FanFic.nl

Crazy {Afgerond}

9 ~ I’m Hit-Girl!

Zonder me te bedenken stap ik naar de drugs dealende jongens. Verbaasd kijken ze op. ‘Geen tijd voor hoertjes nu.’ Lacht zo te zien de baas. De grote jongen. ‘Wie is er hier nu een hoer? Jij staat achter ramen voor een beetje drugs.’ Ik knijp mijn ogen samen en zet mijn handen in mijn zij. De jongen met de muts over zijn haar bedekt pakt een vlindermes. Hij doet er wat kunstjes mee en kijkt me wraaklustig aan. De moed die ik had zakt langzaam. Terwijl de jongen zijn kunstjes doet zet hij stappen naar voor, recht op me af. Ik bijt op mijn lip. Nee, dit ga ik niet laten gebeuren. Ik ga zijn wie ik wil zijn. Plosteling probeert hij me te steken maar ik ontwijk. Oké, snel, stappenplan! Wacht, welk stappenplan? Ik heb geen stappenplan! Ik zet mijn handen op de schouders van de jongen en spring over hem heen. Een jongen van voor rent met een mes op me af terwijl de achterste dat ook doen. Bukken! Ik hurk zodat ze elkaar in de arm raken.
‘Zoey, rennen!’ Roept Aaron. Ik draai me om en ren een kant in. Dayo en Aaron volgen me. En niet alleen hun, ook de dealers. Verbaasd draai ik me om. Wat moeten ze eigenlijk van ons? Ook Dayo en Aaron draaien zich om. ‘Ram ze in elkaar!’ Roep ik waarna er een gevecht ontstaat midden op de stoep. Dat is dan ook de reden waardoor we gefilmd worden.
‘Pak ze!’
‘Sla ze in elkaar!’
Opeens krijg ik een flinke vuist in mijn gezicht. Ik val achterover en voel dat mijn neus overduidelijk is gebroken. Shit! De jongens komen dichterbij om me vervolgens helemaal in elkaar te slaan. Maar dit laat ik echt niet gebeuren! Met een bloedende neus spring ik weer op en voel de adrenaline stijgen. Omdat ik boos ben. Betekend dit dat ik nu ben veranderd? Met hulp van salto’s en ratslagen weet ik een wapen te pakken van een vrouw. Het is een stok, waar behang om zit. Hier kan ik wel wat mee. Met de stok sprint ik weer naar de plaats waar het gevecht plaatsvind. Aaron en Dayo zijn nog steeds druk bezig en mensen om ons heen staan ons allemaal te filmen. Ik zorg ervoor dat iedereen onderuit gaat en we kunnen vluchten.
‘Rennen! Weg hier!’ Roept Dayo en trekt me mee. Ik hoef sowieso niet door hem meegetrokken te worden want ik ren veel harder dan hem. Ik weet niet waar we naartoe rennen maar waarschijnlijk is het Aarons appartement. Dit is serieus net GTA in the real life.

We staan in Aaron appartement die hij heeft gehuurd. Ik neem plaats op de bank en kijk naar buiten. Overal zijn ramen dus ik kan alle kanten in kijken. Als ik rechtdoor kijk zie ik het mooie water en als ik rechts en links kijk zie ik de stad. Echt prachtig hier! Aaron komt aanlopen met een nat doekje.
‘Hoe gaat het met je neus?’ Hij hurkt voor me neer en komt héél dichtbij met zijn hoofd. Oh nee, hè! Ik zie weer overal hartjes om ons heen en ik hoor een dromerig muziekje op de achtergrond. Wanneer hij zo dichtbij is om me te kunnen zoenen sluit ik mijn ogen. Maar ik voel geen zachte lippen, maar een nat doekje! Het muziekje verdwijnt net zoals de hartjes. Ik zucht maar hij glimlacht. Dayo zie ik dromerig uit het raam staren. ‘Het is echt mooi hier, in Miami.’
‘Ja, en veel misdaad.’ Ik rol mijn ogen en staar naar het doekje. Mijn neus daarin tegen doet geen pijn meer. Ik voel eigenlijk helemaal niks meer in mijn neus, dat betekend waarschijnlijk ook niks goeds? Ik voel twee vingers onder mijn kin. ‘Je hebt een blauw oog.’ Mompelt Aaron. Ik ruk me los en ga opzoek naar de spiegel. Ik zie een spiegel maar zie er helemaal niks in. ‘Wat is dit nu weer voor spiegel?!’ Roep ik. Ik sla tegen het ding aan met de hoop dat ie in stukjes kapot springt. ‘Schat dat is een oven.’ Ik draai me gefrustreerd om naar Aaron. ‘Gozer, je ziet toch duidelijk dat dit een domme spiegel is.’
‘Nee, het is een oven kijk maar.’ Hij draait wat aan de knopjes die er voor de sier op de spiegel zitten. Opeens springt er licht aan in de spiegel wat er best wel vreemd uitziet. ‘Hey, Aaron, heb je mens erger je niet?’ Komt er opeens in me op. Hij knikt en haalt het spel. Ik pak hem vol rust en dankbaar aan. Ik haal de dobbelsteen eruit en smijt hem vervolgens door het dunne glas net lang Dayo. Hij schrikt zich daardoor kapot en Aaron kijkt me niet begrijpend aan. ‘Waar was dat voor nodig?’
‘Oh, doodnormale agressieaanvallen waar ik aan lijd.’
‘Jij lijdt niet eens aan agressieaanvallen!’
‘Vanaf een halve minuut geleden wel.’
Vanuit mijn ooghoeken kan ik zien dat Dayo gebaren maakt. Alleen begrijp ik ze niet. Waarschijnlijk dat hij verliefd op me is of zo. Ik richt mijn blik op de klok. Ik kan niet kloklezen (opeens) dus dat gaat best lastig worden… ‘Het is tijd om naar huis te gaan voor mij.’ Zucht ik dan maar. ‘Oh. Oké. Weet je de weg naar je huis?’ Vraagt Aaron lichtjes bezorgd. Ik rol mijn ogen half lachend. ‘Natuurlijk weet ik wel welke kant ik in moet!’ Aaron kijkt me aan alsof hij me niet gelooft en zet zijn handen in zijn zij waardoor Dayo begint te lachen.

Het is inmiddels twee uur later aangezien ik zeker wist dat ik zonder te verdwalen thuis zou komen maar ik dat dus mooi fout had. Het begint aardig fris te worden en ik ben al zo’n watje die niet tegen kou kan. Er stopt een auto voor me (hopelijk voor mij) op de weg die even later toetert. Een meisje in de auto opent het raam. ‘Ben jij niet het zusje van Lindy?’ Vraagt ze. Ik knik waarna ze gebaart dat ik in moet stappen. ‘Jij bent dus duidelijk verdwaalt,’ zegt ze wanneer ik de deur dichtsla. Nogmaals knik ik waardoor ze lacht. ‘Ik ben Francisca.’
‘Hi. Ik ben Zoey.’ Ze knikt en rijd me terug naar huis.
‘Bedankt voor de lift!’ Ik zwaai naar haar en zie dat Lindy de deur al heeft geopend voor me. ‘Vriendin afpakster.’ Mompelt ze. Ik zucht en schud mijn hoofd. ‘Ik ken haar niet eens.’
‘Ik heb meer vrienden dan jou hoor.’
‘Daar begon ik helemaal niet over Lindy.’
‘Oh, dus je wil een weddenschap aangaan?’
‘Euhm… Eigenlijk nie-’
Lindy onderbreekt me. ‘Ik spring voor een week in jou doodsaai leventje en jij in de mijne. Wie dit geen week volhoud mag…’ Ze weet dus niks te bedenken.
‘Geen Spongebob meer kijken voor een week!’
‘Euh… Jou straf is dat je niet meer met die kerel van Kick-Ass praat en ook niet met Nash.’
‘En de jouwe is dat je geen Spongebob meer mag kijken!’
‘Deal! Wat heb je trouwens met je oog gedaan? Hij is paars achtig.’
‘Deal! Euh, niks hoor.’
Ik ren naar boven en ga opzoek naar de knalrode haarverf. Ik vind de perfecte en draai me om naar mijn bed. Ik krijg de schrik van mijn leven wanneer ik Jake als een zombie op mijn bed zie zitten. ‘Doe me niks, zombie Jake. Ik doe alles wat u zegt!’
‘Haal mam terug.’ Ik bijt op mijn lip en ga langs mijn broer zitten. ‘Mam is op een hele mooie plek.’ Ik leg mijn arm over zijn schouder. Sip kijkt Jake naar zijn voeten. Hij stinkt en ziet eruit als een zwerver. ‘Als je je zo blijft kleden gaat Rachel sowieso voor een ander hoor.’
‘Bedankt.’
‘Sorry.’
‘Ja.’
Wauw. Interessant gesprek of niet soms? Ik maak de haarverf klaar en mijn haren ook klaar om geverfd te worden. ‘What the hell ga je doen, Zoey?’ Ik begin mijn haar zelfstandig te verven. ‘Niks hoor.’ Ik draai de stoel om maar ik zou natuurlijk Zoey niet zijn als er hier niets mee gebeurt. De kwast komt op Jakes gezicht terecht waardoor er van zijn voorhoofd tot kin een rode, dikke streep zit. Ik sla mijn vrije hand voor mijn mond. ‘Sorry Jake!’ Ik sta op maar merk dat mijn jurkje vast zit aan de stoel en ik daardoor val, Jakes kleding beklad met de verf en hij woedend voor zich uitstaart. ‘Zoey!’ Gilt hij en verlaat de kamer. Oopsie…

Als ik vandaag/morgen weer zoveel reacties heb (maximaal 11) dan post ik zondag of zelfs zaterdag h10 voor jullie. In dat hoofdstuk komen er veel mensen in voor (mensen met een rol). Dus extra leuk!

Reacties: