FanFic.nl

Prompts

[Tokio Hotel]

Er zat een draadje los aan de hem van zijn shirt. Met een nauwkeurig gemanicuurde, hoewel ongelakte, nagel plukte hij eraan. Opnieuw en opnieuw en opnieuw, twijfelend of hij het eraf wilde trekken of juist niet.
Hij besloot van niet, pakte zijn microfoon vast, en begon direct weer te twijfelen. Hij verplaatste zijn microfoon naar zijn linkerhand zodat hij met zijn rechterhand weer verder kon gaan met frunniken.
Hij schrok toen iemand een hand op zijn schouder legde, liet bijna zijn microfoon vallen.
‘Zo eng ben ik toch niet?’ hoorde hij een bekende stem vlakbij zijn oor.
‘Nee,’ antwoordde hij, maar het lukte hem nauwelijks zijn stem van bibberen te weerhouden. Gustav grinnikte. ‘Kom op, man. Ze zijn ons zo lang trouw gebleven, waar ben je nou helemaal bang voor?’
‘Daarom juist,’ fluisterde Bill, en hij ging verder: ‘Alles. Wat als ik onze comeback verpest?’
‘Je verpest hem niet,’ suste Gustav. ‘Wat kan er nou helemaal misgaan? Mensen kunnen het draadje aan je shirt zien, ja. Je kunt een noot missen, maar…’
‘Wat als ik meer dan één noot mis?’
‘Dat doe je niet.’
Bill legde zijn microfoon weer neer, stopte met frunniken, staarde naar zijn schoenen. ‘Ik heb zo lang niet live gezongen,’ sprak hij zachtjes, terwijl zijn vingers zich alweer om het draadje wonden.
Gustav sloot zijn vingers om die van Bill, dwong hem op die manier te stoppen met pulken.
Bill keek de jongen aan, de nervositeit duidelijk leesbaar in zijn bruine ogen.
‘Bill, je bent misschien niet meer die jongen met de make-up en de herkenbare zwarte manen, maar je bent nog steeds Bill Kaulitz, de zanger van Tokio Hotel. Voor ons, en voor de fans. Je bent één van de beste zangers die ik ken en je mag dan al een tijdje niet meer hebben opgetreden; je hebt wel een CD ingezongen. Jij kunt dit.’
De zanger knikte, nog steeds twijfelachtig, toen Tom om de hoek kwam snellen, Georgs shirt in zijn handen. ‘Als je wilt, kan ik wel zingen,’ bood hij grijnzend aan. ‘Ik heb altijd geweten dat ik eigenlijk bedoeld ben als zanger van Tokio Hotel.’
Bill glimlachte onwillekeurig, schudde zijn hoofd, maar voor hij de tijd kreeg om te reageren, kwam er een shirtloze Georg binnen gerend. ‘Tom!’ riep hij, rood aangelopen van de achtervolging. ‘Geef hier!’
‘Ik heb het eerlijk gevonden,’ sprak Tom onschuldig, ‘dus ik mag het houden.’
‘Nee!’ protesteerde Georg, maar hij wist duidelijk dat hij de discussie verloren had. En inderdaad: met een grijns van oor tot oor wierp Tom het kledingstuk door de gordijnen heen het podium op.
Georg zag eruit alsof hij door de grond wilde zakken, Tom alsof hij een Oscar gewonnen had en Gustav onderdrukte zichtbaar een glimlach.
Bill sloot zijn vingers, die Gustav los had gelaten op het moment dat Tom binnen was komen rennen, om het draadje en gaf er een ruk aan. Het gaf mee, en Bill liet het los, keek toe hoe het richting de grond dwarrelde, zijn nervositeit met zich meenemend.
Hij glimlachte, zich realiserend dat Gustav gelijk had: ze waren nog steeds dezelfde band, ondanks alle jaren pauze, en als ze toen muziek konden maken, live, dan konden ze dat nog steeds. Hij net zo goed als zij. En hij had in ieder geval een shirt aan.
Toen Bill het podium opstapte, straalde hij.

Reacties: