd, terwijl ze achteloos was doorgegaan met het losmaken van haar slot. Een onmenselijke grom was haar antwoord. Ze had zich omgedraaid. Het stond achter haar. De gruwelijke gestalte was op haar af gekomen, zijn gezicht verborgen in de schaduwen van de straatlantaarn. Zij had gegild. De gestalte haalde naar haar uit. Ze dook weg. Net op tijd. Hij raakte haar fiets. Zij had haar fiets gepakt en was weggereden voor het nogmaals een aanval kon doen.

Nu was ze bijna thuis. Vluchtend door de bossen kon ze boven het gebrul van de storm de auto’s op de hoofdweg horen. Als ze de hoofdweg over was, dan was ze veilig.
Ze keek achterom. De gestalte zat nog steeds achter haar aan. Haar paniek onderdrukkend trapte ze nog harder op de pedalen. Ze kon het dichterbij horen komen. Hoe hard ze ook fietste, het kwam steeds dichterbij.
Eindelijk was ze het bos uit. Daar lag de hoofdweg. Wind mee, heuvel af ging ze alleen maar sneller en sneller. De gestalte kon haar niet langer bijhouden. De drukke autoweg kwam steeds dichterbij. Veilig. Ze was veilig.

Met een zucht van verlichting kneep ze de remkabels in. Meer vaart. Ze maakte nog steeds vaart. Toen zag ze de losse remkabel. En nog steeds bleef ze vaart maken. De razende auto’s kwamen steeds dichterbij. Hun lichten waren strepen geworden voor haar ogen.
Ze kon niet stoppen, reed de weg op en werd direct geschept door een auto. Met een doffe klap belandde ze in de donkere berm. Toen ze haar ogen weer opende, stond het over haar heen gebogen en in het lichte van de passerende auto’s zag ze zijn gezicht. Ze had maar één sprong nodig. Één sprong in tijd om haar lot te veranderen. Makoto richtte zich half op, maar de grijnzende gestalte duwde haar terug in het gras.
‘De groeten van Chiaki,’ siste hij. Makoto’s geest verscherpte een moment bij het horen van de naam van haar oude vriend, maar vrijwel direct vielen haar gedachten in een eindeloze duisternis en het grijzende gezicht van de gestalte boven haar.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.