FanFic.nl

Schrijfwedstrijden

Talent

Enigszins uit het veld geslagen draaide Roger zich van de man af. De woorden die de man voor hem zojuist sprak deden hem even twijfelen aan zijn mentale toestand. Niet meer zeker of het echt was of een hallucinatie richtte hij zich fluisterend tot zijn assistente. "Zie jij ook een man in een zwart pak in de kamer staan?" Zijn assistente keek hem even bezorgd aan en knikte. Roger's ogen vonden de weg terug naar die van de vreemde man.
"Dus, nog één keer. Bent u bereid om dit lab achter u te laten en ons te helpen bij het onderzoeken van de oorzaken en limieten van superhelden?" Roger begon wild te knikken. Dit was dé kans van zijn leven.

Voor zover iedereen zich kon herinneren was Roger altijd al geïnteresseerd geweest in het onverklaarbare. Als klein jongetje zat hij vaak alleen op de speelplaats. Hij las óf comics óf hij fantaseerde over superhelden. Altijd droomde hij er over hoe zijn leven eruit had gezien als hij kon vliegen, of als hij zijn lichaam op een elastische manier kon uitrekken, of als hij elementen kon oproepen en sturen! Een van de superkrachten waar hij wel eens over las hoefde hij alleen niet te hebben. Onzichtbaarheid. Hij was toen misschien nog geen twaalf jaar oud, maar het gevoel van onzichtbaar zijn kende hij maar al te goed.

Een aantal dagen en briefings later bevond Roger zich in een groot complex. Het gebouw was gebaseerd op een cirkel, onderverdeeld in vier segmenten kwam hij later achter. Hij werd direct naar een grote kale ruimte geleid. De zaal had wel iets weg van een gymzaal, maar dan zonder de gymnastiektoestellen. In het midden van de zaal stond een kind verscholen achter zijn moeders been. Dezelfde man die hem in zijn lab was komen opzoeken, meneer Carver, leidde hem nu ook naar de moeder en haar zoon. Meneer Carver legde uit dat de jongen één van de superhelden was die de overheid heeft weten te lokaliseren. De overheid had contact opgenomen met de moeder van 'het object' en had haar kunnen overhalen het object naar SCARF, Superhero Children & Adult Research Facility, te sturen. Na de extra uitleg verdween meneer Carver weer. Roger knielde voor de jongen neer en stak zijn hand naar hem uit.
"Hallo, ik ben Roger. Wie ben jij?" Voorzichtig nam het jongetje de hand aan.
"Lucas," zei hij stilletjes.
"Dus Lucas, jij hebt een bepaald.. talent." Het jongetje knikte. "Vind je het goed als ik een paar testjes doe om te kijken wat je allemaal kan? Ik zal niks raars doen, beloofd." Wat twijfelend knikte hij. "En wat kan je dan precies?" Lucas keek omhoog naar zijn moeder. Ze knikte. Lucas's oogjes begonnen te twinkelen. Roger had al duidelijk zijn vertrouwen gewonnen.
"Ik kan dit!" zei hij trots en pakte zijn moeder op. Zijn moeder slaakte een gilletje, niet verwacht dat hij dát van plan was. Zonder ook maar enige moeite tilde hij haar boven zijn hoofd. Verbaasd en verrukt van het zicht klapte Roger in zijn handen. In zijn hoofd begonnen alle radartjes te draaien en hij kon niet wachten om te beginnen met al die verschillende testen. Hij wist dat hij nu deel uitmaakte van een groter iets. Hij wist dat dit een plek was waar hij thuishoorde, wat hij altijd al had willen doen. Hij wist dat al zijn focus voor de komende jaren bij deze jongen lag. En hij wist ook dat hij er alles aan zou doen om dit nog voor een lange tijd te mogen blijven doen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.