FanFic.nl

Carved[Luke Hemmings]

3. Lancaster College

Lancaster College was anders dan een normale Engelse school.
Dat was Noemi de eerste dag al opgevallen toen de deur van de conciërgekast opensloeg en een lange, knappe jongen met een hoerig gekleed meisje naar buiten stommelden. De jongen ritste zijn broek dicht en bevestigde zijn riem, terwijl het meisje haar crop-top tevergeefs omlaag probeerde te trekken en haar haar goed deed. De felroze lipstick van het meisje was over zijn en haar mond gesmeerd en de jongen probeerde het er ruw af te vegen.
Noemi had ze aangestaard met grote, onschuldige ogen en probeerde het beeld dat voor haar ogen had afgespeeld uit haar geheugen te wissen. Toen de jongen haar blik ving, glimlachte hij schaapachtig, knikte, en liep toen met een noodgang weg. Het meisje daarentegen keek haar vernietigend aan en beende toen aanstellerig achter de jongen aan, half haar enkels brekend op de te hoge pumps.
De abnormaliteit was verbazingwekkend. Toch had Noemi er niet veel problemen mee. Ze werd over het algemeen met rust gelaten, wat ze wel fijn vond, en leraren mochten haar, al zei ze niet veel. Haar cijfers waren goed en ze werd gerespecteerd onder de bevolking van Lancaster College.
De directrice heette Emily White, een vrouw die berucht was om haar stijlvolle mantelpakjes, haar scherpe naaldhakken die extra luid op het linoleum tikten als je in de problemen zat en een blik die dolfijnen zou laten huilen en geiten zou laten flauwvallen. Ze regeerde Lancaster College met ijzeren hand en menig leerling was bang voor haar, behalve haar prachtige zoontje Mason, die in de rang van het LC-koninkrijk net onder zijn moeder stond. Hij was niet alleen in staat om de harten van elk vrouwelijk wezen die op LC rondliep te veroveren en de beste, met drank gevulde feestjes te geven, ook haalde hij hoge cijfers. Hij kon meisjes laten flauwvallen door één van zijn nonchalante doch zwoele blikken die hij met zijn donkere ogen door ruimten heen stuurde en als een jongen jaloers was doordat Mason zijn meisje liet giechelen en rood liet aanlopen, stond hij klaar voor een gevecht. Die hij altijd won.
Mason had Noemi vanaf het eerste moment dat ze oogcontact hadden gemaakt genegeerd, wat haar in het begin van haar carrière op LC diep geschokt had. Normaal gesproken praatten jongens wel met haar, negen van de tien keer puur voor het overschrijven van huiswerk(want iedereen wist dat Noemi West haar huiswerk altijd maakte, en dan ook goed), maar nog nooit had er één haar straal genegeerd. Daarom had Noemi een soort zacht schrijnende haat voor hem ontwikkeld. Er waren meerdere redenen(wat zijn moeder bevatte), maar die ene was toch wel de belangrijkste en de basis.
‘Ah, dus jij bent Noemi?’
Noemi had pauze, en aangezien Luke les had zat ze in haar eentje. Toch had een groepje jongens haar besloten aan te spreken. Ze waren allemaal verschillend. De één lang, breed en intimiderend, de ander juist klein en slank.
De jongen met de grote neus had gesproken. Zijn grijze ogen gleden over haar bovenlichaam, maar bleven bij haar borsten hangen. Ze zei niets.
‘Dmitry, doe niet zo onbeleefd.’ Zei de jongen met de Latino-achtige huid. Hij keek haar aan en glimlachte voorzichtig. ‘Trek maar niets van hem aan, hoor, hij is gewoon een idioot. Ik ben Diego, trouwens. Diego Bolívar.’
Noemi knikte en observeerde de andere jongens. Drie van de vier zagen er chagrijnig uit, maar de laatste glimlachte naar haar. Hij stapte naar voren.
‘Vincent Roux, ma chèrie.’ Zei hij vleiend, en hij knipoogde. ‘En die drie chagrijnen zijn Ludwig Bayer’ hij wees naar de lange, breedgeschouderde jongen met bruin haar en ijsblauwe ogen. ‘Kemal Aret’ een jongen met warrig zwart haar, een donkere huid en donkerbruine ogen werd aangewezen. ‘en last but certainly least, Jason White.’

Luke en Noemi zaten in de bibliotheek, elk met een boek voor zich. Noemi zat opgesloten in de pagina’s, maar Luke was aan het peinzen.
‘Hee Noemi,’ zei hij toen.
‘Hmm?’ was het antwoord.
‘Is jou nooit wat opgevallen aan die boom?’
‘Er is ook echt maar één boom in de gehele wereld.’ Glimlachte ze. ‘Wees wat preciezer.’
‘Die oude eik op het schoolplein.’ Verduidelijkte hij. ‘Is jou daar nooit wat aan opgevallen?’
‘Nee,’ zei ze. ‘Hoezo? Moet er dan wat aan opvallen dan?’
‘Nope. Maar iemand heeft er iets ingekerfd. Je weet wel, de initialen van twee namen, met zo’n plusje ertussen, en dan een hartje eromheen.’
‘Zitten er niet heel veel van die gekerfde hartjes op?’
‘Nee. Er is maar één, en dat is die.’
‘Blijkbaar waren ze zeer badass,’ zei Noemi. ‘Wacht eens even, waarom vraag je dat?’
‘Nou…’
‘Oh mijn God, Luke.’ Grijnsde het meisje. ‘Jij houdt van liefdesverhalen?’
‘Ja,’ zei hij, ietwat geïrriteerd. ‘Romantiek is echt mijn ding. Natuurlijk niet, zie ik er dan zo uit, Chipmunk?’
Noemi bekeek hem goed, de bijnaam die hij voor haar had bedacht negerend, en liet haar ogen over hem heen glijden. Nirvana T-shirt, zwarte broek met scheuren, zwarte schoenen. Het lipringetje in zijn mondhoek. Warrig haar.
‘Nee,’ besloot ze. Luke grijnsde tevreden, en lachte toen ze “maar je moet een boek niet om zijn kaft beoordelen” toevoegde.
‘Dat is waar. Maar serieus, het is allemaal zo zoetsappig. Te overdreven. Ik bedoel, of het gaat te goed, of het gaat juist te slecht.’
‘Het is schattig.’ Zei Noemi.
‘Dus je vindt de Titanic leuk?’ vroeg hij.
‘Nee. Het verhaal erachter is wel interessant, maar het net zoals een liedje dat te vaak wordt gespeeld. De Titanic is gewoon te vaak afgespeeld, het is stom geworden.’
‘Stukgedraaid,’ merkte Luke op.
‘Juist.’ Ze zweeg even. ‘Vaak zijn die chickflicks wel leuk.’
‘Chickflicks?’ hij lachte weer.
‘Maar waarom het hartje?’ veranderde ze van onderwerp.
‘Oh, het leek me wel interessant.’ Zei hij. ‘Cool, in ieder geval. En schattig. Het kerven van liefde in een boom maakt het voelen alsof het voor eeuwig is.’
‘En dan komt de keiharde realisatie dat een boom omgekapt kan worden.’ Mompelde ze. ‘Dus je wilt de geschiedenis achter dat hartje onderzoeken? Wie het zijn?’
‘Ja.’ Antwoordde hij.
‘Wat zijn de initialen?’ vroeg Noemi. Ze haalde een pen en een notitieblok tevoorschijn.
‘C.R., en E.A. geloof ik.’
‘Oké,’ snel schreef ze het op en onderstreepte het. ‘We gaan er mee bezig. We zullen in het schoolarchief moeten kijken.’
‘Dat is toch afgesloten?’ vroeg hij.
‘Ja. Maar ik weet dé persoon die ons kan helpen.’

Reacties: