Hoofdcategorieën
Home » Overige » FF's Schrijfuitdaging. » Magic.
FF's Schrijfuitdaging.
Magic.
"Kijk uit wat je doet!" De alchemist van de koningin tikte de jongeling op zijn vingers toen die bijna de fles met het helende drankje omstootte.
"Sorry, meester." De leerling, die spottend, Puck werd genoemd, zette de fles in veiligheid en ging verder met hem vermalen van eikels.
De meester zette een knijpbrilletje op en sloeg een gigantisch dik en stoffig boek open. Elke bladzijde was volgekrabbelt met een priegelig klein handschrift. De leerling wierp heimelijke blikken op zijn meester, verlangend om eens ook in die dikke boeken te lezen en de wonderen der alchemie te leren kennen.
Doordat Puck, officieel geboren onder de naam George, niet goed oplette wat hij aan het doen was, kwam het dat het volgende wat hij deed zijn handen heel snel terug trekken van het onverwachtte vuur dat er in de stamper ontstaan was en keek zijn meester verstrooid op.
"Mhúchadh dóiteáin!" Het vuur in de stamper verdween abrupt. Puck keek opgelucht. Maar de meester, die door vele Myrddin werd genoemd, stond op pakte de stamper, bekeek de inhoud nauwkeurig en gooide in het vuur. Vervolgens liep hij naar een kast vol manden en zakken, viste er een kleine zak uit en draaide zich om naar zijn leerling.
"Deze moet vol zijn, je hebt nog iets meer dan twee uur om de eikels te vinden." Puck kreunde zacht, het was nat, koud en stormachtig weer buiten het kasteel. Maar Myrddin, in de volkmond Merlijn genaamd, was onverbindelijk.
"Wen er maar aan, knul, wen er maar aan!" Zijn warme stem achtervolgde de klunzige leerling door de gangen van het koninklijk paleis van koningin Elizabeth.
"George?" Een heldere vrouwenstem hield de haast in hem tegen. Hij draaide zich om, alvorens te bukken over voorkomen dat een staande kandelaar om zou vallen.
"Maggie," George groette het kamermeisje met een knikje.
"Waarom zoveel haast?" Ze kwam dichterbij, George deed onbewust een stapje terug.
"Ik moet eh, dingen zoeken in het bos voor Myrddin." Er klonk diep respect door in zijn stem toen hij de naam van zijn meester uitsprak.
"Oh, moet ik helpen?"
"Eh, moet je hier niet helpen?" George aarzelde een beetje.
"Nee hoor, ik ben al klaar."
George draaide zich al om, "kom op dan!" Het besluit nemen dat elke hulp welkom was.
Buiten leek het weer erger dan binnen, maar toch zorgde Puck ervoor dat ze minder nat werden dan anderen, zonder dat Maggie het doorhad had Puck een waterafstotende spreuk over hen uitgesproken. Nu hadden ze de zak al half vol, gelukkig, had Puck gezegd, had Myrddin hen geen paardebloemen laten zoeken, want die bloeiden niet in de herfst. Nu waren ze naar de normale maatstaven al vier mijl te ver het bos in gegaan. Maggie bleef in de buurt van George, die haar spanning opmerkte, maar zelf niet bang was.
Het was er stil. Té stil, vonden ze allebei.
Maggie pakte George zijn hand, die er bemoedigend in kneep.
Uitgedroogde herfstbladeren, die geen last hadden van de regen knisperden onder hun voeten.
Een kraai vloog over, met een kreetje van schrik dook Maggie iets in elkaar.
"Ssst! Ik geloof dat ik iets hoorde..." George begon een kleine helling op te lopen. Maggie liep achter hem aan, zijn hand nog steeds vast houdend.
Dunne mistslierten lieten zien dat er een niet al te koude, maar wel natte nacht aankwam. De wind die eerst hard en stormachtig was geweest zwakte af naar een kil en vochtig briesje. Kippenvel kroop langs George's armen omhoog. Een takje knapte, veel te luid in de stilte, onder George zijn rechtervoet, door de schrik van het geluid schoot zijn linkervoet weg over de ietwat vochtige bosgrond. Puck verloor zijn evenwicht, maar de George in hem wist zichzelf zo te laten vallen dat hij Maggie niet meenam in de val en dat hij bijna geen geluid maakte.
Desondanks bewogen Maggie en George geen van beiden, luisterend naar de doodse stilte.
krák.
Daar was het geluid weer. Heel stil stond George op, liep naar Maggie toe, pakte haar hand en haalde diep adem. Gezamenlijk slopen ze de helling weer op, sneller, en stiller dit keer.
Er stonden struiken op de heuvel, struiken die hun zicht over het dalletje belemmerde. Het dalletje, was de bijnaam voor een diepe kuil middenin het bos. Een van de vele redenen waarom de mensen niet zo ver het bos ingingen.
Het dalletje was de plek waar ongure types als kwakzalvers handel dreven met de verloren gewaande heksen. George wist dankzij Myrddin dat deze heksen weinig goeds in de zin hadden, dat ze bij volle en nieuwe maan mensen vervloekten.
Natuurlijk wisten deze heksen ook wel dat je magie niet zomaar moest gebruiken. Maar deze mensen wilden hun magie vrijlijk kunnen gebruiken zonder de angst voor de strop op te lopen. Daarom vervloekten ze mensen die hen die vrijheid ontnamen. Maar, zo bedacht George zich terwijl ze ingespannen dooor de takken van en rodedenderon keken, dat gevaar creëerden ze zelf door de duistere magie aan te roepen.
Maggie zat naast hem te rillen van angst toen het daglicht helemaal verdwenen was. Het koste hen steeds meer moeite om iets te zien van het dal.
Plots, toen het niet donkerder kon worden was er een heel helder licht.
Helderder dan daglicht, lichter dan het sloom ontwaken van een zomerse namiddag. In een reflex knepen de twee tieners hun ogen stijf dicht en wachtte tot hun ogen aan het licht gewend waren.
George had zijn ogen als eerste open en toen hij door de takken keek fronste hij zijn wenkbrauwen.
Wat had dat geluid te betekenen? Maggie kneep in zijn arm, en trok hem omhoog.
"Laten we teruggaan." fluisterde ze, nog altijd behoedzaam.
"En toen gingen we terug." Eindigde de jonge leerling terwijl hij de laatste gestampte eikels aan zijn leraar gaf. Zojuist had hij aan Merlijn vertelt wat hij en Maggie in het bos hadden meegemaakt en waarom ze pas na vier uur 's nachts waren terug gekomen.
"Wat is je conclusie?" Myrddin schraapte het eikelpoeder uit de stamper en mengde het door een paars achtig goedje.
"Dat.." mompelde George aarzeldend, "er op die plek in het bos magie te vinden is die de tijd husselt, of dat er de tijd anders loopt dan hier."
Merlijn knikte, "ja, dat dacht ik al, dat je dat zou denken. Wel nu, George, het is tijd dat je de waarheid kent. Blijf roeren." Merlijn had George de pollepel gegeven en begaf zich naar zijn kantoortje en even later kwam hij terug met een dik boek dat was samen gebonden met een stuk touw en een berg kleren.
"Wat is dat?" George keek naar zijn meester, de pollepel volledig vergetend.
"Kleren,"
George rolde met zijn ogen, "dat snap ik."
Merlijn wiebelde even met zijn wenkbrauwen en viste er toen een afstands kloffie uit dat George voorkwam alsof het rijp was als vaatdoek.
Merlijn streek bijna liefdevol over de verbleekte stof en begon te vertellen.
Ik moet jouw leeftijd zijn geweest George, toen mijn moeder me naar het hof stuurde. Het was beter voor me, zei ze, dat ik bij de hofarts in de leer ging. Nu was ik altijd al gefacineerd geweest in het genezen van mensen. Gaius, was die dokter. Hij was niet zover in de magie bevoegd als ik dat was, maar hij wist er wel veel en veel meer van. Nu moet je weten, m'n jongen dat in die tijd magie aan het hof streng, heel streng verboden was. Als je betrapt werd op het gebruik van magie dan was je zonder meer veroordeelt tot de straffe des doods. Maar dankzij Gaius en vrienden die ik daar heb gemaakt kon het overleven. Naarmate de tijd verstreek en ik niet alleen leerling meer was maar ook bediende van de troonopvolger begon ik mijn magie aan krachten te winnen. Ik wilde voorbereid zijn om mijn voorspelling na te komen. Dat is de tijd waaruit deze kleren komen. Ik praat nu over het hof van koning Arthur."
Merlijn keek op en knipperde met zijn ogen. Waar was hij? Waar was George?
"Meester?" Een jonge knul met zwarte krullen in een keurgige staart keek hem vragend aan, "waar zijn we?"
Myrddin keek om zich heen, "ik denk, George, dat we terug gegaan zijn in de tijd toen ik bediende, en leerling was op het hof. Ten tijde dat koning Arthur zijn laatste strijd tegemoet ging."
George kende zijn meester nog maar nauwelijks een maand en keek hem nu verbrouwereerd aan.
"U, wilt zeggen dat we ons nu in de tijd hebben verplaatst?"
Merlijn zweeg en keek over het landschap.
Hoe ironisch was dat? Bedacht hij zich, George had géén enkel idee hoe machtig hij was. Myrddin draaide zich om naar George die hem met grote ogen aankeek.
"Ik kon me tot nog toe enkel in de toekomst verplaatsen." Een zucht, "dus George door de combinatie van mijn herinneringen aan deze vervlogen tijd, en jouw magie hebben we ons in die tijd verplaatst."
"Ben ik dan...zo sterk?"
"Sterker nog," Merlijn nam plaats op een grote rots en klopte op de steen om George te beduiden ook te gaan zitten. Zodra hij zat schoot hij weer overeind, een egel trippelde verontwaardigd weg. George wreef over zijn achterste en ging toen behoedzaam zitten.
"Toen ik eenmaal in de tijd gekomen was, waar magie weer ging bloeien voelde ik direct toen ik in Londen kwam een sterk voorgevoel. En het klopte vanaf het moment dat jij mijn vertrekken binnen stapte. Je beseft het nu misschien nog niet. Maar als je over honderd, misschien wel tweehonderd jaar terug kijkt op je tijd aan het hof zul je begrijpen dat jouw aanwezigheid de sfeer aan het hof toleranter, vrijer en beter heeft gemaakt. Ik zal je nu niet en nooit niet wat voor invloeden je nu al teweeg hebt gebracht. Want dat, knul, is aan jouw om te ontdekken." Merlijn keek zijn leerling vriendelijk aan.
"Dan," begon George, "is het de bedoeling dat we terug gaan naar het hof?"
"Heel goed," Merlijn knikte tevreden.
"Hoe?"
"Door magie."
De twee mannen pakten elkanders hand en verdwenen even snel van de rots als ze gekomen was, om alvorens op hun plek in de kamer van de tovenaar en zijn leerling terecht te komen.
"Juist," klonk het sarcastisch achter hen, "en waar komen jullie vandaan?"
Met een ruk draaide de twee tovenaars zich om en keken in het lachende gezicht van een bruine vrouw in kleren waar George nog nooit van had gehoord en bovenal, ze droeg een broek!
"Ah ja, Bonnie, fijn dat je kon komen. Het manuscript is in jouw tijd al verloren gegaan, maar...moment." Merlijn verdween door de deur naar zijn slaapvertrekken.
Enigzins ongemakkelijk begon George spullen op te ruimen.
"Ik heet Bonnie, en jij?" Ze had een heldere en vaste stem die George aangenaam klonk.
"George," achternamen zouden haar weinig zeggen en George hield er niet van.
"Ben jij zijn leerling?" Bonnie nam plaats op een kruk bij het raam en keek hem nieuwsgierig aan.
"Ja, hoe ken jij hem?"
"Via mijn dromen, ik zit met een probleem en...nou ja, in mijn slaap droomde ik van Myrddin."
"Als in een visioen?"
"Precies."
'Oh," George zette de laatste pot kever ogen op de plank, "wat voor probleem heb je?"
"Eh, geloof je in bovennatuurlijke dingen?"
"Ik ben een tovenaar! Geen geit met een toverstok!" Beledigd draaide George zich naar Bonnie om.
"Sorry, maar ik bedoel meer...als in geesten enzo."
"Oh, ja geesten kan ik zien."
"En...weerwolven?"
"Weet ik niet, nooit een ontmoet."
"Vampiers?"
"Va-watte?"
{i]BAM!
Een menselijk wezen, kwam met enorme vaart en kracht door het raam gesprongen. Even was George volslagen verbijsterd, maar zeeg toen neer op de grond.
Dat...dacht hij zwakjes...was vast en zeker...
Tanden die in zijn nek drukten, vlekken voor zijn ogen.
Een...vampier.
Tweehonderd jaar werden slechts tweehonderd seconden.
Reacties:
Omg, supergaaf en lekker spontaan einde